บทที่142 โมโหมากเพื่อผู้หญิง
กงชิงวี่เดินเข้าไปอยู่ตรงหน้าอันหลิงหยุน สายตา ที่แหลมคมกวาดมองไปที่อันหลิงหยุน พูดอย่างไม่ พอใจ “ข้าให้เจ้ารอจนกว่าข้าจะออกมา ด้วยเหตุใดไม่ รอ?”
อันหลิงหยุนโล่งอก มีความรู้สึกเหมือนอยาก ร้องไห้ออกมา
“ท่านอ๋อง” อันหลิงหยุนเกือบร้องไห้ออกมา ถ้ามา ช้าอีกนิดนางคงถูกรังแกจนตายแน่
อันหลิงหยุนสะอื้นเบาๆ น้ำตาคลอเบ้า
กงชิงวีดึงอันหลิงหยุนเข้ามาในอ้อมอก อ้าแขน กอดไว้ “คนใช้พวกนี้สมควรตาย คิดกบฏใช่หรือไม่!”
มองเห็นอันหลิงหยุนกำลังจะร้องให้ กงชิงวี่โกรธ จนหัวจะระเบิด ผลักอันหลิงหยุน เตะพ่อบ้านที่คุกเข่า อยู่จนหงาย พ่อบ้านล้มลง ตกใจจนฉีราดกางเกงจน เปียก
ท่านอ๋องมีอารมณ์ร้าย เป็นที่รู้จักทั่วเมืองหลวง เขาเป็นแค่พ่อบ้านในจวนซ่างซู แน่นอนกระไรก็คงต้อง ตาย พ่อบ้านค่อยๆคลานมาคุกเข่า หัวแนบกับพื้น
แววตาเยือกเย็นของกงชิง วี่ กวาดมองไปรอบๆ พูด อย่างเย็นชา ” พระชายาของข้า เจ้ากล้าให้คนมารังแก เจ้ารังแกพระชายาของข้า หรือรังแกข้า?”
“ท่านอ๋องไว้ชีวิตข้าด้วย ไว้ชีวิตข้าด้วย!” พ่อบ้าน ตัวสั่นร้องขอให้ไว้ชีวิต ในจวนซ่างซูมีคนวิ่งออกมา
ตอนนี้มีคนนั่งม้าเร็วมาถึง ขันทีน้อยรีบร้อนลงจาก ม้า สะบัดแส้ขนหางจามรี เปิดราชโองการ
“พระชายาเสียน ซ่างซูหลี่รับราชโองการ”
กงชิงวีหันตัวกลับมามอง ทุกคนต่างพากันคุกเข่า หัวแนบพื้น อันหลิงหยุนก็อยู่ในนั้น ก้มหัวรับ ราชโองการ “หม่อมฉันรับราชโองการ”
“ยังไม่รีบไปเรียกช่างซูหลี่?” ขันที่น้อยมองเห็นกง ชิงวีรีบโค้งคำนับ กงชิงวี่ก็ยืนนิ่งๆเหมือนไม่มีอันใดเกิด ขึ้น
ซ่างซูหลื่ออกมาอย่างรวดเร็ว รีบร้อนคุกเข่าลงไป
“ข้ารับราชโองการ”
ขันทีน้อยไม่สนใจอันใด รีบอ่านราชโองการ “เรื่อง สวรรค์ลิขิตมา ฮ่องเต้มีคำสั่ง หลี่ปู้ชื่อหลังหลี่มี่เสีย ชีวิตไปนานแล้ว
แต่ตอนนี้ภรรยาได้ตั้งครรภ์ เรื่องมีพิรุธ คนที่คบชู้ ก็ยังหาไม่เจอ มีข้อสงสัยมากมายในคดีนี้ ข้าขอแต่งตั้ง ให้พระชายาเป็นผู้ตรวจสอบคดีนี้
ช่างซูหลี่คนแก่ต้องมาจัดงานศพให้คนหนุ่ม ข้า รู้สึกปวดใจ อนุญาต ซ่างซูหลี่ลาพักครึ่งเดือน ถ้าหาย จากความโศกเศร้า
