ตอนที่ 179 คุณนอนเป็นเพื่อนหน่อยเถอะ

ตอนที่ 179 คุณนอนเป็นเพื่อนหน่อยเถอะ

เห็นกูรั่วรั่วเดินมา ผู้ซึ่งเหยากระซิบห้างหูถังรั่ว ด้วยเสียง

แผ่วเบา “ระวังหน่อย”

ถังรั่วซูปรายตามองเขา แล้วพยักหน้าเบาๆ

ทีนี่คนเยอะขนาดนี้ กู้รั่วรั่วก็ไม่กล้าจะทําอะไรเธอหรอก แต่ ว่าป้องกันตัวไว้ก็ไม่เสียหายอะไร

กู้รั่วรั่วถูกเสี่ยวอ้ายพยุงไว้ แล้วค่อยๆ เดินไปตรงหน้าถังรั่วชู จากนั้นก็สังเกตมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วพูดด้วยน้ำเสียง ที่ฟังแล้วแย่ “โถ่ ถังรั่วชู เธอไม่ใช่ว่าเป็นผู้จัดการหรอ? ทําไม ถึงต้องมาวิ่งทำข่าวแบบนี้ล่ะ? ”

ถังรั่วชูเยาะเย้ยในใจ จริงๆ แล้วเธอกับซูเทียนอ้ายร่วมมือกัน เล่นงานเธอ เธอกลับทำท่าทางไม่รู้เรื่องอะไร ทำไมเธอถึงไม่ เอาฝีมือการเล่นละครตบตาไปเล่นในหนังล่ะ? ไม่แน่อาจจะดัง ก็ได้ แล้วอาจจะได้รางวัลหลังถ่ายทําหนังเสร็จก็ได้

“ช่วยอะไรไม่ได้ คนมันฮอตก็แบบนี้แหละ ฉันจึงทำได้เพียง เลื่อนงานสัมภาษณ์ของฉินยี่อานออกไป แล้ววิ่งมาที่นี่โดย เฉพาะ”

ถังรั่วชูหรี่ตาลงแล้วพูดขึ้น แต่ถ้าลองสังเกตมองดูดีๆ แล้ว ก็สังเกตเห็นว่ารอยยิ้มของเธอนั้นเต็มไปด้วยความเลือดเย็น

ทำไมกู้รั่วรั่วจะฟังไม่ออกว่าเธอกำลังเยาะเย้ยตัวเอง ทันใด นั้นเธอจึงชักสีหน้าแล้วถลึงมองเธอด้วยสายตาที่เย็นชา “ถังรั่ว ชู เธอนึกถึงทุกครั้งเธอก็จะไม่เป็นอะไรงั้นหรอ? นั้นก็แค่ความ โชคดีของเธอเท่านั้น”

ผู้ซึ่งเหยาที่ฟังอยู่ข้างๆ ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาดู หม่นหมองขึ้นมาทันที นัยน์ตาจึงหันไปมองกู้รั่วรั่ว “คุณผู้หญิง ท่านนี้ พี่สะใภ้ของผมก็ต้องไม่เป็นไรทุกครั้งอยู่แล้ว แต่ถ้าเป็น คุณ? ก็คงไม่แน่ จะจุดจบของหลินไห่ให้ดีแล้วค่อยมาพูดคำ พูดพวกนี้กับพี่สะใภ้ผม”

หลินไห่มีจุดจบที่แย่มากขนาดไหน ทั้งวงการบันเทิงไม่มีใคร ไม่รู้

ดังนั้นลู่ซึ่งเหยาพูดถึงหลินไห่ปุ๊บ ในใจของกู้รั่วรั่วจึงสั่นไหว ขึ้นมาทันที สีหน้าดูขาวซีด ทว่าเธอกลับคลายยิ้มอย่างเยาะ เย้ย “ถังรั่วชู เธออย่ามาบอกฉันนะ หลินไห่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นก็ เพราะเธอหา เธอคิดว่าเธอเก่งมากนักหรือไง? ”

