บทที่17ความอัปยศ

“ปล่อยข้า แล้วออกไป!”

กงชิงวี่โมโหราวกับฟ้าผ่า อันหลิงหยุนหันกลับมา อยากจะประคองกงชิงขึ้นมา กลับถูกกงชิงวี่ผลักออก “ออกไปเดี๋ยวนี้!”

“เจ้าพอได้หรือยัง? ถ้ายังข้าจะได้เรียกพ่อบ้านเข้า มา?”

อันหลิงหยุนก็ไม่อยากทำแบบนี้ ผู้ชายมีอะไรน่าดู ขนาดนั้นเชียวหรือ? ทำเหมือนอยากดูอย่างนั้นแหละ กงชิงวี่หน้าแดงก่ำ “ข้าไม่ปล่อยเจ้าไปง่ายๆ แน่”

“ท่านอ๋องออกไปให้ได้ก่อนเถอะ เดี่ยวก็ไม่รอดแล้ว จะยังมาบอกไม่ปล่อยข้าไปง่ายๆ”

อันหลิงหยุนใช้แรงประคองอีกคนไปนอน แล้วรักษา บาดแผลให้กงชิงวี่ทันที แผลเปิดออกส่วนหนึ่ง เดิมก็ดี ขึ้นมากแล้ว ตอนนี้มองไปน่าจะหนักกว่าเก่าซะแล้ว

อันหลิงหยุนถือผ้าเช็ดหน้า ทำความสะอาดอย่าง รวดเร็ว เริ่มพันแผลใหม่

กงชิงวี่หน้าแดงก่ำเต็มไปด้วยความเคียดแค้น จ้องมอง ไปยังอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนได้แต่สงสัย ไปหาเรื่อง อะไรใครรึกระไร?
จัดการไปร่วมสองชั่วโมง กงชิงวี่พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็น ช้า “ไปเรียกอาหยู่เข้ามา”

อันหลิงหยุนจัดการจนเสร็จจนเกือบหมด ทำได้เพียง หันตัวกลับไปเรียกอาหยู่

“ท่านอ๋องเรียกเจ้าเข้าไป”

อันหลิงหยุนเองก็เหนื่อยแล้ว ยืนพิงประตูอยู่ข้างหน้า เช็ดหน้าไปพลาง

อาหยู่รีบเดินเข้าประตูไป ไม่นานก็เดินออกมาพร้อม กับกระโถนฉี่ อันหลิงหยุนถึงค่อยเดินกลับเข้าไป

ในตอนนั้นเองกงชิงนอนเงียบไปสักพักแล้ว และอัน หลิงหยุนเองก็ไม่ได้ป้อนเลือดให้เขาแล้ว

ร่างกายของร่างเดิมยังต้องบำรุงรักษา หากเสียเลือด เยอะก็อาจจะมีผลกระทบได้ ในเมื่อกงชิงวี่ไม่ได้เป็น อะไรมากแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องดื่มเลือดแล้ว อีกทั้งยังไม่ ต้องมาวุ่นวาย

เมื่อเดินไปยังด้านหน้าของกงชิงวี่ อันหลิงหยุนยื่นมือ เข้าไปถามไถ่ กลับถูกกงชิงวี่ผลักออก “ออกไป”

อันหลิงหยุนเบื่อหน่ายพอแรง ทำได้เพียงเสด็จไป ประทับลงอีกด้าน

“พรุ่งนี้เจ้าก็ไม่เป็นอะไรแล้ว ข้าก็จะไปจากที่นี่พูดจบอันหลิงหยุนพิงเข้ากับอีกด้านแล้วบรรทม
เหนื่อยจนฟุบไปกับโต๊ะ หลับไปราวกับเป็นที่ประทับ ของตัวเอง

กงชิงวี่ยังคงไม่หายโกรธ หยิบของบนเตียงขว้างมา อย่างสะเปะสะปะ อันหลิงหยุนลุกขึ้นมามองเห็น หมอนข้างกาย ก็หยิบขึ้นมาราวกับเขาให้นาง กอด หมอนแน่น ซุกหน้าเข้าไปบรรทมต่อ

ยิ่งทำให้กงชิงวี่โมโหจนหน้าอกแน่นหายใจไม่เป็น จังหวะ ยิ่งเกลียดเพิ่มเข้าไปอีก

อันหลิงหยุนบรรทมได้เพียงค่อนคืน ก็ตื่นมากลางดึก กงชิงวี่ก็บรรทมแล้ว แล้วอีกอย่าง บรรทมอย่างลึกและ เคลิบเคลิ้ม

อันหลิงหยุนรู้ดีว่าเป็นเพราะฤทธิ์ยาของนาง เดินไป ตรงหน้ากงชิงวี่ตรวจอาการอีกรอบ

แน่ใจว่าไม่เป็นไรแล้ว ถึงจะหาวเบาๆ อยากจะกลับ จวนแม่ทัพ แต่ตอนที่กำลังจะออกจากประตูนั้นกลับก็ มองเห็นพ่อบ้านยืนเฝ้าอยู่หน้าประตู ยิ่งไปกว่านั้นพ่อ บ้านเห็นว่านางจะกลับก็รีบรั้งไว้ “พระชายาจะกลับแล้ว หรือขอรับ?”