ก็กลับมาช่วยข้าแบ่งเบาภาระประเทศชาติ อีก อย่าง ซ่างซูหลี่ความเจ็บปวดที่สูญเสียลูกชาย ก็ต้อง ดูแลสุขภาพดีๆ พระชายาตรวจสอบคดีฉาวซื่อ ซ่างซู หลี่ต้องให้
ความร่วมมือเต็มที่ หาชายชู้ออกมา คืนความสงบ ให้กับจวนซ่างซู”
ขันทีน้อยอ่านราชโองการเสร็จ พับราชโองการ ยื่นให้อันหลิงหยุน “พระชายาเสียนรับราชโองการ”
“อันหลิงหยุนรับราชโองการ”
อันหลิงหยุนรับราชโองการแล้ว ขันทีน้อยรีบเข้า มาพยุง
อันหลิงหยุนลุกขึ้นมามองขันทีน้อย “ลำบากกงกง แล้ว”
“พระชายาคิดมากไป ข้าน้อยต้องกลับไปรายงาน ลาก่อน”
ขันทีน้อยคำนับเสร็จ มองกงชิงวี่ทีหนึ่ง หันตัวกลับ ไปรถม้า
ถึงแม้ซ่างซูหลี่จะพักงาน กับคนที่โดนปลด ตำแหน่งก็เหมือนๆกัน ขันทีน้อยก็ไม่ได้สนใจอันใด ขึ้น บนม้า แล้วจากไป
อันหลิงหยุนมองไปทางซ่างซูหลี่ ซ่างซูหลี่ทำท่า เหมือนเคารพ แต่ไม่ก้มหัว
“ช่างซูหลี่ทำให้ท่านลำบากจริงๆ เรื่องนี้ข้าจะ จัดการด้วยความยุติธรรม สำหรับคนรับใช้ เขาไม่ให้ เกียรติข้า ข้าไม่ถือสา ให้
ช่างซูหลี่จัดการเอง”
“ฉาวซื่อกำลังตั้งครรภ์ ข้าต้องตรวจสอบเรื่องนี้ อย่างละเอียด นางต้องอยู่ภายใต้การดูแลที่เข้มงวด จึง ต้องนำตัวออกไป
ชั่วคราว” อันหลิงหยุนรีบสั่งการ ซ่างซูหลี่ไม่พูด สักคำ อันหลิงหยุนก็ไม่ได้สนใจ หันกลับมามองอาหยู่
“อาหยู่ ฉาวซื่อฝากเจ้าดูแล ถ้าเกิดอันใดขึ้นเจ้า ต้องรับผิดชอบ”
“ขอรับ”
อาหยู่รีบเดินไปหาฉาวเหม่ยเหริน เมื่อกี้ฉาวเหม่ย เหรินทำได้กระไร ช่วงที่วุ่นวายผ้าที่อยู่บนหน้าได้หล่น ลงไป นางสามารถหายใจได้ ถึงแม้นางจะอ่อนแรง แต่ ก็ยังมีชีวิต
อาหยู่รู้ว่าเฉาเหม่ยเหรินไม่เป็นอันใดมาก เลยไม่ ได้รีบเข้ามาหา
ยกมือที่ถือดาบฟันลง ฟันโซ่เหล็กฉาวเหม่ยเหริน ขาด อาหยู่ก้มตัวอุ้มเหม่ยเหริน ใช้เสื้ออันหลิงหยุนห่ม ใส่ฉาวเหม่ยเหริน
แล้วเดินไปอีกทาง รถม้าของอ๋องเสียนก็มาถึง อา หยู่เอานางขึ้นไปไว้บนรถม้า แล้วขับรถม้ากลับไปก่อน
อันหลิงหยุนมองมาทางซ่างซูหลี่ “ซ่างซูหลี่ พวก
ข้าลาก่อน”
