ตอนที่ 231 กลอุบายดูตัวที่ยากจะหนี

ตอนที่ 231 กลอุบายดูตัวที่ยากจะหนี

ถังรั่วซูไม่ได้พูดเลยสักประโยคเดียว จนกระทั่งทานข้าว เสร็จ

ถึงแม้ระหว่างนั้นลู่ซึ่งเหยาจะพูดคุยกับเธอ เธอก็ทำ เพียงแค่ตอบ “อืม” “อ่อ” อย่างขอไปทีแบบนี้กับเขา เห็น

ได้ชัดมากความสนใจลดลง เมินเฉยเย็นชา

เริ่มแรกสู้ซึ่งเหยายังสงสัยว่าเธอเป็นอะไร ต่อมาเขาถึง รู้สึกตัวทีหลังว่าตนเองเหมือนพูดผิดไปแล้ว

หลังจากเขาหยอกล้อไปว่า “ลูกพี่ขอแค่กินลิปสติกก็ พอแล้ว” ประโยคนั้นไป

พี่สะใภ้เขาก็เปลี่ยนมาเงียบสงบ

นี่คืออายหรือว่าโกรธแล้วล่ะ?

เขาทานไปด้วยมองสีหน้าของเธอไปด้วย กลับพบว่า ท่าทีของเธอสงบมาก มองอารมณ์ไม่ออก

“ซึ่งเหยา” อู๋ซือจิ่นเรียกเสียงต่ำๆ
สู้ซึ่งเหยาได้ยิน เงยหน้ามองทางเขาอย่างสงสัย

เห็นเพียงเขามองเขาด้วยสายตาล็กๆ ริมฝีปากบาง เอ่ยเบาๆ “พ่อจัดการคู่ดูตัวให้นายไว้แล้ว วันมะรืนตอน สิบโมง ที่ร้านGalaxy sea จำไว้ไปให้ตรงเวลา ไม่อย่าง

เขาจงใจไม่พูดให้จบ แต่สู้ซึ่งเหยามองสายตาที่ลึกล้ำ ของเขาออกแล้ว ถ้าตนเองไม่ไป ผลสุดท้ายคงร้ายแรง มาก

แต่ว่า……

“ดูตัวเรื่องไร้สาระแบบนี้ไม่เหมาะกับผมหรอก ผมเหมาะ ที่จะมีความรักแบบเกริกก้อง” อู้ซึ่งเหยาปฏิเสธการดูตัวที่ จัดเตรียมไว้ในครั้งนี้โดยตรง

ถังรั่วชูที่กำลังทานข้าวอยู่เงียบๆ ได้ยินว่าสู้ซึ่งเหยาจะ ไปดูตัว ยักคิ้วเบาๆ นี่คุณพ่อของซือจิ่นใช้กลอุบายเก่า เกินไปหรือเปล่า? มักคิดจะให้ลูกชายของตนเองดูตัว ซือ จิ่นก็โดนแบบนี้ ตอนนี้แม้แต่ซึ่งเหยาก็หนีไม่พ้นกลอุบาย รสนิยมต่ำนี้อีก

“งั้นนายไปคุยกับพ่อเองแล้วกัน พูดกับฉันไม่มีประโยชน์ ฉันแค่แจ้งความประสงค์ของเขาเท่านั้น” สู้ซือจิ่นแยก เรื่องนี้ออกจากตนเองอย่างชัดเจน
แต่สู้ซึ่งเหยารู้ว่านี่คือความประสงค์ของเขา โดยเฉพาะ อย่างยิ่ง งตัดสินใจเฉพาะกาล ส่วนพ่อก็เพียงแค่ยกมา เป็นข้ออ้าง

ทำไมล่ะ?

เป็นเพราะเขาพูดพลั้งปาก ทำให้พี่สะใภ้โกรธแล้วสิ

พี่ใหญ่คนนี้ของเขา ขอเพียงเป็นเรื่องพี่สะใภ้ก็ใจแคบ ขึ้นมามาก เล็กยิ่งกว่าปลายเข็มอีก

ถ้าครั้งนี้ตนเองไม่ไปดูตัว เชื่อว่ายังต้องมีครั้งต่อไปอีก ครั้งต่อๆ ไปด้วย ครั้งหน้าๆ…เขาคงหนีไปพ้นเอื้อมมือ ของพี่ใหญ่ได้

ในเมื่อเป็นแบบนี้ไม่สู้ไม่สบายใจสักครั้ง ดูตัวก็ดูตัวเถอะ ที่เขามีคือวิธีทำให้พี่ใหญ่ตายใจ

นึกถึงตรงนี้ คู้ซึ่งเหยาโค้งริมฝีปากยิ้ม รับปากไปอย่าง สบายใจมาก “ได้ วันมะรืนผมจะไปถึงตรงเวลา”

ได้ยินเขารับปากแล้ว ถังรั่วชูทานข้าวคำหนึ่งไปเกือบ พ่นออกมา เธอเบิกตาโต มองเขาอย่างยากจะเชื่อ

ไม่เพี้ยนใช่ไหม? คนที่สง่างดงามขนาดนั้น คาดไม่ถึงจะรับปากไปดูตัว?

