บทที่254 เสียงของกงชิง
รอยยิ้มของซูมู่หรงเหมือนมีแรงจูงใจ อันหลิงหนคิด ถ้าไม่ใช่สมัยก่อนเธอกลัวซู หรง ไม่แน่อาจจะตกลงใจอยู่กับ มู่หรง
ตั้งนานแล้ว
เธอไม่สามารถควบคุมรูปลักษณ์ตัวเอง
ได้
“ถ้านับจากเวลา คืนนี้พวกเราน่าจะมี ภารกิจ จะไปขโมยเอกสารบางส่วน เอกสาร พวกนั้นเป็นของพวกเรา แต่โดนขโมยไป
พวกเราไปขอกลับมาไม่ได้ เพราะมัน เป็นความลับ ฉะนั้นพวกเราต้องแอบไปเอา กลับมา
ทุกคนก็ไปปฏิบัติหน้าที่ ขากลับเสียวไห่ ได้รับโทรศัพท์จากพ่อ แม่เขาเกิดอุบัติเหตุเสีย ชีวิตแล้ว” ซูมู่หรงมองอันหลังหยุน “เธอบ้าไปแล้ว หรือ?”
“นายเชื่อไหมรอถึงกลางคืนก็รู้แล้ว”อัน หลังหยุนหุ้นตัวกลับไปมองหน้าต่าง เวลาก็ ผ่านไปอย่างนี้
เวลาอาหารเย็น ซูมู่หรงได้รับโทรศัพท์
ภารกิจเหมือนที่อันหลังหยุนพูด พวก เขาไปปฏิบัติภารกิจซูมู่หรงอยู่บ้านคนเดียว
กลับมาตอนสองทุ่ม เสี่ยวไห่ได้รับ โทรศัพท์ แม่เสียชีวิต
อันหลิงหยุนกลับมานั่งข้างๆ มู่หรง ซูม ทรงไม่พูดอะไร หน้าดคร่าเครียด
สองคนก็นั่งอยู่อย่างนี้ สองชั่วโมงผ่าน ไป มู่หรงถาม “สิบปีข้างหน้าเธอเป็นภรรยา ฉันหรือเปล่า?”
อันหลังหยุนส่ายหัว “ไม่ใช่ สิบปีข้าง หน้านายไปปฏิบัติภารกิจ ฉันอยู่ห้องทดลอง ทํางานทดลอง ฉันได้เสียชีวิตขณะ กําลังทดลอง จากนั้นได้กลับไปยังสถาน ยุคสมัยโบราณ” “แล้วก็กลับมา? แต่กลับมาหลังสิบปี?”
ซูมู่หรงเริ่มจะเชื่อและยอมรับ
อันหลิงหยุนพยักหน้า “อืม” ซูมู่หรงหัวเราะ มันน่าข่าหรือ
พูดเรื่องน่าขำ ซูมู่ทรงแสดงสีหน้าหวาด กลัว “เธอบอกว่าเธอตายแล้ว ตายในช่วงสิบปี ข้างหน้า เธออยากทําอะไร? เธอ
อยากให้ฉันเป็นบ้าหรือ?”
อันหลังหยุนไม่พูดอะไร ได้เอามืดออก มา กีดขอแขนตัวเองจะนำเลือดไปให้ซูมู่หรง
ม
ซูมู่หรงคิดว่าอันหลังหยุนเป็นบ้าไปแล้ว กำลังจะผลัก อันหลังหยุนพูด “ฉันอยาก
พิสูจน์ ฉันไม่เหมือนเดิม
ซูมู่หรงมองอันหลังหยุน ยินยอมให้เธอ น่าเลือดไหลเข้าไปในปาก อันหลังหยุนคิดว่า น่าจะดื่มพอแล้ว ใช้ผ้าพันข้อมือไว้ กับ หัวจะเดินไปดูแผลที่ขาซูมูหรง ดึงขา
กางเกงเขา น
ปรากฏว่าแผลที่อยู่ตรงขา ค่อยๆหาย อันหลงหนพูด “นาย”
อันหลิงหยุนอยากให้มันเป็นแค่ความฝัน จากนั้นก็ตื่นขึ้นมาไปหากงชิง ฉะนั้นตอนนี้ เธอยิ้มไม่ออกเลย
ซูมู่หรงก็รู้สึกว่าร่างกายเริ่มมีพลังงาน มากขึ้น เขาก้มลงมองแผลที่ค่อยๆหาย ใน ที่สุดเขาก็เชื่อว่าอันหลังหยุนได้เสียชีวิต
ขนาดทดลอง
เขานั่งมองขา หายแล้ว อาการบาดเจ็บ สาหัสมาก ต้องใช้เวลาหนึ่งเดือนกว่าจะหาย ได้
มิเช่นนั้นเขาต้องไปปฏิบัติภารกิจครั้งนี้ อันหลังหยุนนั่งลงไม่พูดอะไร ทั้งสอง นิ่งเงียบอยู่ในดินที่มืดมิด
ในที่สุด มู่หรงเอ่ยปาก “เขาเป็น อย่างไร?”