“ฉันจะเก่งหรือไม่เก่ง เธอไม่จำเป็นต้องรู้”

ถังรั่วชูกระตุกมุมปากขึ้นแล้วเผยความเย็นชาออกมา จากนั้น ก็ขึ้นหน้าแล้วโน้มตัวลงไปใกล้ข้างหูของกู้รั่วรั่ว แล้วก็กดเสียง ให้ต่ำลง “แต่เธอก็แค่จำเป็นต้องรู้ว่าใครเป็นคนหาเรื่องฉัน คนๆ นั้นจะมีจุดจบที่แย่ ดังนั้น กู้รั่วรั่ว เธอทำตัวให้ดีๆเถอะ”

รั่วรั่วจึงทําสีหน้าที่ขาวซีดกว่าเดิม จากนั้นก็ก๋ามือที่อยู่ข้าง กายของตัวเองไว้แน่นๆ

ถังรั่วชูถอยไปด้านหลัง แล้วมองสีหน้าที่ขาวซีดของกู้รั่ว รั่ว จากนั้นก็กระตุกคิ้วทรงสวยขึ้นเล็กน้อยแล้วเผยยิ้มอันน่า พอใจออกมา

ใครให้พวกเขานึกว่าเธอเป็นแมวที่ป่วยทุกครั้งล่ะ พวกเขา จ้องจะหาเรื่องเธออยู่ตลอดเวลา ถ้าไม่พูดคำพูดทุกอย่างให้ ชัดเจน ก็คงนึกว่าเธอนั้นรังแกได้ง่ายๆ

เธอคิดว่าครั้งนี้เธอพูดอย่างชัดเจนแบบนี้ ถ้ากู้รั่วรั่วยังมาล้ำ เส้นของเธออีก งั้นผลที่มาตามเธอก็ต้องเป็นคนรับผิดชอบ

“ซึ่งเหยา เราไปเดินดูที่อื่นกันเถอะ”

ถังรั่วชูดึงสู้ซึ่งเหยาเดินไปที่อื่น ทิ้งไว้แต่เพียงกู้รั่วรั่วและผู้ ช่วยของเธอที่กำลังยืนแยกคิ้วยิงฟันอยู่ที่เดิม กล้าโมโหแต่ไม่ กล้าพูดอะไรออกมา

รอจนกว่าเรือนร่างของพวกเขาทั้งสองหายไป เสี่ยวอ้ายจึง จะเดินขึ้นหน้ามา “คุณรั่วรั่ว หรือว่าเราต้องปล่อยให้เธอแสดง ความมีอำนาจออกมาแบบนี้? ”
กู้รั่วรั่วมองทิศของที่ถังรั่วชูเดินจากไป แล้วหรี่ตาลง จากนั้นก็ แผ่รังสีแห่งความโหดเหี้ยมออกมา “ฉันจะไม่ยอมให้เธอทำตัว เป็นใหญ่แบบนี้หรอก”

ถังรั่วชู ปล่อยให้แกได้ใจได้สักพัก รอให้บริษัทถังชื่อกรุ๊ปตก เป็นของฉัน แล้วแกอยากจะทําตัวได้ใจก็คงจำไม่ได้อีก

“พี่สะใภ้ คนที่ชื่อกู้รั่วรั่ว ถ้าไม่เห็นโลงศพคงไม่หลั่งน้ำตา หรอก”

ถังรั่วชูยิ้มแล้วมองหน้าเขาเพียงแวบเดียว จากนั้นก็ยกกล้อง ขึ้นแล้วถ่ายบรรยากาศตรงหน้า

ครั้งแรกที่มาถึงเมืองแห่งการถ่ายทำหนังที่ใหญ่ที่สุดใน ประเทศ ถังรั่วชูไม่สามารถพลาดโอกาสไปได้ พอเดินไปถึง ไหน เธอก็ยกกล้องแล้วถ่ายไปถึงนั่น เพื่อเก็บไว้เป็นความทรง

