บทที่ 240 ทวงเงิน
คนรับใช้ไม่กล้าพูดอะไรจึงกลับเข้าไป แม่นมวยยังอยู่ในจวน จนไม่กล้าให้ใครรู้ เรื่อง นางถูก บอกทุกคนอย่าให้มีข่าวแพร่ ออกไป หลบอยู่แต่ในบ้าน
อาหเผาเสื้อผ้าเสร็จก็ลุกขึ้นจากไป อ๋องตวนอยู่ที่ประตูเหลือบมองไปที่ขี้เถ้าบน พื้น เงยหน้ามองอาหยู่ที่กำลังจากไป รู้สึก งงงวยเล็กน้อย
เข้าประตูไปอ๋องตวนไปที่ห้องโถงด้าน หน้า เห็นแม่นมเยรู้สึกประหลาดใจ “แม่นม ทําไมถึงมาได้?”
แม่นมทั้งสองของฮั่วไทเฟยดูแลอ๋องต วนมาตั้งแต่เด็ก จึงมีความสนิทสนมใกล้ชิดกัน
แม่นมวยก้าวมาข้างหน้าคำนับอ๋องตวน ด้วยความเคารพนับถือ “ข้าน้อยน้อมทักทาย องควน”
แม่นมเชิญลุกขึ้นมาเถอะ” อ๋องตวนมอง สักครู “เด็กๆ เปลี่ยนน้ำชา
มีคนเข้ามา อ่องตวนสงสัย “พระชายา
ล่ะ?”
ไม่รอคนรับใช้ตอบ แม่นมเยอธิบาย “พระชายาไปรับพระชายารองหยุน ข้าน้อย กําลังรอพระชายากลับมา”
อ่องตวนสงสัย อย่างนั้นหรือ?”
คนรับใช้ท่าลับๆล่อๆอยู่หน้าประตู อ๋องด วนกล่าวว่า “แม่นมรอสักครู่ ข้าจะไปเปลี่ยน เสื้อผ้า
“เชิญท่านอ๋อง”
อ่องตวนหันหลังกลับไปที่ลานหลังเรือน ระหว่างทางพ่อบ้านรีบร้อนมารายงาน บอกว่า
พระชายาตวนถูกตีมา
อ่องตวนหยุดลง “ถูก อย่างนั้น ? ใคร เป็นคนดี?”
พ่อบ้านกล่าวนําบากใจ “พระชายาถูกติ ดอนไปที่จวนอ๋องเสียน
“ว่าอันใดนะ?” อ๋องตวนโมโหขึ้นมาทันที
“ไม่มีกฏกันแล้วจริงๆใช่หรือไม่ พระ ชายาของข้าไปรับพระชายารองที่จวนเขา ไม่ ส่งคนออกมาก็ช่างมันเถอะ ยังจะมา คนอีก? ขาไม่ยอมอยู่เฉยแน่”
อ๋องตวนตรงกลับเข้าไปที่ลานหลังเรือน เข้าประตูไปหาจนฉ
จนเพิ่งจะเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมา ถูก ด้ามไม้กวาดดี ตามตัวมีรอยเขียว แต่นาง ป้องกันหน้าเอาไว้ ศีรษะช่วงผมก็บวม แต่หน้า นางไม่เป็นอะไร
อ๋องตวนเข้าประตูจนกลั้นน้ำตาไม่อยู่ ร้องไห้ออกมา “ท่านอ๋อง”
“ฉฉ ใครเป็นคนดี?” อ๋องตวนโกรธจนอก
จะแตกตาย “ท่านอ๋อง หม่อมฉันไม่ดีเอง เถียง(ย้อน) พระชายาเรียน ไม่อย่างอย่างนั้น นางคงจะไม่มีขาหรอก”
“บังอาจ ถึงแม้จะไม่พอใจแค่ไหน เจ้า โตกว่านาง นางเป็นพระชายา แล้วเจ้าไม่ใช่ หรือ? ข้าจะไปหานางเอง”
อ๋องตวนโกรธจนจะไปหา จุนจูฉรีบดึงรั้ง อ๋องตวนเอาไว้ “ท่านอ๋อง แม่นมวยยังอยู่ ข้า กลัวว่ารับตัวพระชายารองหยุนกลับมาไม่ได้ แม่นมวยกลับไปแจ้งต่อเสด็จแม่ว่าข้าทํางาน ได้ไม่ดี ถึงเวลาเสด็จแม่ถามหาความผิดขึ้นมา
จุนจู ร้องไห้ออกมา อองตวนกอดนาง เอาไว้ ไม่ต้องร้องไห้ ข้าจะไปรับพระชายา รองหยุนกลับมาเอง เจ้าพักผ่อนก่อนเถอะ ข้า จะได้ถือโอกาสไปถามดูด้วย
“ท่านอ๋อง ท่านรับพระชายารองหยุนก ลับมาก่อน อย่าไปสะสางกับพระชายาเสียน เลย เรื่องนี้ยังอันใดก็ผิดที่ข้าพูดจาไม่ดีก่อน รอให้พระชายารองหยุนกับมา แม่นเว่ยกลับ ไปรายงานที่วังแล้ว ค่อยไปหาพวกเขาก็ดี
