บทที่ 248 ความอดกลั้นของอ๋องดวน

เมื่อรถม้ามาถึงตำหนักกั๋วกงแล้วอันหลัง หยุนลงจากรถม้าไปหาหยุนโล่ชวน หยุนโล่ ชวนได้ฟื้นขึ้นมาแล้ว กําลังอาบน้ำอยู่

ประตูปิดแน่น ข้างในมีแค่หยุนโล่ชวนแค่ คนเดียว

ฮูหยินใหญ่เข้าไปประตูด้านในก็เห็นอ๋อง ตวนยืนรออยู่หน้าประตูแล้ว เมื่อฮูหยินใหญ่ เห็นกิโมโหโกรธ กลับไปที่ห้องพักของตัวเอง ทันที

อันหลังหยุนเดินตามกงชิง เพื่อไปหา อ๋องตวน

“อ๋องดวน เรื่องราวทั้งหมดได้เป็นไปตาม ความต้องการของท่านแล้ว พวกเราทั้งสอง ฝ่ายต่างไม่เป็นหนี้ต่อกันแล้ว “อันหลังหยุน ดอย่างไม่เกรงใจ

อันหลังหยุนหันกลับไปมองอันหลิงหยุน แล้วถามว่า : “ฉูฉูล่ะ ?”

“นางน่าจะกลับไปพร้อมราชครูจุนแล้ว”

อันหลังหยุน กว่าอ่องตามจะตามไปที่ จวนราชครู แต่เขากลับมองไปห้องของหยุ นโล่ชวน มองไปที่ประตูอย่างเหม่อลอย

“เจ้าออกไปได้แล้ว”อ๋องดวนไล่คน

อันหลังหยุนกำลังเตรียมตัวเดินออกไป แต่ฮูหยินใหญ่ให้คนมาแจ้งข่าว คืนนี้ให้อัน หลังหยุนกินข้าวเสร็จแล้วค่อยกลับ อันหลัง หยุนจึงนั่งรอที่สวนก่อน

หยุนโล่ชวนนอนพิงอยู่ในอ่างอาบน้ำ ด้านใน ปวดเมื่อยไปทั้งตัว อยู่ด้านในจนนอน หลับไปเลย

รอจนกว่าครึ่งชั่วยาม อ๋องดานถาม

น : “ชวนเอ่อ”

หยุนโล่ชวนหลับไปแล้ว คหรืองค่อนวัน ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบสนองจากอันหลังหยุน อ๋องตวนจึงไปผลักประตู ประตูด้านในไม่มี ปฏิกิริยาตอบรับเข้าจึงผลักประตูออกแล้วเดิน เข้าไป

หยุนโล่ชวนขยับตัวเล็กน้อย รู้สึกว่าแผ่น หลังมีความเย็นเกิดขึ้น จึงหันกลับไปมอง กง ชิงหยืนได้เดินเข้ามาแล้ว เมื่อมองไปเห็นมีคน อยู่ในน้ำกงชิงหยืนรีบหันตัวกลับไป

ส่วนหมุนโล่ชวนก็กรีดร้องออกมา

อันหลังหยุนก็ยังนั่งอยู่ข้างนอก อดไม่ ได้ที่จะขัดหูของตัวเอง

กงชิง นั่งอยู่ข้างๆ หยิบชาขึ้นมาดื่ม

: “จงใจหรือ ? ”

อันหลังหยุนไม่สนใจเขา

แต่จงใจนั้นเป็นเรื่องจริง เพราะนางรู้สึก ว่าอ๋องตวนนั้นทางทางแปลกๆ

ถ้าจะพูดว่าเปลี่ยนใจไปรักคนใหม่ เหมือนจะรวดเร็วเกินไป ถ้าเช่นนั้นแสดงว่า ต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแล้วเป็นแน่ ! แต่ดูจากสถานการณ์นี้แล้ว อันหลังหยุ นก็ดูไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้น

