บทที่ 224 บอกไปตามความจริง
อันหลังหยุนมอบหมายงานอย่างชัดเจน ใช้เวลาหนึ่งชั่วยาม ในการเขียนสิ่งที่ต้องทํา และส่งมอบให้กับหยุนจีน จากนั้นจึงนำเงิน ทั้งหมดส่งให้นาง
ตอนนี้มีแค่นี้ แต่เจ้าต้องทําเงินกำไรให้ มากจึงจะดี ในหนึ่งเดือนนี้ อ้างอิงตามที่ข้า เขียนไว้ใช้ดุลพินิจของเจ้าให้ดีให้รอบคอบ ร้าน ชามอบหมายให้เจ้าดูแล มีอันใดให้มา หาขา หากไม่พบข้าให้ไปพบท่านถาง”
“หยุนจีนเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ”
หยุนจิ่นเก็บข้าวของทุกอย่างจน เรียบร้อย อันหลังหยุนจึงหันกายจากไป
หยุนจีนส่งอันหลังหยุนไปได้ครึ่งทาง “เจ้านาย ข้าอยากจ้างคนคุ้มกันสักสองคน มา คอยคุ้มครองข้า นอกจากนี้ข้าเห็นว่าด้านหลัง จวน มีเด็กอยู่บางส่วน ไม่ทราบว่าท่านจะช่วย เลือกให้ข้าไว้ใช้สอยสักสองสามคนได้หรือไม่ เจ้าคะ?”
“ข้าให้อาหย่เลือกไว้สองสามคนเพื่อ คุ้มครองเจ้า คนจากภายนอกไม่อาจเชื่อถือได้ รอให้เจ้าเสาะแสวงหาได้สำเร็จแล้วแลก เปลี่ยนแทนที่ เด็กในจานเจ้ามาเลือกเอา เถอะ ขอเพียงคนในจวนตกลงเจ้าก็พาพวก เขาไปได้
“เจ้าค่ะ”
อันหลังหยุนยุ่งมากจนเหนื่อยล้ามาทั้ง วันจึงรีบกลับวังไปพักผ่อนเร็วขึ้น
เสียงเร่งร้อนของอาหยดังมาจากนอก แล้ว! ”
ประตูในตอนดึกสงัด: “นายท่าน เกิดเรื่อง
กง า ล ก น ง ลงจากเตียงแล้วสวม เสื้อผ้า อันหลังหยุนถูกเสียงดังเอะอะปลุก จน ต้องผุดลุกขึ้นนั่งมองไปยังกง งวี่ “ท่านอ๋อง เกิดอันใดขึ้นเพคะ?”
“ข้าจะไปดูก่อน จะรีบกลับมา
กง ง เดินออกจากประตูไป อันหลังหยุ นนอนไม่หลับเสียแล้ว นางใส่เสื้อผ้า แล้ว ออกไปยังลานบ้านที่ดูเงียบเหงาอย่างยิ่ง มี คนสองสามคนยืนอยู่ที่ประตู
เมื่อเห็นอันหลังหยุนต่างก็รีบคุกเข่าลง
ทันที
อันหลิงหลุนมองเห็นคนผู้หนึ่งในนั้นที่ดู คุ้นตา: “เจ้าคือคนที่อยู่ในวังวันนั้น ….
“พระชายา ข้าน้อยมาที่นี่เป็นครั้งแรก เพคะ” ไม่รอให้อันหลังหยุนพูดจบ อีกฝ่ายก็ หยุดคําพูดของอันหลังหยุน
อันหลังหยุนไม่ต่อความยาว เพียงเอ่ย ถามว่า “ท่านอ๋องไปทําอันใดแล้ว?”
“ข้าน้อยไม่ชัดเจนเพคะ”
“เจ้าชื่ออันใด?” “ปู้เหวิน(แปลว่าไม่ฟัง)เพคะ”ปู้เห วิน(แปลว่าไม่ฟัง)ตอบคําถาม
“ในหมู่พวกเจ้าไม่ใช่ว่ายังมี ไม่ฟัง ไม่ เห็น ไม่พูด อีกหรอกนะ?”
