บทที่ 150 ถุงยาสมุนไพรฮองเฮาหาย
เดินไปหลังวังไม่มีคน เสินหยุนชูพูด “พระชายาเสียนไม่ ต้องเกรงใจ มีธุระอันใดบอกข้ามาเลย”
“พระชายาเมื่อกี้หม่อมฉันไปที่วังจิ่งซิ่วตรวจกุ้ยเฟย สุขภาพของเซียวกุ้ยเฟยกับทายาทปลอดภัยดี แต่ เป็นเพราะกุ้ยเฟยมีปัญหาทางจิตใจ ทำให้หน้าตา หมองคล้ำ ร่างกายอ่อนแรง ถ้านานไป กลัวจะเกิดเรื่อง”
อันหลิงหยุนพูดความจริง ได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องนี้ให้ ฮองเฮาได้ผลงานดีกว่า
เสินหยุนชูค่อยๆขยับตัว ดูท่าทางอันหลิงหยุนรู้สึกหวาด
กลัว
นางไม่ทูลฮ่องเต้ แต่มาแอบบอกนาง คิดแล้ว นางเป็นคน ที่เดาใจยากจริงๆ
คงเก็บนางไว้ไม่ได้แล้ว
เสินหยุนชูลังเลสักพัก “เรื่องนี้สมควรทูลฮ่องเต้”
“หม่อมฉันก็อยากทูลฮ่องเต้ แต่คนรู้เยอะเดี่ยวจะวุ่นวาย เมื่อกี้ถ้าหม่อมฉันพูดออกมา กลัวว่าคนในวังจะแพร่ข่าวนี้ ออกไป
เรื่องนี้ หม่อมฉันอยากให้ฮองเฮาเป็นคนทูล ก็สามารถ ลดปัญหาลงได้
“ในกรณีนี้ แน่นอน คนในวังถ้าพูดไม่ดี อาจจะมีคนพูดว่า ฮ่องเต้เอ็นดูข้าคนเดียว เลยทำให้เซียวกุ้ยเฟยมีโรคทาง จิตใจ มันก็ไม่เป็นผลดีต่อฮ่องเต้!”
อันหลิงหยุนบอกเสินหยุนซูเสร็จ ก็ออกจากวังเพิ่งหยี สวี กงกงอยู่ข้างนอกรออันหลิงหยุน พอเห็นก็พานางไปที่ ตำหนักจรุงจิต
“สวีกงกงบอกข้าว่า เซียวกุ้ยเฟยมีโรคทางจิตใจ เป็น อย่างนั้นจริงหรือ?” ฮ่องเต้แววตาเคร่งขรึม ห้ามโกหก
อันหลิงหยุนพูด “กราบทูลฮ่องเต้ เป็นเรื่องจริง”
“สวีกงกง ไปได้”ฮ่องเต้ชิงหยู่ลุกขึ้น สวีกงกงรีบถอยออก
ไป
ในตำหนักจรุงจิตก็เหลือแต่อันหลิงหยุนกับฮ่องเต้ ฮ่องเต้ หยู่มองมาทางอันหลิงหยุน ดูอันหลิงหยุนเหมือนอึดอัด ใจ
“ครั้งก่อนเรื่องของฉาวเหม่ยเหริน เป็นเรื่องจริงหรือไม่”
ฮ่องเต้ชิงหยู่พูดเบาๆ ทันใดนั้นอันหลิงหยุนทำอันใดไม่ ถูก ความในใจฮ่องเต้คาดเดายากจริงๆ!
เวลานี้ไม่ถามเรื่องฮองเฮากับเซียวกุ้ยเฟย แต่ถามหาฉาว เหม่ยเหริน เรื่องของฉาวเหม่ยเหรินผ่านไปนานแล้ว อยาก ถาม เมื่อก่อนด้วยเหตุใดไม่ถาม มาถามเวลานี้ ไม่รู้ว่าคิด อันใดอยู่?
