ตอนที่ 207 ฉันจะรังเกียจเมียของฉันได้ยังไง

ตอนที่ 207 ฉันจะรังเกียจเมียของฉันได้ยังไง

ในห้องก็เหลือเพียงจี้หยินเฟิงกับกู้รั่วรั่ว บรรยากาศในชั่ว พริบตาก็ได้เงียบสงบลงมาแล้ว

รั่วรั่วคว้านสายตาอย่างโหดเหี้ยมไปทางจี้หยินเฟิงทีหนึ่ง หลังจากนั้นก็ได้หมุนตัวเดินไปถึงเตียงและนั่งลง และได้เอียง ตัวผ่านไปหันหลังให้กับจี้หยินเฟิง

เห็นท่าทางเช่นนี้ของเธอ ภายใต้จิตใจของจี้หยินเฟิงก็ได้เกิด ความรู้สึกไร้เรี่ยวแรงประเภทหนึ่งขึ้นอย่างกะทันหัน ในชั่ว พริบตาก็ได้ทําให้เขาจมน้าแล้ว

ตอนเริ่มต้นอยู่ด้วยกันกับกู้รั่วรั่ว เพียงแค่เพราะว่าเธอเมื่อ เทียบกับถังรั่วชูที่หัวโบราณคร่ำครีก็รู้จักวางตัวด้วยความ เซ็กซี่มากกว่า แต่ว่าผู้ชายไง อยู่ด้วยกันกับผู้หญิงคนเดียวกัน คนหนึ่งนานเช่นนี้แล้ว ก็มักจะมีจิตใจที่ไม่จงรักภักดี โดย เฉพาะอย่างยิ่งตอนนี้ใบหน้าของเธอก็ได้ทำให้เขาเอียนจริงๆ เลย เดิมทีเขาก็ไม่อยากจะอยู่ด้วยกันกับเธอแม้แต่วินาทีเดียว

อย่างน้อยที่สุดก็อยู่ในเวลาช่วงนี้ที่ใบหน้าของเธอยังไม่ได้ ฟื้นคืนสภาพกลับมา เขาไม่เต็มใจที่จะอยู่ด้วยกันกับเธอจริงๆ

เขาไม่ใช่ไม่มีอารมณ์รักและผูกพันต่อกู้รั่วรั่ว แต่คืออารมณ์รักและผูกพันได้ถูกความเอาแต่ใจของเธอได้ค่อยๆ ลดหมดไปทีละน้อยทีละน้อย

ลูกไม่มีแล้ว เขาก็ยิ่งไม่ได้มีความคิดอะไรต่อเธออีก

และถึงความคิดจนถึงตอนนี้ ทำให้จี้หยินเฟิงถอนหายใจ ไปแล้วฟอดหนึ่ง อีกทั้งยังคงเดินเตร่เข้าไปแล้ว เดินไปถึง ข้างตัวของกู้รั่วรั่ว จากนั้นก็ได้เอามือกางไปที่บนไหล่ของ เธอเบาๆ พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน: “กู้รั่วรั่ว ตอนนี้บน อินเตอร์เน็ตทั้งหมดก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้มีประโยชน์ต่อเธอทั้งหมด อย่างน้อยที่สุดก็ได้มีการได้รับความนิยมแล้ว สิ่งนี้ต่อเธอ..……….

“ได้รับความนิยม?” คำพูดเขายังไม่ได้พูดจบ ก็ถูกกู้รั่วรั่ว ทำให้หยุด เธอได้หัวเราะเยาะออกมาแล้วเสียงหนึ่ง

“การได้รับความนิยมแบบนี้ฉันยอมที่จะไม่ต้องการ นายรู้ว่า

บนอินเตอร์เน็ตก็ได้ด่าว่าฉันยังไงไหม?”