ก็ดี อายุน่าจะเท่ากับนายตอนนี้ เป็น ท่านอ๋อง ผู้สําเร็จราชการแทนฮ่องเต้” อันหลัง หยุนหันกลับมาทางซูมทรง
ซูมู่หรงหัวเราะ “ดีกับเธอไหม?”
“พวกนายพอๆกัน นายปฏิบัติกับฉัน อย่างไร เขาก็ปฏิบัติกับฉันอย่างนั้น
สีหน้า มู่หรงหดหู่ขึ้นมา “เขาตีเธอ หรือ?”
อันหลังหยุนไม่แปลกใจเลย ซูมู่หรงจะ นึกได้เรื่องที่ตบตีเธอ เพราะช่วงเวลานี้ สิ่งที่ ซูมู่หรงนึกได้ก็คือเรื่องตบตีอันหลิงหยุน
อันนั้นคือภารกิจของเขา เป็นเรื่อง กิจวัตรประจําวันสําหรับเขา
อันหลังหยุนพูด “ตอนนี้ไม่มีแล้ว แต่เขา ไม่ใช่ฉัน
“ถ้าเช่นนั้นคืออะไร?” ซูมู่หรงตื่นเต้น มาก อันหลังหยุนไม่อยากหลอกเขา แต่ก็ เสียใจไม่น่าพูดมาก
“ตอนแรกเขาอยากฆ่าฉัน แต่เพราะนาย ฝึกฝนให้ฉันต้องมีมีชีวิตรอดมาอย่างดี สุดท้ายฉันก็เอาชนะเขาจนได้!
อันหลังหยุนอยากหัวเราะกับคําอธิบาย ของตัวเอง แต่ซูมู่หรงยิ้มไม่ออก มองอันหลัง หยุนด้วยความโกรธ
สองคนจ้องตากันแป๊บหนึ่งแต่ไม่พูด ซูม ทรงพูด “นอนเถอะ ขึ้นมา”
“ฉันไม่เข้าไปแล้วล่ะ นายนอนเถอะ ฉัน
นอนแถวนี้ก็ได้”อันหลังหยุนไม่ไว้ใจซูมู่หรง
“ฉันไม่แตะต้องเธอหรอก ขึ้นมาเถอะ ถ้า ไม่เชื่อฉัน เธอสู้ฉันได้ไหม?” ความหมายของ ซูมู่หรงถ้าไม่เชื่อฟังเขา เขาก็จะลงมือ
จัดการเธอ
อันหลังหยุนลุกขึ้นเดินไปที่เตียง คิดว่า จะใช้พิษทำให้ซูมู่หรงสลบดีกว่า อย่างนี้จะทําให้เธอนอนหลับอย่าง
สบายใจ
พอนอนลงซูมู่หรงก็รีบขึ้นเตียง ดึงผ้ามา หม เอาแขนโอบเอว นหลังหยุน อันหลังหยุ นรีบลุกขึ้น จะสู้กันหรือ?
ซูมู่หรง ดมือแน่น นอนตะแคงมองอัน หลังหยุน เธออาจจะกลับไปไม่ได้ ช่วงนี้ฉันยัง ไม่ทําอะไรเธอ แต่ถ้าเธอกลับไปไม่ได้
แล้ว รับปากฉัน อยู่กับฉัน
“ไม่ได้!” อันหลังหยุนไม่รับปาก ถึงจะ กลับไปไม่ได้แล้ว มีเพียงกงชิงวี่เท่านั้นที่อยู่ ในหัวใจเธอ
“ฉันรอได้ นี่คือสิ่งที่เธอเป็นหนีฉัน ฉันรอ เธอมาสิบปีแล้ว ทําไมเธอต้องไปอยู่กับคน อื่น? เธอกลับมา ทําไมอยู่กับฉันไม่ได้? ซูมู่ทรงถามจนอ้นหลังหยุนสับสน ฉัน
จะไปรู้หรือ?”