เห็นท่าทางที่เธอไม่อยากเชื่อ อู๋ซึ่งเหยายักคิ้ว เผยรอย ยิ้มที่มีอารมณ์ลึกล้ำ “พี่สะใภ้ นี่ผมยอมพลีชีพตนเองช่วย ใครบางคน…..ให้ความใจแคบสมปรารถนาเลยนะ”

ถังรั่วชูขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจความหมายของเขา

แต่สู้ซึ่งเหยาไม่ได้พูดอะไรอีก ก้มหน้าลงทานข้าวที่ยัง ทานไม่หมดต่อ

เห็นแบบนี้ เธอมองทางสู้ซือจิ่นด้วยความฉงน สู้ซือจั่น ยิ้มเล็กน้อย “ไม่ต้องสนใจเขา กินข้าวเสร็จพวกเราก็กลับ กันเถอะ”

ถังรั่วชูพยักหน้า ไม่ได้นึกคำพูดของอู้ซึ่งเหยาอีกว่า หมายความว่าอะไร

วันต่อมา ภายใต้การยืนหยัดของถังรั่วชู อู้ซึ่งเหยาก็มา เยี่ยมเยือนท่านเฉินเป็นเพื่อนเธออีกครั้ง

“ท่านเฉินชอบเล่นหมากรุก ปกติตอนเช้าทานข้าวเช้า เสร็จจะมาด้านล่างตึก เล่นหมากรุกกับคนแก่คนอื่น เล่นทีก็ตลอดช่วงเช้า ฉะนั้นมีความหลงใหลมากแค่ไหนคงไม่ ต้องพูด”

นี่คือข่าวที่สู้ซึ่งเหยาได้รับมาจากปากของผู้เฒ่าคนอื่น

“นายเล่นหมากรุกเป็นไหม?” ถังรั่วชูหันหน้ามองเขาที

หนึ่ง

“เป็นสิ” ลูซึ่งเหยาหลุดปากออกมาอย่างไม่คิด

“งั้นฝีมือเก่งกาจไหม?”

“ถูๆ ไถๆ ไม่ดีเท่าลูกพี่” ตั้งแต่เล่นหมากรุกเป็นถึงตอนนี้ ลูซึ่งเหยาไม่เคยเล่นชนะลูซือจิ่นเลยสักครั้ง ซึ่งก็สามารถ รู้ฝีมือของสองคนนี้ได้แล้ว

“งั้นรู้แต่แรกฉันน่าจะให้ซือจิ่นมาเป็นเพื่อนฉัน”

“หา?” ลูซึ่งเหยาทำหน้ามึนงง ไม่รู้ทำไมเธอพูดแบบนี้

ถังรั่วชูหัวเราะ “ซือจิ่นเล่นหมากรุกเก่งกว่านาย งั้นฝีมือ น่าจะพอๆ กันกับท่านเฉินมั้ง”

ลูซึ่งเหยาตะลึง “พี่สะใภ้ พี่คงไม่ใช่อยากให้ผมกับท่าน เฉินเล่นหมากรุกกันมั้ง?”
ถังรั่วชูหัวเราะไม่พูดอะไร ทุกอย่างอยู่ในคำพูดแล้ว

ชั่วขณะนั้นผู้ซึ่งเหยาไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดี “พี่ สะใภ้ พี่ช่างประเมินผมสูงเหลือเกินเลย คาดไม่ถึงอยาก ให้ผมเล่นหมากรุกเป็นเพื่อนท่านเฉิน นี่พี่คิดออกมาได้ อย่างไรกัน?”

ถังรั่วชูยักคิ้วเล็กน้อย “นี่แปลว่านายเข้าใจ สนองความ ชอบของคนอื่นก็สามารถใกล้ชิดได้ แบบนี้จะไม่เป็น ประโยชน์กับพวกเราเหรอ?”

“ตอบสนองความชอบของคนอื่น?”