เธอหันหัว ยกสายตามองเขาไว้ ในสายตาเต็มไปด้วยการ หัวเราะเยาะเย้ย “ฉันคิดว่านายคงจะไม่รู้ ใจของนายตอนนี้ก็ ไม่ได้อยู่บนตัวฉันแล้ว จะเป็นห่วงว่าฉันที่ได้ถูกคนอื่นด่าจน กลายเป็นแบบไหนได้ยังไงกันล่ะ”

“กู้รั่วรั่ว” จี้หยินเฟิงขมวดคิ้ว เรียกด้วยน้ำเสียงต่ำ ในสีหน้า ท่าทางมีร่องรอยของความไม่สบายใจอยู่
“เธออย่ามองไม่เห็นถึงสิ่งที่ฉันทำเพื่อเธอ เธอก็ไม่ยอมรับฉัน”

กู้รั่วรั่วกัดริมฝีปาก ถลึงตาใส่เขาด้วยความโกรธ และไม่ได้ ส่งเสียง

จี้หยินเฟิงถอนหายใจเบาๆฟอดหนึ่ง จากนั้นก็พูดต่อ: “เมื่อ เรื่องราวได้เกิดขึ้น ฉันก็ให้คนติดต่อไปยังสื่อมวลชนกับ ตัวเลขฝ่ายการตลาดพวกนั้นแล้ว ไม่ว่าจะต้องใช้เงินเท่าไหร่ ฉันก็จะทําให้พวกเขานําแบบร่างขจัดออกไป

“ดังนั้นเธออย่าโกรธกับฉันแล้วดีไหม?” เขามองเธอไว้ไม่ละ สายตา ลูกตานําทั้งหมดได้อ่อนโยนเหมือนน้ำ

กู้รั่วรั่วคือรักจี้หยินเฟิง ดังนั้นความอ่อนโยนของเขาสำหรับ เธอแล้วก็คือความอ่อนแอ ความขุ่นเคืองไม่พอใจที่มีเต็มหัวใจ ค่อยๆจืดจางไปอย่างช้าๆอยู่ในสายตาที่อ่อนโยนของเขา

“ถ้าเช่นนั้นนายจะต้องช่วยฉันหาบริษัทหนึ่งเซ็นสัญญาอีก” กู้ รั่วรั่วพูด

ภายใต้สายตาได้ปรากฏแวบหนึ่งถึงแสงจางๆและก็ได้ผ่าน ไป จี้หยินเฟิงได้หัวเราะอย่างอ่อนโยน “ได้ ฉันจะช่วยเธอหา บริษัทอีก”

“จี้หยินเฟิง” มือของกู้รั่วรั่วได้โอบกอดเอวของเขาเอาไว้ จาก นั้นก็ได้พูดด้วยความน้อยอกน้อยใจ: “ลูกไม่มีแล้ว ฉันได้เป็นทุกข์เจ็บปวดมากพอแล้ว แต่ตอนนี้ใบหน้าที่กลายเป็น แบบนี้ยังถูกขึ้นบัญชีดำอีก ฉันเป็นทุกข์มากจริงๆ หากว่านาย ยังรังเกียจฉัน ถ้าเช่นนั้นฉันมีชีวิตอยู่ก็ไม่มีความหมายอะไร แล้ว”

จี้หยินเฟิงลูบผมของเธอเอาไว้ “เป็นไปไม่ได้ เธอคือเมียของ ฉัน ฉันจะรังเกียจเธอได้ยังไงกันล่ะ?”

น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนมาก แต่สีหน้าท่าทางกลับจืดจางจน ไม่มีร่องรอยของความรักความผูกพันเลยสักนิด

เซินสวินมาเยี่ยมเธอ นี่คือเรื่องที่อยู่ในการคาดการณ์

แต่เหยียนซู่….นั่นก็คือไม่มีการได้คิดถึงเลยแม้แต่น้อยนิด

‘ช่วงเวลายามพลบค่ำ ร่องรอยของแสงอาทิตย์ที่ตกดินของ พระอาทิตย์ที่กำลังจะตกดินได้ส่องเข้าไปยังห้องผู้ป่วย เป็น แสงสว่างจางๆหนึ่งที่ประกอบเป็นรูปอยู่บนพื้น

ถังรั่วชูได้นั่งพิงอยู่บนเตียง ก้มหัวดูหนังสือในมืออย่างตั้งใจ

ทันใดนั้น ตรงประตูที่ได้มีเสียงเคาะประตูเสียงหนึ่งส่งเข้ามา
เธอได้เงยหัวมองไปยังประตู “เข้ามา”

ประตูถูกผลักออก เงาของร่างกายเล็กๆกระจุ๋มกระจิ๋มหนึ่งได้ เดินเข้ามาแล้ว

ได้สวมใส่หมวกแก๊ปลิ้นเป็ด แว่นกันแดด ผ้าปิดปาก ทำให้ คนมองโฉมหน้าไม่ชัดเจน

ถังรั่วชูได้โค้งมุมปากขึ้น “เซินสวิน”

