บทที่ 90 กลัวอะไรข้าไม่กินคน
อันหลิงหยุนพยายามสงบสติ เตรียมเข็มเงินสองสามเล่ม ไว้ในมือ จึงค่อยเดินก้าวเข้าประตูไป
“อาหยู่ ปิดประตู”
“เหมือนว่านางจะหนี อันหลิงหยุนเข้าประตูก็ได้ยิน กงชิงวี่รับสั่งอาหยู่ให้ปิดประตูทันที”
อันหลิงหยุนหายใจอย่างรวดเร็ว แย่แล้ว!
ประตูด้านหลังปิดลง อันหลิงหยุนกังวลมากขึ้น เดินไม่ มั่นคงเล็กน้อย
กงชิงวี่ถอดเสื้อนอกออกแล้ว รออันหลิงหยุนเข้าไป “ท่านอ๋อง เรื่องอย่าที่ตกลงกันก่อนหน้านี้ ท่านลืมไปแล้ว
หรือเพคะ” อันหลินหยุนใจดีเตือน มือข้างหลังถือเข็มสี เงินสองสามเล่ม หาโอกาสที่เหมาะสมและเตรียมลงมือ
“ข้าจะหย่าหรือไม่ พระชายาไม่จำเป็นต้องเตือน ยิ่งไป กว่านั้นการแต่งงานของข้าได้รับการตัดสินจากหลายฝ่าย การแต่งงานโดยฮ่องเต้ มันอย่าง่ายขนาดนั้นเลยหรือ?”
รอไม่ไหว กงชิงเข้าใกล้หลายก้าว
ปรากฏว่าเมื่อเขาก้าวเข้ามาก้าวหนึ่ง อันหลิงหยุนก็ตกใจ ถอยก้าวหนึ่ง
หยุดลง: “กลัวอะไร ข้าก็ไม่กินคน?” “ท่านอ่อง ข้าไม่ได้กลัว ข้าแค่ขาอ่อนแรง” อันหลิงหยุนประหม่าครู่หนึ่ง ไม่เคยขี้ขลาดขนาดนี้มาก่อน ฝ่ามือมี เหงื่อออก
กงชิงที่เข้าใกล้อย่างต่อเนื่อง: “ใช่หรือไม่?”
“อืม”
อันหลิงหยุนย้ายไปที่ข้างโต๊ะดึงเก้าอี้ออกแล้วพูด: “ท่าน อ่อง วันนี้ท่านยังไม่ได้อาบน้ำ อาบน้ำพักผ่อนดีกว่าเพคะ”
“ไม่จำเป็นแล้ว ข้าอยากพักผ่อนโดยเร็ว พระชายาก็มา ปรนนิบัติรับใช้ข้า” กงชิงวี่บอกให้อันหลิงหยุนเข้าไป เขา เองก็เดินนำไปก่อน
อันหลิงหยุนตกใจกลัวลนลาน นำเข็มในมือออกมา เล็ง ไม่แม่น พุ่งตรงไปยังใบหน้าของกงชิงวี่
กงชิงวีตกใจ หลบหลีกเข็มเงินไปได้
เข็มเงินหลายเล่มพุ่งเข้าใส่กำแพง อันหลิงหยุนตกใจตัว
สั่น
นางสุขภาพไม่ดียังประหม่าด้วย ควรทำอย่างไร? กงชิงวีหันไปมองอย่างเย็นชา แววตาของเขาคู่นั้น แสดงออกถึงความดุร้าย: “เจ้าจะฆ่าข้าหรือ?”
“ไม่ใช่เพคะ” อันหลิงหยุนปฏิเสธทันที
กงชิงวีสีหน้าเย็นชา: “เจ้าจะฆ่าข้าจริงหรือ?”
อันหลิงหยุนพูดไม่ออกไปชั่วขณะ เขาทำอะไรดุเดือด ขนาดนี้ทำไม นางก็บอกแล้วว่าไม่ใช่
“ข้าถามเจ้า เจ้าจะฆ่าข้าจริงหรือ?”
