บทที่260 อ๋องเสียนที่ว่างงาน
“ทูลเสด็จแม่ ด้วยความพยายามไม่หยุด ยังของลูกในหนึ่งเดือนที่ผ่านมา อีกไม่นาน ท่านก็จะได้เป็นท่านย่าแล้ว
หวางฮองไทเฮาตะลึง รับเงยหัวมองกง ชิง “เจ้าพยายามไม่หยุดยั้งอย่างไร?”
“ก็คือขยันทุกวัน” กงชิง พูดด้วยความ มั่นใจ ไ กงกงมองอย่างระมัดระวัง
หวางฮองไทเฮาถาม “หมอจวนตรวจ แล้วหรือ?”
“ตรวจแล้ว”
“นานแค่ไหน?”
“ผ่านมาระยะหนึ่งแล้ว รายละเอียดยังไม่
ค่อยชัดเจน”
“เจ้านี่มีความพยายามจริงๆ นอนอยู่ใน จวนเสียนเป็นเวลาหนึ่งเดือน หนึ่งเดือนนี้เจ้า ไม่ว่างเลย ยังไม่อายคน ยังมีหน้าพูด
ออกมา ข้าหน้าแดงแทนเจ้าแล้ว! ลูกต้องการสืบทอดสายเลือด ก็ต้องขยัน หน่อย ยังดีที่สวรรค์เห็นใจ ในที่สุดก็มีจนได้”
ๆ กงกงนักไม่ถึงอ่องเสียนจะเป็นคน อย่างนี้ ไม่รู้จักอับอาย
“เจ้าหาไมกระตือรือร้นอย่างนี้ ครั้งนี้บอก ว่ามี ตอนนั้นบอกว่าไม่มี?”
“ตอนนั้นไม่มีจริงๆ
สองแม่ลูกพูดไปพูดมา หวางฮองไทเฮา ก็ยังไม่อยากเชื่อ มองไปทางไห่กงกง พาห มอหลวง ไปตรวจดู
“ได้”
ให้กงกงพาหมอหลวง ไปจวนอ๋องเสีย น ฮั่วไทเฟยก็ออกมาจากวังฮั่วหยาง
อ่องตวนก็ตามอยู่ข้างหลังไปตำหนักเฉา เพิ่ง ฮั่วไท่เฟยเห็นหวางฮองไทเฮาก็โค้งตัว คํานับ แล้วพูด “พี่สาว หยินเอื้อมีแล้ว”
หวางฮองไทเฮาก็ไม่ตกใจ มองหน้าอ๋อง เสียนแล้วนางก็สามารถเดาออกได้ มาชิงบอก ก่อนเพื่อต้องการให้นางได้หน้า
หวางฮองไทเฮามองหน้าอ๋องเสียนอ ย่างมีเลศนัย ก็ถือว่ามีจิตสํานึก ก็ถือว่าชนะ แล้ว
“อ่องตวนทําไมไม่พูด ยังมีคนที่มาถึง ก่อน?” หวางฮองไทเฮาก็ไม่เกรงใจ ใครเป็นฮ องไทเฮากันแน่ ทุกอย่างต้องอยู่เหนือชั่ว
ไทเฟย
ลืมเรื่องอื่น ยศฐานะก็ยังอยู่
ฮั่วไทเฟยเข้าใจอยู่แล้ว นางก็ไม่โกรธ เป็นเรื่องที่น่ายินดีมาก “ยินดีด้วยค่ะพี่สาว
“ก็ยินดีกับเจ้าด้วย ในที่สุดก็สมดัง ปรารถนา ประเทศต้าเหลียง คงจะเริ่มเจริญขึ้น แล้ว ฮ่องเต้ทั้งสองวังก็ตั้งครรภ์ อ๋องเสียน อ่องตวนก็มีข่าวดีออกมา ช่างน่ายินดี เหลือเกิน”
“ใช่แล้ว!”
