บทที่ 87 สอบสวนในที่สาธารณะ
นอกประตูมีคนมา อันหลิงหยุนกอดตัวเองแล้วรีบนั่งลง ใช้เสียงในลำคอทั้งกรีดร้องขึ้นมา
ประตูวิหารบรรทมรองเปิดออกกงชิงวี่เป็นคนแรกที่ ได้ยินการเคลื่อนไหว คนวิ่งมุ่งหน้าไปยังวิหารบรรทมรอง
“หลิงหยุน!”
อ่องตวนนึกอะไรขึ้นได้ ตามไปที่วิหารบรรทมรองหลัง จากนั้น ขณะนี้กงชิงวี่เข้าไปที่ประตูแล้ว
จุนฉูฉุนอนอยู่ที่พื้น หัวของจุนฉูฉูแตกเลือดออก ข้างๆ มือมีมีดด้ามหนึ่งขว้างอยู่ กงชิงวิ่มองไปรอบๆ ทันทีให้ สุดท้ายเจออันหลิงหยุนสั่นไปทั้งอยู่ใต้เก้าอี้
เขาเห็นเลือดบนแขนของอันหลิงหยุนได้อย่างรวดเร็ว มีดอยู่ห่างจากอันหลิงหยุนไม่ไกลนัก
เดินไปอย่างรีบเร่ง กงชิงวี่รีบหยิบผ้าออกมา ดึงแขนเสื้อ ของอันหลิงหยุนออก ใช้ผ้ามัดที่ที่แขนของอันหลิงหยุน
และไม่มองจุนฉูฉอีกเลย กงชิงกัมแล้วอุ้มอันหลิงหยุ นขึ้น หันหลังและเดินออกไปข้างนอก
อ่องตวนเข้ามาเจอจุนฉูฉูนอนอยู่ที่พื้น ตกใจจนหน้าขาว
ซีด
“ฉูฉู
อ่องตวนรีบอุ้มจุนฉูฉูที่ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือดขึ้น หันหลังวิ่งไปข้างนอก
“หมอหลวง หมอหลวง.
ออกไปอ่องตวนตะโกนเสียงดัง ตื่นตระหนกตกใจจนทำ อะไรไม่ถูก
ไม่ไกลออกไปกงชิงอุ้มอันหลิงหยุนที่กลัวจนตัวสั่น เข้าไปที่พระตำหนักจรุงจิต
ฮ่องเต้ชิงหยู่ยังไม่ออกไป เมื่อเห็นกงชิงวี่เข้ามาในประตู ก็อดไม่ได้ที่จะเสียสติ : “เกิดอะไรขึ้น?”
“มิทราบพ่ะยะค่ะ”
กงชิงวี่เดินตรงไปที่เก้าอี้ข้างหน้า ตามด้วยพูดว่า: “ข้า เสียมารยาทอย่างมาก ขอประทานอภัยฮ่องเต้”
ฮ่องเต้ชิงหยู่อ้าปากค้าง นี่คือการถวายบังคมต่อเขา
หรือ?
“ท่านอ่องอันทรงเกียรติ ธรรมเนียมอะไรกัน ดูเจ้าทำให้ พระตำหนักจรุงจิตของข้าเกิดบรรยากาศที่เลวร้าย เจ้ายัง กล้าดูแคลนข้า! ทหาร นำตัวอ่องเสียนไปที่จวนขุนนาง ฝ่ายใน”
สวีกงกงตื่นตระหนกเล็กน้อย เกิดอะไรขึ้น! พูดจบฮ่องเต้ชิงหยู่ก็หันไปและจากไป สวีกงกงดูลำบากใจ: “อ่องเสียน เชิญพะยะค่ะ!”