กงชิงจ้องอย่างโมโห อันหลิงหยุนเงียบไปครู่หนึ่ง: “ท่านว่าใช่ก็ใช่”
” กงชิงไว้ข้างหลัง จับมือแน่น อันหลิงหยุน นึกว่าเขาอยากพูดอะไร แต่ในเวลาต่อมาเขาหันหลังพัง ประตูออกไป
เสียงโครมคราม ประตูปิดและคนก็หายไป อันหลิงหยุนหันมองที่ประตู อยากจะออกไปดู แต่นาง
ก็
ยังอดทนไว้ได้
ช่างเถอะ ไปก็ไปแล้ว ไปแล้วสงบขึ้นหน่อย
ปิดประตูอันหลิงหยุนหลับไปนอนลง หวังว่าคืนนี้จะไม่มี คนในยุทธจักรอะไรนั่นมา จะมาจับตัวนางก็ดีแล้ว
ขึ้นเตียงแล้วอันหลิงหยุนม้วนผ้าห่มอย่างกลุ้มใจต้องการ ที่จะนอนหลับ แต่ไม่ว่าอย่างก็นอนไม่หลับ ท้ายที่สุดก็นอน ฟังเสียงลมทั้งคืน
ตื่นเช้า อันหลิงหยุนออกไปดูสถานการณ์ อาหยู่ยืนอยู่หน้าประตู ดูสายตาของอันหลิงหยุนนั้น แปลกมาก อันหลิงหยุนจับหน้าตัวเอง ถามอาหยู่: “หน้าข้า
มีอะไรหรือ?”
“ไม่มีอะไรพ่ะย่ะค่ะ แค่รู้สึกแปลกๆ” อาหยู่ไม่อ้อมค้อม
“แปลกอะไร?” อันหลิงหยุนสงสัย
“พระชายาชอบท่านอ่องมาโดยตลอด อยากจะแต่งงาน กับท่านอ่องให้ได้ แล้วทำไมถึงต้องการลอบสังหารท่าน อ่องล่ะพ่ะยะค่ะ?” อาหยู่พูดมั่นใจอย่างมีเหตุผล อันหลิง หยุนก็ดูถูกมาก นั่นคือการป้องกันที่ถูกต้อง จะเป็นการ ลอบสังหารได้อย่างไร
“เจ้าอายุยังน้อย ไม่เข้าใจก็อย่าเพิ่งคาดเดาไปเรื่อย เปื่อย” หัวใจอันหลิงหยุนยุ่งเหยิง ไม่อยากพูดเรื่องร้าย สาระเหล่านี้กับอาหยู่ เขาเป็นชายสูงใหญ่แต่แท้จริง แล้วไม่สอดคล้องปัญญา ยังเป็นเด็กอายุสิบแปดสิบเก้า พูดมากไร้ประโยชน์
อันหลิงหยุนไปที่ห้องอาหาร ต้องการไปกินข้าว เดินอยู่ หลายก้าวอันหลิงหยุนถาม: “ท่านอ่องอยู่หรือไม่?”
ไม่อยู่พ่ะย่ะค่ะ ไปที่ห้องทรมานหลังบ้านตั้งแต่เช้าแล้ว ได้ยินมาว่าวันนี้จะไม่กลับมา บอกให้พระชายาเสวยอาหาร เพียงผู้เดียวพ่ะย่ะค่ะ”
“ออ”
อันหลิงหยุนควรดีใจ ยังไงตอนนี้ไม่มีก็ สามารถกินข้าวได้ แต่นางไม่ได้ดีใจแม้แต่น้อย แต่รู้สึกแย่
ลง
อาหารเช้าก็กินอย่างไม่มีรสชาติ หลังจากกินข้าวอันหลิง หยุนก็ไปฟักไข่หนอนไหมเย็น
หนอนไหมเย็นฟักไข่ไม่จำเป็นต้องมีอุณหภูมิสูง แต่การ ควบคุมอุณหภูมิเป็นสิ่งสำคัญมาก หนาวไปไข่ไม่ฟัก ร้อนไปก็จะตายได้
นางเตรียมการอยู่ในห้องของตนเอง อาหยู่คอยช่วย เหลือ ทาสสาวอีกสองคนเตรียมความพร้อมให้ความช่วย เหลือ
อันหลิงหยุนอุ้มหมาจิ้งจอกหางสั้นรออยู่ในบ้าน ในที่สุด ฉันก็เห็นการฟักไข่หลังจากผ่านมาทั้งวัน มีสิ่งเล็กๆ บาง อย่างออกมา และกำลังดิ้นอยู่
“อาหยู่ เร็วเข้า!”