รับคําสั่งข้า ให้หมอหลวงไป๋ไปตรวจ ชีพจรให้ชายารองหยุน”
หวางฮองไทเฮาสั่งเสร็จ หมอหลวงไป รีบออกจาก าหนัก ในเวลาอันรวดเร็วก็กลับ จากจวน วกงมารายงาน
ตอนนี้หมอหลวงปู่ได้กลับเข้าวังแล้ว หมอหลวงสองคนได้น่าข่าวกลับมา หวางของ ไทเฮาได้มอบเงินทองตอบแทนหนึ่งพัน
ชั่ง เป็นประวัติการณ์ครั้งแรกด้วย
สําหรับระยะเวลาตั้งครรภ์ของอันหลัง หยุน หมอหลวง ตรวจไม่ออก แค่รู้ว่าเดือน กว่าไม่ถึงสองเดือน
สําหรับหมอหลวงไป ชายารองหยุน เวลาจะน้อยกว่า เดือนกว่าไม่กี่วันเอง หวางฮองไทเฮาพอใจมาก เพิ่มหนึ่งวันก็ อเพิ่มขึ้น
จากนั้นหวางฮองไทเฮาก็พูดถึงเรื่องพระ ชายาเอกกับพระชายารอง ก็ไม่ได้คำนึงถึง ความรู้สึกอะไร ถ้าเด็กคลอดออกมา
จนฉูฉูต้องสละตำแหน่งพระชายาเอก
อองตวนอยากขอร้อง แต่ ไทเฟยห้าม ไว้ เรื่องนี้ก็เลยผ่านไป
กงชิง กับกง งหยินออกจากวังพร้อม กัน คนของ วไทเฟยก็รีบออกจากวัง
หยุนโล่ชวนสะดุ้งตกใจเมื่อเห็นแม่นม เว่ย นางกำลังนอนอยู่บนเตียง คนในจวน วางต่างพากันยุ่งและมีความสุข
แม่นม” หยุนโล่ชวนลุกจากเตียงมานั่ง แม่นมวยไต้โค้งคำนับ วกงฮูหยินใหญ่ จาก นั้นก็เข้าไปดูหยุนโล่ชวน
“ข้าน้อยรับคําสั่งมาดูแลชายารอง ชายา รองมีอะไรสั่งข้าน้อยมาเลย อีกอย่าง……..แต่ ตอนนี้เป็นต้นไปอาหารของชายา
รองต้องทําตามที่ข้าน้อยกำหนด ระยะ เวลาไม่นาน สามเดือน
“รบกวนแม่นมจริงๆ” ถึงแม้หยุนโล่ชวน
จะมีฐานะสูง แต่นางก็รู้มารยาท แม่นมวยชอบหยุนโล่ชวนมาก ให้ความ
ร่วมมือ และเข้าใจง่าย
คนในจวน วกงต่างให้ความร่วมมือกับ แม่นมวย แม่นมวยได้พาสาวใช้มาสองคน สาวใช้สองคนรับใช้ดูแลอย่างเต็มที่ แม่
นมเวยก็รับผิดชอบควบคุมดูแล
จวน วกงจัดคนมาเยอะมาก เพื่อ ต้องการปกป้องหยุนโล่ชวน
อันหลังหยุนเรียบง่ายกว่าเยอะ นอกจากเสื้อที่หวางฮองไทเฮามอบเป็นรางวัล ให้’ นอกนั้นก็ไม่ต้องการอะไร
อันหลิงหยนรู้สึกสบายกว่า วันต่อมา ฮ่องเต้มีราชโองการให้อัน หลังหยุนเข้าวังตรวจ พจรทั้งสองวัง
อันหลังหยุนดูราชโองการแล้วหมด หนทาง กงชิง ออกมาจากข้างนอกเห็นนาง กำลังดราชโองการ เดินไปหยิบมาดู
แล้วโยนลงเคียง “เขายังคิดออก ตอนนี้ ร่างกายหยุนหลังเป็นอย่างไรไม่ใช่ไม่รู้ ยังจะ ให้หยุนหลังไป ทําไม?”
ผู้หญิงของเขามีค่า ผู้หญิงของข้าไม่มี ค่าหรือ?”
อันหงหยุนรู้สึกไม่เห็นด้วย หันไปหยิบ ราชโองการมาดูอีกครั้ง เก็บไว้แล้วไปเปลี่ยน
กง ง เดินตามไป และกอดนางจากด้าน หลัง “ข้าไม่อนุญาตให้หลังหยุนไป และไม่ ต้องไป
อันหลังหยุนกุมมือกงชิงไว้แน่น นางไม่ อยากไปอยู่แล้ว แต่ใครบอกให้นางต้องมาใช้ ชีวิตอยู่ตรงนี้ อยากอยู่ตรงนี้ก็ต้อง
เรียนรู้การมีชีวิต ต้องรักษาชีวิตให้ได้ถึง จะอยู่ตรงนี้ได้
“ท่านอ๋องวางใจ ข้าจะไม่โง่อีกแล้ว! ” อัน หลิงหยุนเปลี่ยนชุด หันมามองกง งวี่ มอง เห็นใบหน้าที่เป็นกังวลเบา อันหลัง
หยุนเหม่อลอยเล็กน้อย
นึกถึงตอนที่พึ่งมาตอนแรก ท่าทางเขาที่ หยิ่งยโสชอบใช้อำนาจข่มคนอื่น ไม่เหมือน ตอนนี้
“ท่านอ๋อง ขาชอบท่านที่มีท่าทางหยิ่งใช้ อำนาจข่มคนแบบนั้น ไม่เหมือนตอนนี้ขี้ขลาด หวาดกลัว รู้สึกไร้ความสามารถ
อันหลังหยุนคลายมือออก จงใจกระตุ้น อารมณ์เขา
กงชิง หน้าเคร่งขรึม “ข้าไร้ความ สามารถตอนไหน ข้ามีความสามารถอยู่แล้ว” “ถ้าอย่างนั้นท่านอ๋องกลัวอะไร? ท่าน อ๋องอยู่ ใครกล้าทําร้ายข้า?”
