ยอดหมอยาของอ๋องเสียน

บทที่ 238 ท่านอ๋องคิดมากแล้ว



บทที่ 238 ท่านอ๋องคิดมากแล้ว

ฮ่องเต้ชิงหยูไปหาจนเขียวเซียว เงิน เฉิงเลี้ยงได้รับข่าวก็รู้แล้วว่า เงินหยุนเอ๋อได้ ทําลายตระกูลเงินไปแล้ว

จนเขียวเขียวไม่ได้พบหน้าฮ่องเต้ชิงหยู มาสักพักหนึ่งแล้ว

เห็นฮ่องเต้ชิงหยูรู้สึกแปลกใจไม่น้อย รีบร้อนให้การต้อนรับ

คืนนั้นฮ่องเต้ชิงหยู่ประทับที่วังสวยหัว

เสินหยุนซูไม่ได้หลับทั้งคืน นั่งอยู่บน เตียงมองไปทางประตูตลอด จนที่สุดแล้ว ฮ่องเต้ชิงหยู่ก็ไม่ได้มา

“พระนางควรพักผ่อนแล้วเพคะ”

แม่นมซีเข้ามาหน้าประตู คำนับ หยิบเสื้อ ตัวหนึ่งมาคลุมให้จุนเชียวเชียว เงินหยุนซูดึงเสื้อมาคลุม มือหล่นไปที่ มือของแม่นมป์ ทั้งเย็นและหนาวเหน็บ

แม่นม มองไปที่เงินหยุนซู “พระนาง ถนอมพระวรกายด้วย”

เงินหยุน สายหน้า “ที่ผ่านมา ข้าคิดมา ตลอดว่า ข้าจะไม่ถือสาได้ เพราะว่าข้าก็รักเขา

แต่ว่าตั้งแต่ที่เขาไปทางนั้น มีผู้หญิงคน อื่น ข้าถึงได้รู้ว่า ข้าทำไม่ได้

แม่นม รวมเสื้อคลุมให้เงินหยุนซู หัน หลังไปเทน้ำร้อนให้เงินหยุนชูแก้วหนึ่ง “พระนาง ดื่มน้ำหน่อยเถอะ”

เงินหยุนซูเงยหน้ามองแม่นมซี “ข้า อยากไปดู เจ้าไปดูกับข้า

“เพคะ”

เงินหยุนชูออกมาจากวังเพิ่งหนีไปยัง พระตำหนักจรุงจิต ยืนอยู่ตรงหน้าพระตำหนัก จรุงจิตสักครู่ นอกจากกงกงและนางกำนัลที่ อยู่เวรแล้ว ไม่พบคนอื่น แม่นม ถาม “พระนาง ยังไปอีกหรือ

ไม่?”

“เวลายังเข้าอยู่ ไปดู

เสินหยุนซูเดินไปทางวังสวยหัว แม่นม ตามอยู่ข้างหลัง

ทั้งสองไปถึงหน้าวังสวยหัว ประตูวังยัง ปิดอยู่

แม่นมซีเดินไปดูหน้าประตู ในวังก็ยัง

เงียบอยู่ แม่นม หันกลับมา ไม่ได้ตอบอะไร

เสินหยุนซูยืนอยู่สักครู่ “สวีกงกงล่ะ?”

ที่สุดแล้วก็ยังไม่ตาย จ

แม่นม หันหลังกลับไป เดินจนถึงหน้า ประตูวังแล้วเคาะประตู

ไม่นานก็มีคนออกมาจากข้างใน นึกไม่

ถึงว่าจะเป็นส กงกง

เห็นแม่นมซีส กงกงก็รู้ว่าฮองเฮามา รีบ ออกจากลาน รีบร้อนน้อมทักทายเงินหยุนซู มองไปรอบๆไม่มีคน “พระนางทําไมท่านถึงมา ได้? แม่นมซี เร็วเข้า ส่งพระนางกลับวัง”

แม่นม จึงหันหลังกลับไป ส่งเสินหยุนซู กลับไป

ตลอดทางที่เดินมา เงินหยุน ปวดเศียร เวียนเกล้า แข้งขาอ่อนแรง

แม่นมซีประคองเอาไว้ ฟังเสินหยุนซู กล่าว “เวลาราชกิจเข้าก็ผ่านไปแล้ว ไม่ไปที่ พระตำหนักกังคุน แต่ยังอยู่ที่นั่น

หลายปีมานี้ ข้าไม่เคยปล่อยให้ล่าช้า จนถึงเวลานี้”

แม่นมข็มองไป “พระนาง ถนอมพระ วรกายด้วย”

เงินหยุนซูพยักหน้า “ราชวงศ์ไร้ซึ่งความ ปรานี ข้ามันลืมตัวไปเอง แม่นมซี..….

“พระนาง……. “กลับเถอะ!”

“เพคะ!”

วัง วหยาง

วๆ เฟยแปลกใจ “เมื่อคืนฮ่องเต้ ประทับ วังสวยหัว?”

