บทที่27พายุฝนตั้งเค้า

ตกดึกคนในวังนำอาหารค่ำเข้ามาส่งอันหลิงหยุนเห็น ว่าผู้ที่มาไม่ใช่ไห่กงกงจึงก้าวไปด้านหน้าเพื่อ สอบถาม”กงกงไห่กงกงอยู่ที่นี่หรือไม่?”

กงกงมองอย่างระมัดระวังและเอ่ยตอบ”ไห่กงกงถูกไท เฮาเรียกตัวกลับไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

อันหลิงหยุนรู้สึกว่ากงกงมีอะไรจะเอ่ยนางเดินเข้าไป ใกล้”กงกงมีเรื่องอะไรได้โปรดเอ่ยตามตรงนี่เป็นไข่มุก ราตรีที่ท่านพ่อซื้อให้ข้าใช้สำหรับส่องแสงสว่างกงกง โปรดรับไปจากนี้ข้ายังมีของดีๆมากมายให้แก่ท่าน”

เป็นผู้มาใหม่อันหลิงหยุนยังคงต้องเตรียมพร้อมอยู่ บ้างเพื่อปกป้องตัวเอง

มาอย่างฉุกละหุกไข่มุกเม็ดนี้คือไข่มุกราตรีทะเล หนานไห่เดิมนางใช้สำหรับบดทำยาวันนี้ก็ใช้ไปด้วยเช่น

กัน

กงกงไม่กล้าชักช้ารีบรับของเข้าเก็บในแขนเสื้อและ คำนับขอบคุณเล็กน้อยจากนั้นจึงมองดูด้านหลังของอัน หลังหยุนอย่างระมัดระวัง

เรื่องของอันหลิงหยุนกงกงรู้ดีจวนอ่องเสียนไม่ออก หน้าดังนั้นให้ไข่มุกแก่เขาจึงไม่เป็นอะไร

เหตุผลที่เขามาที่นี่ก็เป็นไห่กงกงที่จุดประกายสามารถได้รับประโยชน์ตัวเขาเองก็ย่อมมีความสุขแต่เขาเพียง

กังวลว่าหากอ่องเสียนรู้เข้าจะรักษาชีวิตน้อยๆนี้เอาไว้ไม่ ถึงแม้ว่าเสียนอ๋องจะไม่เห็นพระชายาเสียนในสายตา

อยู่

และมองราวกับทุ่งไม้ใบหญ้าแต่อย่างไรก็ตามตอนนี้พระ ชายาเสียนอยู่ต่อหน้าเขาแล้วหากเขาทำเช่นนี้ก็ออกจะ ทำให้อ่องเสียนเสียหน้าอยู่บ้าง

“กงกงโปรดวางใจท่านอ๋องเสียนนอนหลับลึกไปแล้ว”

หลังจากได้ยินคำพูดนี้กงกงก็โล่งใจและเอ่ยขึ้น”ข้าง นอกตอนนี้น่ากลัวอย่างยิ่งท่านเสินเฉิงเสี้ยงเสิ่นตรวจ สอบถึงผลลัพธ์อันน่าหวาดกลัวที่ท่านอ๋องเสียนได้รับ บาดเจ็บเกิดจากคนในจวนอ๋องเสียนเป็นเหตุเป็นท่าน อ่องเสียนที่คิดจะโยนความผิดให้ผู้อื่น!”

กงกงอายุยังน้อยไม่เกินยี่สิบปียามพูดจาไร้สาระก็ แสดงท่าทีออกมาอย่างเกินจริงแต่อันหลิงหยุนกลับรู้ดีนี่ ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแต่อย่างใด

กงกงสามารถพูดสิ่งเหล่านี้ออกมาได้นั่นเกรงว่าเป็น เพราะความสัมพันธ์ระหว่างนางกับกงชิงวี่ที่ไม่ลงรอยกัน

บวกกับการเผชิญหน้าระหว่างกงชิงวี่กับนางในก่อน หน้านี้หากไม่รับความอัปยศอดสูที่กงชิงวี่ต้องเจอในที่ สาธารณะซ้ำยังร่วมมือกับท่านพ่อของนางลงมือทำร้าย ตวนอ่องจนได้รับบาดเจ็บอีกด้วย
เสียนอ่องเกิดเรื่องแม่ทัพฮู่กั่วย่อมต้องปกป้องนางผู้ เป็นลูกสาวทั้งราชสำนักรู้ดีวังหลังก็รู้เช่นกันดังนั้นกงกง จึงยอมขายความสัมพันธ์นี้ให้แก่นาง

อันหลิงหยุนคิดคำนวณในใจ”กงกงท่านช่วยส่ง

ข้อความถึงท่านพ่อได้หรือไม่?”