ทั้งสองเดินไปด้วยกัน เธอเดินไปด้วยคุยไปด้วยและถ่ายไป ด้วย ถือว่าพอใจ

จนกว่าพวกเขาได้ยินเสียงทะเลาะกันดังขึ้น

“เซินสวิน คุณเป็นแค่ดาราหน้าใหม่ที่ยังไม่โด่งดังสักเท่าไหร่ ครั้งนี้เธอสามารถเล่นหนัง (ชีวประวัติพระชายาชิง) ได้คุณเคยนอนกับผมหรือไง? ”

“คุณอย่ามาใส่ร้ายคนอื่นไปเรื่อยเปื่อยแบบนี้ ฉันไม่เคย ขายตัวเองเพื่อที่จะได้มาเล่นบทบาทแบบนั้นหรอก”

“เซินสวิน อย่าทําเป็นพูดว่าตัวเองใสซื่อบริสุทธิ์ คนที่วงการ บันเทิง ถ้าอยากจะได้โอกาสดีๆ ใครบ้างที่ไม่เคยเอาตัวเข้า แลก”

“ฉันไม่ใช่คนแบบที่คุณพูด ฉันไม่ใช่! ”

จู่ๆ ก็มีคนๆ หนึ่งวิ่งพุ่งออกมา และเกือบจะชนกับพวกถังรั่วซู

ถังรัวชูและลูซึ่งเหยารู้สึกอึดอัดขึ้นมาทันที

จริงๆ แล้วพวกเขาไม่ได้ตั้งใจแอบฟัง แค่บังเอิญผ่านพอดี อีก อย่างเสียงของพวกเธอดังมากๆ

ดังนั้นไม่อยากฟังก็ได้ฟัง

เซินสวินจึงสะดุ้งตกใจ จากนั้นก็เช็ดน้ำตาตัวเอง แล้วซ้ำๆ อึ้งๆ

ขึ้น “พี่รั่วชู”

ถังรั่วชูคลายยิ้มอ่อนๆ “สวัสดี”

น้ำเสียงของเธอฟังเหมือนจะนิ่งเฉยและห่างเหิน เหมือนไม่ได้สนิทสนมและเป็นมิตรในคืนที่จัดงานเลี้ยง

เซินสวินยื่นมือไปจับชายเสื้อตัวเอง เธอทำเหมือนเธอต้องทำ แบบนี้ จึงจะมีความกล้าที่จะเผชิญหน้ากับเธอ

ซึ่งเหยาใช้สายตาที่สงสัยสังเกตมองเชินสวิน เธอสวมใส่ เสื้อผ้าที่เข้าแสดงหนัง ก็คงเป็นหนึ่งในนักแสดง แต่เขารู้สึกคุ้น ตาอย่างน่าแปลก

ทันใดนั้น เขาจึงถามขึ้น “พี่สะใภ้ พี่รู้จักเธอหรอ?”

ถังรั่ว จึงหันข้าง แล้วตอบกลับด้วยเสียงเบา “วันงานเลี้ยงฉัน ได้เจอกับผู้หญิงของนาย

“งั้นไม่ใช่ว่า…….

” ผู้ซึ่งเหยาถลึงตามองด้วยความแปลกใจ

ถังรั่ว พยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นก็มองเซินสวิน “พวกเราไม่ ตั้งใจมาได้ยินเข้า วางใจเถอะ เราไม่บอกมันออกไปหรอก”

เธอนึกว่าเซินสวินรู้สึกอึดอัดเพราะว่าถูกพวกเขาได้ยินคำพูด ที่เธอได้ไปทะเลาะกับผู้อื่น และกลัวว่าพวกเขาจะพูดออกไป

ไหนๆ เธอก็ทำข่าวอยู่แล้ว และเซ็นสวินก็คือดารา

“ไม่ใช่ พี่ ….……”
เซินสวินอยากจะอธิบาย แต่กลับถูกถังรั่วชูพูดขัด “เราไปกัน

เถอะ”