อ๋องตวนเห็นจนฉูฉูร้องไห้เสียใจขนาด นั้น คิดถึงว่าเสด็จแม่มีอคติต่อนางจริงๆ เลย รับปากไปอย่างไม่เต็มใจมากนัก
ออกจากจวนอ๋องตามไปยังจวนอ๋องเสีย น ถึงหน้าประตูก็เห็นพ่อบ้านกำลังนับอิฐที่รื้อ ออกมาจากห้องโถงด้านหน้า
“ระวังหน่อย อย่าให้เหลือเอาไว้ ต้องสง ไปให้หมด
พวกคนรับใช้ตอบตกลง เข็นรถออกไป เป็นคันค้นไปยังจวนอ๋องตวน สีหน้าอ๋องดวน มึนงง ไม่เข้าใจว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นตรงหน้า
พ่อบ้านตรวจนับเสร็จแล้ว ทั้งหมดมี ประมาณหกร้อยกว่าก้อน รวมถึงหนึ่งก้อนที่คิด
เป็นสอง
“เอาไปเลย ทําตามที่พระชายาสั่ง ไม่ให้ ก็กลับมาไม่ต้องไปก่อเรื่อง” พ่อบ้านน่าสมุด บันทกมาให้อาหยู อาหยหันหลังออกจาก ประตูไปพร้อมกับพวกคนที่ขนอิฐ
เวลานี้พ่อบ้านเพิ่งจะเห็นอ๋องตวน ถึงแม้ จะรู้สึกเห็นใจอ๋องตวนเล็กน้อย แต่ก็เดิน เข้าไปทักทาย “อ๋องดวน”
“บ้านเจ้าจะซ่อมแซมห้องโถงด้านหน้า หรือ?” อ๋องตวนเข้าประตูมา สีหน้าเย็นชา
พ่อบ้านรีบร้อนดอบว่า “เป็นความ ต้องการของพระชายา
“พระชายารองหยุนอยู่หรือไม่?” อ๋องต วนไม่อยากพูดมาก เกรงว่าจะทะเลาะกันอีก
แต่ว่าจวนอ๋องเสียนมีเงินตั้งแต่เมื่อไหร คิดจะซ่อมแซมก็ซ่อมแซมเลย
“พระชายารองหยุนออกไปแล้วยังไม่ กลับ” พ่อบ้านตอบตามความจริง
อ่องตวนยิ้มเยาะ “ไม่อยากให้ใช่หรือ
ไม่?” อ๋องตวนก้าวเท้าไปยังลานหลังเรือนจํ หยุนไจ เขาไม่เชื่อว่าจะหาไม่เจอ
ถึงลานหลังเรือนจู๋หยุนไจ๋ อ๋องตวนหา คนไม่เจอจริงๆ รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย “พระ ชายาของเจ้าไม่ต้องการคืนพระชายารองหยุน ให้ข้าใช่หรือไม่?”
พ่อบ้านคิดในใจ ตอนนี้เจ้ารู้สึกว่าเป็น พระชายารองหยุนของเจ้าแล้วหรือ ก่อนหน้า นั้นเจ้าไปทำอะไรอยู่?
หากไม่ใช่จวนอ๋องเสียน พระชายารอง หยุนตอนนี้ยังไม่รู้เลยว่าไปอยู่ที่ไหน
พ่อบ้านกล่าวว่า “พระชายาบ้านข้าช่วง ก่อนโดนคนซุ่มทําร้ายร่างกายอ่อนแอมาก พักอยู่แต่ในเรือนตลอด ไม่ได้ออกจากเรือน หลายวันแล้ว ช่วงนี้พระชายารองหยุนยุ่งมาก ไม่อยู่ที่จวน ทั้งสองไม่มีโอกาสได้พบปะกัน เลย”
ลูกผู้หญิงไม่ควรไปห้องอยู่ไฟ ยิ่งเป็น ห้องที่แท้งลูก ประการแรกจวนอ๋องเสียนปิด เรื่องที่พระชายาแท้งลูกไว้ ประการที่สองคือ ไม่กล้าให้พระชายารองหยุนไปที่นั่น กลัวว่าจะ มีผลกระทบการตั้งครรภ์ในอนาคต
พระชายารองหยุนเลยคิดไปว่าอันหลัง หยุนไม่ชอบออกจากเรือน เล่นคนเดียวก็สนุก
อ่องตวนประหลาดใจเล็กน้อย “หลายวัน
“ขอรับ”
อ่องตวนหดหู่ ผู้หญิงที่แต่งงานแล้วออก ไปเที่ยวเล่นทุกวัน เหลวไหลจริงๆ
“ข้าจะไปรอข้างหน้า เรียกท่านอ๋องบ้าน เจ้าออกมา” อ๋องตวนเดินไปข้างหน้า พ่อบ้าน เดินตามอยู่ข้างหลัง
“ท่านอ๋องกระทําความผิด วันนี้ถูกหญิงที่ แต่งงานแล้วคนหนึ่งลวนลาม ตอนนี้รับโทษ อยู่ที่ลานโอวหลาน” พ่อบ้านตั้งใจพูดถึงเรื่องนี้
อ่องตวนหยุดลง “ว่าอันใดนะ?”
