บทที่ 215 ข้ายังถือว่าโชคดี

อันหลิงหยุนมองไปยังคนนอกประตูด้วยความโกรธ อาหยู่มิได้เรื่อง จริงๆ ตะโกนทำไม อายเขาไหมเนี่ย?

อันหลิงหยุนเดินไปยังประตูแล้วพูดว่า “ท่านอ๋องมิเป็นอันใดแล้ว กลับไปบอกกับพ่อบ้านว่ามิต้องเป็นห่วง”

“พระชายา”

อาหยู่พอได้ยินเสียงของอันหลิงหยุน ก็ร้องเรียกหานางทันที

“กลับไปเถอะ”

อันหลิงหยุนหันกลับมาด้วยสายตาที่ผิดหวัง องค์หญิงใหญ่ออกมา จากทางที่นางไปพอดี พอเห็นองค์หญิงใหญ่อันหลิงหยุนก็รีบจัดเสื้อผ้า ตัวเอง “ท่านป้า”

“เป็นยังอันใดบ้าง?”ใบหน้าขององค์หญิงใหญ่ค่อนข้างหมองคล้ำ เมื่อคืนมิได้นอนทั้งคืน

อันหลิงหยุนตอบกลับไปว่า “มิเป็นอันใดแล้ว แต่ว่าเขามิอยากลุกขึ้น ตอนนี้กำลังนอนพักผ่อนอยู่”

“เฮิง ทำตัวเหมือนกับตอนเด็ก เจ้าอารมณ์เป็นที่สุด”องค์หญิงใหญ่ หันตัวเดินไปยังห้องของกงชิง วี่ พอเดินถึงประตูก็ดันประตูเข้าไป อัน หลิงหยุนรีบตามหลังมา ปิดประตูแล้วไปยกเก้าอี้มาให้กับองค์หญิง ใหญ่

“ท่านป้าเชิญนั่ง”

องค์หญิงใหญ่มองอันหลิงหยุนแวบหนึ่ง “เจ้ารู้จักการวางตัวดีจริงๆ” กงชิงวี่ปิดตาราวกับกำลังนอนมิได้สติอยู่องค์หญิงใหญ่จัดปลาย

เสื้อนั่งลงแล้วก็พูดว่า “เจ้ายังมิยอมลืมตาอีก กำลังรอให้ข้าตีเจ้า ใด?”

กงซิงวี่ถึงยอมเปิดตาขึ้นมา มองไปยังองค์หญิงใหญ่

รีอัน “ท่านป้า”

ใบหน้าขององค์หญิงใหญ่เต็มไปด้วยความเย็นชา “แผนเอาตัวรอด ของเจ้า ใช่ได้มีเลวนี่?”

“เป็นเพราะท่านป้าสั่งสอนมาดี”

“อันหลิงหยุนไร้คำพูด นี่คิดจะโยนความรับผิดชอบให้กับองค์ หญิงใหญ่อย่างนั้นรี

องค์หญิงใหญ่เองก็มิได้ใส่ใจอันใด ถามเพียงแค่ว่า “ข้าถามเจ้า หน่อยเจ้าเป็นคนสังหารอ่องชินหรงรึเปล่า?”

กงชิงวี่ตอบไปว่า “อย่างน้อยๆเขาก็เป็นถึงลูกชายของท่านอาอ่อง เจ็ด ข้ายังมิได้โง่เง่าถึงเพียงนั้น แต่ว่าตอนแรกที่ข้าไปเจอกับเขา เขา ยังบอกกับข้าอยู่เลยว่าเขามิได้จ้างคนไปฆ่าใคร ข้าพูดคุยกับเขาครู่ เดียวจากนั้นก็ออกไป พอเข้าไปครั้งที่สองจู่ๆเขาก็เปลี่ยนคำพูด บอก ว่าเขาเป็นคนสั่งการเอง ข้าได้ให้เขาคำให้การเขายังเขียนคำสารภาพ ไว้อีกด้วย

หลังจากที่ข้าออกไป ก็ได้ข่าวมาว่าเขาได้เสียชีวิตแล้ว”

อันหลิงหยุนเองก็มีข้อสงสัยนิดหน่อย “ตอนที่ท่านอ่องไปครั้งแรก อ่องชินหรงยังมิคิดที่จะยอมรับผิด แถมยังมีความหวังอยู่ด้วย แต่พอ ท่านอ๋องเข้าไปอีกครั้ง เขาก็ยอมรับ ระหว่างนี้คงจะมีใครบางคนเข้าไป เจอกับอ่องขึ้นหรงร?”