พูดจบอันหลิงหยุนก็เดินจากไป กงชิงวี่เหมือนคน
ไม่มีประโยชน์อันใด
มองดูคนที่อยู่บนพื้น กงชิงวี่ก็ตามออกไป
มองเห็นเขาจากไป ซ่างซูหลี่มีสีหน้าซีดเซียว มอง ดูพ่อบ้านที่พึ่งลุกขึ้น พ่อบ้านตัวสั่น “นายท่าน”
“รีบให้คนไปที่จวนราชครู รีบไป” ข่างซูหลื่หันตัว เข้าไปในจวน เดินอย่างโซเซ
พ่อบ้านรีบร้อนหาคนไปที่จวนราชครู
อันหลิงหยุนเดินมาถึงมุมหนึ่งก็หยุด มองไปทาง จวนซ่างซูหลี่ ทุกอย่างอยู่ในสายตานางหมด ไม่มีตรง ไหนที่แตกต่างกัน
กงชิงวี่ยืนอยู่ข้างๆนาง ถอดเสื้อของตัวเอง คลุม ให้นาง รอนางตั้งสติ
“ท่านอ๋องมาตั้งนานแล้วเหรอ?”อันหยุนหลิงหัน กลับมามองกงชิงวี่ ถึงแม้รู้สึกอยากตำหนิ แต่เขาก็หวัง ดี ถ้าไม่ใช่ออกมา
กะทันหันอย่างนั้น เขามาเร็วก็ไม่มีประโยชน์อันใด
ถึงแม้ไม่ได้เอาผิดคนในจวนซ่างซู แต่ก็เหมือน เป็นการตักเตือนไปแล้ว เรื่องนี้ถ้าจะเอาเรื่อง ก็ต้อง เดือดร้อนกันไปหมด ก็เหมือนกับว่า นางเป็นคนไปหาเรื่อง แต่ช่างซูหลี่ไม่กล้าฟ้องร้อง แล้วนางก็ไม่เป็นไร
“โทษที่ข้ารี?”กงชิงวี่เอื้อมมือไป จับมือของอันหลิง หยุนแล้วนวดเบาๆ นวดแล้วก็ยังรู้สึกเย็น เขาถอดเสื้อ ออก ดึงมืออันหลิงหยุนสอดเข้าไปในอ้อมอกเพื่อให้ ความอบอุ่น
อันหลิงหยุนส่ายหน้า “ท่านอ๋องมาได้ทันเวลาพอดี มาช้ามาเร็ว เรื่องนี้ก็ลงตัวยาก”
“ข้าก็ชอบที่พระชายาเข้าใจ ไม่ต้องเสียเวลา อธิบาย แต่ข้าก็ผิดหวัง พระชายาด้วยเหตุใดไม่เหมือน คนอื่น วุ่นวายและไม่ฟัง
เหตุผลข้า บางที มันอาจจะสนุกกว่า” กงชิงวี่ทำท่า เหมือนเสียใจ มองดูแววตาอันหลิงหยุนเหมือนไม่ สบายใจ
“อยู่ดีๆ มาโศกเศร้าด้วยเหตุใด?” อันหลิงหยุน แปลกใจ นางก็ไม่ได้ทำอันใด เป็นอันใดเนี่ย? กงชิงหันตัวกลับมาดึงอันหลิงหยุนเดิน “ข้านึกว่า
เป็นเพราะข้าออกไปช้า พระชายาถึงร้องไห้ ถ้าข้าออก ไปเร็วกว่านี้ พระชายาก็ไม่ต้องสกปรกอย่างนี้ โดนคน พวกนั้นรังแกลากไปลากมา”
“ปวดใจแทนเหรอ?” อันหลิงหยุนเข้าใจ ผู้ชายคน นี้ปวดใจแทนทาง
กงชิงวี่หน้าบึ้งไม่พูดอันใด กำมือแน่น เขาพึ่งนึก ได้นี่เป็นของเขา เขายังไม่รังแกเลย อย่าว่าแต่คนอื่นยิ่งคิด กงชิงวี่ยิ่งรู้สึกไม่พอใจ
