บทที่ 241 ที่บ้านมีเมียที่ดุร้ายมักต้องทน ทุกข์ทรมาน
บทที่241 ที่บ้านมีเมียที่ดุร้ายมักต้องทน ทุกข์ทรมาน
หยุนโล่ชวนเดินไปถึงหน้าประตูมองเห็น อ๋องตวนยืนอยู่ นึกว่าอ๋องตวนเดินผ่านมาพอดี
“อ๋องตวน โค้งตัวคํานับ แล้วเตรียมตัว เดินกลับเข้าไป
อ๋องตวนสํารวจหยุนโล่ซวนชั่ว ขณะ : “ช่วงนี้เจ้าออกไปนอกบ้านทุกวัน เจ้า
ไปไหนหรือ ?”
อ๋องชินจงถูกขังไว้ในคุกนานแล้ว ร่างกายไม่ค่อยสบาย ช่วงนี้หยุนโล่ชวนจึง ออกจากจวนแล้วไปเยี่ยมทุกวัน ไปเช้า เย็น กลับ
อยากเอ่ยถึงอ๋อง นจงอยู่ แต่คำพูดถึง ปากหยุนโล่ชวนก็กลืนมันเข้าไป เพราะรู้ว่า อองตวนไม่ชอบอ่องชินจงอยู่แล้วเลยไม่เอ่ย ถึงเพราะไม่อยากสร้างปัญหา
“ออกไปเพราะมีธุระ ท่านอ๋องมีธุระอะไร หรือ ? “หยุนโล่ชวนไม่ชอบทะเลาะกับอ๋องต วน ส่วนใหญ่จะให้ความร่วมมือเสียมากว่า
อ๋องตวนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง : ” ที่วังมีคน มา พระชายามารับเจ้าแต่เจ้าไม่อยู่ ข้าเลยมา รับเจ้ากลับโดยเฉพราะ กลับไปกับช้าเถอะ”
หยุนโล่ชวนคาดคิดไม่ถึง แต่ก็ไม่รู้สึก แปลกประหลาด ฮั่วไท่เฟย(ไท่เฟย คือ ตำแหน่งพระสนม) ต้องให้แม่นมมาแน่เลย จวนอ๋องตวนถึงเป็นกังวลเช่นนี้
หยุนโล่ชวนรู้ดี ว่าจะพักอยู่ที่จวนอ๋อง เสียนไปตลอดก็คงไม่เหมาะสม จึงตอบตกลง
“ท่านอ๋องรอข้าก่อน ข้าขอไปเก็บของ สักครู่”
เมื่อหยุนโล่ชวนพูดจบก็ไปที่ตำหนักจู่หยุ นทันที เก็บเสื้อผ้าสองสามตัวแล้วพาลงเอ๋ออ อกมาด้วยกัน
เมื่ออ่องตวนเห็นคนออกมา จึงพากลับ ไปที่จวนอ่องตวนพร้อมกัน
เมื่อพวกเขามาถึงหน้าประตูของจวน อ่องตวนแล้ว เห็นคนกำลังเก็บก้อนอิฐอยู่ สีหน้าของอ๋องตวนเปลี่ยนไปทันที ยืนอยู่หน้า ประตูมองก้อนอิฐจนเหม่อลอย
หยุนโล่ชวนรู้สึกประหลาดใจ : “ทำไม ช่างคุ้นตาขนาดนี้ ทําไมมันเหมือนก้อนอิฐที่ หน้าห้องโถงของจานอ่องเสียบ ? ”
อ่องตวนกัดฟันกรามโกรธ แล้วเดิน เข้าไปข้างใน
หยุนโล่ชวนเดินตามเข้าไปในวังหลัง อย่างประหลาดใจ อ๋องตวนพูดว่า : “ไปห้อง โถงดูแม่นมวยเดี๋ยวนี้ แล้วบอกว่าพระชายา เป็นคนรับเจ้ามา ข้าจะไปดูนางก่อน”
“เพคะ ”
หยุนโล่ชวนไปที่ห้องโถงทันที ส่วนอ๋อง ตอนนั้นไม่ได้ไปหาจนฉูฉูที่วังหลัง แต่ไปที่ ห้องเก็บเงิน