“ใช่เพคะ”
อันหลังหยุนไม่ได้ถามอันใดอีก เดิน ออกไปข้างนอกโดยมีปู้เหวิน(แปลว่าไม่ ฟัง)ลุกขึ้นตามไปติดๆ
อันหงหยุนเคยชินแล้ว อาหยูก็เป็นเสีย แบบนี้ ครั้งก่อนที่วังเกิดเรื่องกงชิงกังวลใจ มาก จึงส่งคนมาเสียมากมาย
กง ง กลับมาจนกระทั่งรุ่งเช้า ยังมี เลือดติดอยู่บนร่าง
อันหลงหยุนตกใจจนผงะไปชั่วครู่ รีบ เดินไปดู: “ท่านเป็นอันใดไป?”
หน้าของกง ง จริงจังเคร่งเครียด : “อ๋องซัน ตายแล้ว” “ตายแล้ว?”
อันหลังหยุนตื่นตะลึง “พวกเขาฆ่าคน ปิดปาก?”
“อืม!!”
กง ง เข้ามาถอดเสื้อผ้า อันหลังหยุน จึงเดินตามกลับไป เขานั่งลงในอ่างคํามะถัน หลับตาและปล่อยผมสยาย นางยืนอยู่ข้างๆ และมองไปที่เขา
พลัง ในร่างกายของเขากำลังพวยพุ่ง ออกมา ร่างกายก็เกิดการขยายตัวขึ้นจาก การที่เลือดสูบฉีด เพราะความโกรธ
หากเป็นเช่นนี้ต่อไป น่ากลัวว่าเขาอาจ เกิดเรื่องได้
อันหงหยุนไม่กล้าเข้าใกล้ง่ายๆ ความ โกรธของเขาท่าร้ายร่างกายไม่น้อย คงไม่ดี แน่หากมีอันใดเกิดข้นกับพวกเขา
นํ้าเริ่มเคลื่อนไหวเกล็อกกลั้ง อันหลัง หยุนมองไปยังนาทีแทบเดือดปุด อย่างไม่รู้ว่า จะเอ่ยสั่งใด
ใช้เวลาครึ่งชั่วยามเต็มๆ น้ำจึงค่อยๆคงที่ อันหลังหยุนจึงถอดเสื้อผ้าและลงน้ำไปหากง ชิง
เรือนร่างที่อ่อนนุ่ม ผุดผาดราวกับหยก ขยับเข้าชิดใกล้ มือของกง ง โอบรัดรอบ กาย นางมองช้าๆเข้าไปในดวงตาที่สอง ประกายแวววาวราวแสงดาวแสงเดือน น ทว่าแอบซ่อนเร้นปกปิดจิตสังหารอันโหด เหี้ยมไว้
อันหลังหยุนสัมผัสใบหน้าหล่อเหลา ทว่าแฝงเร้นกรนไอจิตสังหารของกงชิง จุมพิตเบา ๆ ที่คิ้ว จมูก ปาก ……
กง งวี่มองอันหลังหยุน ที่กำลังจุมพืดที่ หน้าอกของเขาพลางเอ่ยว่า: “ตอนที่ข้าไปถึง ครอบครัวของอ่องบิน ทั้งหมดถูกฆ่าตายทั้ง บ้าน ก่อนหน้านี้ าสั่งคนตามคุ้มครองอ่องขุ่น ยู และกง ง าวฉือระหว่างเดินทาง ทว่า
ไม่ทันการณ์ ตายหนึ่งบาดเจ็บหนึ่ง ศีรษะอ่องบินยูถูกดัดลงมาแล้ว แขน องกง งห้าว อก็ขาดไปข้างหนึ่งแล้ว
อันหลังหยุนเงยหน้าขึ้น ดวงตาดำขลับ ใสกระจ่างเหมือนสายนํ้าไหล แต่ถูกย้อมด้วย ความเจ็บปวด: “ท่านอ๋อง กับพี่น้องตัวเองพวก เขายังลงมือได้ ยังมีอันใดอื่นที่พวกเขาทําไม่ ได้อีก ไม่กําจัดราชนิกุลให้สิ้น ย่อมหลัง เหลือเชื้อไขตลอดไป!
