ตอนที่ 162 เขากลับมาแล้วจริงๆ
ตอนที่ 162 เขากลับมาแล้วจริงๆ
“จี้หยินเฟิงเลวมากจริงๆ อาศัยโอกาสตอนที่กู้รั่วรั่วท้อง ออก มาลอบนัดเจอดาราสาว ช่างน่ารังเกียจจริงๆ”
เซียวเซียวมองไปยังประตูที่ปิดเอาไว้ ด้วยสีหน้าดูถูก
“พวกแกว่าเมื่อกี้พวกเขาเห็นพวกเราไหม?” เซียวเซียวมองไป ที่ถังรั่วชูพวกเขาสองคน แล้วถามด้วยความสงสัย
“ไม่หรอกมั้ง” สงอานหยีและถังรั่วซูมองหน้ากัน แล้วตอบ อย่างไม่มั่นใจ
“ถ้างั้น…….ผู้ชายคนนั้นคือบอดี้การ์ดหรอ?” เซียวเซียว
ขึ้นอีก
ถาม
เมื่อพูดถึงผู้ชายคนนั้น สีหน้าของสังอานหยีดูเลิ่กลั่ก แต่ไม่ นานก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม แล้วพูดตอบ : “น่าจะใช่แหละมั้ง ตอนที่ฉันแอบถ่าย เขาเดินไปที่ประตูห้องพอดี ฉันเองก็ไม่ ได้สังเกตมาก แต่ว่าท่าทีที่เขาลบรูปถ่ายไปนั้น ถ้าไม่ใช่บอดี้ การ์ดของจี้หยินเฟิงก็ต้องเป็นของนิ่งเฉียวเฉียว”
ถังรั่วชูเอาถ้วยและตะเกียบที่ล้างเสร็จแล้ววางไว้ตรงหน้า ของพวกเธอ “พอได้แล้ว ไม่ต้องคุยเรื่องพวกเขาแล้ว นี่เป็น เวลาของพวกเรา”
เมื่อได้ฟัง เซียวเซียวเบะปาก “ใครอยากจะไปพูดถึงพวกเขา กัน เป็นเพราะผู้หญิงเกิดมาก็เป็นสิ่งมีชีวิตที่ชอบในการนินทา ต่างหาก”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ เธอก็ถอนหายใจเบาๆ “น่าเสียดายที่ข่าว
ใหญ่แบบนี้ไม่สามารถเปิดเผยให้สาธารณชนรู้”
“วางใจเถิด ต้องมีวันหนึ่งที่ถูกเปิดเผยอย่างแน่นอน” ถังรั่วชู
เทชาให้เธอ ริมฝีปากบางคลายยิ้ม “ความลับไม่มีบนโลกใบนี้”
ออกมาจากร้านปลาผักกาดดอง สังอานหยีเดินช้ามาก ไม่ นานก็เดินอยู่หลังพวกถังรั่วชูเป็นระยะทางหนึ่ง
“อานหยี พวกฉันจะไปเดินห้าง แกจะไปไหม?” เซียวเซียวหัน ไปถามสั่งอานหยี ทว่ากลับเห็นว่าเธอไม่อยู่ข้างกาย
จากนั้น เซียวเซียวและถังรั่วชูจึงหันกลับไปมอง เห็นเธอเดิน ช้าๆ จึงพูดเร่ง:อานหยี แกเกิดปีเต่าหรือไง? ทำไมชักช้าแบบ นี้?”
ส่งอานหยีเงยหน้าขึ้นมองพวกเธอ แววตานั้นมีความลังเล
ถังรั่วชูรับรู้ได้อย่างชัดเจนว่าเธอมีบางอย่างไม่ถูกต้อง ด้วย เหตุนี้จึงเดินไปอยู่ข้างกายเธอ แล้วถามด้วยความเป็นห่วง “เป็นอะไรรึเปล่า?”