ไม่มีร่องรอยของความลังเลใจเลยสักนิด เธอได้เรียกชื่อคน ที่มาออกมาแล้ว

“พี่รู้ได้ยังไงว่าเป็นฉัน?” เซ็นสวินถอดผ้าปิดปากกับแว่น กันแดดทิ้งไป จากนั้นก็ได้มองเธอไว้ด้วยความประหลาดใจ

“นอกจากดารา ใครจะยังแต่งตัวจนเป็นแบบนี้เดินอยู่บนทาง ล่ะ” ถังรั่วชูกลั้นหัวเราะไว้ไม่ไหว

เซินสวินได้แลบลิ้นแล้วแลบลิ้นอีก จากนั้นก็ยิ้มอย่างรู้สึกเก้อ เขิน “เหมือนกับว่าก็ใช่

ทันทีหลังจากนั้น เธอก็พูดกับถังรั่วชูด้วยท่าทางที่ตั้งใจทำ เป็นลึกลับ: “พี่ถังรั่วชู แต่ไม่ใช่มีเพียงฉันคนเดียวที่มาเยี่ยมพี่ นะ ยังมีอีกคนหนึ่งก็มาแล้ว”
“ใครล่ะ?” ถังรั่ว คือแปลกใจมาก

หากว่าเป็นคนที่เธอรู้จัก เซ็นสวินก็รู้จัก ถ้าเช่นนั้นก็มีเพียงคน นั้นแล้ว แต่คนนั้นจะมาที่นี่ได้ยังไงกันล่ะ?

“อยากรู้มากใช่ไหม” เขินสวินหัวเราะจนเหมือนกับสุนัข จิ้งจอกยังไงยังงั้น “พี่ก็รอพบเห็นปาฏิหาริย์เถอะ”

ตอนที่พูด เธอก็ได้หมุนตัวไปเปิดประตูออก

เงาหนึ่งที่สูงและตรงที่คุ้นเคยได้ตกเข้าสู่ในสายตาของถังรั่ว ชูแล้ว ทันใดนั้นลูกตาดำก็ได้เปิดโตขึ้น จากนั้นก็ได้ส่งเสียง ด้วยความตกใจ: “เหยียนซู่!”

หมวกแก็ปลิ้นเป็ดที่เหมือนกัน แว่นกันแดด แต่งตัวด้วยผ้า ปิดปาก แต่ถังรั่วชูก็ยังคงคือเพียงแวบเดียวก็จำฝ่ายตรงข้าม

ได้ว่าคือใคร

นำหมวกแก็ปลิ้นเป็ดที่เหมือนกัน แว่นกันแดด ผ้าปิดปากถอด ทิ้งไป ก็ปรากฏให้เห็นถึงใบหน้าที่ที่สวยสดงดงามหนึ่งแล้ว เป็นเหยียนซู

“อืม เป็นฉัน” เหยียนซูมองไปยังถังรั่วชูที่นั่งอยู่บนเตียงผู้ป่วย ตรงๆ มุมริมฝีปากก็เหมือนกับว่าได้ยกขึ้นแต่ก็ไม่ได้ยกขึ้น

“นายมาได้ยังไง?” เธอเหมือนกับว่าไม่ได้บอกเขาเรื่องที่ตัวเองเข้าโรงพยาบาล เขารู้ได้ยังไงกันล่ะ?

ถังรั่วชูที่ระแวงได้กวาดเส้นสายตาไปทางเซ็นสวิน ผู้ที่อยู่ ด้านหลังได้ลูบจมูกแล้วลูบอีก จากนั้นก็ได้พูดอธิบายด้วย ความเกรงใจ: “เป็นฉันที่บอกกับผู้อาวุโสเหยียนซู่ เพราะว่า ตอนที่อยู่ในสถานที่ ฉันได้เห็นผู้อาวุโสเหยียนซู่มีความพิเศษ มากต่อกู้รั่วรั่ว ฉันก็ต้องการจะพูดว่าเขาอาจจะเป็นเพื่อนรัก ของพี่ หลังจากนั้นฉันก็…………….