“ท่านอ๋อง เมื่อเสมียนบัญชีเห็นอ๋องดวน จึงรีบออกมาต้อนรับทันที
อ๋องตวนถาม : “เมื่อกี้ได้มีการเอาเงิน
ออกไปใช่ไหม
เสมียนบัญชีนึกว่าเป็นความต้องการขอ งอองตวน เพราะว่ามันค่อนข้างเยอะ ตอนนี้ อ่องตวนมาถามอีก จึงตอบตามความจริงไปทุก อย่าง
“พ่ะย่ะค่ะ มีคนมาเอาเงินไป
“เท่าไหร่ ? ”
“หกหมื่นรําลึง”
เสมียนบัญชีให้คำตอบ
สีหน้าของอ๋องตวนซีดลงทันที เมื่อ
นึกถึงคําพูดของพ่อบ้านจานอ๋องเรียน มีผู้ หญิงกระทำการเหลาะแหละต่ออ๋องเสียน ยัง มีอิฐที่อยู่ตรงหน้าประตูอองตวนอีก ?
มาวันนี้เงินโดนหลอกไปแล้ว ถ้าไม่ใช่ ความจริงทําไมต้องเอาเงินเพื่อทำการปิดปาก ด้วย ?
อ๋องตัวหันกลับเสบียนบัญชีถามขึ้น : “ ท่านอ๋อง มีเรื่องอะไรหรือ ? ”
“ไม่มีอะไร เจ้าไปทํางานของเจ้าเถอะ”
เมื่ออ๋องดวนเดินออกไปถึงหน้าประตูพูด ว่า : “เรื่องที่ข้ามาที่นี่ไม่ต้องบอกพระชายากับ พ่อบ้านนะ”
“พะย่ะค่ะ
อ๋องตวนออกมาแล้วก็ไปที่วังหลัง ไม่ได้ เข้าไปข้างใน สังคนให้ไปรายงานจนว่าเขา ได้รับหยุนโล่ชวนกลับมาแล้ว
จนฉูฉูจึงบังคับร่างกายที่ปวดร้าวทรมาน ของนาง ออกมาจานลาน
เมื่อเห็นอ๋องตวนจุนฉูฉูรีบเดินเข้าไปหา โค้งตัวค่านับ :
“ท่านอ๋อง”
คนกลับมาแล้ว อยู่ที่ห้องโถง เจ้าไปหา
นางเถอะ”
อ๋องตวนหันกลับไปที่ห้องโถง จุน ไม่ ได้สังเกตว่ามีอะไรผิดปรกติ เดินตามหลังอ๋อง วนไปห้องโถง
อ่องตวนกังวลพูดอะไรไม่ออก ในใจ
กระวนกระวาย
กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
เมื่อทั้งสองคนมาถึงห้องโถง หยุนโล่ ชวนทําตามกลยุทธ์ที่เหมาะสมของเจ้าบ้าน
ต้อนรับแม่นมวยอย่างสุภาพ
แม่นมเวียตอนนี้รู้สึกได้ว่า ถึงแม้หยุนโล่
ชวนจะมาจากตระกูลลูกหลานของนักรบ แต่ เมื่อเทียบกับจุน ฉูแล้ว กลับยิ่งเหมาะสมที่จะ เป็นพระชายาอ๋องตวนมากกว่า
แต่เรื่องแบบนี้แม่นมเว่ยก็ไม่มีสิทธิ ตัดสินใจได้ เพราะคนรับใช้มีหน้าที่ทำตามคำ สั่งของเจ้านายเท่านั้นเอง
เมื่อพระชายารองหยุนกลับถึงจวนอ๋องต วนแล้ว แม่นเว่ยก็ไม่อยากจะอยู่ต่อ
“ข้าน้อยจะกลับไปกราบทูลฝ่าบาท” แม่ นมเวยออกมาแล้วเดินไปที่ทางประตู จน รีบ ตามไปส่ง หยุนโล่ชวนก็เดินตามไปด้วย
ส่วนอ๋องดวนนั่งลงเริ่มเหม่อลอย
