ตอนที่ 122 ลักพาตัว

ตอนที่ 122 ลักพาตัว

ยิ่งข่าวดังมากเท่าไหร่ก็ยิ่งร้อนแรง มีแนวโน้มว่าจะปกปิดต่อ ไปไม่ไหวแล้ว

อย่างไรก็ตามฉินมั้นนีผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นจนจบก็ไม่ ได้ออกมาพูดอะไรสักคำ ราวกับว่าทั้งคนได้ระเหยไปในโลก แล้ว

ในตอนนี้ผู้สื่อข่าวหลายสำนักก็ออกมาจนหมด พากันค้นหา อย่างเต็มกำลัง โดยหวังว่าตัวเองจะสามารถสัมภาษณ์ฉินขั้นนี เป็นการส่วนตัวได้

และแน่นอนว่าการเดินทางของถังรั่วชูในครั้งนี้ก็เพื่อจุด

ประสงค์นี้เช่นกัน

แต่ว่าการที่ใครบางคนตั้งใจจะหลบซ่อนแล้ว แม้ว่าเธอจะมี ความสามารถมากแค่ไหน ก็ไม่อาจหาเจอได้

เมื่อหมดหนทาง ถังรั่วซูเริ่มต้นจากดาราที่ปกติจะมีความ สัมพันธ์ที่ดีกับฉินขั้นนี

อย่างไรก็ตามในช่วงเวลาที่อ่อนไหวเช่นนี้ ดาราในวงการนั้น แต่ละคนต่างก็ตกอยู่ในอันตราย ไม่กล้าที่จะพูดถึงเรื่องนี้สัก นิดเดียว เพราะกลัวว่าไฟจะลามมาถึงตัวเอง บางทีการที
ได้คุยสองสามคำไม่ใช่เรื่องง่าย แต่มันก็ใช้ภาษาทางเพื่อเบี่ยง เบนประเด็น

แต่เมื่ออยู่ในช่วงเวลาที่ยุ่งๆ ถังรั่วซูไม่รู้เลยว่าอันตรายกำลัง เข้าใกล้เธออย่างเงียบ ๆ

ถังรั่วชูวิ่งวุ่นอยู่ข้างนอกตลอดทั้งบ่าย เมื่อถึงประมาณสอง ทุ่มจึงรับประทานอาหารเย็นอย่างง่ายๆอยู่ข้างนอก จากนั้นจึง ไปหาซือจิ่นที่บริษัทผู้ชื่อกรุ๊ป ทั้งสองคนนั้นกันไว้อย่างดิบดี ว่าจะกลับบ้านพร้อมกัน

แต่เมื่อเธอเดินมาถึงทางแยก ทันใดนั้นก็มีรถคันหนึ่งพุ่งออก มาจากเงามือที่อยู่ข้างๆ แล้วจอดอยู่ข้างๆ ถังรั่วชู จากนั้นก็ ปิดปากเธอแล้วลากเธอขึ้นไปบนรถอย่างรวดเร็ว

ถังรั่ว ตกใจไปหมด พยายามที่จะดิ้นตะโกนขอความช่วย เหลือ แต่ยังไม่ทันที่จะเอ่ยปาก ก็มีกลิ่นยาที่รุนแรงเข้าไปใน จมูก จากนั้นข้างหน้าก็มืดไปหมด แล้วก็หมดสติไป

ขณะนี้ ในออฟฟิศของประธานบริษัทหวางถึง

ล้ซือจิ่นยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานเพื่อจัดการเรื่องงานที่ยังไม่ เสร็จ มู่หลิงหยิบกาแฟแก้วหนึ่งเดินเข้ามาจากข้างนอก แล้ว พูดด้วยความเคารพ “ท่านประธานครับ นี่เป็นกาแฟของท่าน ครับ !”
ลูซือจิ่นพยักหน้าแล้วยกขึ้น แต่ไม่รู้ว่าทำไมคิ้วถึงกระตุกขึ้น อย่างรุนแรง กาแฟที่อยู่ในมือก็ไม่ได้ถืออย่างมั่นคงจึงตกไป บนโต๊ะ

ทันใดนั้นบนโต๊ะก็เต็มไปด้วยของเหลวสีดำ จึงทำให้เอกสาร จำนวนมากที่อยู่ด้านข้างเปียกชุ่มไปหมด

มู่หลิงสะดุ้งแล้วรีบหยิบทิชชูมาเช็ด ในเวลาเดียวกันก็มองไป ที่สู้ซือจิ่นอย่างสงสัย “เป็นอะไรหรือเปล่าครับท่านประธาน ?”