จน โดนราชครูจนพากลับไปที่จวน จากนั้นโดนจับขังคุกใต้ดินข้างใน

ในคุกใต้ดินนั้นเป็นสถานที่ที่กักขังคนทำ ผิด จนไม่เคยเข้ามาข้างในมาก่อน ครั้งนี้ โดนจับมายังบ้างในทำให้นางตกใจเกือบตาย บนพื้นเต็มไปด้วยหนู อีกทั้งยังมีกระดูกเต็มไป หมด

กระดูกพวกนั้น น่ากลัวมาก ทั้งหมดล้วน มาจากร่างกายของคนทั้งนั้น จนฉูฉูอยู่ในคุกใต้ดินข้างในร้องตะโกน

ให้ใครช่วยก็ไม่มีคนสามารถมาช่วยเหลือได้

ที่จวนจุนนั้นทั้งนายทั้งบ่าวรับใช้ไม่มีใคร สนใจความเป็นความตายของจนเลย นาง โดนโยนเข้าไปขังไว้ในคุกใต้ดิน ไม่มีใครมา

ใสใจและเป็นห่วงเลย

อันหลังหยุนกินข้าวที่นําหนักก๋วกง คนที่ นั่งตรงข้ามนางคืออองตวนกับหยุนโล่ชวน แต่ หยุนโล่ชวนนั้นนางกับหน้าตลอดเวลา อ่องต วนนิ่ม สงบนิ่งมาก

วันนี้คนกินข้าวไม่เยอะ มีอ๋องตวนและ หยุนโล่ชวน อันหลังหยุนสามีภรรยา ถั่วกง ใหญ่สามีภรรยา พวกเขากินข้าวในบ้าน ไม่ได้ พูดคุยอะไรมากนัก แต่วันนี้พิเศษกว่าปรกติ

หยุนโล่ชวนกันหน้าอยู่ตลอดเวลา เปรียบเสมือนภรรยาน้อยที่เงยหน้าขึ้นไม่ได้ ยังไงอย่างนั้นเลย

หน้าแดงเหมือนแอปเปิล ตอนกินข้าวได้ แต่ก้มหน้าอย่างเดียว

อ่องตวนผิดไปกว่าปรกติหน่อย เขากิน ได้สักพักก็คืบเนื้อไปให้หยุนโล่ชวนชิ้นหนึ่ง

หยุนโล่ชวนรับผิดชอบกิน เขารับผิดชอบ

เมื่อกินข้าวเสร็จอันหลังหยุนเตรียมตัว กลับ ฮูหยินใหญ่ขอให้นางนอนค้างต่อ อยาก พูดคุยกับนาง อันหลังหยุนยากที่จะปฏิเสธ จึง ตอบตกลงนอนค้างที่ตำหนัก

จัดเตรียมห้องพักให้อันหลงหยุนและกง ชิง แยกออกจากกัน อันหลังหยุนพูดคุยกับ หยืนใหญ่ าหนักก้วกง ส่วนกงชิง พูดคุยกับ อันถั่วกง

เมื่อทั้งสองไปพักผ่อนนั่นก็ดึกมากแล้ว อันหลงหยุนพักอยู่ที่ตำหนักของหยุนโล่ชวน มองไปที่ห้องหยุนโล่ชวนยังไม่ได้ดับไฟ เลย ยืนมองอีกสักพัก

“ท่านอ๋อง อ่องตวนยังไม่กลับหรือ ? “อัน หลังหยุนถามเพราะสงสัยจริงๆ

อ่องตวนรัก น ขนาดนั้น แต่ไม่กลับ จวนจน กลับอยู่ที่นี่ต่อ

อันหลิงหยุนถูกพาไปที่ห้อง ดับไฟขึ้น

เตียง

อันหลังหยุนสงสัยไม่เข้าใจ : “ท่านอ๋อง อองตวนไม่ได้ชอบพระชายาดวนแล้วจริง หรือ ?

“ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร ? แต่สิ่งที่สําคัญ ที่สุดตอนนี้คือต้องรักษาตำหนักก๋วกงไว้ให้ได้ ก่อน เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้มีปัญหาอื่นเกิดขึ้น สําหรับอ๋องดวนนั้นไม่ว่าเรื่องงานหรือเรื่อง ส่วนตัวก็ต้องอยู่ที่ตำหนักกั๋วกงอยู่แล้ว “กงชิง พลิกตัวสวมกอดอันหลิงหยุนไว้ อันหลังหยุน ตัวแนบติดกับร่างกายของกงชิง ทำอะไรไม่ ได้เลย

“ท่านอ๋อง หรือว่า เกิดที่ราชวงศ์ฮ่องเต้ ไม่สามารถเลือกความรักของตัวเอง ได้ ? “อันหลิงหยุนไม่ใช่ไม่เชื่อว่าอ๋องตวน สํานึกผิดแล้ว แต่ถ้าใครเจอเรื่องแบบนี้ ก็คงไม่ เชื่ออยู่แล้ว

ถ้าอ๋องตวนไม่ดีอร้น ยอมทําตามความ ต้องการของตัวเอง นางอาจจะรู้สึกสบายใจ กว่านี้

แต่มาตอนนี้ เมื่อนึกถึงเงินสิบห้าหมื่น ตาลึงนางก็ยอมขายหยุนโล่ชวน อันหลังหยุ นรู้ล็กไม่สบายใจเลย

กง งวใช้มือตบไปเบาๆที่ท้องนาง : “มี คนมากมายที่ต่อสู้ประเทศนี้เพื่อกงชิงวี วีระ บุรุษที่ปกป้องประเทศล้วนโดดเด่น ไม่สามารถ ทําให้พวกเขาเสียความรู้สึกได้ สิ่งที่ทำได้คือ พยายามปลอบพวกเขา สิ่งที่ปลอบประโลม พวกเขาได้ดีที่สุดก็คือแต่งงานกับลูกสาวหรือ หลานสาวของพวกเขาถึงจะทําให้พวกเขา วางใจได้

อันดับแรกคือเพื่อผูกมัดพวกเขาไว้ อันดับสองถือเป็นการแสดงให้เห็นถึงการให้ ความสําคัญพวกเขาอย่างหนึ่ง ”

ถ้าเช่นนั้นก็หมายความว่าอีกหน่อยถ้า ลูกชายของพวกเราคอดออกมาก็ต้องมีชะตา กรรมเช่นนี้ ? “อันหลังหยุนรู้สึกตกใจเป็น กังวล

กงชิง ส่งเสียงอึมออกมา อันหลังหยุน สีหน้าดิ่งลง : “แล้วถ้าคอดลูกสาว ถึงเวลานั้น ถ้าเกิดประเทศอื่นมาคิดร้าย ต้องการผูก สัมพันธ์กับเรา ถ้าเป็นเช่นนั้นลูกสาวข้าก็โชค ร้าย ?

“หี ลูกสาวของข้าอองตวนไม่สามารถ เอาไปขายให้แก่ศัตรูได้

อันหลิงหยุนรู้สึกโล่งใจ รู้ว่ากงชิงไม่ได้ พูดโกหก แต่นางก็ยังรู้สึกกังวล

พลิกตัวไปกอตกงซิง อันหลังหยุนพูด ขึ้นว่า : “คอดผู้ชายทั้งหมดดีกว่า

กง งวี่พูดอะไรไม่ออกจริงๆ !

ฝั่งตรงข้าม หยุนโล่ชวนยืนอยู่ในห้อง อย่างไม่สบายใจนัก อ่องตวนนั่งอยู่บนเตียง แล้วคว้านํานาจเป็นฝ่ายบงการเอง

หยุนโล่ชวนจีจีวู แล้วพูดขึ้นว่า : “ท่าน ทําไมยังไม่กลับไปอีก ? “ “ครั้งนี้ถือว่าค่าหนัก วางยอมอ่อนข้อให้ แล้ว ถ้าขากลับไปเช่นนี้ กลัวว่าอาจจะไปฟ้อง ร้องหวังอีก คืนนี้ข้านอนที่นี่

“แล้วข้าจะไปอยู่ไหน ? “หยุนโล่ชวน สับสนนัก ที่นี่เป็นห้องนอนของนาง แต่เขานั่ง อยู่บนเตียง นางควรทำอย่างไรดี ?