จนฉูฉกลับมาแล้วพูดกับอ๋องดวน ว่า : “ในเมื่อพระชายารองหยุนกลับมาแล้ว หม่อมฉันขอไปเตรียมที่พักให้ก่อน ท่านอ๋อง รอก่อน เดี๋ยวหม่อมฉันจะรีบกลับมา
ส่วนหยุนโล่ชุนนั้นไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก หันกลับแล้วเดินออกไป
กง วีแซในสระหลิวหวง(กำมะถัน)ทั้งวัน เพื่อทําความสะอาดร่างกาย
อันหลังหยุนยืนอยู่บนอ่างจ้องมองไปที่ กงชิง สีหน้าไม่พอใจนัก กงชิง อยากอธิบาย แต่เมื่ออ้าปากแล้วก็พูดอะไรไม่ออก “พระชายา ได้เวลากินข้าวแล้ว”
พ่อบ้านรายงานอยู่ข้างนอก เนื่องจากท่า งอ่องยังไม่ออกมา กังวลว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิด ขึ้น เลยรีบมาเยือน
อ้นหลังหยุนจึงถามขึ้นว่า : “ล้างสะอาด แล้วหรือยัง ? ”
“สะอาดแล้ว ข้าแช่จนตัวจะเปี่ยแล้ว แช่ มาทั้งวันแล้ว”กงชิง พูดอย่างเจ็บช้ำ
ร่างกายทนไม่ไหวแล้วหรือ
อันหลังหยุนจึงหันกลับออกไป : “ออก มาเถอะ”
กงชิง รีบออกมา แล้วออกไปข้างนอก เปลี่ยนเสื้อผ้าทันที มองดูมือกับเท้าตัวเองแช่ จนเปียหมดแล้ว
เมื่อถึงกลางคืนกงชิงวี่ก็ไม่ได้ออกไป ข้างนอก อันหลังหยุนเลยสั่งคนให้จัดอาหาร มาส่งให้ถึงในห้อง เพื่อให้กงขิง ได้กินอิ่ม ท้อง เมื่อกินข้าวเสร็จกงชิง ได้
อธิบาย : “เรื่องนี้ข้าไม่ได้เต็มใจจริงๆ ข้าก็นึก ไม่ถึงเหมือนกันว่าจนจะไร้ยางอายเช่นนี้
อันหลิงหยุนขมวดคิ้วขึ้นมา : “ที่นางไว้ ยางอาย ไม่ใช่เป็นเพราะท่านหรือ รู้ทั้งรู้ว่านาง มีใจต่อท่าน ท่านยังให้โอกาสนางได้อยู่ตาม นําพังด้วยกัน ท่านจงใจให้นางฉวยโอกาสกับ ท่าน
“ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร นางมาเจอขาก็ไม่ ได้พาสาวมาด้วย แต่กลับมารอข้าคนเดียว อยู่ที่ห้องโถง ? “กงชิง รู้สึกเสียใจ
อันหลังหยุนไม่ได้โกรธมากขนาดนั้น แล้ว แต่ก็เตือนว่า : “แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว ห้ามมี ครั้งต่อไปอีก”
หยุนหยุนไม่โกรธแล้วหรือ ? “กงชิงวิ่ อยากวิ่งเข้าไปโอบกอดอันหลังหยุน
อันหลังหยุนพูดกับกงขิง ด้วยน้ำเสียง
ไม่ค่อยพอใจนัก : “ที่ข้าโกรธคือท่านจัดการ เรื่องนี้ไม่เป็น ครั้งนี้ยังดีที่ข้าเป็นคนเห็น ถ้าคน ที่เห็นคืออ่องตวน แล้วท่านจุนฉูฉูเกิดโยน ความผิดให้ท่าน จนร้องไห้เก่งขนาดนั้น ท่านจะทํายังไงดี ?