ลูซือจิ่นขมวดคิ้วเล็กน้อย รู้สึกกระวนกระวายอยู่ในใจตลอด เวลา จึงรีบยกมือขึ้นมามองนาฬิกาที่อยู่ในข้อมือ

ตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มครึ่งแล้ว ทว่ายังไม่เห็นร่างของถังรั่วชู

เลย

ลูซือจิ่นจึงโทรหาถังรั่วชู ทว่าโทรศัพท์อีกด้านหนึ่งไม่ สามารถติดต่อได้

เขาพยายามติดต่ออยู่หลายครั้ง ทว่ายังคงเป็นเช่นเดิม

คิ้วของผู้ซือจิ่นขมวดแน่นขึ้น แล้วทนไม่ได้ที่จะเงยหน้ามอง ไปที่มู่หลิง “เมื่อกี้คุณผู้หญิงมาหรือยัง ?”

“ไม่เห็นเลยครับ”
มู่หลังส่ายหัว เห็นสีหน้าของอู๋ซือจิ่นผิดปกติไป จึงรีบถามขึ้น อย่างระมัดระวัง “เกิดอะไรขึ้นเหรอคุณประธาน ? ต้องการให้ ผมไปดูไหมครับ ?”

อู๋ซือจิ่นครุ่นคิดอยู่ชั่วขณะ แล้วเอ่ยปากพูดอย่างเยือกเย็น “ตอนนี้ยังไม่ต้อง นายออกไปก่อนเถอะ ?”

ถึงกระนั้นก็ตาม ในใจของเขายังคงรู้สึกว่ามีบางอย่างผิด ปกติ จึงรีบเลื่อนปลายนิ้วไปเปิดระบบจีพีเอสบนโทรศัพท์ของ เขาทันที

ก่อนหน้านี้เขาได้ติดตั้งระบบจีพีเอสบนโทรศัพท์ของถังรั่วชู ไปแล้ว นั่นก็เพื่อป้องกันความปลอดภัยของเธอ

ในตอนแรกสู้ซือจิ่นแค่คิดว่าถังรั่วชูน่าจะมีเรื่องบางอย่าง ทำให้ล่าช้า ดังนั้นเป็นเวลานานขนาดนี้จึงยังไม่มา

แต่เมื่อเขาเห็นที่ตั้งของถังรั่วชูปรากฏขึ้นที่ชานเมือง สีหน้า ของเขาก็เปลี่ยนไปทันที

“มู่หลิง !”

เขาตะโกนเรียกมู่หลิงที่กำลังจะออกไปจากประตู น้ำเสียงนั้น มันมืดมิดจนน่ากลัว

มู่หลิงตื่นตระหนกแล้วหันกลับมา “คุณประธานยังมีอะไรจะ สั่งเหรอครับ ?”
“ไปขับรถแล้วตามฉันออกไป เร็วเข้า

สู้ซือจิ่นลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงาน ไม่ได้อธิบายอะไร หยิบเพียง แค่เสื้อโค้ตแล้วเดินออกไป

มู่หลิงอยู่กับเขามาก็ตั้งหลายปี เห็นสีหน้าของเขาเคร่งขรึม จึงรู้ได้ว่าต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ จึงไม่กล้าที่จะล่าช้า แล้ว รีบพยักหน้า จากนั้นก็รีบออกจากประตูตามผู้ซือจิ่นไป

ถังรั่วซูไม่รู้ว่าตัวเองหมดสติไปนานมากแค่ไหน เธอรู้เพียงแค่ ว่าหลังจากที่ตื่นมาแล้วก็อยู่ในสถานที่ที่มืดมิดแห่งหนึ่ง มีกลิ่น เหม็นอับชื้นโชยมา จนทำให้คนรู้สึกคลื่นไส้

เธอลุกขึ้นนั่งอย่างงัวเงีย แต่พบว่ามือและเท้าทั้งคู่ของตัวเอง ถูกมัดไว้ด้วยเชือกจนแทบจะขยับไม่ได้ไปทั้งตัว

ถังรั่วชูอึ้ง แล้วพยายามรื้อฟื้นความทรงจำอย่างละเอียด ทันใดนั้นก็นึกขึ้นมาได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง

ลักพาตัว !