“เจ้านอนข้างใน ข้านอนข้างนอก”

ถ้าเช่นนั้นข้านอนที่พื้นก็ได้”หยุนโล่ ชวนเป็นผู้หญิงที่กล้าหาญ ไม่ใส่ใจเรื่องพวกนี้ อยู่แล้ว

นางเดินไปหยิบผ้าห่มแล้วเตรียมนอนที พัน อ๋องสวนจับมือนางไว้ ทำให้หยุนโล่ชวน ตกใจเหมือนถูกไฟลวก จึงรับสะบัดมือออก

อ่องตวนรีบปล่อย นางตกใจรีบถอยหลัง ไปกอดผ้าห่มไว้ สีหน้าน่าสงสารมองไปที่อ๋อง

อ่องตวน หน้าขหรือมลงเล็กน้อย : ขึ้น ไปนอนข้างบน ข้าแค่ไม่อยากให้คนของคํา หนัก วางรู้ ว่าข้ารังแกเจ้า

หยุนโล่ชวนมองไปที่เตียง แล้วรีบวิ่งขึ้น ไปนอน

ห่มผ้าห่มเสร็จแล้วดึงมันไปแนบชิดกับ

อก

อ่องควนถอดเสื้อผ้าออก ทีละชั้นๆถอด ออก จากนั้นลุกไปหยิบชุดนอนที่เตรียมไว้แล้ว จากนั้นค่อยๆสวมใส่มันเข้าไป

หยุนโล่ชวนรู้สึกอึดอัด มองไปที่อ๋องด วนใส่เสื้อผ้าอย่างช้าๆแล้วเดินมา ดึงผ้าห่ม ออกแล้ว นไปที่เตียง

ความกลัวที่มีตอนแรกถูกกำจัดออกไป หมดจากความเชื่องช้าของอ็องตวนไปแล้ว

หยุนโล่ชวนอดไม่ได้ที่จะพูด ประชด : “ท่านเป็นผู้ชายทั้งแท่ง ท่าไมแค่ เปลี่ยนเสื้อผ้าก็เปองช้าเช่นนี้ ถ้าไปออกรบ ข้างนอก เจ้าม เสื้อผ้าเช่นนี้ กว่าท่านจะสวม

ใส่ชุดเกราะเสร็จ ก็คงโดนศัตรูทำร้ายอย่างสิ้น เชิงไปแล้ว”

อ่องดวนค่อยๆหันหน้าไปมองหยุนโล่ ชวน รู้สึกว่าเล็กน้อยคนนี้พูดจากแปลก ประหลาดนัก

“ท่านอ๋องคือทานอ๋อง ไม่จําเป็นต้องไป ออกรบ อีกอย่างการสวมใส่ชุดนอน ไม่มีเรื่อง เร่งรีบรออยู่ ทําไมต้องรีบขนาดนั้นด้วย ? ”

“พูดแบบนี้ก็ถูก แต่ผู้ชายที่ดีต้องมีความ ทะเยอทะยานและอุดมการณ์ที่สูงส่ง ความอยู่ รอดของประเทศเป็นหน้าที่ของลูกผู้ชาย ท่าน อ่องควรเป็นคนที่มีประโยชน์ ปกป้องประเทศ

คําพูดของหยุนโล่ชวนทําให้กงชิง รู้สึก เหม่อลอยไปเล็กน้อย

เป็นผู้หญิงเหมือนกัน ทำไมหยุนโล่ชวน กับจุน แต่ต่างกันมากขนาดนี้ ?

ฉูฉวางแผนคิดร้ายไปทั่ว เพื่อหวังผล ประโยชน์ส่วนตัว แต่หยุนโล่ชวนกลับอดกลั้น ทุกอย่าง เพื่อประโยชน์ส่วนรวม “ข้าเหนื่อยล่ะ นอนเถอะ”

กง ง หลับตาลง เขาก็ยังคิดถึงจน มาก แต่เขาก็อดกลั้นมันไว้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