ตอนที่ 220 ทําไมเธอถึงชอบลอบกัดคนอื่น อย่างนี้

ตอนที่ 220 ทำไมเธอถึงชอบลอบกัดคนอื่นอย่างนี้

ร้านเฟอร์นิเจอร์ใหญ่มาก เต็มไปหมดทั้งบนล่างสี่ชั้น พื้นที่ทั้งหมดราวสองแสนกว่าตารางเมตร แต่พวกถังรั่วซู กลับคิดไม่ถึงเลยว่า ในสถานที่ที่กว้างใหญ่ขนาดนี้จะมา เจอเข้ากับคนที่แสนเกลียดได้

หานยี่เฉินกับหยางเขียนเขียนแสนเลวคู่นั้น

“อุ้ย นั่นมันสงอานหยีไม่ใช่เหรอ”

สงอานหยีกําลังช่วยเซียวเซียวเลือกโต๊ะทํางาน ทันใด นั้นก็มีเสียงแปลกประหลาดอันน่าสะพรึงกลัวดังขึ้นจาก ด้านข้าง

เธอเงยหน้าขึ้น หันไปมองตามเสียง ตอนที่เห็นชายหญิง คู่หนึ่งที่กำลังเดินเคียงกันมา ทันใดนั้นสีหน้าก็เย็นยะ เยือกขึ้นทันที

หยางเขียนเชียนเดินมาหยุดตรงหน้าเธอ สองแขน กอดอก เชิดคางขึ้น ใช้มือสางผม ทำหน้าได้ใจออกนอก หน้าแล้วพูดว่า “ฉันกับยี่เฉินกำลังจะแต่งงานกันแล้ว กำลังจะตกแต่งบ้านอยู่พอดี เฮ้อ เหนื่อยจริงๆเลยนะ ยี่เฉิ นก็พูดอีกว่าอยากเลือกเฟอร์นิเจอร์เอง ทำเอาฉันเหนีอยแทบแย่”

เมื่อได้ยินแบบนี้ คนที่ไม่รู้เรื่องคงคิดว่าเธอกำลังบ่นให้ เพื่อนตัวเองฟัง แต่แท้จริงแล้วเธอกำลังพูดอวดสังอานห

เมื่อส่งอานหยีฟังประโยคนั้นจบ ก็หลุดหัวเราะออกมา แล้วพูดเยาะเย้ย “ถ้าเหนื่อยขนาดนั้น ก็ไม่ต้องแต่งงาน เลยสิ”

“จะทำแบบนั้นได้ยังไง ฉันกับยี่เฉินรักกันขนาดนี้ จะไม่ ให้แต่งงานกันได้ยังไง”

หยางเชียนเชียนเดินเข้าไปคล้องแขนหานยี่เฉินที่นิ่ง เงียบไม่พูดไม่จา เอาหัวพิงไหล่เขาอย่างสนิทสนม ก่อน เอ่ยถามเสียงหวาน “ยี่เฉิน คุณพูดสิว่าคุณรักฉันหรือ เปล่า”

“รัก” ยี่เฉินตอบอย่างรวดเร็ว แต่สายตากลับจับจ้องไปที่ สั่งอานหยี

ไม่ได้เจอกันช่วงเวลาหนึ่ง เธอสวยขึ้น เป็นความสวยมี เสน่ห์แบบหญิงสาว

สังอานหยีไม่มีอารมณ์จะดูพวกเขาสวีตกัน เธอก็เลยหัน หลังเตรียมจะเดินไปหาพวกซูชู
แต่ได้เจอเธอเข้าแบบนี้ จะให้หยางเชียนเขียนจะพลาด โอกาสเยาะเย้ยเธอได้ยังไง

ดังนั้น หยางเชียนเขียนก็เดินขึ้นไปจับแขนเธอ “สังอาน หยี พวกเราไม่ได้เจอกันตั้งนาน จะไม่รำลึกความหลังกัน หน่อยเหรอ”

รำลึกความหลัง ?! นี่หล่อนยังกล้าคิดจะรำลึกความหลัง กับเธออีกเหรอ เกรงว่านี่คงจะเป็นมุกที่ตลกที่น่าขำที่สุด แห่งปีแล้วล่ะมั้ง

ส่งอานหยีเองก็อดส่งเสียงหัวเราะออกมาไม่ได้จริงๆ หัน กลับไป ดวงตาคู่สวยฉายแววเยาะเย้ย เธอพูดเน้นชัดที ละค่า “หยางเขียนเขียน พวกเราไม่ได้สนิทกัน ไม่มีความ หลังอะไรให้รำลึกหรอก”

เมื่อพูดจบ เธอก็สะบัดมือของหยางเชียนเชียนออก ใน ใจรีบร้อนอยากจะหนีไปจากคู่สุนัขผัวเมียคู่นี้แทบแย่ แต่ สิ่งที่เกิดขึ้นในฉากต่อมาท่าเอาเธอถึงกับตะลึง