ตอนแรกเธอนัดไว้ว่าจะไปหาซือจิ่น แต่กลับถูกลักพาตัว

ระหว่างทาง !
ทันใดนั้นในใจก็เกิดความหวาดกลัวขึ้นมา ถังรั่วซูมองไป รอบๆ ด้วยความหวาดกลัว

สิ่งที่ตัวเองมองเห็นก็มืดไปหมด

เมื่อแสงจันทร์สาดส่องเข้ามา จึงสามารถมองเห็นได้สลัวๆ เหมือนว่าตัวเองอยู่ในโกดังร้าง

รอบๆ เงียบมาก สภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นและมืดมิดน่ากลัว มัน ทำให้ในใจของเธอหวาดผวา

“มีคนอยู่ไหมคะ ?”

เธอเอ่ยปากพูด เสียงสั่นเครือเล็กน้อยดังขึ้นในโกดังร้าง

เสียงสะท้อนอยู่บนอากาศอันว่างเปล่าอย่างแผ่วเบา ในใจ ของถังรั่วชูยิ่งกลัวมากขึ้นเรื่อยๆ

“มีคนอยู่ไหมคะ ? ปล่อยฉันไปเถอะ ทำไมต้องจับฉันด้วย ?”

ถังรั่วซูสั่นระรัวไปทั้งตัว

เธอไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อน ในตอนนั้นสมองจึงสับสน อยู่บ้าง
ทําไมถึงมีคนลักพาตัวเธอล่ะ ?

ลักพาตัวเธอมันมีประโยชน์อะไรกัน ?

หรือว่าจะเป็นกูรั่วรั่ว

ไม่น่านะ ช่วงนี้ผู้หญิงคนนั้นเงียบไปมาก ไม่น่าจะเป็นหล่อน หรอก……

ว่าแต่ ถ้าไม่ใช่หล่อน จะเป็นใครกันล่ะ แล้วจุดประสงค์ของ เขาคืออะไรกันแน่ ?

ความคิดนับไม่ถ้วนกะพริบอยู่ในใจของถังรั่วชู อย่างไรก็ตาม ความหวาดกลัวยิ่งทำให้เธอกระวนกระวาย ในตอนนี้ความ สงบของเธอได้หายไปตั้งนานแล้ว

ระหว่างที่ถังรั่วชูตื่นตระหนกอยู่นั้น ทันใดนั้นประตูเหล็กด้าน นอกก็มีเสียงกระแทกดังขึ้น ประตูโกดังถูกคนผลักเปิดออก

จากนั้นก็มีเสียงบุ่มบ่ามดังขึ้นมาในโกดัง “นั่นแน่ คนสวย เธอ ตื่นแล้วเหรอนี่ ?”

ถังรั่วชูตกใจไปหมด มีความระมัดระวังอยู่ในใจแล้วหดตัวไว้
และเมื่อคำพูดนั้นจบไป ไฟฟ้าในโกดังก็ถูกคนเปิดขึ้น จาก นั้นถังรั่วชูก็มองเห็นผู้ชายสี่คนที่รูปร่างสูงใหญ่และกำยำกำลัง เดินตามกันเข้ามาจากด้านนอก

จากหน้าตากวนตีนแบบนั้น พวกเขาเป็นนักเลงมาจากที่ไหนก็

ทำไมคุณต้องจับฉันมาด้วย ?”

ถังรั่วชูหวาดกลัวแล้วจึงถอยหลังต่อไป คนพวกนี้ดูแล้วก็รู้ได้ เลยว่าไม่ใช่คนดีอะไร

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อถังรั่วชูได้เห็นใบหน้าของคนพวกนั้น ยิ้มอย่างชั่วร้าย ในใจจึงสั่นระรัวอย่างไม่อาจควบคุมได้

“ฮะๆๆ จับคุณมาแล้วต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ ?”

ชายฉกรรจ์สี่คนนั้นมองหน้ากันและกันแล้วหัวเราะดังขึ้น จาก นั้นก็ใช้สายตาประเมินถังรั่วชูตั้งแต่หัวจรดเท้า

“จี้ๆๆๆ นักข่าวถัง ช่วงก่อนหน้านี้คุณดังมากเลยนะเนี่ย ?”

“คู่ควรกับการเป็นคุณหญิงใหญ่ของครอบครัวร่ำรวยจริงๆ เลยนะ เรือนร่างนี้ทำให้คนเร่าร้อนมากซะจริงๆ

“ฮ่าๆๆ คืนก็ให้พวกเราสี่พี่น้องมาเล่นเป็นเพื่อนคุณเป็นไง ?”
ชายฉกรรจ์สี่คนยิ้มอย่างชั่วร้ายพร้อมกับถูมือแล้วก้าวเข้าไป ใกล้ถังรั่วชูทีละก้าว