เดินไปดีๆก็หยุด หันกลับมามองอันหลิงหยุนด้วย ความโมโห “ห้ามทำอย่างนี้อีก สกปรกอย่างนี้ข้าไม่ ชอบ”
ตอนแรกกะจะเบ่งอารมณ์สักหน่อย แต่เห็นอัน หลิงหยุนจ้องมองเขา แววตาเต็มไปด้วยความนิ่งและไร้ เดียงสา กงชิงวี่ก็พูด
ไม่ออก
ตลาดไม่มีคน ยังมีลมหนาวพัดมา แต่อันหลลิงหยุ นไม่รู้สึกหนาวเลย หัวใจอบอุ่น ร่างกายก็อบอุ่นด้วย
เดินไปทางประตู พ่อบ้านได้รออยู่หน้าประตูแล้ว อาหยู่ถึงก่อน พาผู้หญิงกลับมาคนหนึ่ง รู้ว่าเกิดเรื่อง
แล้ว อีกอย่างไม่ใช่เรื่องเล็กๆ
พ่อบ้านคิดแล้วก็ตกใจ ใช่พระชายาก่อเรื่องอีก หรือเปล่า
ถางเหอก็รีบร้อนเข้ามา เสื้อผ้ายังใส่ไม่เรียบร้อย จวนพักถางเหออยู่ไม่ไกล ตอนแรกอยู่ไกล แต่พอ กงชิงวี่เรียกใช้งานก็มาช้า เขาไม่ได้ลงโทษ แต่มอบ บ้านให้หลังหนึ่ง ก็อยู่ข้างๆจวนอ่องเสียน
มองเห็นสองท่านเข้ามา พ่อบ้านรีบก้มตัว “ท่าน อ่อง พระชายา”
“อืม อาบน้ำเปลี่ยนชุด ข้าจะเข้าวังกราบทูล เป็นกบฏแล้วพวกเขา กล้ามารังแกพระชายาของข้า”
กงชิงวี่สายตาโกรธแค้นมาก พระชายาของข้า สำคัญขนาดไหน พ่อบ้านเงยหน้าขึ้นมองแล้วรีบพยัก หน้า ดูท่านอ๋องโกรธ
มาก ก็ไม่กล้าขัดใจ
จากนั้นถางเหอก็มาถึง มองดูสถานการณ์สองคน
ก็รีบเข้าไป
“ท่านอ๋อง”
“ข้าจะเข้าวัง ช่วยปกป้องแทนข้า ถ้าข้าไม่อยู่ ภายในจวนแม้แต่แมลงวันบินเข้ามาถ้าทำให้พระชายา ตกใจ ทำผมร่วงไปเส้นหนึ่ง ข้าก็ไม่ละเว้น”
กงชิงวี่อยากรีบเดิน แต่อันหลิงหยุนเดินช้า ถ้าเขา เดินเร็วไปอันหลิงหยุนก็จะตามไม่ทัน จะเดินช้าแต่ใจก็ รีบร้อน ก็เลยก้มตัวอุ้มอันหลิงหยุนขึ้นมา ก้าวเดินด้วย ความตื่นตัว ไปทางหลังสวนลานโอวหลาน
ตลอดทางอันหลิงหยุนซบอกเขา ซาบซึ้งจนพูดไม่
ออก
ไม่เคยมีใครใส่ใจนางขนาดนี้
นึกไม่ถึงมาถึงตรงนี้ ทุกย่างก้าวมีแต่เรื่องตื่นตา ตื่นใจ มีพ่อที่ดีต่อนางมาก ตอนนี้ก็มีสามีที่ดีต่อนาง กงชิงวี่ก้มหัวมองอันหลิงหยุน เจ็บปวดหัวใจ “เพราะข้าไม่ดีเอง ข้าอยู่ตรงนั้นตั้งนานแต่ไม่ออกไปข้าประเมินพวกเขาต่ำไป