องค์หญิงใหญ่มองอันหลิงหยุนไปแวบหนึ่ง มิได้พูดอันใด

กงชิงที่พูดว่า “ข้าเองก็แน่ใจ เพราะมันกะทันหันแสวยไป จู่ๆก็ถูกคุม ตัว แต่ว่าการตายของอ่องชินหรง จะต้องทำเพื่อปกป้องใครบางคน แน่ ”

องค์หญิงใหญ่ลุกขึ้นยืน “มานี่”

มีคนเข้ามาที่ประตู บนมือได้ถือคำให้การมาด้วย อันหลิงหยุนค่อนข้างจะประหลาดใจ นอกประตูทำไมถึงมีคนอยู่? เว่ยหลิงขวนเองก็เข้ามา บนมือได้ถือพู่กันไว้แล้วยื่นให้กับกงชิง “อ่องเสียนเขียนคำให้การด้วยเถอะ”

กงชิงวีลุกขึ้นมา แล้วก็ลงมือเขียนคำให้การ

เว่ยหลิงชวนได้เอาคำให้การไป กงชิงวีกลับไปนอนพัก มองเว่ยหลัง ชวนแวบหนึ่ง เว่ยหลิงชวนได้ออกไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

องค์หญิงใหญ่มิใช่คนที่จะยอมใครง่ายๆ พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “ข้าก็มิอยากจะหาเรื่องเจ้าหรอกนะ แต่เจ้าเป็นคนมาหาเรื่องข้าก่อน เอง อย่างน้อยเจ้าก็เป็นถืออ่อง ทุกๆวันมิยอมคิดว่าจะรับใช้ฮ่องเต้ยัง อันใดดี แต่กลับมาเอาผิดกับคนเพราะเรื่องเล็กน้อย

ปกติโจวเจิ้นก็เป็นคนดี มิเคยมีความคิดที่มิควร พระชายาของเจ้า เป็นคนมีเอาถ่านขนาดไหนมิมีทางที่เจ้าจะมิเข้าใจ?

ก่อนที่นางจะแต่งเข้าตำหนักของเจ้า อยู่เมืองหลวงเป็นคนแบบไหน เจ้าจะมีรู้เลยอย่างนั้นรี?

โจวเจิ้นเป็นคนแบบไหนกัน ถึงได้ไปชอบคนแบบนางได้?

สีหน้าของอันหลิงหยุนเปลี่ยนไปในทันที นี่มันหมายความว่ายังอัน ใดกัน?

นางเองก็มิได้พิการอันใด ใบหน้าของนางเองก็เรียกได้ว่างดงาม

อันหลิงหยุนนมพอใจ “ท่านป้าประโยคนี้ข้ามิค่อยชอบ โจ่จงเจิ้นคน แบบเขาจะเหมาะสมกับข้าได้ยังอันใดกัน ท่านอ่องเป็นคนที่สูงส่ง จะ เอาโจจงเจิ้นมาเทียบได้ยังอันใดกัน!”

กงชิงชอบประโยคนี้ พูดสนับสนุนว่า “มันก็จริง”

องค์หญิงใหญ่มองมา “เจ้านี่ช่างหน้าด้านสักเหลือแสวย เหมือนกับ พ่อของเจ้าเลย”

องค์หญิงใหญ่หันตัวเดินออกไปข้างนอก โกรธจนเดินหนีไป

อันหลิงหยุนพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “ท่านพ่อเองก็มักจะชื่นชม ท่านป้าอยู่บ่อยๆ” อันหลิงหยุนเกือบจะสำลักออกมา ดีที่สามารถทนเอาไว้ได้

องค์หญิงใหญ่หยุดไปชั่วขณะ หันกลับมามองอันหลิงหยุน พูดด้วย น้ำเสียงที่มิค่อยจะพอใจว่า “เจ้าหน้าด้านยิ่งกว่าพ่อของเจ้าสักอีก”

“อันหลิงหยุนจัดเสื้อผ้าของตัวเอง

องค์หญิงใหญ่หันตัวเดินออกจากประตูไป

พอปิดประตูองค์หญิงใหญ่ก็สายหัว ถ้าเกิดมิสั่งสอนให้ดีคนอื่นจะ เลียนแบบเอาได้

กงชิงวิ่งมองไป “เจ้านี่นะ ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ?”

“ใครใช่ให้ท่านป้าดูถูกข้ากันล่ะ?”อันหลิงหยุนนั่งลงแล้วพูดว่า “อย่างน้อยข้าก็เป็นพระชายานะ ต่อให้โจ่จงเจิ้นจะดีขนาดไหน ก็ เทียบกับท่านอ่องมิได้ ที่ข้าพูดแบบนั้นก็มีเหตุผล

กงชิงที่ถามไปว่า “ถ้าเกิดข้ามิมีอันใดเลย เป็นแค่ขอทานข้างทาง โจ จงเจิ้นยังคงเป็นโจ๋จงเจิ้น หลิงหยุนจะเลือกแบบไหน จะออกห่างจาก ข้ารึเปล่า?”

