บทที่ 85 ผู้รับใช้หมาจิ้งจอกหางสั้น

กงชิงวี่ออกจากรถม้าก็ไม่พบอันหลิงหยุน ถามอาหยู่แล้ว อาหยู่บอกเดินอยู่รอบๆ

อันหลิงหยุนอุ้มหมาจิ้งจอกหางสั้นกลับมา กงชิงวี่หานาง เจอพอดี

เห็นหมาจิ้งจอกหางสั้น ใบหน้าของกงชิงวี่นิ่ง ไม่พูดอะไร แต่มีประกายความแปลกใจในดวงตา

อันหลิงหยุนลูบหมาจิ้งจอกหางสั้นในอ้อมแขน พยายาม ไม่มองไปที่กงชิงวี่ พูด: “ข้าเก็บได้จากข้างหน้า มันบาด เจ็บอยู่ เลือดเต็มตัวไปหมด ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่รอดหรือไม่ ไม่รู้ว่าผู้ใดกันที่โหดเหี้ยมขนาดนี้ ลงมือหนักขนาดนี้ เกือบ เอาชีวิตของมันไปแล้ว”

อาหยู่วิ่งมาสีหน้าดูตกใจ: “ท่านอ๋อง หมาจิ้งจอกหาง

สั้น?”

อันหลิงหยุนแปลกใจ: “พวกเจ้ารู้จัก?”

“ข้าตามหามันมาโดยตลอด” กงชิงวี่เดินไปตรงหน้าอัน หลิงหยุน กำลังจะดูบาดแผลของหมาจิ้งจอกหางสั้น ทันใด หมาจิ้งจอกหางสั้นลืมตา ยืนขึ้นและแยกเขี้ยวไปทางกงชิง

อันหลิงหยุนตกใจ: “หายแล้ว?” มือของกงชิงที่ไม่เข้าใกล้ เก็บมือกลับมา
อาหยู่ใบหน้าเป็นกังวล : “ท่านอ่อง ยอมรับเจ้าของ

แล้ว? ”

“อม”

กงชิงวี่เหลือบมองอันหลิงหยุน หันหลังเข้าไปในรถม้า หมาจิ้งจอกหางสั้นจึงนอนอยู่ในอ้อมแขนของอันหลิงหยุ นอย่างอ่อนแรง ทรุดตัวลงถูไถอยู่ในอ้อมแขนของอันหลิง

หยุน

อันหลิงหยุนแปลกใจ: “อาหยู่ มันเป็นอะไรหรือ?”

อาหยู่กลุ่มใจอย่างมาก: “พระชายา หมาจิ้งจอกหางสั้น เป็นหมาจิ้งจอกที่มีจิตวิญญาณมาก มันสามารถเข้าใจ ภาษามนุษย์ เป็นสัตว์วิญญาณหายาก หาก ครอง จะได้รับแต่สิ่งดีๆ เกได้มันมาครอบ

อันหลิงหยุนไม่เข้าใจ จ้องมองอาหยู่เงียบ

อาหยู่พูดต่อ: “เมื่อมันยอมรับความเป็นเจ้าของ ก็จะจงรัก ภักดี มันยังฟังภาษามนุษย์เข้าใจอีกด้วย ท่านออกคำสั่งมัน ก็จะปฏิบัติตาม เมื่อครู่ท่านอ๋องเข้าใกล้ มันได้รับบาดเจ็บ สาหัสยังต้องการปกป้องพระชายาโดยไม่คิดชีวิต”

“หรือท่านอ๋องเห็นข้าเป็นศัตรู?”