“พระชายาโปรดเอ่ย”

กงกงรับของไปแล้วเรื่องที่ทำได้ย่อมต้องตอบรับ อันหลิงหยุนกระซิบ”บอกท่านพ่อว่าข้าท้องแล้ว” กงกงตกตะลึงจนหน้าถอดสี”พระชายาท่าน?”

“กงกงแค่นำคำพูดนี้ไปบอกท่านพ่อท่านพ่อจะต้องตบ รางวัลให้ท่านอย่างหนักแน่นอนข้าต้องขอขอบคุณกงกง ล่วงหน้าแล้วเรื่องนี้กงกงได้โปรดเก็บเป็นความลับหาก ท่านพ่อรู้ว่ามีคนรู้เข้านี่เป็นเรื่องคอขาดบาดตายแล้ว”

หนึ่งซื้อมาสองข่มขู่อันหลิงหยุนไม่กลัวว่ากงกงจะไม่ ช่วยเธอ

กงกงน้อยถึงแม้จะรู้สึกเสียใจขึ้นมาแต่เมื่อนึกถึงแม่ ทัพสู่กั่วการพึ่งพิงต้นไม้ใหญ่อย่างไรก็ไม่เสียหายการทำ เรื่องนี้ให้พวกเขาไม่ใช่ว่างานใหญ่มักย่อมต้องเสียง หรอกหรือในวังนี้มีใครไม่มีผู้พักพิงที่อันตรายบ้าง”

“พระชายาโปรดวางใจข้าน้อยจะนำไปบอกอย่าง แน่นอน”
“ขอบคุณท่านมาก”

กงกงวางอาหารเย็นลงจากนั้นจึงผลักประตูออกไป

ประตูปิดลงและด้านนอกถูกล็อก

อันหลิงหยุนหันมามองวงชิงที่ผู้ซึ่งกำลังนอนหลับอยู่ บนเตียงการช่วยชีวิตก็แค่เป็นเรื่องที่ในใจของเธอสั่งให้

ทำ

มีแค่ทำแบบนี้เท่านั้นนางถึงไม่ต้องลำบาก

เมื่อนั่งลงอันหลิงหยุนก็เตรียมพร้อมที่จะทานข้าวกง ชิงวี่ส่งเสียงเย็นชา”ข้ายังไม่ได้กินเจ้าก็กินก่อนแล้วมานี่ ให้ข้าทาน”

อันหลิงหยุนตะลึง”ท่านไม่ได้นอนหลับหรอกหรือ?”

“ทำไมข้าต้องนอน”กงชิงวี่หงุดหงิดอย่างไม่รู้สาเหตุ เขาเพิ่งจะตื่นแต่พอได้ยินนางเอ่ยว่าตั้งท้องขึ้นมาเขาก็ รู้สึกหงุดหงิดร้อนรนขึ้นมาทันที

คลื่นลมเริ่มต้นขึ้นแล้วในวังพวกเขาเริ่มลงมือแล้วผลัก

เรื่องทั้งหมดมาที่เขา

แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับบอกว่าตนท้อง

เดิมเธอสามารถหลีกเลี่ยงเรื่องนี้ได้ตราบใดที่เธอไม่ ออกตัวอะไรอันจือซานจะต้องปกป้องเธออย่างดีที่สุด และเขาก็จะไม่ต้องสนใจอีกต่อไป

มือนน้ำกับไฟความเป็นตายของเขาเสียนอ๋องอันจื่อซานไม่เคยเห็นอยู่ในสายตาโดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องราว แก่งแย่งในวังเช่นนี้

หากเป็นก่อนหน้านี้อันหลิงหยุนคงร้องไห้อ้อนวอนจะ เป็นจะตายแต่ตอนนี้ยามนางนิ่งขรึมกลับทำให้จิตใจ ของเขายุ่งเหยิ่งขึ้นมา

อันหลิงหยุนหยิบอาหารมาไว้หน้ากงชิงวี่จากนั้นจึงวาง ลงและยกขึ้นป้อนเขากงชิงวี่ไม่ยอมทานและหันหน้าไป ทางอื่น

“หากท่านไม่กินแล้วจะเรียกข้ายกมาทำไม?”

