ตอนที่ 18 อันที่จริงคืออยากจูบเธอ

ตอนที่ 18 อันที่จริงคืออยากจูบเธอ

ถังรั่วชูยังไม่รู้ตัวว่าตนเองนั้นถูกกูรั่วรั่วหมายหัวเอาไว้แล้วอย่าง เคียดแค้น ถึงต่อให้รู้เธอก็ไม่สน เพราะเธอนั้นร้ายกว่ารั่วรั่วนัก

หลังจากออกมาจากห้องจัดเลี้ยง เธอก็ไม่รีรอ เดินตรงดิ่งไปด้าน นอกเพื่อเรียกรถ กลับไปที่บ้านของผู้ซือจิ่น

คืนนี้เธอต้องทนรับสายตาที่มองมานับไม่ถ้วนรวมถึงลูกธนู แข็งที่พร้อมจะพุ่งเข้าใส่ แต่คนสุดท้ายที่เธอนึกถึงกลับเป็นผู้ซือ

ผู้ชายคนนั้นเย็นชาปานนั้น แต่กลับทำให้ความเยือกเย็นมืด หม่นในใจเธอทุเลาเบาบางลง อย่างง่ายดาย ให้เธอรู้สึกถึงความ อบอุ่นตลอดเวลา

ถังรั่วซูก็รู้สึกอยากกลับบ้านขึ้นมา ตอนนั้นเองที่เธอไม่ทันได้ สังเกตเงาของร่างหนึ่งไม่ไกล

“คุณผู้หญิง”

ชายหนุ่มร้องเรียกเบาๆ น้ำเสียงตอนกลางคืนฟังดูชัดใส
ถังรั่ว ตกตะลึง หันกลับไปมอง

ชายหนุ่มยืนอยู่ภายใต้แสงไฟส่องสว่างข้างถนนไม่ไกลจาก เธอ สวมชุดสูทสีดำ ท่าทางสง่างาม ดูโดดเด่นท่ามกลางความมืด แสงสลัวๆนั้นทำให้เขาเหมือนมีแสงประกายออกมาบางๆอีกชั้น ให้ความรู้สึกน่าหลงใหลในภาพที่เห็นตรงหน้าอย่างบอกไม่ถูก

“ซือจิ่น เหรอ”

พอเห็นคนที่มาชัดเจน ถังรั่วซูรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย แต่มีความ ดีใจมากกว่า

เมื่อครู่เธอคิดว่าอยากพบเขา จู่ๆเขาก็มาปรากฏตัวตรงหน้า

ไม่รู้ทำไม วินาทีที่เห็นผู้ซือจิ่นหัวใจของเธอดวงนั้นที่ไม่มีใคร คอยปลอบโยนให้ที่พักพิง กลับรู้สึกอบอุ่นปลอดภัยขึ้นมาอย่าง มหัศจรรย์

ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่คะ” เธอรีบเดินมาที่ตรงหน้าเขาอย่างรวดเร็ว

“มารับคุณกลับบ้านไป
ชายหนุ่มเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง มุมปากเผยให้เห็นรอยยิ้ม

จู่ๆในหัว ถังรั่ว ก็เกิดความรู้สึกอย่างจะพุ่งเข้าไปกอดเขา

“ฉัน…ขอกอดคุณหน่อยได้มั้ย

เธอเงยหน้าจ้องมองเขา แววตาดูน่าสงสาร เหมือนกับลูกหมา น้อยที่ถูกรังแก จึงมาหาเจ้าของปลอบโยน

ซือจิ่นอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าอย่างรวดเร็ว แล้วอ้า แขนยื่นไปหาเธอ

ถังรั่วชูพุ่งตัวเข้าไปในอ้อมกอดของเขา สองแขนโอบรัดรอบเอว เขาแน่น ใบหน้าแนบชิดกับแผ่นอกของเขา