เธอสะบัดมือของหยางเขียนเชียนออก ไม่รู้ว่าตัวเอง ออกแรงมากไปจริงหรือเปล่า หรือว่าหยางเชียนเชียน จงใจ แต่เห็นเธอ “โอ๊ย” ร้องออกมา พร้อมกับคนที่ล้มลง บนพื้น

“ยี่เฉิน….” หยางเชียนเชียนที่ล้มพับอยู่บนพื้นร้องไห้เสียงดัง

“เชียนเขียน…..” หานยี่เฉินเดินมาข้างหน้า คุกเข่าลงข้าง เธออย่างเจ็บปวด เอ่ยถามออกมาอย่างเป็นห่วงเป็นใย “เชียนเขียน เธอบาดเจ็บตรงไหนเหรอ”

“ที่ก้น ก้นของฉันเจ็บมากเลย” หยางเชียนเชียนเจ็บจน ร้องไห้ออกมาจริงๆ

ตอนแรกเธออยากจะแกล้งล้มเพื่อลอบกัดส้งอานหยี แต่ ใครจะคิดได้ว่า จากแกล้งล้มจะกลายเป็นล้มจริง ก้นของ เธอกระแทกพื้นจนจะแตกเป็นสี่แฉกอยู่แล้ว

หานยี่เฉินจะไม่เข้าใจความคิดของเธอได้ยังไง และคิด ว่าเธอแกล้งล้มเช่นกัน แต่เห็นเธอร้องไห้อย่างกับเด็ก แบบนี้ ถึงได้รู้ว่าล้มจนเจ็บจริง

ผู้ชาย เห็นคนที่ตัวเองรักร้องไห้ ก็สงสารจับใจ ความ เป็นลูกผู้ชายในใจก็พุ่งพรวดออกมา

เขาลุกขึ้นยืน จ้องไปทางสังอานหยีด้วยสายตาโหด เหี้ยม แล้วตะคอกถามเธอ “สั่งอานหยี เธอผลักเชียนเชีย นทำไม”

เดิมทีสังอานหยี เพราะเคยถูกหยางเชียนเขียนลอบกัด มาแล้วครั้งหนึ่ง ดังนั้นก็เลยคิดว่าหล่อนจะทำเพื่อลอบกัดตัวเองอย่างแน่นอน ดังนั้นเธอก็เลยทำแค่ มองพวกเขาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “แสดงละคร”

แต่ตอนที่หานยี่เฉินถามเธอแบบนั้น ใบหน้าของเธอก็มี แววของความโดดเดี่ยวแสดงออกมาอยู่บ้าง แต่พอตั้งใจ มอง ก็จะเห็นได้ชัดว่ามีความดีอกดีใจอยู่ในนั้น ละคร เรื่องเยี่ยมเริ่มแสดงแล้ว เธอจะไม่ดีใจได้ยังไง จะไม่ให้ เข้าไปร่วม “แสดง” กับพวกเขาได้อย่างไร

“ฉันไม่ได้ผลักเธอ เธอล้มไปเองต่างหาก” สั่งอานหยี เหมือนนกตัวหนึ่งที่กำลังตื่นตกใจ กำลังแก้ตัวให้ตัวเอง ด้วยสีหน้าตื่นตกใจ

“ถ้าเธอไม่ได้ผลักเขา แล้วเขาจะล้มลงไปเองได้ยังไง” หานยี่เฉินเดินเข้ามาใกล้เธออีกก้าว แล้วพูดอย่างบีบคั้น ต่ออีกว่า “ฉันรู้ว่าเธอเกลียดเขาที่เขาแย่งฉันไป แต่วันนี้ ฉันจะบอกเธอเลย ว่าฉันไม่เอาเธอเอง ตระกูลหยางให้ใน สิ่งที่ฉันต้องการได้ทุกอย่าง แล้วเธอล่ะ ทำได้แค่ให้ฉัน พยายามกับเธอตลอดไป พยายามเก็บเงินซื้อบ้านด้วย กัน พยายามเก็บเงินแต่งงานด้วยกัน เธอคิดว่าฉันมีเวลา มากมายที่จะไปพยายามกับเธองั้นเหรอ ไม่มี !”

ส้งอานหยี “…….