“กราบทูลฮ่องเต้ เป็นเรื่องจริง” อันหลิงหยุนตอบความ
จริง
ฮ่องเต่ชิงหยู่ครุ่นคิด “ต่อไปถ้าอยู่กับข้า ไม่ต้องระวังตัว ขนาดนี้ และไม่ต้องคุกเข่าให้ข้า ถือว่าข้าเป็นเพื่อนคน หนึ่ง”
“หม่อมฉันไม่กล้า”
อันหลิงหยุนไม่อยากหาเรื่องสิ้นพระชนม์เอง เว้นระยะ ห่างดีแล้ว
ฮ่องเต้ชิงหยู่สังเกตอันหลิงหยุน สีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมา “โง่จริงเลย!”
“ใช่!”
อันหลิงหยุนทำท่าคำนับ ฮ่องเต้ชิงหยู่หัวเราะ “เจ้าสอง พ่อลูก เหมือนกันจริงๆ! สมควรฉลาดก็จะฉลาด บางช่วงก็
สับสน
ไม่รู้เรื่องก็ทำข้าปวดหัว!”
“หม่อมฉันผิดไปแล้ว!” อันหลิงหยุนรีบตอบกลับ ฮ่องเต้ ชิงหยู่ก็ไม่พูดเรื่องสำคัญอันใด ก็เลยรู้สึกคิดถึงกงชิงวี่เล็ก
น้อย
เสียดายวันนี้กงชิงไปดูตูฟางจุน คงไม่ได้กลับมาง่ายๆ อันหลิงหยุนเลยต้องจำใจอดทนอยู่ต่อ
ฮ่องเต้ชิงหยู่ยืนสักพัก แล้วถาม “ไหนลองเล่าเรื่องเซียว กุ้ยเฟยหน่อยซิ นางมีโรคทางจิตใจ มีผลกระทบต่อ ทายาท?”
“มีแน่นอน แต่ช่วงนี้มันยังไม่ร้ายแรง หม่อมฉันจะไปเตรียมยาบำรุงครรภ์และคลายความเครียด มันจะช่วยได้ บ้าง
แต่โรคนี้เกิดจากอารมณ์เครียดทางจิตใจยาของหม่อม ฉันแค่ช่วยบรรเทาอาการเร่งด่วน ไม่สามารถช่วยได้ ตลอด
“ข้าเข้าใจอาการทางจิตของเซียวกุ้ยเฟย เป็นเพราะข้า ข้าไม่แยแสนาง จึงทำให้เกิดเรื่องอย่านี้” ฮ่องเต้ชิงหยู่พูด อย่างไม่คิดปฏิเสธเรื่องนี้
อันหลิงหยุนพูดต่อ “เรื่องนี้หม่อมฉันได้บอกฮองเฮาแล้ว ให้ฮองเฮาช่วยทูลบอกฮ่องเต้ เพราะหม่อมฉันคิด ถ้าทูล บอกท่านในตอนที่อยู่วังเพิ่งหยี อาจจะมีคนในวังนำข่าวนี้ พูดไปในทางที่ไม่ดี
ยิ่งมีคนรู้น้อย ก็จะทำให้ปัญหาน้อยลง”
“ฟังดูมีเหตุผล ข้าจะไปเยี่ยมเซียวกุ้ยเฟย เจ้ากลับไปได้
แล้ว”
“หม่อมฉันทูลลา”
อับหลิงหยุนรีบร้อนเดินกลับ ไม่ยอมเงยหัว ได้นำสร้อย ลูกปัดหยกออกไปด้วย
ฮองเต้ชิงหยู่จ้องมองอันหลิงหยุนออกไป รู้สึกน่าขำ
อันจือซานข้าคิดว่าเจ้าคงไม่มีอันใดปิดบังข้า
แต่ตอนนี้เจ้าจะอธิบายกระไร?