“อันหลิงหยุน”
กงชิงสะกิดอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนโอบกอดกงชิงวี่ ร้องไห้ในอ้อมแขนของเขา
“โอย เกิดอะไรขึ้นกับพระชายาเสียนพ่ะยะค่ะ?” สวีกงกง ตื่นตระหนก
กงชิงวี่อุ้มอันหลิงหยุนขึ้น: “สวีกงกง นำทาง”
สวีกงกงลนลานเล็กน้อย แต่คำพูดของฮ่องเต้ก็ต้อง ปฏิบัติตาม สงบสติอารมณ์และพากงชิงไปที่จวนขุนนาง ฝ่ายใน
กงซิงวีไปที่ห้องขังที่เตรียมไว้เป็นพิเศษสำหรับองค์ชาย ในวัง กระทำความผิด มีบางอย่างผิดปกติ ก็ต้องไปคิด ทบทวนในห้องประตูที่ปิดสนิท
เมื่อถึงหน้าประตูจวนขุนนางฝ่ายใน สวีกงกงโค้งคำนับ: “อ่องเสียน ข้างในอากาศหนาว ระวังสุขภาพพ่ะย่ะค่ะ”
“สวีกงกงกลับไปเถิด”
กงชิงไปที่จวนขุนนางฝ่ายในก็เหมือนกับการไปที่พระ ตำหนักเฉาเฟิ่ง สวีกงกงตะลึงทันที เงยหน้ามองเห็นกงชิงวี่ เข้าไปในจวนขุนนางฝ่ายใน จึงส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ หัน กลับไปรายงานฮ่องเต้ชิงหยู่
ในเวลานี้ฮ่องเต้ชิงหยู่เห็นจุนฉูฉูทั่วร่างกายเต็มไปด้วย เลือดต่อหน้าเขาค่อนข้างประหลาดใจ อ๋องตวนยืนยันว่า เป็นฝีมือของอันหลิงหยุน สีหน้าฮ่องเต้ชิงหยู่หม่นหมอง แม้แต่ฮองเฮาเสินหยุนซูก็ตกใจ นางมาหลังจากได้รับข่าว ทันทีที่ข้าไปในประตูฉันเห็นจุนฉูฉูหัวแตกนองเลือดอยู่ในห้องพระตำหนักจรุงจิต
อ่องตวนเป็นทุกข์ใจ คอยอยู่ข้างๆ ตลอดเวลา หมอหลวง กำลังรีบวินิจฉัยและรักษา ตอนนี้ดูเหมือนไม่เป็นไรแล้ว
เป็นเพราะหยุนชูกลัว ประหม่าเล็กน้อย
ฮ่องเต้ชิงหยู่กุมมือของนาง เช็ดเหงื่อที่ฝ่ามือให้นาง
สามีภรรยายืนอยู่ด้วยกัน เสินหยุนชูรู้สึกวิตกกังวลกับ ผลได้ผลเสียของตนเอง
บุคคลผู้นี้คือสามีของนางแท้ แต่นางเข้าใจมากกว่าผู้ใด
เขาไม่เคยเป็นของนางเลย
จุนฉูฉเงยหน้ามองด้วยดวงตาคลอ อ่องตวน ถามขึ้นทันที: ยังเจ็บหรือไม่?”
ภาพตรงหน้าจุนฉูฉู่ สลัว เอาแต่ร้องไห้ ผ่านไปไม่นานก็ เป็นลมหมดสติอีกครั้ง
ฮองเฮาหยุนชูถาม: “หมอหลวง เจ้าดูดีขึ้นบ้างหรือ ยัง? เลือดไหลออกมาเยอะขนาดนั้น จะทำให้ไม่สบาย อะไรหรือไม่?”
หมอหลวงตอบจามความจริง: “ทูลฮองเฮา ห้ามเลือดไม่ เป็นไรแล้วพ่ะย่ะค่ะ แต่แรงที่ถูกเก้าอี้ฟาดหนัก ทำให้พระ ชายาตวนทนไม่ได้ เกรงว่าจะเวียนหัวไปหลายวันค่ะ”
“งั้นต้องดูแลให้ดี”
เสินหยุนชูมองฮ่องเต้ชิงหยู่ที่อยู่ข้างๆ : “ฮ่องเต้ หม่อมฉันกลัวสิ่งนี้”
“อืม ไปพักผ่อนก่อน ข้าจะตามไปภายหลัง” ฮ่องเต้ชิงตบ ที่มือของเสินหยุนชู มองไปยังสวีกงกงที่เพิ่งกลับมา: “ไป เรียกคนไม่ได้เรื่องสองคนนั้นมาให้ข้า”
“ห้ะ?”
สวีกงกงตะลึง สองคนไหน?
“ยังไม่ไปอีก?” สวีกงกงลังเลเล็กน้อย ฮ่องเต้ชิงหยู่ไม่พอ และโกรธมาก สวีกงกงตัวสั่นด้วยความตกใจ
สวีกงกงรีบตอบรับแล้วออกไป
หลังจากนั้นไม่นาน อันหลิงหยุนก็ได้ยินเสียงมีคนมา เคาะประตู และในขณะนี้ถูกกงชิงกอดอยู่ พวกเขาอยู่ใน ท่านีมาระยะเวลาหนึ่งแล้ว
อันหลิงหยุนแสร้งทำเป็นเหม่อลอย กงชิงวี่กอดนางนั่งบน เก้าอี้ ไม่ปล่อยมือ และไม่พูดอะไร อันหลิงหยุนก็ไม่รู้ว่ากง ชิงวี่คิดอะไรอยู่
รู้เพียงแค่ว่า ตอนนี้เขาโกรธและโมโห
ได้ยินเสียงเคาะที่ด้านนอกประตูทันใดนั้นกงชิงวี่ก็ถาม
ว่า: “ยังกลัวอยู่หรือไม่?”
อันหลิงหยุนส่ายหัวราวกับว่าถูกครอบงำ กงชิงอุ้มอัน หลิงหยุนขึ้นมาและลุกขึ้น: “ข้าดูเจ้าเดินไม่ไหวแล้ว ต้อง กลัวมากเป็นแน่”
“…” อันหลิงหยุนไม่เข้าใจ แต่กงชิงอุ้มนางและเดินไปที่ประตู
ผลักประตูออกสวีกงกงพร้อมกับผู้คนยืนอยู่ข้างนอก “อ่องเสียน พระชายาเสียน ฮ่องเต้เรียกพบพ่ะย่ะค่ะ” สวี
กงกงกล่าวด้วยความเคารพ
กงชิงวี่ถาม: “พระชายาตวนเป็นอย่างไรบ้าง?”