ไอ้คนเลวคนนี้มาพูดแบบนี้ตอนนี้เพื่อพิสูจน์ว่าตัวเองเลว ขนาดไหนเหรอ หรือว่าควรปรบมือเพื่อให้กำลังใจเขาดี ถ้าเขาไม่พูด เธอก็คงไม่รู้จริงๆว่าเขาจะเลวได้ ขนาดนี้

หวังแตกอบโกยทรัพย์สมบัติ ละทิ้งเมียที่ยากแค้น นี่มัน การกระทำของพวกคนละโมบโลภมากไม่ใช่หรือไง

ถึงแม้ว่าเธอยังไม่ได้เป็นเมียของเขา แต่ก็มีความหมาย แบบเดียวกัน

อาจจะเป็นเพราะหานยี่เฉินตื่นเต้นเกินไปที่ได้พูดออก มา เลยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงในเวลานี้ แล้วพูดต่ออีกว่า “แล้วก็นะ ตอนนี้มันยุคสมัยใหม่แล้ว ใครจะยังมารักนวล สงวนตัวแบบเธออีก ให้ทำได้แค่จับมือ ทำได้แค่จูบแบบ ง่ายๆ ทำได้แค่กอด อย่างอื่นทำไม่ได้สักอย่าง แบบนั้น ฉันจะมีแฟนไปทำไม แบบนั้นฉันพึ่งพาแค่มือข้างซ้ายของ ฉันยังจะดีเสียกว่า”

สั่งอานหยีอยากจะเตือนให้เขาเก็บเรื่องละเอียดอ่อน พวกนี้ไว้เป็นความลับดีกว่า จะได้ไม่กลายไปเป็นขี้ปาก ของชาวบ้านที่เอาไว้พูดคุยกันเวลาจิบชาหลังอาหาร

แต่เธอแค่กำลังคิดจะเปิดปาก ก็ถูกเขาขัดเสียก่อน “แต่ เชียนเชียนไม่เหมือนกัน ฉันอยากทำเมื่อไหร่เขาก็ไม่เคย ขัด แถมยังเป็นคนอ่อนโยน ชาติตระกูลก็ดี เขาดีกว่าเธอ ไม่รู้ตั้งกี่เท่า”
หางตาของสังอานหยีกระตุก ที่จริงแล้วเขาคงแค่อยาก จะสื่อให้เห็นว่าเรื่องบนเตียงพวกเขาเข้ากันได้ดีขนาดไห นมั้งนะ

“ยี่เฉิน….” เขียนเขียนที่ถูกลืมอยู่ด้านหลังในที่สุดก็ ส่งเสียงออกมา ดึงดูดหานยี่เฉินที่กำลังตื่นเต้นให้หันไป สนใจ

สั่งอานหยีถอนหายใจออกมายาวๆ ก่อนจะหันไป มองรอบตัว ยังดีที่ตรงนี้เป็นมุมอับ คนก็เลยน้อย อีก อย่างก็อยู่ห่างจากพวกเขาอยู่มาก ก็เลยแค่สังเกตเห็น สถานการณ์นี้ แต่ก็ไม่มีใครคิดจะเดินเข้ามาดู

แบบนี้เธอก็ไม่ต้องกลายเป็นแฟนเก่าผู้น่าสงสารใน นิทานของคนอื่น

หยางเชียนเชียนถูกหานยี่เฉินพยุงให้ลุกขึ้นยืน จากนั้น ก็เดินมาตรงหน้าเธอ จากนั้นก็ยกมือขึ้นมาหม หมายจะตบ เธอ

แบบที่เรียกกันว่าเรียนรู้จากความผิดพลาด สั่งอานหยี ไหนเล่าจะยืนโง่ปล่อยให้หล่อนตบได้

เธอคว้าหมับเข้าที่แขนของหยางเชียนเชียนที่กำลังพุ่ง เข้ามา หรี่ตาฉายแววแห่งความอันตรายออกมา ก่อนจะ พูดเสียงเยือกเย็นว่า “หยางเชียนเชียน เธอชอบลอบกัดคนขนาดนั้นเลยเหรอ จะตบคนเหรอ?”

สะบัดมือของหยางเขียนเขียนออกเต็มแรง เธอขยับ เข้าไปใกล้อีกหนึ่งก้าว ดวงตาเต็มไปด้วยความเย็นชา น้ำ เสียงยิ่งเย็นจนเยือกแข็ง “หยางเขียนเชียน ฉันไม่ใช่สั งอานหยีคนเดิมแล้ว อย่าคิดว่าฉันจะเหมือนแมวที่กำลัง ป่วย ไม่อย่างนั้นฉันจะทำให้เธอร้องไห้ไม่ออก”

ท่าทีของเธอแข็งกร้าวมาก สายตาก็เย็นชาแถมยังโหด เหี้ยม และน่ากลัว

หยางเขียนเขียนส่งเสียงไม่ออกแม้แต่น้อย ทำได้แค่ยืน แข็งทื่อมองเธอ

แต่สายตาที่หานยี่เฉินมองเธอกลับแปรเปลี่ยนไปอย่าง แปลกประหลาด ในแววตาเต็มไปด้วยคำว่าไม่อยากจะ เชื่อ

เพราะว่าเขาเห็นว่าบนคอที่ซ่อนอยู่ใต้คอเสื้อของสั่งอาน หยีเต็มไปด้วยรอยจูบ ทั้งอ่อนทั้งเข้มอยู่หลายอัน แค่มอง ก็รู้ว่าต้องเป็นร่องรอยเกิดขึ้นหลังจากที่ผ่านฉากเร่าร้อน มา