ถ้าถึงเวลานั้นอ๋องตวนกับท่านกลายเป็น ศัตรูกัน ท่านคิดว่าท่านจะทำยังไงดี ? ”
กงชิงวีรู้สึกหดหู่เล็กน้อย ตั้งสติได้เขา มองอันหลังหยุนอย่างซาบซึ้ง : “ไม่ว่ายังไง ข้าต้องขอขอบใจหยุนหยุนมาก เรื่องเช่นนี้ข้า จะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก
ก่อนหน้านี้อยู่ที่จวนของพวกเรา นาง เคยทําเช่นนี้แล้วครั้งหนึ่ง เพียงแต่ข้าคิดไม่ ถึงว่านางจะใช้วิธีเดิมอีก เพราะฉะนั้นถึงได้ เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นมาอีก
ครั้งต่อไปข้าจะไม่ชะล่าใจอึก”
อันหลิงหยุนจึงปล่อยชิง ไม่เอาเรื่องอีก แต่ถาม นว่า “ท่านไม่ได้มีใจให้นางจริงๆ หรือ ? ” “าจํานางไม่ได้แล้วจริงๆ ในสายตาของ ข้า นางเป็นพระชายาของอ่องดวน สําหรับ เรื่องที่ผ่านมา……
กงชิง มองอันหลิงหยุนอย่างระวัง : “ข้า พูดไปแล้วหยุนหยุนเจ้าอาจจะไม่เชื่อ สำหรับ ข้านั้น ก่อนจะเจอหยุนหยุน ผู้หญิงก็เป็นแค่ผู้ หญิง การแต่งงานกับจุนฉูฉูก็แค่ความเหมาะ สมเท่านั้น
ข้ากับนางโตมาด้วยกัน ตามหลักก็ต้อง แต่งงานอยู่แล้ว
อีกอย่างข้าก็ไม่เคยคิดอะไรกับผู้หญิง คนอื่นมาก่อน
แต่มาวันนี้ ถ้าไม่ให้หยุนหมุนแก่ข้า ข้าก็
ไม่ยินยอมเหมือนกัน”
“คำพูดหวานๆ อันหลังหยุนนั้นชอบฟัง มาก แต่เสียดายคำพูดที่น่าฟังนางก็กังวลกลัว โดนหลอกเหมือนกัน
กงชิง ลุกชัน กลับไปนอนต่อถ้าไม่เชื่อ เขาก็ไม่อยากพูดมันอีก
อันหลังหยุนเกินไปแล้วนั่งลง เห็นกงชิง วี่ หน้าไม่ค่อยดี รู้สึกเป็นกังวลเล็ก
น้อย : ‘ร่างกายไม่สบายหรือ ? *
“มีบ้างเล็กน้อย รู้สึกยังมีอาการเจ็บ อยู่”กงชิงวี่แช่อยู่ในน้ำหลายชั่วยาม ร่างกายที่ ว่าแข็งแรงก็ทนไม่ไหว เขาไม่พูด ไม่ออกมา เพราะกลัวนางโกรธทำให้นางเสียสุขภาพ
มาตอนนี้รู้สึกเสียดาย ถ้ายอมพูดคําอ่อน โยนตั้งแต่แรก ก็ไม่ต้องมาทนทุกข์ทรมานเช่น
อันหลังหยุนถอดเสื้อผ้าเขาออก เอายา มา เพื่อทําให้เขา
“หยุมหยุน อีกหน่อยข้าจะระวังให้ มากกว่านี้ ! ”
ทาไปทามาก็หลับไป แต่ในปากก็พึมพำ ออกมาว่า อีกหน่อยจะระวังตัวให้มากกว่านี้
อันหลังหยุนเงยหน้าขึ้น คนได้หลับไป แล้ว
แต่เมื่อเห็นมือของเขาจับเสื้อผ้าของนาง ไว้ ยังไม่ยอมปล่อยออกง่ายๆ
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