เธอคอยให้เธอด้วยความเกรงใจและห่างเหิน จากนั้นก็เดิน ผ่านหน้าเธอไป

ซึ่งเหยาจึงจับจ้องเธอไว้ แล้วสาวเท้าเดินตามถังรั่ว ไป

เซ็นสวนยังคงยืนอยู่ที่เดิม และกัดริมฝีปากไว้แน่นๆ จากนั้นก็ ขยับเท้าไปสักพัก แล้ววิ่งตามทิศทางที่ถังรั่ว ไป

จากนั้นก็วิ่งไปตรงหน้าพวกเขา แล้วขวางทางพวกเขาไว้

ถังรั่วซูและลูซึ่งเหยาจึงไม่หยุดลงไม่ได้ แล้วมองเธอด้วย สีหน้าที่ไม่สบอารมณ์ใดๆ

เซินสวินสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วจับจ้องถังรั่วชูไว้ เหมือน กําลังใช้ความกล้าที่ใหญ่ที่สุด จากนั้นก็โน้มลำตัวลงเป็น 90 องศาอย่างฉับพลัน

“ขอโทษค่ะ พี่รั่วชู”

ถังรั่วชูจึงขมวดคิ้วขึ้น “เซ็นสวิน นี่เธอกำลังทำอะไรอยู่? ”

“พี่รั่วชู” เซินสวินยืดตัวตรงแล้วจับจ้องเธอ “คืนนั้นฉันต้องขอ โทษจริงๆ แต่ว่าพี่ฟังฉันก่อน……”
“เธออยากจะบอกว่าเธอลำบากใช่ไหม? ” ถังรั่วชูพูดแทรก

เธอ

ได้ยินแบบนี้ เซินสวินจึงหยุดชะงักไป

ถังรั่ว คลายยิ้ม “ทุกคนที่ทําร้ายคนอื่น ก็มักจะทําแบบนี้กัน หมด”

เซินสวินจึงรู้สึกร้อนใจ “พี่รั่วชู ฉันมีเรื่องลำบากจริงๆ เธอบอก ว่าจะไม่ให้ฉันอยู่ในวงการบันเทิงอีก”

“ดังนั้นเธอเลยตกลงเธอแล้วมาทําร้ายฉัน? ”

ถังรั่วชูไม่เข้าใจว่าทำไมคนเราถึงได้เห็นแก่ตัวแบบนี้ เพื่อตัว เอง แม้กระทั่งเรื่องที่ทำร้ายคนอื่นยังยอมทำ

“ฉัน……..” เซินสวิน ๆ อึ้งๆ

พอเห็นแบบนี้ ถังรั่วชูจึงถอนหายใจยาวๆ แล้วพูดขึ้นด้วยคำ พูดหนักๆ “เซินสวิน เธออายุยังไม่ครบยี่สิบ ในสายตาของฉัน เธอก็ยังถือว่าเป็นเด็ก แต่ว่าได้โปรดเธอจำได้ว่าต้องทำจิตใจ ของตัวเองให้ผุดผ่อง อย่าได้ทำร้ายคนอื่นเพื่อผลประโยชน์ตัว เอง ไม่งั้นเส้นทางนี้เธอก็คงจะเดินได้ยาก”

พูดจบ เธอกับลูซึ่งเหยาจึงเดินจากไป
เซ็นสวนกำมือสองข้างไว้แน่นๆ น้ำตาก็ไหลรินลงมาอย่างไม่ ขาดสาย จากนั้นเธอจึงแหงนหน้ามองฟ้า แล้วปล่อยให้น้าตา ไหลออกจากหางตา

ทำใจให้ผุดผ่องมันง่ายมากๆ แต่วงการบันเทิงมันซับซ้อน ขนาดนี้ จะมีสักกี่คนที่สามารถคงความดีไว้?