แม่นมวยกล่าวว่า “เป็นเช่นนั้นเพคะ ตอนเช้าก็ไม่ได้ออกว่าราชกิจด้วยเพคะ”

“เป็นเรื่องแปลกใหม่จริงๆ นี่ฮ่องเต้เปิด ใจแล้ว หรือว่ามีอะไรผิดปกติ?” ฮั่วไท่เฟยจัด ดอกไม้ที่กำลังเบ่งบาน รู้สึกมึนงงไม่เข้าใจ

แม่นมวยก็ไม่รู้จะตอบยังอันใดดี

กลับเป็นฮั่วไทเฟย กล่าวว่า “แม่นม เมื่อ วานให้เจ้าไปถามเรื่องนั้น เจ้าถามมาหรือยัง?”

“ถามแล้ว” แม่นมเว่ยรีบร้อนตอบ

“ว่าอย่างไรบ้าง ?

พระชายารองหยุนพักอยู่กับพระชายา เสียนมาสักพักหนึ่งแล้ว ตั้งแต่อองตวนออก จากวังจนถึงเมื่อวาน ยังไม่เคยกลับจานอ๋องต วน พระชายาดวนก็ไม่ได้ไปรับ อ๋องตวนก็ไม่ ไป!

แม่นมวยคิดอยู่ว่าจนไม่รู้ความอะไร เลยจริงๆ ถึงแม้จะรู้สึกไม่เต็มใจมากแค่ไหน ก็ ไม่ควรไม่ไว้หน้าไทเฟยแบบนี้ นึกไม่ถึงว่าจะ ทําเป็นเพิกเฉยไปได้

อ้าไทเฟยกล่าวว่า “แม่นมเจ้าไปรอบ หนึ่งเถอะ เรื่องนี้ต้องจัดการให้ดี อย่าให้จาน วางมาคิดบัญ กับข้า ข้าจะแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ เห็น สําบากเด็กคนนั้นแล้ว

เรื่องพระชายาเอกไม่ได้บอกหรือ ใครให้ กําเนิดลูกก่อนก็ให้คนนั้น ข้าชอบหลานที่ ซื่อสัตย์และใจดีมากกว่า”

แม่นมวยถาม “พระนาง จนทำแบบนี้ ถือว่าเป็นการไม่ให้เกียรติ แต่ว่ายังอันใดนางก็ เป็นคนตระกูลจุน ตอนแรกราชครู………..

“ตอนแรกคือตอนแรก ข้าไม่ใช่คนโง่ นาง กว่า ข้าจะไม่รู้ว่านางคิดอะไรอยู่ กลัวก็ แต่หากมีวันนั้นขึ้นมาจริงๆ หยินเอ๋อก็ไม่อยู่ใน สายตานาง

ลูกชายของข้า ขายังทนให้เขาน้อยใจ ไม่ได้ นางคิดว่านางเป็นใคร?

ยิ่งไปกว่านั้น ตระกูลจุนในตอนนี้ก็ไม่ใช่ ย่อย จนฉูฉูคนเดียวไม่เท่าไหร่ ส่วนจุนเชียว เขียวนั้น?

เงียบเกินไปกลับไม่ใช่เรื่องดี รอจนนาง คลอดโอรสให้ฝ่าบาท แล้วนางก็ยังอายุน้อย ขนาด นอีก ในวังแห่งนี้………เร็วต้องเกิด ความเปลี่ยนแปลง

ตระกูลเงินกับตระกูลจุน ยังอันใดก็ต้อง ถ่วงสมดุลกัน”

แม่นมวยพยักหน้า “เข้าใจแล้ว”

แม่นมวยออกจากวังไม่นานก็ไปถึงจวน อ๋องตวน จวนอ๋องตวนได้รับข่าว จนอู แต่งตัว รอแม่นมเวยที่หน้าประตูแต่เช้า แม่นมเยลงมาจากรถม้า เดินตรงไปข้าง หน้าจนจู แล้วคํานับ “คำนับพระชายา”

แม่นมไม่จําเป็นต้องทําแบบนี้ แม่นม สบายดีหรือไม่?” จนฉูฉูใส่ชุดสีม่วงสดใส ปัก ปิ่นหงส์ไว้บนศีรษะ ท่าทางที่หยิ่งผยองคล้าย กับว่าควบคุมคนไว้นับหมื่น

เสื้อผ้าบนตัวนางไม่ใช่กลุ่มดอกไม้สีสัน ฉูดฉาด แต่เหมือนนกที่บินทะยาน ซึ่งมันดูข้าม หน้าข้ามตา วไทเฟย

แม่นมวยเป็นคนเก่าคนแก่ในวัง ขนาด ฮั่วไทเฟยยังไม่เคยทําเช่นนี้

กลัวว่าใจของจนฉูฉูคงไม่คิดจะเป็นแค่ พระชายาดวนแน่ๆ น่าเสียดายที่ทางนี้ถูก กําหนดให้เป็นทางต้น

แม่นมวยกล่าว “สบายดี”

แม่นมเชิญ” จนฉูฉูเชิญแม่นมเว่ยเข้า ประตู แม่นมเว่ยเป็นคนสนิทของฮั่วไท่เฟย

เป็นคนข้างกายตอนอ๋องตวนยังเด็ก พูด ได้ว่าฐานะสูงส่ง

จนฉูฉูไม่กล้าชักช้า

แม่นมวยเข้าประตู กล่าวว่า “ข้าน้อยมา ตามรับสั่ง ไทเฟยให้ข้าน้อยมาเยี่ยมพระชายา รองหยุน ไม่ทราบว่าทำไมพระชายารองยังไม่ ออกมา?