นึกไม่ถึงพวกมันจะใจกล้าได้ขนาดนี้ เป็นแค่จวน ซ่างซูเล็กๆ ยังกล้าตบตีพระชายา”
“ท่านอ๋อง หม่อมฉันไม่เป็นอันใด” อันหลิงหยุนไม่รู้ จะทำกระไร ผู้ชายคนนี้เป็นคนที่อารมณ์โกรธรุนแรง และโกรธง่าย นาง
กลัวจะทำให้เขาโกรธ
ดูท่าทางอย่างนี้ ถ้านางยังไม่รีบห้ามปราม เขา คงจะโกรธจนเป็นบ้าแน่
แต่อันหลิงหยุนไม่พูดยิ่งดี พูดแล้วกงชิงวี่ยิ่งโกรธ เขาพูดด้วยความโมโห “เรื่องนี้ข้าไม่ยอมปล่อยให้มัน ผ่านไปง่ายๆ”
….” อันหลิงหยุนนิ่งเงียบ ยังจะพูดอันใดได้อีก
กงชิงวี่ใช้ขาถีบประตูออก อุ้มอันหลิงหยุนไปวาง บนเก้าอี้ไม้ หงเถากับลุ่ยหลิ่วที่อยู่ในลานโอวหลาน รีบ ตามไป ประตูไม่ปิด
ก็แสดงว่าเข้าไปได้
พอเข้าไปคนใช้สองคนรีบคุกเข่า ตกใจจนตัวสั่น โตมาจนถึงตอนนี้ครั้งแรกที่เห็นท่านอ๋องโมโห ขนาดนี้ ตกตะลึงไปเลย
“รีบอาบน้ำเปลี่ยนชุด”กงชิงที่ไม่พูดไร้สาระ สาว ใช้สองคนลุกขึ้นพ่อบ้านได้เตรียมน้ำเรียบร้อย สาวใช้หลายคนปรนนิบัติ เตรียมน้ำเรียบร้อยก็ปิดประตูออก กงชิงซีรีบถอดเสื้อนาง แล้วอุ้มนางวางลงอ่างน้ำ
ไป
อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายที่โมโหขนาดนี้ คงไม่ใช่เวลานี้ยังเกิดอารมณ์ได้?
กงชิงวี่ก็ถอดเสื้อผ้าตัวเอง ตามลงไปในอ่างน้ำ เอื้อมมือไปกอดนางไว้ จูบไปสองที
อันหลิงหยุนรู้สึกมีความสุข กะจะเริ่มตอนต่อไป แต่กงชิงวี่ได้ปล่อยนางแล้วอาบน้ำให้นาง
อันหลิงหยุนพิงอยู่ในอ่าง น้ำที่สัมผัสถูกตัวทำให้ หัวใจนางล่องลอย อยู่ในสถานการณ์อย่างนี้ อันหลิง หยุนอยากพุ่งเข้าไปหากงชิงวี่
ชายหนุ่มเวลาโกรธนี่ก็น่ากลัวเหมือนกัน!
“ข้าเข้าไปในวังจะรีบกลับมา สักพักก็ไปพักผ่อน วันสองวันนี้ห้ามออกไปข้างนอก เดี่ยวที่ห้องอุ่นก็ เตรียมพร้อม เปลี่ยนชุดเรียบร้อยก็ไปพักผ่อน
“ข้าให้คนรีบจัดการห้องเก็บยาให้เสร็จ อีกไม่กี่วัน ก็เข้าไปอยู่”
กงชิงวี่ลุกขึ้นออกไป เอาผ้าเช็ดตัวไปที่แผ่นกั้น “ข้าจะใส่ชุดไหน?”
ช่วงนี้มาจะสวมใส่ตามแบบที่อันหลิงหยุนชอบ แต่ ตอนนี้อารมณ์ไม่ดีไม่รู้จะใส่ชุดอันใด ก็เลยถามอันหลิงหยุน
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