หยุดชั่วคราวแล้ว เธอได้ถามอย่างระมัดระวัง: “พี่ถังรั่วชู พี่จะ ไม่โกรธใช่ไหม”

คนก็ได้มาแล้ว เธอสามารถพูดอะไรได้ล่ะ?

ถังรั่วชูหัวเราะอย่างจนปัญญา “ฉันไม่โกรธ”

เซินสวินได้โล่งอก “ยังดี ยังดี”

ตอนที่พูดเธอก็ได้มองดูไปยังรอบด้าน หลังจากนั้นก็ได้เดิน เข้าไปแล้ว “พี่ถังรั่วชู ทำไมพี่เข้าโรงพยาบาลล่ะ?”

เธอเดินไปถึงด้านเตียง ก็ได้มองถังรั่วชูไว้ด้วยความไม่แน่ใจ

ถังรั่วซูมองไปทางเหยียนซู่ที่ก็ได้เดินเข้ามาแวบหนึ่ง หลัง จากนั้นก็ได้พูดตอบ: “ไม่ระวังจึงได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย
เท้าของเหยียนซูหยุดชั่วคราว การพรรณนาที่จืดจางเบาๆ ของเธอทําให้เขาเจ็บปวดใจ

“ถ้าเช่นนั้นดีขึ้นแล้วยัง?” เซ็นสวนถาม

“อืม พรุ่งนี้ก็ต้องออกจากโรงพยาบาลแล้ว” ถังรั่วซูชี้ไปยัง เก้าอี้ด้านเตียง “พวกเธอนั่งเถอะ”

หลังจากที่เซินสวินนั่งลง ก็ได้ลังเลใจไปแล้วครู่หนึ่ง หลังจาก นั้นก็ได้พูด: “พี่ถังรั่วชู เมื่อคืนพี่สาวคนนั้นได้บอกฉัน บอกว่าพี่ ต้องการพบฉัน เดิมทีฉันยังคงลังเลใจว่าจะมาหรือไม่มาล่ะ ถึง อย่างไรเสียฉันก็เคยทําร้าย…….

พูดถึงตรงนี้ เซินสวินก็ได้ก้มหัวลงไปด้วยความละอายใจ

“เซินสวิน”

ได้ยินเธอเรียกตัวเอง เซินสวินก็ได้เงยหัวขึ้น เห็นเพียงแค่ การพูดด้วยรอยยิ้มบางๆที่นุ่มนวลของเธอ”เรื่องที่ผ่านไปแล้ว ก็ให้มันผ่านไป จะว่าไปอีก เธอไม่ใช่ก็ยังช่วยฉันแล้วเหรอ?”

“นั่นไม่มีอะไร” เซ็นสวินรู้สึกว่าเป็นเพียงแค่ทำในสิ่งที่ตัวเอง ควรทํา

ถังรั่วชูยิ้ม “เซินสวิน นั่นไม่ใช่ไม่มีอะไร แต่คือได้ช่วยเหลือ ฉันไว้อย่างยิ่งใหญ่มาก ฉันรู้สึกซาบซึ้งใจและก็ขอบคุณมาก

เซ็นสวนได้กัดริมฝีปาก อยากจะพูดแต่ก็ได้หยุด

“อยากพูดอะไรก็พูดเถอะ” ถังรั่วชูได้พูดอย่างอ่อนโยน

เซินสวินมองแล้วมองอีกไปยังผู้ชายที่นั่งอยู่ด้านข้าง และ ก็ได้มองแล้วมองอีกไปยังเธอ หลังจากนั้นก็ได้เปิดปากอย่าง ระมัดระวัง: “พี่ถังรั่วชู เช่นนั้น……..ถ้าเช่นนั้นหลังจากนี้พวกเรา เป็นเพื่อนกันแล้วเหรอ?”

“ใช่ พวกเราเป็นเพื่อนกัน” ถังรั่วชูก็ได้ตอบกลับเธออย่างไม่มี ความลังเลใจ

ในชั่วพริบตา รอยยิ้มที่สวยสดงดงามก็ได้แย้มบานอยู่ที่ ใบหน้าที่เล็กกระจิ๋มกระจิ๋มอ่อนวัยนั้นของเซินสวินแล้ว จากนั้น เธอก็ได้พูดอย่างดีใจมาก: “อืม พวกเราเป็นเพื่อนกัน”