อันหลิงหยุนออกจากวังแล้ว ฮองเฮาได้ส่งสารถึงฮ่องเต้เพราะคิดถึงบ้าน เสวยพระกระยาหารไม่ลง ฮ่องเต้อยาก ให้ฮองเฮาสบายใจ อนุญาตฮองเฮากลับจวนเยี่ยมญาติ สามวัน
อันหลิงหยุนกลับถึงจวนก็ได้ข่าวนี้ พอได้ยินข่าวนี้ ปฏิบัติการอย่างเชี่ยวชาญในวัง การกระทำครั้งนี้ช่าง เก่งกาจยอดเยี่ยมที่สุด
ข้อที่หนึ่งเพื่อเน้นให้เห็นถึงความรักใคร่ที่ฮ่องเต้มีให้ ฮองเฮา ข้อสองเป็นความเมตตาที่ฮ่องเต้มีให้เซียวกุ้ยเฟย
ฮ่องเต้ชิงหยู่มีแค่วังฮองเฮากับวังกุ้ยเฟยสองวัง ฮองเฮากลับไปเยี่ยมญาติ ฮ่องเต้ต้องมีคนอยู่เป็นเพื่อน ถึง เซียวกุ้ยเฟยไม่ไปหา ฮ่องเต้ก็จะมาหานางเอง
ผู้ชายก็อย่างนี้แหละ!
อันหลิงหยุนพูดอย่างอารมณ์ดี
เมื่อก่อนตอนที่กงชิงวี่ยังไม่มีนางเขาสดใสมีชีวิตชีวา แต่ ตอนนี้วันไหนที่ต้องห่างจากนาง ข้าวปลากินไม่ลง อารมณ์ ร้าย ไม่มีจิตใจทำงาน
อันหลิงหยุนช่วงนี้กำลังศึกษาเข็มฉีดยา พอกลับถึงจวน ก็เข้าไปในห้องเก็บยา ห้องเก็บยาได้สร้างเกือบเสร็จแล้ว
อันหลิงหยุนสร้างแบบที่ตัวเองต้องการ ของทุกอย่างได้ วางไว้เป็นระเบียบเรียบร้อย ยาต่างๆก็ได้จัดเตรียมตามที่ อันหลิง
หยุนต้องการ เตรียมพร้อมทุกอย่าง
ในห้องเก็บยา มีประตูบานเลื่อน มันจะล็อคสองชั้นทั้ง ภายนอกและภายใน มีเพียงอันหลิงหยุนที่มีกุญแจทั้งสอง ที่ แม้แต่กงชิงวี่ยังไม่มีกุญแจสำรอง
อันหลิงหยุนได้เก็บสารพิษบางอย่างไว้ วี่ไม่ ระวังจะได้รับอันตราย
อันหลิงหยุนเตรียมอุปกรณ์เข็มฉีดยา นางได้ศึกษา ทดลองมาระยะหนึ่งแล้ว ที่สำคัญคือเข็ม นอกนั้นใช้ไม้ไผ่ แทนได้
ยังมีสายยางกับเข็มฉีดยา อันหลิงหยุนกำลังศึกษาอยู่ แต่ตอนนี้นางมีวิธีทำเข็มแล้ว
ฉะนั้นนางกลับมาถึงก็รีบไปทดลองเลย พึ่งเข้าประตู ก็มีคนมาหาที่หน้าประตู
หน้าประตูห้องอันหลิงหยุนจะแขวนกระดิ่งไว้พอมันดัง 2 อันหลิงหยุนก็จะออกมา ล็อคประตูแล้วไปดูข้างนอก “มี
ธุระ
อันใด?”
ถางเหอรายงานอยู่หน้าประตู “มีคนมาจากวัง ฮ่องเต้มี ราชโองการ
อันหลิงหยุนประหลาดใจ พึ่งกลับจากวัง ก็มี ราชโองการ?