“ใช่” ถังรั่วชูตบๆ ไหล่ของเขา “ท่านเฉินชอบเล่นหมาก รุก งั้นพวกเราก็เล่นหมากรุกเป็นเพื่อนเขา แล้วถือโอกาส คุยเรื่องธุระ”

นี่คือสาเหตุที่ถังรั่วชูมีแผนการอยู่ในใจแล้ว ผู้เฒ่าคน หนึ่งชอบเล่นหมากรุก ยังหาคู่ต่อสู้ไม่ได้ ถ้าสู้ซึ่งเหยา สามารถชนะเขาได้ บางทียังสามารถมีความหวังนิดๆ

สู้ซึ่งเหยาเป็นคนฉลาด เข้าใจความหมายของเธอแล้ว แต่ยังพะว้าพะวังอยู่

“พี่สะใภ้ ผมไม่กล้ารับรองว่าผมจะสามารถชนะเขาได้นะ”
“สบายใจได้ ถึงแพ้ฉันก็ไม่โทษนายหรอก” ถังรั่วชูยิ้ม ปลอบใจเขา

ความเกร็งของเขา ถังรั่วชูไม่ใส่ใจสักนิด โดยเฉพาะเธอ ไม่เคยหวังว่าเขาจะชนะผู้หลงใหลหมากรุกที่เล่นมานาย หลายปีขนาดนั้นได้

ท่านเฉินเป็นเหมือนปกติ นั่งอยู่ในศาลาเล่นหมากรุกกับ คนอื่นอยู่ ไม่รู้กับการมาถึงของถังรั่วชูสักนิด

ถังรั่วซูกับลูซึ่งเหยายืนอยู่เงียบๆ สังเกตการณ์เล่นหมาก รุกของท่านเฉิน เห็นเพียงไม่นานเท่าไร ท่านเฉินก็จัดการ คู่ต่อสู้อย่างแรงรับมือไม่ไหวสักนิด ได้แต่ยอมจำนนอย่าง เดียว

ตามมามีเสียง “รุกฆาต” ดังขึ้น ท่านเฉินชนะแล้ว ชนะได้ อย่างผ่อนคลายมาก

“เหลาเฉินอ่า ฝีมือหมากรุกของนายเติบโตขึ้นไม่น้อย เลย ที่นี่ล้วนไม่มีใครสามารถชนะนายได้แล้ว”

“ก็ใช่ ฉันไม่กล้าเล่นกับนายแล้ว เล่นสิบตาแพ้สิบตา หน้าแก่ๆ นี้ใกล้จะแพ้เกลี้ยงแล้ว”
“เหลาเฉิน ในเมื่อนายเก่งขนาดนี้ ไม่งั้นฉันให้หลานชาย ฉันเข้ามาให้นายสอนหน่อย เป็นยังไง?”

“เหลาเฉิน……

คนที่ล้อมรอบพูดกันไปคนละอย่าง ในน้ำเสียงบางคนมี ความอวดภูมิเข้มข้น เห็นได้ชัดว่ากำลังอิจฉาท่านเฉิน แต่ ตั้งแต่ต้นจนจบท่านเฉินยังคงรักษารอยยิ้มที่เรียบนิ่ง ไม่ ได้เผยความไม่พอใจสักนิดเดียว

ดูออกว่าท่านเฉินเป็นคนที่ได้รับการอบรมมาขั้นสูง

ถังรั่วชูยักคิ้ว จากนั้นใช้ศอกกระทุ้งสู้ซึ่งเหยาไป สู้ซึ่ง เหยาหันหน้ามองเธออย่างกลัดกลุ้ม เธอใช้สายตาแสดง ว่าเขาเข้าไปเล่นหมากรุกกับท่านเฉิน

แม้กระทั่งในใจลูซึ่งเหยาจะมีความไม่ยินยอมสารพัด เขายังเข้าไปนั่งตรงข้ามท่านเฉินอย่างเชื่อฟัง พอเขานั่ง ลง เสียงพูดจาประหลาดรอบตัวพวกนั้นจึงค่อยๆ หยุดลง มา

ท่านเฉินมองพ่อหนุ่มที่นั่งตรงข้ามอย่างไม่เข้าใจ “นี่นายคือ?”

ลูซึ่งเหยาแสยะปากยิ้ม “ผมได้ยินว่าท่านเล่นหมากรุก เก่งมาก ตั้งใจเข้ามาขอคำแนะนำสักหน่อยครับ”
พอคำพูดนี้พูดออกมา ด้านข้างรีบมีคนพูดขึ้น “พ่อหนุ่ม ที่แท้นายเข้ามาเมื่อวานสอบถามเรื่องของท่านเฉิน เพราะ อยากมาขอคําแนะนำจากเขาเหรอ?”

ลูซึ่งเหยามองไปทางเสียงนั้น เป็นคุณยายอายุหกสิบก ว่าๆ คุ้นหน้าอยู่บ้าง ดูแล้วน่าจะเป็นเจอกันเมื่อวาน เขาหัวเราะแห้งๆ สองที รีบตอบรับ “ใช่ครับๆ อยากมา

เรียนรู้กับท่านเฉินหน่อยครับ”

แม่ง ทำไมยายแกถึงมาดูหมากรุกที่นี่ด้วยล่ะ? รออีกสัก ครู่จะไม่ดึงดูดแม่สื่อแม่ชักกลุ่มหนึ่งมาเหรอ?