อันหลิงหยุนก็ไม่ได้คิดจะปกปิดอันใด “ใช่”

“พระชายาอยู่ต่ออีกสักกี่วันไม่ได้หรือ ท่านอ่องยัง ต้องการการดูแลของพระชายา แบบนี้ดีไหม ในจวนก็มี คนคอยรับใช้ ข้างๆ ห้องก็มีที่ให้พักผ่อน พระชายาไปพักผ่อนให้ได้ ท่านอ่องก็ไปรบกวนไม่ได้ แบบนี้ถ้าเวลา ที่ท่านอ๋องเกิดเรื่องอะไรขึ้น พระชายาก็ต้องรีบมาจาก จวนแม่ทัพ แบบนั้นกลับต้องเหนื่อยล้ายิ่งกว่า”

พ่อบ้านพูดออกมาแบบนี้ อันหลิงหยุนเองคิดว่าดูมี เหตุผล กลับก็ไม่ได้แปลว่าจะสบายใจมากขึ้นกว่าเก่า ร่างกายนางมักจะไม่ฟังคำสั่งมักจะต้องการมาพัวพันกับ ที่นี่

“ก็ได้”

อันหลิงหยุนหันตัวกลับเดินตามพ่อบ้านไปห้องข้างๆ ข้างในยังคงสภาพความสะอาดเรียบร้อย กลับไม่ได้มี ความแตกต่างอะไรกับห้องของกงชิงวี่มากนัก

พ่อบ้านพูดต่อ “ร่างกายของพระชายาอ่อนล้ามามาก แล้ว เต็มไปด้วยเหงื่อ ข้าจะไปจัดเตรียมน้ำให้อาบ ข้าง ในคือเตียงและของใช้ของพระชายาทั้งหมด บนที่กั้นก็มี แบบและสีเสื้อผ้าที่พระชายาชอบใส่ในชีวิตประจำวัน เตรียมไว้ให้แล้ว พระชายากรุณารอสักครู่ สาวรับใช้จะ ตามเข้ามา”

อันหลิงหยุนมองไปที่กั้น สายตาไปหยุดที่เสื้อผ้าหลาก สีรู้สึกเศร้าโศกไปชั่วครู่ เดิมทีในเมืองหลวงนี้รับรู้กัน หมดแล้ว ว่านางอันหลิงหยุนรักสวยรักงามเป็นอย่างมาก

“พ่อบ้าน เจ้าช่วยเตรียมชุดขาวให้ข้าชุดหนึ่ง เอาแบบ จากข้างในไปข้างนอก มาพร้อมกับเสื้อหนังอุ่นที่ไม่หนัก มาก ข้าอยากเปลี่ยนไปใส่แนวขาวๆ สะอาดบ้าง”
พ่อบ้านรู้สึกคาดไม่ถึง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา พ่อ บ้านหมุนตัวแล้วเดินออกไป

ไม่นานทุกอย่างก็ถูกตระเตรียมไปตามความเหมาะสม อันหลิงหยุนปิดประตูห้องอาบน้ำลง แช่น้ำสักครูก็รู้สึก สบายขึ้นเยอะ อันหลิงหยุนพบว่า ร่างกายของนางมี ความเปลี่ยนแปลงแปลกๆ นอกจากจะรู้สึกว่าร่างกาย ฟื้นฟูได้รวดเร็วแล้ว ยังรู้สึกว่าร่างกายตอนนี้ค่อยๆ มีแรง เพิ่มขึ้น ดูเหมือนว่าระบบยาชีวภาพจะชอบแช่น้ำยิ่งกว่า!

เมื่ออาบน้ำเสร็จอันหลิงหยุนออกมาใส่เสื้อผ้า ขมวด ผมเก็บขึ้นเล็กน้อย หันกลับไปนอนพักผ่อน

เมื่อฟ้าสร่างอันหลิงหยุนตื่นขึ้นมาครั้งหนึ่ง ไม่มีใคร เรียกนางเลยกลับไปบรรทมแล้วตื่นขึ้นมาอีกทีในตอน บ่าย

ลงจากเตียง อันหลิงหยุนเดินออกมาจากห้อง อ้อมไป หยุดอยู่ที่อีกประตูอีกประตูหนึ่ง ยืนอยู่นอกประตูแล้ว มองเข้าไปข้างใน ที่จริงแล้วนางมองไม่เห็นอะไรเลย แต่ นางก็ไม่อยากเข้าไปถูกเถียงกับกงชิงวี่

พ่อบ้านมองเห็นอันหลิงหยุนก็งุนงงเล็กน้อย ผมของ พระชายาไม่ได้หวีเลยแม้แต่น้อย เพียงแค่ขมวดเข้ากับ ที่หนีบผมอันหนึ่งอย่างลวกๆ ยิ่งไปกว่านั้นนางสวมใส่ เสื้อผ้าที่ขาวมากกว่าหิมะ สวยจนทะลุปรุโปร่งแบบนี้