อันหลังหยุนหันหันมามองเขา ดวงตา ของกงซิง เผยให้เห็นถึงความเย็นชา คิด ทบทวน “ก็ดี ข้าก็ไม่ควรกังวลตลอด ก็ให้ข้า
ได้ปกป้องหลังหยุน”
“อืม”
กง งวีกุมมืออันหลิงหยุนแล้วดึงเข้าไป กอด มองอันหลิงหยุน “ข้ารู้ว่าหลังหยุนเก่ง มาก แต่ข้ามีระเบิด ข้าจะไปกลัวใคร?”
..……….….อันหลังหยุนตะลึง นั่งไปสักพัก “ท่านอ๋อง เ อ า ท่านจะไประเบิดหนักเลย หรือ? ท่านต้องรู้ในวังมีญาติของท่านอยู่
“แล้วทําไม ถ้าพวกเขาไม่ให้ข้าสุขใจ ข้า ก็ไม่ให้เขาสุขใจ ถึงไม่ระเบิดพวกเขา แต่ขาก็ ไม่ยอมง่ายๆ
“ท่านอ๋องจะแย่งชิงบัลลังก์หรือ?” อัน หลิงหยูนถาม กง ง เดินออกจากอันหลังหยุน “ชื่อ ฮ่องเต้คําว่าหยหมายความว่าแสงสว่าง พระอาทิตย์อยู่ในที่สูง ความหมายคืออยู่ในที่
สูงส่ง บวกกับไฟ เพื่อให้มีความรุ่งโรจน์
ตอนที่ฮ่องเต้องค์ก่อนได้ตั้งชื่อ ก็ได้ กําหนดสถานะเขาเรียบร้อย
แสดงให้เห็นถึงความรู้สึกในจิตใจของ ฮ่องเต้องค์ก่อน
ของข้าเหมือนว่างเปล่า เหมือนท่อนไม้ ที่ใช้ทาขอบประตู ลิขิตไว้ไม่อาจทำอะไรได้ แต่ถ้ามีคนรื้อประตูออก ข้าก็เหมือน
ท่อนไม้ท่อนหนึ่ง ประโยชน์ของท่อนไม้ คือทําให้จุดไฟได้ดี ความหมายคือ……ขาก็อยู่ ในห้องกับหลิงหยุนเหมือนหนอมไหม
นํ้าแข็ง ไม่อยากคิดถึงใครก็ต้องจบชีวิต ตัวเอง ชีวิตของข้าเกิดมาเพื่อเขา
อันหลังหยุนรู้สึกหดหู่ใจ “น่าจะแค่ บังเอิญ เจ้าดูซิ ความหมายของชื่อเจ้าก็ดี เหมือนกัน กงชิงวี วี่คือราชาหยก”
กง งวี่หัวเราะ “หลิงหยุนต้องการปลอบ ใจข้า ข้าก็ต้องคิดอย่างนี้ อย่างไรข้าก็เป็น อ๋อง”
“.……..านอ๋อง ทําไม่ได้คิดมากนะ?”
“ไม่คิดมากหรอก ข้ากับอองตวน ตอนที่ แต่งตั้งตำแหน่ง ฮ่องเต้องค์ก่อนก็พูดแล้ว ข้า ไม่เหมาะจะเป็นฮ่องเต้
..อ๊ะ”
อันหลังหยุนอ้าปากค้าง “ท่านอ๋อง ตอน นั้นฮ่องเต้ยังอ่อนเยาว์ ท่านเป็นอ๋องฮ่องเต้ องค์ก่อนบอกท่านไม่เหมาะสมเป็น
ฮ่องเต้? ดัดสินเร็วไปหรือเปล่า?”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