ส่งอานหยีสายหน้า คลายยิ้มเล็กน้อย “ฉันไม่เป็นอะไร แค่ รู้สึกว่าเหมือนจะลืมของไว้ที่ร้าน”
“ลืมของเอาไว้ที่ร้าน?” ถังรั่วชูขมวดคิ้ว “ฉันไปหากับแก”
ขณะที่พูด ก็ดึงมือเธอกลับไปที่ร้าน
“ไม่เป็นไร” สั่งอานหยีสะบัดมือเธอทิ้ง จากนั้นส่งยิ้มให้เธอ “ฉันไปคนเดียวได้ พวกแกไปเถอะ เดี๋ยวฉันไปหาพวกแก”
ยังไม่ทันรอให้ถังรั่วชูมีปฏิกิริยาตอบกลับ ก็หมุนตัวแล้ววิ่ง กลับไปที่ร้าน
“ชูชู แกรู้สึกไหมว่าอานหยีทำตัวแปลกๆ? เมื่อกี้ตอนที่กินข้าว เธอเงียบมาก เหมือนมีเรื่องในใจยังไงอย่างนั้น”
เซียวเซียวเดินมา มองดูแผ่นหลังของสังอานหยีซึ่งวิ่งไปที่ ร้านด้วยความกังวล
ถังรั่วชูเม้มปาก มองไปที่ร้านปลานั่นอย่างคิดพิจารณา
ส้งอานหยีกลับไปที่ร้านแล้วบอกกับเจ๊เจ้าของร้านว่าตนลืมของเอาไว้ จากนั้นก็เริ่มหาของตรงที่นั่งของพวกเธอ
ขณะที่หานั้น สายตาของเธอก็มองไปที่ห้องซึ่งถูกปิดเอาไว้ เป็นพักๆ
ความเป็นจริง เธอไม่ได้ลืมของเอาไว้ นั่นเป็นเพียงแค่ข้ออ้าง ในการกลับมาที่ร้านก็แค่นั้น
เธอแค่อยากจะเห็นหน้าผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง
แต่เวลาผ่านไป แต่ประตูนั่นยังคงปิดเอาไว้
ส่งอานหยีที่แสร้งมาหาของนั้นก็เริ่มหมดความอดทน ปราย ตามองไปยังเจ๊เจ้าของร้านที่เดินมา รู้ดีว่าตนเองหามานานแล้ว เจ๊เจ้าของร้านก็เลยมาถามไถ่
“คุณคะ หาเจอไหมคะ?” เจ๊เจ้าของร้านถามด้วยความเป็น
ห่วง
ส้งอานหยีเงยหน้าขึ้น แล้วคลายยิ้ม “ต้องขอโทษที่รบกวน ด้วยนะคะ แต่ว่าหาไม่เจอค่ะ”
เมื่อได้ยินว่าหาไม่เจอ เจ๊เจ้าของร้านก็ขมวดคิ้ว “ทำไมถึง หาไม่เจอละคะ? ที่นี่ก็ใหญ่แค่นี้ หรือของนั่นจะมีขาแล้วหนี ไป?”
สังอานหยียิ้มอย่างรู้สึกละอาย กลัวว่าเจ๊เจ้าของร้านจะรู้ว่า ตนหลอกเธอ อาศัยตอนที่เจ๊เจ้าของร้านไม่ทันสังเกต จึงยกมือ ขึ้นถอดต่างหู
เธอรู้สึกโชคดีมากที่วันนี้ตนเองใส่ต่างหูที่ถอดง่าย ถ้าเป็น ต่างหูระย้าก็คงยุ่งยากแล้ว
“ฉันช่วยคุณหาค่ะ” เจ้เจ้าของร้านบอกด้วยความใจดี
การที่ของของแขกหายที่ร้านตนเอง หากไม่ช่วยหาก็คงพูด
ไม่ได้
“ไม่เป็นไรค่ะ”
สั่งอานหยีปฏิเสธอย่างรวดเร็ว เจ๊เจ้าของร้านมองไปที่เธอ
อย่างแปลกใจ
.ฉันหมายความว่าฉันหาเองก็พอแล้วค่ะ ไม่อยากรบกวน
คุณ”
สังอานหยีรู้สึกว่ารอยยิ้มบนใบหน้าของเธอไม่สามารถที่จะ ฝืนต่อไปได้แล้ว
เจ๊เจ้าของร้านเห็นว่าเธอยืนยันแบบนี้จึงไม่ได้บีบบังคับ “ถ้า อย่างนั้นคุณค่อยๆหาไปนะคะ มีอะไรให้ช่วยก็ตะโกนบอกฉัน ได้””ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะเจ๊”
มองดูเจ๊เจ้าของร้านเดินจากไป ส่งอานหยีรู้สึกโล่งใจ ก้มหน้า ลง อ้ามือออก สายตาจับจ้องไปยังต่างหูที่อยู่ตรงฝ่ามือ มองดู นานครู่หนึ่งแล้วค่อยกำมือ หันหน้าไปมองที่ห้องนั้น