“ข้าไม่หิวแล้วนำไปเถอะ”กงชิงขี้เกียจอ้างเหตุผลจึง หลับตาลงอย่างอึดอัด

“ท่านอ๋องไม่ทานก็แล้วไปแต่ก็ต้องสงสารร่างกายของ ตนเองบ้างไม่ทานอาหารเช่นนี้บาดแผลจะยิ่งหายช้า”อัน หลิงหยุนเกรงว่าเลือดของตนจะให้ไปอย่างสูญเปล่า

“หลบไปอีกด้าน”

หากอันหลิงหยุนยังพูดต่อไปอีกกงชิงวี่คงหมดความ อดทนขึ้นมาแล้ว

อันหลิงหยุนลุกขึ้นจากนั้นจึงหลบไปนั่งทานข้าวที่อีก ด้านหนึ่งนางนั่งลงต่อและทำตัวตามสบาย

ในยามดึกด้านนอกเต็มไปด้วยหิมะและสายลมอัน หนาวเหน็บอันหลิงหยุนตื่นขึ้นมาและเห็นกงชิงวี่กำลัง มองออกไปข้างนอกนางรู้เช่นกันว่าด้านนอกมีผู้มาเยือนแล้วซ้ำยังมาเป็นจำนวนไม่น้อยอีกด้วย

นางลุกขึ้นอย่างเสียไม่ได้อันหลิงหยุนมองดูที่ ประตู”เมื่อนกแตกตื่นพายุฝนก็ตั้งเค้าในเมื่อมาถึงแล้วทำ ตัวลับๆล่อเช่นนี้จะนับเป็นผู้กล้าอะไรกันเหตุใดจึงไม่ลง มาให้ข้ารู้จักสักหน่อยจะได้ถือว่ามาไม่เสียเปล่า”

กงชิงวี่ตกตะลึงเล็กน้อยใบหน้าขาวซีดหันไปมองผู้ หญิงที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเตียงอย่างหยิ่งผยองใบหน้า มืดครึ้มช่างเป็นคนโง่เสียจริง

แต่ถัดมาจิตใต้สำนึกของกงชิงวี่ก็ถูกบทกวีสอง ประโยคนั้นทำให้แตกตื่นไป

เมื่อนกแตกตื่นพายุฝนก็ตั้งเค้าที่เอ่ยมานี้ไม่ใช่หมาย ถึงสถานการณ์ในตอนนี้หรอกหรือ?

ดวงตาเย็นชาส่องประกายวาบผ่านมองไปที่ใบหน้า ของหญิงสาวที่แสดงออกถึงความพร้อมในการต่อสู้ ดวงตาของเขาเพิ่มร่องรอยของความชื่นชมขึ้นมาอีก สายหนึ่งต่อในวินาทีถัดมาก็ส่งเสียงอือย่างเย็นชาเต็ม ไปด้วยความรังเกียจ

อันหลิงหยุนไม่สนใจเขาและรอคอยผู้ที่อยู่ด้านนอก

นางนับถือกงชิงวี่แล้วเช่นกันเป็นเสียนอ๋องน้องชายผู้ ที่ได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาทต่อให้ไม่ส่งกงกง และนางกำนัลชั้นสูงให้แต่การจัดการส่งขันทีและนาง กำนัลให้ยามเกิดเรื่องแค่ร้องเสียงดังก็ยังถือว่าเพียงพอผลคืออะไรก็ไม่มีเลยสักนิด

ดูท่ากงชิงหยู่จะสงสัยกงซิงพี่แล้วจริงๆ

ช่างสมกับเป็นการกระทำของตระกูลฮ่องเต้เสียจริง เดิมคิดว่าครั้งนี้คงเป็นข้อยกเว้นแต่ที่ไหนกลับล้วนเป็น พวกมือถือสากปากถือศีลเช่นกัน

อันหลิงหยุนหันกลับมามองกงชิงวี่อย่างอดไม่ได้กงชิง นิ่งไปใบหน้าที่เดิมมีความสงบปรากฏร่องรอยความ หงุดหงิดขึ้นมา”เข้าไปด้านในเตียงของข้า”

อันหลิงหยุนก็ตกตะลึงเช่นกันนางนิ่งอึ้งไปอยู่นาน

ในเวลานั้นเองด้านนอกประตูก็มีเสียงดังเกิดขึ้นอัน หลิงหยุนและกงชิงวี่มีปฏิกิริยาขึ้นมาทันทึกงชิงวี่ลุกตัว ขึ้นมานั่งในขณะที่อันหลิงหยุนหันหลังกลับไปมองดู

“ท่านนอนลงไปก่อน”

อันหลิงหยุนถอยหลังไปสองก้าวจากนั้นจึงหยุดยืนอยู่ ข้างๆกงชิงวี่สายตาจ้องไปยังผู้ที่กำลังเข้าประตูมาอย่าง เยือกเย็นกงชิงวี่พูดด้วยความโกรธ”ข้าให้เจ้าเข้าไปด้าน ใน”

“มาถึงเวลานี้ท่านยังจะมาอวดดีอีก?”อันหลิงหยุนเป็น ห่วงว่าบาดแผลของกงชิงวี่จะปริออกหากเป็นเช่นนั้น ความพยายามก่อนหน้าของเธอก็จะไร้ประโยชน์นาง อาจมองดูกงชิงวี่ตายไปได้แต่นางกลับไม่สามารถ ควบคุมหัวใจที่มักคล้ายจะกำลังกระโดดออกมานั้นได้เลย