ยังมีเรื่องแบบนี้?
อ่องตวนเกือบหัวเราะออกมา
พ่อบ้านก้มหัวลง “วันนี้ในจานมีหญิงที่ แต่งงานแล้วมา ท่านอ๋องให้การต้อนรับ ห้อง โถงด้านหน้า ใครจะไปรู้ประตูก็เปิดออกหมด แท้ๆ นางยังกระโจนเข้าไปลวนลามท่านอ๋อง บ้านช้า ตอนแรกพระชายาบ้านข้าป่วยอยู่ ด้วย ความโมโหออกมาจากเรือน จับได้คาหนังคา เขา เพราะว่าเรื่องนี้ เลยดีหญิงที่แต่งงานแล้ว
และก็ ท่านอ๋องโดนลงโทษยังไม่พอ พระชายารังเกียจห้องโถงด้านหน้าสกปรก บอกว่าจะปรับปรุงใหม่อะไรนี่แหละ
อิฐพวกนี้ให้ส่งไปที่บ้านหญิงที่แต่งงาน แล้วคนนั้น เอาไปแลกเงิน
“แลกเงิน?” อ่องตวนไม่ได้คิดอะไรมาก ยังรู้สึกว่าน่า
ข่า
“เป็นถึงอ๋องผู้ทรงเกียรติ ให้พระชายา ลงโทษ ความสามารถตอนปกติไปไหนแล้ว?” อ่องตวนหันหลังไปทางประตู เขาจะไปรอหยุ นโล่ชวน ถามว่านางไปไหนมา
พ่อบ้านรู้สึกร้อนใจ พูดออกมาขนาดนี้ แล้ว ทําไมเขายังไม่เข้าใจอีก
อ่องตวนไปยืนรอที่หน้าประตู รอหยุนโล่ ชวนกลับมา
อาหย่ไปถึงจวนอ๋องตวนก็ให้คนไปแจ้ง ต่อจนฉูฉู คนรับใช้เห็นอาหยูก็กลัว ก่อนหน้า นั่นก็มาเผาเสื้อผ้า
หันหลังไปแจ้งต่อจุน จนฉยังโมโห เล็กน้อย
“ให้เขาเข้ามา” จนไม่กลัว
อาหย่เข้าประตูไปก็ตรงไปที่ลานหลัง เรือนเห็นจน ก็นําคําพูดของอันหลังหยุน แจ้งต่อนางไป
จนฉูฉูหน้าซีดเผือด นั่งลงไปบนเก้าอี้ จ้องไปข้างหน้าด้วยความตกใจ
อาห กล่าว “พระชายาโปรดตัดสินใจ โดยเร็ว หากกลับไปชา พระชายาบ้านข้าจะ เข้าวังไปเสียก่อน
จุน กํามือแน่น นางจะไม่รู้วัตถุประสงค์ ของอันหลิงหยุนได้อย่างไร
“เด็กๆ เรียกพ่อบ้านมา
พ่อบ้านมาถึงอย่างรวดเร็ว เข้าประตูไป หาจน
ระหว่างทั้งสองเคยมีอดีตบางอย่างด้วย กัน คําพูดจนอู พ่อบ้านไม่กล้าขัด
“พ่อบ้าน ข้ามีเพื่อนต้องการใช้เงินด่วน ต้องการหกหมื่นตำลึง เจ้าไปหยิบเอาหาหมิ่น ตำลึงจากตู้มาก่อน อีกสักพักข้าคืนให้เจ้า
พ่อบ้านลังเลไปสักครู่ กลับไปเอาเงินห หมิ่นนําลังมา
อาหย่รับตั๋วเงินมากล่าวว่า “อิฐอยู่นอก ประตู พระชายาดวนโปรดรับไว้ตรวจนับ
พูดจบอาหยู่ก็จากไป
จุนโมโหจนเกือบจะเป็นลมไป หก ห น า ง มันเจ็บกว่าโดนตัดเนื้ออีกอันหลัง หยุน เจ้ายากจนจนเป็นบ้าไปแล้วหรือ
พ่อบ้านไม่กล้าพูดมาก ขอตัวกลับออก
ไปก่อน
อาหรับเงินมาก็กลับจวนอ๋องเสียนด้วย ความดีใจ
เห็นอ๋องตวนที่หน้าประตูทักทายเสร็จ ก็ ก้าวเท้าเข้าไปข้างใน
พ่อบ้านอยู่กับอ๋องตวน เห็นอาหยู่กลับ มาพ่อบ้านจึงขอตัวตามเข้าไป เห็นตั๋วเงินต้อง
รู้สึกดีใจมากอยู่แล้ว ตอนที่หยุนโล่ชวนกลับมา ก็เป็นเวลา บ่ายแล้ว
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