ใช่ว่าอันหลังหยุนเป็นคนชั่วร้าย เป็น เหล่าราชนิกูลบีบบังคับคนมากเกินไป
ทําลายสิ้นในชั่วข้ามคืน ที่พวกเขา ทําลายไป คือพี่น้องแท้ๆของตัวเอง
เดรัจฉานเช่นนี้ หากปล่อยเอาไว้รังแต่จะ เป็นภัยในภายหลัง
กง ง หินกาบกลับมากอดอันหลิงหน คิดจะใช้พละกำลังอันดุดันของตนกับร่างของ นาง อันหลังหยุนไม่ได้ต่อสู้ขัดขืน เพียง เอนกาย นอนลงบนหินจ้องมองเขา หัวใจของกง ง จมดิ่งหนักอึ้ง ดึงคน
ลงมาหา
“เป็นข่าไม่ดีเอง ทำให้หลังหยุนตกใจ แล้ว”
อันหลิงหยุนโอบกอดกงชิงแนบแน่น “ท่านอ๋อง ยิ่งรอบด้านอันตรายมากเพียงใด ท่านก็ยิ่งต้องรับมืออย่างสงบนิ่งมากเท่านั้น ท่านคือราชาแห่งขุนเขา คือราชาแห่งพยัคฆ์ แต่พวกเขาเพียงลำพัง ย่อมไม่ใช่คู่มือของ ท่าน พวกเขาคิดได้แค่ หาวิธีปิดกั้นท่านจาก ด้านนอกของภูเขา วางแผนใช้กลยุทธ์สง เสียงบูรพาฝ่าดีประจิม ต้องการให้ท่านสับสน หลงทิศ หากกําลังทหารของท่านมีช่องโหว่ หละหลวมต่อการป้องกันโจมตี อาจทําให้ แผนการของคนพวกนั้นประสบความสำเร็จ
พวกเขาหวาดกลัวพยัคฆ์ที่หลับใหล แต่ ถ้าหากพยัคฆ์ดินมาแล้วแยกเขี้ยวพุ่งชน พวก เขาก็ไม่หวาดกลัวแล้ว
ยิ่งพยัคฆ์โกรธเคืองมากเท่าไหร่ ก็จะยิ่ง เหน็ดเหนื่อยมากเท่านั้น เมื่อพยัคฆ์เหนื่อย พวกเขาก็จะขึ้นภูเขาเพื่อล้อมปราบ
พยัคฆ์ใหญ่ก็สามารถเกิดเรื่องได้ แล้ว พยัคฆ์น้อยจะทํากระไร?”
สายตาของกง ง มองจ้องอันหลังหยุ นนิ่งนาน จากนั้นจึงกระชับวงแขน: “ข้าเข้าใจ แล้ว”
“ท่านอ๋องเพคะ มีบางเรื่องเดิมที่ข้าไม่ คิดจะบอกท่านอ๋อง ทว่าในยามนี้ท่านอ๋องถูก ศัตรูขนาบทั้งหน้าหลัง มีเพียงต้องบอกไป ตามความจริงแล้วเพคะ”
“อืม”
กงชิง คล้ายจะรู้ว่า อันหลังหยุนกำลังจะ พูดอันใด ส่งเสียงตอบรับอย่างปกติกลับมา
อันหลังหยุนเขย่งปลายเท้าขึ้น จุมพิตที่ ริมฝีปากของกง ง ทำเช่นนี้เพื่อที่เขาจะได้ สงบลงบ้าง หลีกเลี่ยงไม่ให้เขาอารมณ์ร้อน หงุดหงิด นมาอีก เขาบอกว่าเขาใจเย็นลงแล้ว แต่อารมณ์ ของเขาดูดีขึ้นเสียที่ไหนกัน
กงชิง ก้มศีรษะลง ให้ความร่วมมือกับ อันหงหยุน
หลังมุม ดอันดูดดื่มครูใหญ่ อันหลังหยุ นนอนคว่ำอยู่บนร่างกงชิง จึงเอ่ยคำ “ฮ่องเต้ต้องพิษแล้วเพคะ”
กง ง ขมวดคิ้ว น: “พิษอันใด?”
