บทที่47ราชครูจุน
รอประมาณสองชั่วยามกงชิงวี่กลับมาจากด้านนอกเมื่อ ผลักประตูออกก็เห็นอันหลิงหยุนรออยู่ภายใน
เมื่อเห็นเขาเข้ามาอันหลิงหยุนเดินเข้าไปหา”ท่านกลับมา แล้ว? ”
“ช่างไม่รู้กฎเกณฑ์พบข้าไม่คำนับกลับขานเรียกข้าเลย หรือ? “กงซิงพี่ปั้นหน้าเย็นชาหญิงนางนี้จะมองอย่างไรก็ ขัดตา
“ท่านอ่อง”อังหลิงหยุนคร้านจะต่อเถียงจะเรียกอย่างไรก็ แค่สมญานามเท่านั้น
“กลับกันเถอะข้าจะพาเจ้ากลับ”
อันหลิงหยุนแปลกใจนักจะกลับอย่างนี้เลยหรือ?
“ท่านอ๋องแน่ใจหรือ?
“ไปเถอะ”
กงชิงหันกายจากไปอันหลิงหยุนเดินตามเขาด้านหลัง เพียงรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องเรื่องนี้ต้องไม่ใช่เรื่องดี แน่วันนี้ทำไมเรื่องต่างๆช่างง่ายดาย!
เมื่อออกมาจากพระราชวังอันหลิงหยุนพลางเห็นเสินเฉิง เสี้ยงพบเสินเฉิงเสี้ยงใบหน้าหม่นหมองไม่พูดไม่จาก้มหน้า
เดินจากไป
อันหลิงหยุนนับว่าเคยพบกับเงินเฉิงเสี้ยงแล้วก่อนหน้านี้ที่ฮ่องเต้เชิญร่วมเสวยพระกายาหารเห็นเสินเฉิงเสี้ยงพา เสินหยุนเอ่อออกมาพวกเขาบิดาธิดาแม้จะแยกกันเดินเสิน เฉิงเสี้ยงนำหน้าเสินหยุนเอ๋อออกมาพร้อมกับกงชิงวี่แต่ พวกเขาบุตรธิดานั่งข้างกันอันหลิงหยุนนับว่าต้องจำได้
เมื่อเห็นวันนี้อย่างไรก็ควรมีมารยาททักทายอันหลิงหยุน
ยังคิดว่านางควรจะเริ่มก่อนหรือควรรอให้เสินเฉิงเสี้ยงเป็น
คนเริ่มยิ่งไปกว่านั้นกงชิงวี่ก็อยู่แม้แค่เอ่ยถามว่าสุขภาพดี ไหมยังนับว่าเหมาะสมกับสถานการณ์อยู่ คาดไม่ถึงว่าเสินเฉิงเสี้ยงจะเดินจากไปเยอย่างนั้น
ราวกับมีใครทำผิดต่อเขา
อังหลิงหยุนแปลกใจ”เสินเฉิงเสี้ยงเป็นอะไรไป? ราวกับ ข้าทำผิดอะไรต่อเขา!
“เห็นเจ้าแล้วจิตใจวุ่นวายกระมังหน้าตาอัปลักษณ์เพียง นี้”มุมปากกงชิงวี่กระตุกขึ้นรับมุมองศา
“เจ้าสิอัปลักษณ์”อันหลิงหยุนไม่ยอมติดกลับในทันที เดิมที่ไม่อยากจะใส่ใจแต่เมื่อพบกงชิงวี่ก็อดไม่ได้อยากจะ ด่าเขา
“หากข้ายังนับว่าอัปลักษณ์อย่างนั้นเจ้าก็สมควรตาย!