ประตูยังคงปิดเอาไว้
ดูท่าคงไม่ได้เจอกันแล้ว
หัวไหล่ของเธอทรุดลงด้วยความหงุดหงิด ขณะที่คิดจะก้าว เท้าออกไปนั้น ก็เห็นพนักงานยกจานผลไม้เดินไปที่ห้องนั้นพอ ดิบพอดี
หยุดฝีเท้า เธอหมุนตัวกลับไป มองไปที่ห้องนั้น
เห็นพนักงานเคาะประตูเบาๆ ใช้เวลาเพียงไม่นานประตูก็เปิด ออก ร่างสูงโปร่งอยู่ในสายตาของเธอ
ได้เจอคนที่อยากจะเจอ วินาทีนั้นตาของเธอแดงระเรื่อ
เขารับจานผลไม้มาจากมือของพนักงาน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะ รู้สึกได้หรือว่าอะไร จู่ๆเขาก็หันมามองทางสังอานหยี
ตอนที่เห็นส้งอานหยี นัยน์ตานั้นเปล่งประกายขึ้นมา แต่ก็ กลับมานิ่งและเย็นชาอย่างรวดเร็ว
ขณะที่เขายกจานผลไม้เดินเข้าไปในห้องนั้น เสียงดังขึ้นมา จากด้านหลัง
“โล่ชิงหยู”
เห็นได้ชัดว่าแผ่นหลังของเขานิ่งงัน แต่เขายังคงไม่หยุดฝีเท้า แล้วเข้าไป จากนั้นประตูก็ปิดลงอีกครั้ง
น้ำตาไหลลงมาโดยไม่คาดคิด ทำให้การมองเห็นของเธอ
พร่ามัว
เขากลับมาแล้วจริงๆ แต่ว่าเขาไม่สนใจเธอแล้ว
ความดีใจและเสียใจทำให้เธอหัวใจของเธอรู้สึกทรมาน เธอ สูดลมหายใจเข้า จากนั้นกระตุกยิ้มเหมือนไม่มีอะไร
ไม่เป็นไร เขากลับมาก็ดีแล้ว
สุดท้ายมองไปที่ห้องนั้นอีกครั้ง จากนั้นเธอค่อยหมุนตัวเดิน ออกไป
และหลังจากที่เธอเดินออกไปแล้วนั้น ประตูห้องเปิดออก ร่าง สูงโปร่งเดินออกมา
เขาคือโล่ชิงหยู้ที่เธอพูดถึง
เห็นเขามองไปยังตำแหน่งที่เธอยืนเมื่อกี้ ด้วยแววตาสับสน
เดินออกมาจากร้านปลาผักกาดดอง ส่งอานหยียกมือขึ้นเช็ด น้ำตา เห็นคนสองคนที่คุ้นเคยยืนอยู่ไม่ไกลอย่างคาดไม่ถึง
เธอนิ่งไปพักหนึ่ง พวกเขายังรอเธออยู่
ดึงสติกลับมา เธอรีบวิ่งไป
“ทำไมพวกแกยังไม่ไป?”
เธอเดินเข้าไปประมาณครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่พวกเธอยังคงยืน รออยู่ตรงนี้
“พวกฉันอยากจะรอแกไปด้วยกัน” ถังรั่วชูยิ้มอย่างอ่อนโยน
“แกทำอะไรตกหล่นไว้? ทำไมหานานขนาดนี้?”
เซียวเซียวถามด้วยความสงสัย
“ต่างหู” ส่งอานหยีอ้ามือออก เผยให้เห็นต่างหู “ที่ตก” คู่นั้น
ถังรั่วชูขมวดคิ้ว ถ้าหากว่าตนเองจำไม่ผิด ตอนที่อานหยีออกมาพร้อมกับพวกเธอนั้น หูทั้งสองข้างมีต่างหูใส่เอาไว้ไม่ ได้หายไปไหน
เธอมองไปที่อานหย็อย่างพิจารณา จากนั้นพูดขึ้น:”หาเจอก็ ดีแล้ว ไม่อย่างนั้นเหลือแค่ข้างเดียวก็ใส่ไม่ได้แล้ว”
“ใช่” ส่งอานหยีคลายยิ้มบางๆ
“คราวหน้าต้องระวังหน่อย ไม่อย่างนั้นตกหายไปจะน่า เสียดาย”
เซียวเซียวพูด เธอ
“อื้ม ฉันรู้แล้ว”
มองดูเพื่อนสนิททั้งสองคนที่เป็นห่วงเธอ ภายในใจของสั งอานหยีรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก เพราะว่าเธอหลอกพวกเขา
แต่เรื่องบางเรื่องก็ไม่สามารถบอกได้
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