“มันขึ้นอยู่กับวิธีการพูด”อันหลิงหยุนมิได้พูดโกหกแต่อย่างใด

“ลองพูดมาซิ”กงชิงวี่ตื่นเต้นนิดหน่อย ยังอันใดซะผู้หญิงคนนี้ก็ ทำได้ทุกอย่าง ถ้าเกิดมิพูดจาโอ้อวด ตอนอยู่เงียบๆน่ากลัวยิ่งกว่า ผู้ชายสักอีก

อันหลิงหยุนพูดว่า “ขอทานแล้วยังอันใด เคยมีคนหนึ่งที่ชื่อว่าซูฉี่เอ่ อ สุดท้ายเก่งยิ่งกว่าฮ่องเต้สักอีก”

อันหลิงหยุนพูดจนถึงขนาดนี้ใจของกงซิงวี่รู้สึกคันนิดๆ อยากจะรู้

เรื่องของซูฉี่เอ่อ แต่ก็ทนเอาไว้มิได้ถาม

“อย่างนั้นพูดต่อสิ” กงซิงวี่พูด

อันหลิงหยุนพูดว่า “ขอทานถ้าเกิดทำได้ดี มีการพัฒนาอยู่ตลอด ต่อ ให้เจ้ามิมีเงินทองหรือมิมีอำนาจใดๆ ข้ามีก็เพียงพอแล้ว

คนเรา นั้นมิเหมือนกัน คนบางประเภทเหมาะที่จะทำสงคราม คนบาง ประเภทเหมาะจะเป็นข้าหลวงปกครอง รีเจ้าจะบอกว่าจะให้แม่ทัพที่ เก่งกาจเป็นข้าหลวงปกครองอย่างนั้นรี?

อย่างนั้นมันก็ไร้มนุษยธรรมแสวยไป ก็เหมือนกับเด็ก ทำอันใดได้ก็ ปล่อยให้ทำ อย่าไปบังคับ

แต่ว่าคนเราก็ควรจะมีวิธีเอาตัวรอดของตัวเองถึงจะถูก

ท่านอ่องจะมีทำอันใดเลยก็ได้ เป็นขอทานก็ได้ ขอแค่ท่านอ่องชอบ ข้าก็มิมีปัญหา

แต่มันเป็นหลังจากที่ ข้าได้แต่งงานกับท่านอ่องและกลายเป็น

ภรรยาของท่านอ๋อง

ถ้าเกิดมิใช่

ท่านอ่องไปนั่งอยู่ข้างทาง ผมรุงรัง ต่อให้สายตาของข้าจะดีขนาด ไหน ก็คงจะไม่เห็นใบหน้าที่น่าหลงใหลของท่านอ๋อง ยิ่งมิต้องพูดถึง เรื่องที่จะชอบ

ถ้าเกิดมิมีอันใด อย่างนั้นท่านอ่องมีสิทธิ์อันใดที่จะทำให้ลูกสาว แม่ท่านอย่างข้าแต่งงานกับขอทานอย่างท่านกันล่ะ?

นี่เป็นอย่างแรก อย่างที่สองก็คือท่านอ่องนิสัยมิดี ซอบทำตัวสูงส่ง แถมยังต้องค่อยสนับสนุนครอบครัว มิเหมือนกับคนธรรมดา

คนธรรมดาสามารถมีเมียได้หนึ่งคน ท่านอ่องทำมิได้ และคน ธรรมดามิใช่คนที่จะสั่งฆ่าใครง่ายๆ ข้ายังจำได้ดี…

พอเห็นว่าสีหน้าของกงซึ่งเริ่มแย่ลง อันหลิงหยุนจึงข้ามเรื่องเมื่อกี้

ไป พูดต่อว่า “ถ้าเกิดคนนั้นเท่าเทียบกัน ข้ามีมีทางเลือกท่านอ่อง ต่อ ให้ท่านอ่องจะร่ำรวยขนาดไหน ข้าก็มิสนใจ”

ข้ายอมไปหาคนธรรมดา แล้วก็หาที่สงบๆแล้วใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน แต่ฟ้าลิขิตให้ข้ามาที่นี่ แล้วก็แต่งงานกับท่านอ๋อง ข้าก็มีแต่ต้อง ยอมรับ

อย่างน้อยเมื่อเทียบท่านอ่องกับคนข้างนอก ล้วนเป็นคนที่ข้าชอบ” กงชิงวี่ถาม “พูดแบบนี้ ถ้าเกิดเจ้ามีทางเลือกตั้งแต่แรก เจ้าจะมิ เลือกข้าใช่ไหม?”

“อืม”

กงชิงที่เริ่มมีสีหน้าที่มืดมน “ข้าดีกว่าพวกเขาทุกอย่าง”

“อย่างนั้นถามหน่อยว่า ถ้าเกิดท่านอ๋องมิได้ชอบข้า ข้าก็คงจะตาย ไปตั้งแต่ที่ตำหนักจู่หยุนของท่านอ่องแล้วใช่ไหม?”

กงชิงอึ้งไปครู่หนึ่ง มองไปยังใบหน้าเล็กๆที่นิ่งเงียบของอันหลิงหยุ “ข้ายังถือว่าโชคดีอยู่สินะ?” น