“ท่าน…
อันหลิงหยุนเดิมอยากพูดอะไรออกมากงชิงวี่เมื่อออก จากพระราชวังขึ้นรถม้าแล้วจึงเอ่ยบอกอาหยู่”ออกนอก
เมือง”
“แล้วพระชายา? “อาหยู่แปลกใจพระชายายังไม่ขึ้นรถ
“ไม่ต้องสนใจ”
ม่านรถถูกดึงลงกงชิงวี่เข้าไปด้านในอันหลิงหยุนยัง ไม่ทันขึ้นรถอาหยู่ก็เร่งรุดออกรถไปแล้วอันหลิงหยุนยืนอยู่ ที่ประตูพระราชวังนานไม่มีอะไรจะพูดบุรุษคนนี้ไม่นับเป็น คนเอาเสียเลย!
มองไปรอบด้านอันหลิงหยุนเดิมตัดสินใจเดินออกไปด้าน หลังมีคนเดินออกมาจากพระราชวังเมื่อเห็นว่าเป็นใครอัน หลิงหยุนก็ไม่แปลกใจ
เวลานี้ฮ่องเต้เพิ่งว่าราชการเช้าเสร็จท่านแม่ทัพบิดาของ นางยังอยู่ในท้องพระโรงออกมาก็ตรงกับเวลานี้พอดี
“ท่านพ่อ”
แม่ทัพอันได้ยินเสียงตะโกนเรียกหันกลับไปมองเห็นเป็น บุตรสาวตนให้เกิดความแปลกใจ”หยุนหยุนเจ้าก็มาด้วย หรือ? ”
“ท่านพ่อข้าเพียงเดินผ่าน”อันหลิงหยุนเดินไปหาแม่ทัพ อันบิดาและธิดานั่งในรถม้าแล้วบนถนนอันหลิงหยุนถึงได้รู้ กงชิงวี่ได้ปัดเรื่องเสินหยุนเอ๋อต่อหน้าพระพักตร์ฮ่องเต้ กล่าวว่าอันหลิงหยุนทั้งร้องไห้ทั้งเดือดดาลในบ้านจะเอา ชีวิตเข้าแลกเกรงว่าจะเดือนดาลจนเอาชีวิตคนได้แต่ปัด เรื่องแต่งทิ้งไป
อันหลิงหยุนสติหลุดไปแล้วไม่อาจรู้เลยว่ากงชิงวี่จะทำ อะไร
“ไอ้คนชั่วช้านั่นกล้าพูดเรื่องสามานย์แบบนี้ต่อหน้าพ่อพ่อโกรธจนอยากจะตอบกลับแต่ไม่รู้จะทำอย่างไรมันน่า โมโหนัก! “แม่ทัพอันโมโหยิ่งนักควรจะตบไอ้สามานย์นั่น ให้ตายคามือเมื่อเห็นผู้ใหญ่อย่างท่านก็ไม่ทักทายราวกับ ไม่รู้จักกันทำให้เขาขายหน้ายิ่งนักแต่ก็ไม่อาจเอ่ยบอกธิดา ได้
อันหลิงหยุนกลับเข้าใจดีแม้นแม่ทัพอันจะไม่เอ่ยปากนาง ก็คาดคิดได้กงชิงต้องมีเรื่องอะไรให้ไม่เห็นท่านแม่ทัพใน สายตาท่านบิดาแม่ทัพถึงได้โมโหโกรธาเช่นนี้
“ท่านพ่อวันนี้ข้าจะกลับไปพักที่จวน”
อันหลิงหยุนคิดไปในเมื่อถูกทิ้งแบบนี้กลับไปก็ถูกปฏิบัติ ราวไม่สำคัญก็สู้ไม่กลับไปดีกว่า
แม่ทัพอันได้ยินดังนั้นถึงกับดีใจ”ดี!