พอออกมาอันหลิงหยุนมองเห็น สวีกงกงมาถึงแล้ว อัน หลิงหยุนกำลังจะยกสะบัดเสื้อคลุมคุกเข่ารับราชโองการสวีกงกงรีบ
มาห้ามไว้
“พระชายาลุกขึ้น ฮ่องเต้ฝากคำพูดมา”
อันหลิงหยุนลุกขึ้น สวีกงกงพูด “ฮองเฮากลับบ้านเยี่ยม ญาติ ฮ่องเต้ไม่สะดวกไปด้วย แต่ก็เป็นห่วงความปลอดภัย ของฮ่อง
เฮากับทายาท ก็เลยให้ข้าน้อยมาบอกพระชายาให้ไป เยี่ยมที่จวนเฉิงเสี้ยง อยู่เป็นเพื่อนฮองเฮาสองสามวัน อันหลิงหยุนก้มหัวมองสร้อยหยกที่ใส่อยู่ ถึงว่ารับของ
จากคนอื่นแล้ว ก็ต้องทำงานตอบแทน รางวัลตอบแทนก็ ไม่ใช่จะ
ได้ฟรีๆ นี่ก็หางานมาให้แล้ว!
เงยหน้าขึ้นมองสวีกงกง “กงกงกลับไปทูลฮ่องเต้ ข้าจะ ทำสุดความสามารถ คุ้มครองความปลอดภัยของฮองเฮา”
“ถ้าเช่นนั้นข้าน้อยขอลา พระชายาก็รีบไปได้แล้ว”
สวีกงกงหันตัวออกไป ถางเหอได้เดินออกไปส่งสวีกงกง ถางเหอกลับมาอันหลิงหยุนได้เปลี่ยนชุดเสร็จเรียบร้อย พูดอย่างเบื่อหน่าย “ข้าไม่สะดวกไปคนเดียว ขอรบกวน ท่านถาง”
“พระชายาไม่ต้องเกรงใจ ข้าจะรีบไปเตรียมตัว ให้อาหยู่ ไปด้วย ถ้าต้องการอันใดก็ให้อาหยู่กลับจวนมาเอา”
“ท่านถางพูดถูกแล้ว”
อันหลิงหยุนค่อยๆเตรียมการ ฝากงานให้พ่อบ้าน เรียบร้อย ตามถางเหออาหยู่สามคนไปจวนเฉิงเสี้ยงด้วย กัน
จวนเฉิงเสี้ยงได้รับข่าวสาร ให้คนมารออันหลิงหยุนอยู่ หน้าประตู คนที่รอคือฮูหยิงเฉิงเสี้ยง กับเสินหยุนเอ่อ
จวนเฉิงเสี้ยงญาติผู้หญิงมีน้อย อันหลิงหยุนในฐานะพระ ชายา ฮูหยิงเฉิงเสี้ยงต้องออกมาต้อนรับเอง แน่นอนก็ต้อง ขาด
เส้นหยุนเอ่อไม่ได้
พอเห็นอันหลิงหยุนก็อยากหัวเราะ ถึงจะเป็นพระชายา เสียน อยู่ต่อหน้าฮองเฮา ก็เหมือนหมาตัวหนึ่ง
อันหยุนหลิงรู้ มาจวนเฉิงเสี้ยงไม่มีเรื่องดีหรอก
“หม่อมฉันคำนับพระชายา” ฮูหยินเฉิงเสี้ยงเห็นพระชายา รีบเดินเข้ามา
“ฮูหยิงไม่ต้องมากพิธี”อันหลิงหยุนพยุงฮูหยินเฉิงเสี้ยง เงยหน้าแล้วยิ้ม ก็ต้องทำตามมารยาท
เสินหยุนเอ๋อเดินมาข้างหน้า ก้มตัวลง “คำนับพระชายา” “คุณหนูเสินไม่ต้องมากพิธี”
” เสินหยุนเอ่อลุกขึ้นถอยไปข้างหลังสองก้าว ถ้า ปกติ ตามมารยาท เสินหยุนเอ่อต้องพูดขอบพระทัย แต่วัน นี้นางไม่
พูด
อันหลิงหยุนก็ไม่ได้ถือสา ครั้งนี้ที่มาจวนเฉิงเสี้ยงไม่ใช่ จะมาทะเลาะกับนาง ฉะนั้นปัญหาที่ไม่จำเป็นก็ไม่พูด แต่ ฮูหยิงเฉิง