อาหยู่เตรียมใบหม่อนจากด้านข้างวางไว้รอชม
อาหยู่ถอนหายใจอย่างโล่งอก แล้วเดินไปมองดูที่ประตู
อันหลิงหยุนขยับเก้าอี้ สิ่งล้ำค่าที่ได้มาอย่างยากลำบาก
นางทนไม่ได้ถ้าต้องตายแบบนี้ ทาสสาวทั้งสองคอยรับใช้อยู่ตลอดเวลา
กลางวันจนถึงดึกดื่น หนอนไหมเย็นเติบโตขึ้นเล็กน้อย อันหลิงหยุนลุกขึ้นเพื่อดูพวกมัน อดไม่ได้ที่จะเศร้า : “สิ่งนี้ เติบโตอย่างรวดเร็วเป็นสาเหตุที่ทำให้มันมีอายุสั้น”
“หนอนไหมในฤดูใบไม้ผลิถึงแก่ความตาย พวกมันช่าง
น่าสงสารจริงๆ!” อันหลิงหยุนกลุ้มใจไปชั่วขณะ อุ้ม หมาจิ้งจอกหางสั้นไปพักผ่อน บอกให้อาหยู่และทาสสาว ทั้งสองผลัดกันดู นางต้องพักผ่อนสักพัก
อันหลิงหยุนฝัน ฝันว่ากงชิงวี่ถูกซูโม่หรงทำร้าย นางเห็น กงชิงที่ถูกยิง ตกใจตื่นขึ้นมาด้วยความกลัว
อันหลิงหยุนลืมตาขึ้นและลุกขึ้นลงจากเตียง แม้แต่ฝันก็ ยังอยู่ในความฝัน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะกงชิงวี่ทำให้ตกใจจน เป็นเช่นนี้หรือเปล่า
ณ ห้องทรมานหลังบ้านจวนอ่องเสียน
ถางเหอพูดไม่ออก กลางดึกไม่นอนมาที่ห้องทรมานเพื่อ ศึกษาเครื่องมือทรมาน ไม่รู้จริงๆ ว่าท่านเป็นเช่นนี้ไป ได้อย่างไร
เครื่องมือทรมานทุกชนิดอยู่ตรงหน้า ถางเหอง่วงหาวอยู่ ตลอดเวลา ยังต้องฟังคำพูดของกงชิงเกี่ยวกับการ ปรับปรุงเครื่องมือทรมาน
ถางเหอตอบกลับ: “ท่านเรื่องเครื่องมือทรมานถูก จัดการโดยคนเบื้องล่างมาโดยตลอด ท่านอ่องคิดอย่างไร ถึงมาที่นี่พ่ะย่ะค่ะ?”
“งั้นข้าไปไหน?” ในมือของกงชิงที่ถูกโยนลงบนโต๊ะ ดู อารมณ์ มองถังเหอด้วยความโกรธ
ถางเหอฉลาด: “ท่านอ๋องถูกฮ่องเต้รับสั่งต้องห้าม ไม่ พอใจเกี่ยวกับเรื่องการยกเลิกพิธีแต่งตั้งกุ้ยเฟยหรือพ่ะค่ะ?”