มาถึงห้องโถงด้านหน้า แม่นมเลยไม่ได้ นั่งลง ถามอย่างตรงไปตรงมา จนฉูฉู่เข้าใจ ทันที กลัวว่าวันนี้ไม่ได้มาดีแน่

“แม่นม วันนี้ฉูฉูตั้งใจจะไปรับพระชายา รองหยุนอยู่พอดี ได้รับจดหมายจากในวัง เลยยังไม่ได้ไป ถ้ายังอันใดแม่นมรออยู่ที่นี่ ก่อน จูไปรับพระชายารองหยุนกลับมา” จน จูฉกล่าวเรียบๆ

แม่นมวยถาม “ได้มีการแจ้งไปล่วงหน้า

หรือไม่”

“แจ้งแล้ว แจ้งไปเมื่อคืนนี้ เรื่องนี้ กําหนดการเอาไว้แล้ว ” จนฉูฉูพูดปด เพราะไม่ ห่วงว่าหยุนโล่ชวนจะพูดออกมา

แม่นมวยก็ไม่มีเจตนามาทำให้จนฉ ลำบากใจ จึงกล่าวว่า “เมื่อเป็นเช่นนี้ เชิญพระ ชายาไปเถอะ ข้าน้อยจะรออยู่ที่นี่

“ได้ แม่นมรอสักครู่” จนหันหลังออก จากจวนอ๋องตวนไป พาคนไปที่จวนอ๋องเสียน

ร่างกายอันหลิงหยุนยังไม่หายดี แต่นาง รู้สึกแค่ว่าร่างกายไม่มีเรี่ยวแรง แค่กระทบพลัง ชีวิตเท่านั้นเอง

เมื่อคืนกงชิง นําเครื่องรางม้วนเหล็กมา ให้กับนาง นางรู้สึกว่าไม่มีประโยชน์อะไร แต่ ในเมื่อเป็นของพระราชทานของฮ่องเต้คน ก่อน ต้องรับเอาไว้อยู่แล้ว เก็บเอาไว้เผื่อได้ใช้

มซปขาหมูไปนิดหน่อย อันหลังหยุน เตรียมจะพักผ่อน

นางค่อนข้างเหมือนอยู่ไฟหลังคลอด คงจะอ้วนขึ้นไม่น้อย

พ่อบ้านเข้ามาจากด้านนอก “ท่านอ๋อง พระชายา พระชายาตวนมา บอกว่าจะมารับ พระชายารองหยุน”

อันหลงหยุนแปลกใจ วันนี้พระอาทิตย์

ขึ้นทางทิศตะวันตกหรือ?

“ท่านอ๋อง ท่านยินแล้วใช่หรือไม่? ” อัน หลังหยุนสงสัย จุนจู หรือจะดีขนาดนี้?

กงชิง กล่าวว่า “นางมาได้ผิดจังหวะ พอดี ตอนเช้าข้าได้ยินว่าพระชายารองหยุนอ อกไปแล้ว”

อันหลังหยุนนั่งลง “ท่านอ๋อง ไม่ใช่ว่ารู้ อยู่แล้วว่าพระชายารองหยุนไม่อยู่ เลยตั้งใจ มา?”

“ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร ข้าจะไปดู และส่ง คนไปตามหาพระชายารองหยุน” ถึงแม้กงชิง จะไม่ได้ขาดแคลนเรื่องอาหาร แต่ถึงยังอันใด ก็ไม่เต็มใจที่จะสนใจเรื่องในจวนอ๋องตวน

พระชายารองอองตวน พักอยู่ที่จวนอ๋อง เสียนของพวกเขาตลอด ถือเป็นเรื่องอะไรกัน แน่?

กงชิง เดินถึงหน้าประตูแล้วหยุดลง หัน หลังไปทางอันหลังหยุน หยุนหนคงไม่ได้ สงสัยข้า?”

มือของอันหลังหยุนถือกล่องบ๊วยเปรี้ยว เอาไว้ กำลังจะเอาเข้าปาก ถูกกงชิง หันกลับ มาพูดแบบนั้นเกือบจะทำหล่นลงพื้นไปไม่ได้ กิน

อันหลิงหยุนรับบ๊วยเปรี้ยวไว้แล้วเอาเข้า ปาก ดวงดาทั้งคู่ของนางมองไปที่กงชิงชั่ว ขณะ “ทานอ๋องคิดมากไปแล้ว!”

กงชิงวี่ก็รู้สึกว่าตัวเองคิดมากไป แต่ เขามองดวงตาคู่นั้นของอันหลังหยุน ทำไม รู้สึกไม่มั่นใจเลย


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