เสี้ยงไม่พอใจมาก มองไปทางเสินหยุนเอ่อ “เจ้าช่างกล้า กฎระเบียบเจ้าก็ลืมแล้วเหรอ คนใช้มานี่ คุณหนูสามไม่มี มารยาท
ทำให้จวนเฉิงเสี้ยงอับอาย นำไปขังที่ห้องไหว้บรรพบุรุษ เพื่อให้สำนึกผิด รอถึงสามวันฮองเฮากลับวัง ค่อยนำมา ลงโทษ”
“ท่านแม่” เสินหยุนเอ๋อนึกไม่ถึง สุดท้ายจะเป็นอย่างนี้ อันหลิงหยุนรู้สึกยกย่องฮูหยิงเฉิงเสี้ยง ดูแล้วไม่เหมือน คนทั่วไปจริงๆ
ถึงว่าเสินหยุนชูสามารถครองตำแหน่งฮองเฮาได้ ยาวนาน มีแม่ที่เจ้าเล่ห์ขนาดนี้ ลูกสาวคงไม่แตกต่างกัน
“อย่ามาเรียกข้า เจ้ากำลังทำให้จวนเฉิงเสี้ยงอับอาย ไม่ ต้องมาเรียกข้า” ฮูหยิงเฉิงเสี้ยงทำสีหน้าไม่แยแส คนรับใช้ ทั้งสองข้างจับตัวเสินหยุนเอ๋อออกไป
“ช่างเป็นเรื่องน่าอายจริงๆ พระชายาเชิญ” ฮูหยิงเฉิงเสี้ ยงเป็นคนเชิญพระชายาเข้าไป อันหลิงหยุนพยักหน้า แล้ว ตามเข้าไป
ในจวนเฉิงเสี้ยงได้เตรียมทุกอย่างไว้พร้อม ได้พาอันหลิง หยุนไปพบเส้นหยุนชู พอเจออันหลิงหยุนเตรียมจะคุกเข่า ให้เสินหยุนซู แต่เสินหยุนชูห้ามไว้
“เจ้ากับข้า ไม่ต้องทำอย่างนี้ก็ได้ ยกเลิกเถอะ” อันหลิงหยุนผิดหวัง สถานการณ์เปลี่ยนไปเหรอ?
“ฮองเฮา หม่อมฉันตรวจให้ท่านก่อน”
อันหลิงหยุนไม่เกรงใจ ในเมื่อมันคือสิ่งที่นางต้องทำ เสิน หยุนชูนั่งลงยื่นแขนให้ อันหลิงหยุนนั่งลงทำการตรวจเงิน หยุนชู แล้วขมวดคิ้ว “ก่อนหน้านี้ที่ฮ่องเต้เอาถุงยาสมุนไพร
ให้
ฮองเฮาอยู่ไหน?”
เสินหยุนซูตะลึงเล็กน้อย ใช้มือลูบหา หน้าถอดสี “ไม่อยู่
แล้ว?”
อันหลิงหยุนดึงมือกลับ มองคนรอบข้าง เสินหยุนซูก็มอง
ตาม
ในห้องมีไม่กี่คน นอกจากฮูหยิงเฉิงลี้ยงเสินหยุนชูและ สาวใช้กับกงกงที่อยู่ข้างกายยังมีองครักษ์
เสินหยุนชูแววตาไม่พอใจ “ออกไปให้หมด”
ฮูหยิงเฉิงเสี้ยงรีบพาคนออกไป ในห้องไม่มีใคร อันหลิง หยุนลุกขึ้นพูด “หม่อมฉันจะรีบเตรียมการ ขอให้ฮองเฮาไม่
ต้องกังวล”
“ทุกอย่างคงต้องพึ่งเจ้า”
เส้นหยุนชูลูบร่างกายตัวเอง ถุงยาสมุนไพรหายไปแล้ว แน่นอน
อันหลิงหยุนบอกอาหยู่กลับไปจวนอ่องเสียน อาหยู่รีบกลับไป ก่อนมิดได้นำสิ่งที่อันหลิงหยุนต้องการมาให้ อัน หลิงหยุนก็อยู่ในห้องเสินหยุนชู เตรียมทำถุงยาสมุนไพร ให้เงินหยุนชู
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