ปกติแล้วทำไมไม่รู้สึกมาก่อน
“พระชายา ดีที่มีพระชายา ท่านอ๋องถึงไม่เป็นอะไร

เมื่อครู่ตื่นมารอบหนึ่งแล้ว แล้วหลับไปอีกรอบ พระชายา เข้าไปดูเองเถอะ” พ่อบ้านเกรงว่าอันหลิงหยุนจะกลับไป พูดไปพลางเปิด

ประตูห้องไปพลาง

อันหลิงหยุนยืนอยู่หน้าประตู ยังคงไม่เข้าไป กงชิงวี่ก็ ตื่นลืมตาอยู่แล้ว ในตอนที่มองไปที่อันหลิงหยุน เขาเอง ก็เผลอเหม่อไปชั่วครู่

ใต้แสงแดดจ้า อันหลิงหยุนขาวราวกับหยกแกะสลักที่ ปรากฏอยู่หน้าประตู

ในตอนที่อันหลิงหยุนเดินเข้ามานั้น กงชิงวี่ก็หันหน้า หนีไปทางอื่น ดวงตาคมกริบสีดำของเขาแฝงไปด้วย ความเกลียดชัง

อันหลิงหยุนเดินเข้าไปตรงหน้าเขา ก้มหัวลงมามอง ยื่นมือไปลูบหัวเขาสักครู่หนึ่ง ไม่มีไข้แล้ว จากนั้นก็ยก แขนเขาขึ้นอีกกดหาชีพจร

กงชิงวี่อยากจะสะบัดออก อันหลิงหยุนกลับปล่อยมือ ออกก่อนแล้ว

เมื่อมือว่าง กงชิงวี่ที่ใช้แรงสะบัดเยอะเกิน ทำให้ตก จากบนเตียง

แขนก็เริ่มเจ็บขึ้นมาเป็นระยะ

กงชิงวี่หันกลับมาด้วยสายตาที่อำมหิต “เจ้ากล้าโยนข้า?”

อันหลิงหยุนที่จนใจ “จะใส่ร้ายป้ายสีคนอื่นตามใจ ชอบแบบนี้กระรี? ท่านอ๋องเกลียดมากขนาดนี้ ทำไมไม่ หย่ากับข้า แล้วไปหาคนที่ท่านชอบเล่า? ”

“เจ้าคิดว่าข้าจะปล่อยเจ้าไปงั้นหรือ?”

เมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อวาน กงชิงวี่ก็ถูกทำให้โกรธแค้น เขานอนหลับฝันยังฝันถึงเรื่องนี้

หยามกันขนาดนี้ เขาจะปล่อยผู้คนนี้ไปได้อย่างไร!

อันหลิงหยุนไม่ได้สนใจแล้วเดินไปอีกด้าน หยิบยาผง หลายชนิดใส่ด้วยกัน แล้วยื่นไปให้พ่อบ้าน “ที่เหลือก็มี แค่ฟื้นฟู ข้ากลับก่อนล่ะ จะได้ไม่ไปยั่วโมโหท่านอ๋อง ร่างกายของเขาไม่ดีโดยเร็วเป็นแน่ ส่วนแขนพรุ่งนี้ก็ไม่ เป็นไรแล้วล้างออกให้เขาได้เลย”

พูดจบอันหลิงหยุนก็เดินออกไป ตรงออกไปข้างนอก

พ่อบ้านเดินตามไปส่งอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนตั้งใจ เดินช้าๆ เมื่อถึงที่ที่ไม่มีคนแล้ว ก็หยุดพูดกับพ่อบ้านว่า” พ่อบ้าน คนใช้ที่ข้าเอาเข้ามายังอยู่หรือไม่?”

“ยังอยู่ขอรับ ”

พ่อบ้านรีบตอบคำถาม เมื่อคิดได้ว่ามีคนใช้ตามอัน หลิงหยุนเข้ามาจริงๆ

“ข้าอยากพานางกลับ ไม่รู้ว่าจะได้หรือไม่?”
พ่อบ้านลังเลชั่วขณะแล้วพูดขึ้นว่า” นางถูกท่านอ่อง ขังไว้ที่หลังจวน ไม่มีรับสั่งของท่านอ่อง ข้าก็ทำไม่ได้ ไม่ เช่นนั้นก็รอให้ท่านอ่องอาการดีขึ้นแล้ว พระชายาค่อย ถามท่านอ่อง”

อันหลิงหยุนขำแห้ง รอเขา?

ไม่มีวัน!

“ถ้าอย่างนั้นข้ากลับก่อนล่ะ”

อันหลิงหยุนหมุนตัวเดินออกไปทางด้านนอกของจวน

พ่อบ้านพ่อบ้านส่งถึงประตูทางออกนอกจวนแล้วมอง ไปทางอันหลิงหยุน มักจะคิดว่ามีตรงไหนไม่เหมือนเดิม แต่ก็พูดไม่ออกบอกไม่ถูก