“ถ้าอย่างนั้นก็ฟังฉัน”
ซูมู่หรงนอนลง ทั้งคืนนอนไม่หลับ มือ ของเขาไม่ได้ขยับ เพียงแต่วางอยู่ตรงเอวที บอบบางของล้นหลังหยุน บางทีก็ถาม
อันหลงหยุนหลับหรือยัง อันหลังหยุน บตอบยังไม่หลับ
เธอกลัวว่าเวลาเธอหลับซูมู่หรงจะทำใน สิ่งที่เธอไม่ชอบ
เช้าตื่นขึ้นมามีภารกิจต้องทำ ซูมู่หรงไป ปฏิบัติภารกิจแด่พาอันหลังหยุนไปด้วย อัน หลังหยุนสะพายกล่องยาและเดินตาม
คนอื่นไป เดินไปได้ครึ่งทางซูมู่หรงย้อน กลับมา พาอันหลิงหยุนเดินไปด้วยกัน ภารกิจนี้มีปัญหาเล็กน้อย อันหลังหยุนรู้ สีกว่าพลังไม่พอ เธอรู้ว่าเป็นเพราะเธอไม่ได้ เข้าร่วมภารกิจนี้มานาน บวกกับ
เจ้านายเดิม สุขภาพไม่ดี เลยทำให้เธอ เชื่องช้า
เพราะฉะนั้นเธอมีส่วนร่วมภารกิจต่อ เนื่องกันไม่ได้
ซูมู่หรงก็รู้สึกได้ ความสามารถอันหลัง หยุนแย่ลง เหมือนไม่มีแรงเลย
ตามขึ้นมาแล้วให้เธอกินอาหาร ก็ยัง เหมือนเดิม
ซูมู่หรงให้คนอื่นเดินไปก่อน เขาพาอัน หลังหยุน สุดท้ายมีคนมาขวางทางไว้
ซูมู่หรงดึงอันหลิงหยุนไว้ข้างหลังเขา อันหลังหยุนเศร้าใจ “หัวหน้า ฉันเข้าใจแล้ว ทำไมนายทำไมไม่ฉันร่วมงานด้วย ที่จริง
ฉันน่าจะอยู่แผนกแพทย์ ไม่ควรตามนาย มาปฏิบัติภารกิจนี้” “ไม่ต้องพูดไร้สาระ”
ซูมู่หรงได้ต่อสู้กับคนพวกนั้น เพื่อ ปกป้องอันหลังหยุน ถึงแม้จะทําลายล้าง พวก มันได้ แต่เขาก็เกือบได้รับบาดเจ็บ
สองคนพักผ่อนไปสักพัก อันหลังหยุ นพูด “หัวหน้า ฉันอยากยื่นเรื่องไปอยู่ที่แผนก การแพทย์”
อันหลิงหยุนคิดคงกลับไปไม่ได้แล้ว ถึง แม้มีเวลาอีกสามวัน แต่เธอเชื่อว่า เธอคงไม่ สามารถกลับไปได้แล้ว เธอทดลองมา
หลายวิธี
“ทําไมต้องไป ไหนบอกว่าถึงตายก็จะ ดายในมือฉัน?” ซูมู่หรงก็เหนื่อย แต่นึกถึง ความมุ่งมั่นของอันหลังหยุนตอนเจอเขา
ครั้งแรก ซูมู่หรงก็หัวเราะ
อันหลังหยุนมองรอบๆ “ฉันไม่มีความ ทะเยอทะยานเหมือนตอนแรกแล้ว ฉันไม่ อยากมีผลงาน ฉันไม่อยากทําอะไร “ไม่ได้ ฉันจะพาเธอไป” ซูมทรงไม่ยอม
ปล่อยเธอ
อันหลังหยุนส่ายหัว “ฉันเกือบทำให้นาย
ต้องตาย”
“ฉันยินยอม”
“ผิดกฎระเบียบ
“ฉันก็คือกฎระเบียบ เธอไปจากฉัน เธอ จะไปไหน?”
อันหลงหยุนหดหู่ขึ้นมา เธอหมดหนทาง ใชซ จะไปไหน!
อันหลังหยุนตามเขากลับไป เดินไม่ไหว
แล้ว
แต่พวกเขายังต้องรอคนอื่น
พอปฏิบัติภารกิจเสร็จอันหลังหยุนเหงื่อ เต็มหน้า เดินไม่ไหวแล้ว
ซูมู่หรงย่อตัวให้อันหลังหยุนหลัง อัน หลังหยุ่นสะพายกล่องยา
อยู่หลังอย่างนี้ อันหลงหยุนรู้สึกเวียนๆ
ง่วงนอนมาก
“หัวหน้า ง่วงมากเลย!
“จะถึงแล้ว พวกเราไปโรงพยาบาล” ซูม ทรงรีบร้อน เกือบล้ม
“หลิงหยุน…..”อันหลังหยุนกระพริบตา เป็นเสียงของกงชิงวิ่
อันหลังหยุนมองรอบๆ รู้สึกพร่ามัวไป
หมด
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