“ตรวจสอบไม่พบ ข้าพยายามลองหาวิธี แก้พิษมาหลายวิธี เลือดที่ให้ข้ามาลองให้เขา ดื่มดูแล้วก็ไร้ผล แต่ยาพิษไม่ได้ร้ายแรงถึงขั้น ฆ่าให้ตายในทันที อีกทั้งพิษนั้นส่งผลให้ฝ่า มาททรงมีอาการละเมอ”
* ละเมอคืออันใด?
อันหลังหยุนอธิบาย ง ง ถามว่า: “เซน นั้นจะแก้พิษได้กระไร?”
“ข้าไม่แน่ใจ ดังนั้นจึงต้องรอ ต้อง ค้นหาวิธีแก้พิษออกมาเสียก่อน ขาสงสัย ฮองเฮามาโดยตลอด แต่คนของฮองเฮาที่อยู่ ในวังเองก็เกิดเรื่องข้าจึงไม่สงสัยแล้ว ฮองเฮาจะเบาปัญญาถึงเพียงนั้นเชียวหรือ ใช้ คนของตัวเองมาฆ่าข้า
นางกับฮ่องเต้แยกกัน พิษของฮ่องเต้ก็ ถูกควบคุมไว้ได้แล้ว
แต่ปัญหาก็อยู่ที่ตรงนี้เอง มันชัดเจนจน
เกินไป
เมื่อรู้สถานการณ์ของฮ่องเต้ชิงหยู่แล้ว กงชิง จึงสงบใจลงได้มาก
เมื่อเห็นอันหลังหยุนไม่พูดไม่จา กงชิง จึงอุ้มนาง นมาวางบนหิน: “ข้าจะเบาๆหน่อย
อันหลิงหยุนถึงกับพูดไม่ออก ในเวลา เช่นนี้ ยังจะคิดเรื่องแบบนี้อยู่อีก
แตกงลิง ยังคงยืนหยัดความตั้งใจ อัน หลังหยุนจึงต้องตามใจเขาแล้ว เมื่อออกจากสระกํามะถัน อันหลังหน ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า ตามกงซิงเข้าวังไปเข้า เฝ้าฮ่องเต้
กงชิง สวมชุดคลุมสีม่วง อันหลังหยุน ได้รับคําสั่งให้สวมชุดแบบเดียวกัน นางจึง ทําได้เพียงต้องเชื่อฟัง
ฮ่องเต้ งหยู่ทรงรออยู่ในพระตำหนัก จรุงจิตเรียบร้อยแล้ว อ๋องตวนนับตั้งแต่ ม เลือดในชามนั้น ร่างกายของเขาก็กลับฟื้นตัว เร็วมาก รอยแผลเป็นบนร่างกายก็ล้วนเอน หายไปจนหมด ร่างกายเกิดการเปลี่ยนแปลง อย่างน่าอัศจรรย์
แต่เขารังรออยู่ในวัง ไม่ได้ออกไปใน
ทันที
“ข้าขอถวายบังคมสํามาท”
กงชิง ค้อมกายโค้งคำนับต่อเบื้องพระ
พักตร์
“ไม่ต้องมากพิธี” กง ง เงยหน้าขึ้นเอ่ยว่า “ข้ามีเรื่อง
กราบทูลพะย่ะค่ะ”
“เจ้าว่ามาเถิด”
ส กงกงสงสมุด บขึ้นไปด้านบน ฮ่องเต้ งหมู่หยิบขึ้นมาทอดพระเนตร สีพระ พักตร์ พลันเขียวคล้า โยนสมุดพบในพระหัตถ์ ทิ้งไปอีกด้าน หันพระวรกายไปประทับนั่งบน บัลลังก์มังกรด้วยความกริ้วโกรธ พระหัตถ์ ออกแรงบีบหัวมังกรบนบัลลังก์แน่น
อ๋องตวนเหลือบมองสมุดพับที่อยู่บนพื้น เดินไปเก็บขึ้นมาดู จ้องมองกงชิง แล้วน ตายทั้งหมดแล้ว?
“ยังเหลืออยู่หนึ่งคนพ่ะย่ะค่ะ”
อ๋องตวนเอ่ยถาม กง ง าวฉือ”
“อืม”
อันหลังหยุนยืนอยู่ด้านหลังสุด นางเริ่ม จะเสียใจภายหลังแล้ว ตามมาด้วย นางเป็นผู้หญิง ไม่สมควรตามเข้ามาเลย
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