“ข้าไม่มีเวลาสนใจเรื่องนี้ คิดว่าข้าชอบยุ่งเรื่องจริงๆ หรือ” กงชิงที่เสียงทุ้มต่ำ
ถางเหออึดอัด จริงๆ แล้วไม่ใช่สิ่งที่ท่านอ่องให้ความ สนใจ อ่องเสียนว่างมากอยู่แล้ว ไม่เห็นว่าเขาจะมีเรื่อง สำคัญอะไรต้องทำ
พิธีแต่งตั้งกุ้ยเฟยก็ไม่ใช่เรื่องที่อ่องเสียนเต็มใจเข้าไปยุ่ง ด้วย เป็นรับสั่งจากฮ่องเต้
นี่ก็ไม่ใช่นั่นก็ไม่ใช่ เป็นอะไรแน่?
ถางเหอง่วงจริงๆ กุมท้องแล้วพูด: “ท่านอ่อง หม่อมฉันทน ไม่ไหวแล้ว ขอไปจัดการก่อนแล้วค่อยกลับมาได้หรือไม่ พ่ะย่ะค่ะ”
พูดจบถางเหอก็วิ่งออกไป กงชิงวี่หยิบเครื่องมือทรมาน ขึ้นมาและพูดด้วยความโกรธ : “อย่ากลับมาอีก”
ถางเหอไปแล้วกงชิงก้รู้สึกเบื่อหน่าย ออกมาจากห้อง ทรมานกงชิงวีก็กลับไปที่ลานโอวหลานห้องของเขา ผ่าน หน้าประตูห้องอันหลิงหยุนด้านในยังคงสว่างอยู่ เท้าหยุด อยู่หน้าประตูครู่หนึ่ง อยากเข้าไป แล้วหันกลับไปที่ห้องที่
เขาพัก
ประตูกระแทกเข้าอย่างจัง
อันหลิงหยุนตื่นจากการหลับใหลพอดี ได้ยินเสียงประตู ห้องถัดไปกระแทกดัง อดไม่ได้ที่จะสงสัย หรือจะมีคนของ ยุทธจักรเข้ามา
“หงเถาลุ่ยหลิ่ว พวกเจ้าเฝ้าดูไว้ อาหยู่ไปดูเป็นเพื่อนข้า ที” อันหลิงหยุนไม่วางใจ หากเป็นคนในยุทธจักรจริงๆ จะ
ทำอย่างไร?
อาหยู่หยุดอันหลิงหยุน: “พระชายาไปไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ”
“แล้วถ้าท่านอ่องอยู่ข้างในล่ะ ก่อนหน้านี้เราทุกคนพัก ผ่อน หากเจ้าไม่รู้ว่าท่านอ๋องจะกลับมาเมื่อไหร่ ตอนนี้มีคนบุกเข้าไป คิดถึงผลที่จะตามมาหรือยัง?”
อันหลิงหยุนก็กังวลเช่นกัน ในใจรู้สึกกระวนกระวาย หรือจะเกิดอะไรขึ้นจริงๆ ?
ไม่รออาหยู่ตอบกลับ อันหลิงหยุนรีบเดินออกไป ผลัก ประตูและตรงไปที่ประตูห้องของกงซิง ไปถึงหน้าประตู ก็ ไม่สนว่าข้างในจะมีคนหรือไม่ ผลักประตูออกเดินเข้าไป
ไฟภายในห้องกะพริบ ห้องสว่างอยู่
อันหลิงหยุนมองไปข้างหน้า กงชิงวี่ถอดเสื้อผ้าและกำลัง จะพักผ่อน เห็นนางจึงลุกขึ้นนั่ง
อาหยู่เมื่อเห็นกงชิงที่อยู่ รีบปิดประตูเฝ้าไว้
เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเขา
อันหลิงหยุนรู้สึกเก้อเขิน ทำไมเขาไม่ใส่เสื้อผ้า?
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