กลิ่นบางอย่างที่เป็นกลิ่นเฉพาะตัวของเขา ทำให้เธอเหมือนถูก ยังเอาไว้ออกไปไม่ได้ เสียงหัวใจของเขาที่เต้นแรงทรงพลังดัง อยู่ข้างหูของเธอ เป็นจังหวะทำให้รู้สึกอุ่นใจ

ล้ซือจิ่นกอดเธอเบาๆ ใช้มือข้างหนึ่งยีผมยาวสลวยของเธอเบาๆ “รบชนะมา ทําไมดูเศร้าจังล่ะ”

ถังรั่ว สายหน้า “ฉันไม่ได้เศร้า แค่รู้สึกสมเพชตัวเอง”
เริ่มรู้สึกเอะใจบางอย่าง เธอจึงผละออกเล็กน้อยเงยหน้าขึ้นมา ถามเขา “คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันรบชนะมา

ซือจิ่นกดหัวเธอเข้าไปแนบอกเขาตามเดิม “ในเมืองเป่ยหนิง ไม่มีเรื่องอะไรที่ผมไม่รู้

ถังรั่วชูฉุกคิดขึ้นได้อย่างรวดเร็ว จึงถามเขากลับไปทันทีว่า “คุณ อยู่ในงานหมั้นด้วยใช่มั้ย

“อืม”

ผู้ซือจิ่นตอบอย่างง่ายๆสบายๆ ในใจถังรั่วชูกลับสั่นไหวเล็กน้อย รู้สึกเหมือนมีอะไรอุ่นไหลพลุ่งพล่านอยู่ในทรวงอก

มิน่าล่ะ

มิน่าล่ะ เขาถึงมารอเธอกลับบ้านอยู่ที่นี่ มิน่าล่ะเขาถึงสวมชุดสูท ออกงาน

“ถ้าอย่างนั้น จ้าวฟานคนนั้นก็เป็นคนที่คุณพามาเหรอคะ”

เธอจับประเด็นสําคัญได้อย่างรวดเร็ว

“นี่เป็นวิธีที่ผมใช้ความอดทนมากที่สุดแล้วนะ”
ล้ซือจิ่นไม่ได้ปฏิเสธ น้ำเสียงราบเรียบลงมาหน่อย

“ขอบคุณค่ะ” ถังรั่ว เอ่ยอย่างซาบซึ้งใจ

งานเลี้ยงคืนวันนี้ สําหรับเธอนั้น เดิมที่ก็คือการทรมาน สิ่งที่กู้รั่ว รั่วใส่ร้ายป้ายสีให้เธอ ทำให้ทุกคนเข้าใจเธอผิด ด่าว่าเธอ ตอน นั้นเรียกว่าเธอต้องกล้ากลืนฝืนทนเอาไว้

ถ้าไม่มีจ้าวฟานปรากฏตัวเพื่อยืนยันความจริงให้เธอ เกรงว่า ตนเองคงต้องอับอายแทบแทรกแผ่นดินหนี

สงครามครั้งนี้ แม้ว่าเธอจะเป็นฝ่ายชนะ แต่หัวใจกลับแหลก สลาย จนกระทั่งได้พบผู้ซือจิ่นจึงค่อยรู้สึกดีขึ้น

“ผมเคยบอกแล้วว่าถ้าคุณอยู่ข้างกายผม จะไม่มีใครรังแกคุณ

เขาดันเธอออกจากอ้อมกอด จู้ซือจิ่นเปลี่ยนมาลูบที่แก้มของ เธอแทน สัมผัสที่แผ่วเบาอ่อนโยน “แต่วันนี้ที่คุณไปเผชิญหน้า กับกู้รั่วรั่วต่อหน้าสายผู้คนแบบนั้น เดิมพันสูงเกินไป ศัตรูเสียแปด ร้อย ตัวเองเสียหนึ่งพัน มันไม่คุ้มนะคุณ

“ครั้งหน้าปล่อยให้เป็นหน้าที่ผม ผมจัดการเอง
“คุณจะทำยังไงคะ”ถังรั่วซูกะพริบตาปริบๆ ถามอย่างสงสัย