“พระชายาตวนไม่เป็นอะไร แต่นางไม่ได้สติเล็กน้อย หมอหลวงบอกว่าคงต้องใช้เวลาปรับสภาพร่างกายสักพัก แต่อ่องตวนยืนยันว่าพระชายาเสียนเป็นคนก่อเรื่อง” สวีกง กงพูดเท่าที่รู้
กงชิงวิ่งมองหญิงที่อยู่ในอ้อมแขน อุ้มมุ่งหน้าไปยังพระ ตำหนักจรุงจิต
กลับถึงพระตำหนักจรุงจิตอันหลิงหยุนถูกอุ้มเข้าไปใน พระตำหนักจรุงจิต เข้าไปแล้วกงชิงวี่วางอันหลิงหยุนลง กับพื้น
“ข้าถวายบังคมฮ่องเต้”
กงชิงวี่ทำความเคารพ
ฮ่องเต้ชิงหยู่กล่าวอย่างโมโห! “เกิดอะไรขึ้นกับพระชา ยาตวน?
“ข้ามาก็เพราะเรื่องนี้พ่ะย่ะค่ะ” กงชิงวี่ตอบกลับ มองไป ยังอ่องตวนกงชิงหยิน กงชิงหยินไม่ยอมแพ้
“น้องสาม เจ้าดูนางทำร้ายฉูฉู”
เป็นเรื่องยากที่กงชิงที่จะตอบกลับอ่องตวนอย่างไม่พอใจ
“ท่านพี่สอง ข้าไม่เข้าใจคำพูดของท่าน พระชายาเสียน ไม่ได้ทำอะไร ท่านอย่าแยกแยะว่าอะไรถูกหรือผิดโดยที่ ไม่ถาม ถามก็จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น”
กงชิงหยินโกรธ: “ถามอะไร นางไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่ นิด ฉูฉูหมดสติยังไม่ตื่น เจ้ายังต้องการถามอะไร?”
กงชิงหันไปมองกงชิงหยินด้วยท่าทางเย็นชา
“งั้นก็ฟังพระชายาเสียนว่าจะพูดอย่างไร”
กงชิงวี่ก้มหน้ามองอันหลิงหยุนที่พื้น อันหลิงหยุนแสร้ง ทำเป็นลุกขึ้นไม่ไหว: “ฮ่องเต้ หม่อมฉันขาอ่อนไร้เรี่ยวแรง ไม่สามารถลุกขึ้นได้ ฮ่องเต้โปรดอภัยด้วยเพคะ”
“พูดก่อนเถิด เกิดอะไรขึ้น” เห็นได้ชัดว่า ฮ่องเต้ชิงหยู่ หมดความอดทนเพราะปัญหา
อันหลิงหยุนกล่าวอย่างน้อยใจ: “ข้าและพระชายาตวน รออยู่ที่วิหารบรรทมรอง คิดไม่ถึงมีคนในชุดดำคนหนึ่งบุก เข้ามา ปิดใบหน้าในมือถือมีดด้ามหนึ่ง
ตอนนั้นหม่อมฉันตกใจมาก นึกไม่ถึงว่าพระชายาตวนจะ กล้าหาญขนาดนั้น ไปแย่งมีด หม่อมฉันมองว่าข้าและพระ ชายาตวนเป็นพี่น้องสะใภ้ จะปล่อยให้พระชายาตวนมีเรื่อง คนเดียวได้อย่างไร ดังนั้นจึงพุ่งเข้าไปเช่นกัน
ไม่คาดคิดพวกเราจะแย่งมีดมาได้ ในระหว่างที่แย่งมีด คนชุดดำคนนั้นก็ลนลาน หยิบเก้าอี้ขึ้นมาและตีบนร่างพระ ซายาตวน ข้าเห็นแล้วตกใจ ตะโกนเขาก็วิ่งหนีไป แต่หลัง จากนั้นข้าก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นอีก
อันหลิงหยุนพูดจบก็ร้องไห้ ฮ่องเต้ชิงหยู่แปลกใจ: “วิหาร บรรทมรองจะมีคนบุกเข้าไปได้อย่างไร ผู้คุมในพระราชวัง ไม่ทราบเลยหรือ?”
“เสด็จพี่ ไม่ควรฟังเรื่องหลอกลวงของนาง จะมีมือสังหาร ในพระราชวังได้อย่างไร?”
กงชิงขี่มองไปอย่างช่วยไม่ได้: “พระชายาของข้ามือไร้ เรี่ยวแรง แม้แต่ลุกขึ้นนางยังไม่มีแรง เอาแรงที่ไหนไป ทำร้ายคนได้ โดยเฉพาะก่อนเข้ามา ข้าและพระชายามีสวี กงกงค้นตัวด้วยตนเอง เป็นไปได้หรือว่ามีดนั่นจะบินมา?”
อ๋องตวนหน้าซีด พูดไม่ออก
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