บิดาและธิดากลับไปอันหลิงหยุนตั้งใจจะกลับไปจวน แม่ทัพแต่กลับลอบแต่งตัวเป็นชายแอบออกไปจากเมือง
ตระกูลจุน
จุนฉูฉูลงจากรถม้าพลางเงยหน้าขึ้นมองประตูหลัก ตระกูลจุนจวนราชครูสามคำกดนางไว้จนแทบหายใจไม่ ออกเมื่อคิดถึงเรื่องราวต่างๆ ในจวนใจก็ลอยเคว้งขึ้นมา
ตระกูลจุนมีคนต้อนรับอยู่ที่ประตูเมื่อจุนฉูฉูลงจากรถก็มี คนวิ่งไปคำนับ
“กระหม่อมเคยพบกับพระชายาตวน”ฮูหยินเอกตระกูล จุนผู้ให้กำเนิดจุนฉูฉูผู้ดูแลจัดการเรื่องราวน้อยใหญ่ของ ตระกูลจุนเมื่อจุนฉูฉุกลับจวนนางได้รับประกาศรออยู่ที่ประตูตั้งแต่เช้าแม้จะเป็นมารดาแต่นับว่าแต่งเข้ามาใน ตระกูลกษัตริย์ตำแหน่งต่างๆก็นับว่าต้องรู้
จุนฉูฉูเอ่ยเรียบๆ “ล่าบากฮูหยินแล้ว! ”
“เชิญพระชายาตวน”
จุนฉฉเดินไปข้างกายฮูหยินจุนฮูหยินจุนพยุงตัวเข้า ประตูไป
เมื่อปิดประตูใหญ่แล้วจุนฉูฉูรีบเปลี่ยนมือพยุงฮูหยินจุน เข้าไปบนถนนสอบถามเรื่องราวความเป็นไปเมื่อถึงยัง ภายในห้องอุ่นถอยหลังสองก้าวสะบัดกระโปรงพลางโขก ศีรษะคำนับฮูหยินจุน
“ธิดาน้อมทักทายท่านแม่”
“อื้อลุกขึ้นเถิด”
“ฮูหยินจุนนั่งลงพลางทำสัญลักษณ์ให้จุนฉูฉูนั่งลงจุนฉูฉู จึงถามขึ้น”ท่านแม่ข่าวที่ออกจากวังนับเป็นเรื่องจริง? ”
ตระกูลจุนปิดบังเรื่องเซียวเซียวไว้มิดชิดนางตำแหน่ง พระชายาตวนสืบยากนักอ่องตวนในตอนนี้ยังรักษา บาดแผลที่เจ็บยังไม่รู้เรื่องนี้นางรับฟังแล้วให้ตกใจจนเหงื่อ ไหลทั้งตัว
ในเมื่อจัดการส่งนางอ๋องตวนในภายภาคหน้าก็ต้องช่วย สนับสนุนให้อ่องตวนรับตำแหน่งในตอนนี้ทำไมเรื่องราวถึง เป็นแบบนี้หรือว่าจะมีเป้าหมายอื่นใด
“เรื่องนี้กลับเป็นดังนั้นจริงๆน้องสาวของเจ้าอยู่ในวัยที่ต้องออกเรือนแล้วแม้ข้ากับบิดาเจ้าไม่อยากจากนางเท่า ไหร่ทว่าต้นไม่เติบใหญ่กลับเรียกลมจะซ่อนอย่างไรก็ซ่อน ไม่อยู่เป็นรับสั่งจากฮ่องเต้ไม่ใช่การเลือกจากตัวบิดาเจ้า เลย”ฮูหยินจุนเอ่ยอย่างทรงเกียรติแต่กลับยิ่งทำให้จุนฉูฉู ฟังแล้วจิตใจเย็นเยียบ
ความสามารถของตระกูลจุนก็คือมือที่ผลักอยู่เบื้องหลัง
นางจนวันนี้กลายมาเป็นหมากตัวหนึ่งของตระกูลจุน เท่านั้นแต่การกระทำของมารดาบิดานางนางกลับไม่เข้าใจ เลย
“ท่านแม่หรือท่านพ่อไม่ได้ยินยอมด้วยหรือ? “ขุนฉูฉู ลองเอ่ยถามฮูหยินจุนอาจไม่ทราบ
“บิดาเจ้ารอเจ้าในห้องอ่านหนังสือเจ้าไปเถิด” ฮูหยินจุนโบกมือขึ้นและไม่อยากเอ่ยคำใดอีกไล่จุนฉูฉู