“ผมก็จะทําให้พวกเขาขยับพลิกตัวไม่ได้เลยตลอดไป

พูดมาถึงตรงนี้ ผู้ซือจิ่นสายตาคมกริบประหนึ่งคมมีด ท่าทาง เคร่งขรึมจริงจัง ราวกับกษัตริย์ผู้ปกครองแผ่นดินทั่วหล้า

เห็นท่าทางแบบนี้ของเขา ถังรั่วชู แน่ใจว่าเขาไม่ได้ล้อเล่น

แต่เธอกลับยิ้มพร้อมส่ายหน้าพลางพูดว่า “แม้ว่าฉันเองก็คิด แบบนั้น แต่ว่าตอนนี้อย่าเพิ่งดีกว่าค่ะ นี่แค่เพียงการเริ่มต้น ถ้าเรา กำจัดศัตรูทิ้งไป เราก็ไม่ได้สัมผัสกับชัยชนะ ค่อยๆทรมานพวก เขาทีละน้อยดีกว่าจี้หยินเฟิงก็ดีหรือจะกู้ริ้วรั่วก็ได้ สิ่งที่พวกเขา ทําไว้กับฉัน ฉันจะเอาคืนให้หมดไม่ว่าเล็กหรือใหญ่

ถังรั่วชูพูดอย่างเด็ดเดี่ยวมุ่งมั่น แม้แต่ผู้ซือจั่นเองก็ฟังน้ำเสียงที่ มุ่งมั่นแน่วแน่ของเธอออก

เขาก้มลงมามองเธอ คิดทบทวนอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะยอมเห็นด้วย “ได้ ผมจะเชื่อฟังคุณผู้หญิง

“ถ้าเช่นนั้นครั้งหน้าคุณห้ามลงมือเองนะคะ ฉันอยากสู้กับพวก เขาด้วยตนเอง” ถังรั่วซูยื่นเงื่อนไขอีก
ครั้งนี้ผู้ซือจิ่นไม่ค่อยพอใจนัก “ดูสถานการณ์อีกที”

หากสถานการณ์เป็นอย่างเช่นวันนี้ แน่นอนว่าเขาจะไม่ยอมนั่งดู อยู่เฉยๆโดยไม่สนใจ

“ครั้งหน้าฉันจะระวังให้มากขึ้น วันนี้คิดซะว่าเป็นการให้บทเรียน พวกเขาก็แล้วกัน”

ถังรั่วชูยกนิ้วสามนิ้วขึ้นมา รับรองกับเขา

“เดี๋ยวค่อยว่ากัน กลับบ้านกันเถอะ ตอนนี้ผมเฝ้ารอรางวัลแทน คำขอบคุณของคุณมากกว่า”

ล้ซือจิ่นไม่ได้ตอบตกลงในทันที แต่กลับลากเธอไปขึ้นรถที่จอด อยู่ทาง ทั้งยังแกล้งพูดมีนัยยะบางอย่าง

ถังรั่วชูเห็นชัดว่าไม่เข้าความหมายของเขา นั่งลงบนเบาะข้าง คนขับอย่างงงๆ “รางวัลแทนคำขอบคุณอะไรคะ”

“รางวัลแทนคำขอบคุณที่ผมช่วยคุณไง เมื่อครู่คุณยังพูด ขอบคุณผมอยู่เลย คำขอบคุณจากลมปากดูไม่มีความจริงใจ ผม ชอบการกระทำมากกว่า ”

สู้ซือจิ่นหันใบหน้าด้านข้างมา กระซิบเบาๆ นิ้วเรียวยาววางลงบนริมฝีปากของถังรั่วชู ลูบไล้ไปมา นัยน์ตาเหมือนมีเปลว เพลิงส่องประกาย แสดงความต้องการออกมาอย่างชัดเจน

หลังจากได้ลิ้มรสของเธอมาครั้งหนึ่งแล้ว เขาก็รู้ถึงรสชาติอัน หอมหวาน

รางวัลแทนคำขอบคุณเป็นแค่ข้ออ้าง อันที่จริงคืออยากจูบเธอ