ออกมา
จุนฉฉลุกขึ้นพลางคำนับลาออกจากห้องอุ่นแล้วจึงไปยัง ห้องหนังสือของราชครูจุน
เมื่อมาถึงยังประตูจุนฉูฉเคาะประตู”ลูกขอเข้าพบ”
“เข้ามาสิ”
ราชครูจุนเอ่ยตอบรับนิ่งจุนฉูฉูเปิดประตูเข้าไปปิดประตู พลางเดินเข้าไปด้านในไม่นานนักก็พบบิดาราชครูจุนกำลัง อ่านหนังสืออยู่
“ลูกน้อมทักทายท่านพ่อ”จุนฉูฉูปัดกระโปรงพลางนั่งคุกเข่าลงมือทั้งสองกดไปบนพื้นพร้อมคำนับสามครั้งติด กัน
“ลุกขึ้นเถิด”ราชครูจุนวางม้วนหนังสือในมือลงเงยหน้า มองมายังจุนฉูฉู
“กลับมาวันนี้เพื่อเรื่องของเซียวเซี่ยวหรือ? “ราชครูจุน ถามอย่างตรงไปตรงมาตรงยิ่งนักกับพวกเขาเหล่านี้แล้วไม่ ไว้หน้าเลยทีเดียวและไม่นับถึงความสัมพันธ์พ่อลูกเลย
จุนฉูฉูนับว่าเคยชินแล้วตระกูลจุนมีบุตรธิดามากมายแม้ นางจะโดดเด่นแต่เมื่อเทียบกับคนอื่นๆในจวนก็ไม่แตกต่าง กันเท่าใดนักหากอยากได้รับความสำคัญเพียงต้อง กระตือรือร้นแย่งชิงมาใช้ความขยันและโดดเด่นช่วงชิงสิ่ง ที่อยากได้
ทว่าที่นางมีวันนี้ได้ทั้งหมดต่างขึ้นกับที่นางขยันฟังคำสั่ง
กงชิงวี่คือคนที่นางรักตั้งแต่ต้นจนถึงจบตระกูลจุนให้ โอกาสนางเสมอให้นางกับกงชิงวิ่งไปมาหาสู่กันนางคาดหวัง ในท้ายสุดจะได้อยู่ร่วมหอกับกงชิงสี่แต่เรื่องราวกับไม่ได้ เป็นตามที่หวังเมื่อถึงเวลานั้นจริงๆตระกูลจุนกลับมอบนาง ให้กับอ่องตวนกงชิงหยิน
นางเจ็บปวดทั้งกายใจแต่ท้ายสุดก็ยอมทำตามการ
จัดการ
ในเรื่องราวเหล่านี้นางไม่เคยเปิดเผยให้เห็นถึงความเจ็บ ปวดเสียใจ
นี่ก็เป็นวิธีที่นางแสดงความจงรักภักดี
แต่เมื่อบัดนี้นางราวกับเป็นหมากที่โดนทอดทิ้งนางจะ แสดงเป็นไม่รับรู้ได้อย่างไร?
“ท่านพ่อเรื่องนี้มีอะไรอยู่เบื้องหลังหรือไม่? “จุนฉูฉูจะ แสดงอาการโกรธเกรี้ยวต่อราชครูจุนมิได้ทำได้เพียงถา มอ้อมๆแต่ในสายตาราชครูจุนเพียงเท่านี้ก็นับเป็นการต่อ ต้านเขาแล้ว
“เหลวไหลจะมีอะไรอยู่เบื้องหลังเป็นเรื่องที่เจ้าสามารถ ถามได้หรือ? ”
ราชครูจุนเดิมที่ก็มีคิ้วคมปลายแตกกระจายและตวัดขึ้น ไม่ต้องโกรธก็ดูดูดันจุนฉูฉูเกรงกลัวบิดาผู้นี้ตั้งแต่เด็กและ แสนจะเกลียดในเวลาเดียวกัน
“ท่านพ่อโปรดไว้ชีวิต! ”
จุนฉูฉรีบคุกเข่าลงทันทีมิกล้าเอ่ยสิ่งใดต่อไปพลางโขก ศีรษะ
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