อันหลิงหยุนเลิกสนใจเรื่องเล็กเอาเรื่องใหญ่ก่อน คิดว่า สัตว์ก็ล้วนมีจิตวิญญาณอยู่มาก บางคนไม่เพียงแค่ดูไม่ ออกว่าเป็นคนดีหรือร้าย ยังสามารถรู้ได้ว่าแผ่นดินไหว และน้ำท่วมเกิดขึ้นเมื่อใด

ทำไมอาหยู่ถึงเข้าใกล้หมาจิ้งจอกหางสั้นแล้วไม่ตอบสนอง กงชิงที่เข้าใกล้หมาจิ้งจอกหางสั้นก็ลุกขึ้น

อาหยู่ส่ายหัว: “อันนี้ไม่แน่ใจ เรื่องของหมาจิ้งจอกหาง สั้น ท่านอ่องเป็นคนบอก ท่านอ่องตามหาหมาจิ้งจอกหาง สั้นเป็นเวลาปีกว่าแล้ว คิดไม่ถึงว่าพระชายาจะได้รับมัน”

อาหยู่รู้สึกเสียดายแทนท่านอ่อง รอมานานขนาดนี้ ตาม หามาเนิ่นนาน สุดท้ายถูกพระชายาแย่งไป ไม่รู้ว่าท่านอ๋อง จะคิดบัญชีนี้อย่างไร!

“อาหยู่ ยังไม่ทำอาหารอีก?” กงชิงวี่ถามอยู่ในรถม้า

อาหยู่รีบเร่งไปเตรียมอาหารเช้า อันหลิงหยุนสัมผัสกับ หมาจิ้งจอกหางสั้น ลองเดินไปในรถม้า หมาจิ้งจอกหางสั้น เข้าไปในรถม้าและมีปฏิกิริยา จากที่เหลือเพียงลมหายใจ แผ่วเบา ทันใดนั้นก็ลืมตาขึ้นและจับจ้องไปที่กงชิง วี่ ซูไปทั้งตัว ขนลุก

อันหลิงหยุนจ้องมองกงชิงวี่”หรือว่าท่านต้องการฆ่า ข้า?”

ผู้คนจำนวนไม่น้อยต้องการเลือดของมัน หรือกงชิงวี่จะ เป็นคนทำ?

คิดว่าไม่ใช่ หากกงชิงวี่ต้องการเช่นนั้น ก็เป็นเพียงแค่ เรื่องง่ายดาย ไม่จำเป็นต้องทำให้ยุ่งยาก!

“ข้าตามมันมาปีกว่า ได้พบอยู่สองสามครั้ง มันเป็นสัตว์ ข้าตามจับมันไม่เกลียดคงเป็นไปไม่ได้”

อันหลิงหยุนลูบหมาจิ้งจอกหากสั้น: “เป็นเช่นนี้นี่เอง พวก ท่านเคยเจอกันก่อนแล้ว ถึงว่าท่านจึงเป็นศัตรูกับมัน เจ้าคิดว่าเขาจะทำร้ายเจ้า เรื่องนี้เจ้าวางใจได้ เขาจับเจ้าก็เพื่อ ต้องการเก็บเจ้าไว้ เพื่อเป็นประโยชน์ต่อเขา ไม่ได้จะ ทำร้ายเจ้า”

เขาชื่อกงชิงวี่ เป็นอ่องเสียนของประเทศต้าเหลียง เขา ไม่ได้ขาดสนหมาจิ้งจอกเลยแม้แต่ตัวเดียว ไม่เสียเวลาปีก ว่าเพื่อมาทำร้ายเจ้าหรอก

เขาคือสามีของข้า ข้าและเขา เราเป็นสามีภรรยากัน” อันหลิงหยุนเหมือนพูดกับเด็ก สายตาที่กงชิงวี่มองนาง เปื้อนด้วยรอยยิ้ม

ไม่ว่าสัตว์จะมีจิตวิญญาณอย่างไร แต่ก็ไม่ใช่มนุษย์ แม้แต่มนุษย์ ก็มีเวลาที่โง่เขลา พูดไปมันก็ไม่เข้าใจ

แต่หมาจิ้งจอกหางสั้นดูเหมือนจะเข้าใจ มองกลับไปที่อัน หลิงหยุนด้วยดวงตากลมโตที่น่าสงสาร อันหลิงหยุนรู้สึก ใจอ่อน: “เขาไม่ทำร้ายเจ้าหรอก”

หมาจิ้งจอกหางสั้นวางหัวลงในอ้อมแขนของอันหลิงหยุน ปิดตา ดูเหมือนจะยอมรับอันหลิงหยุนเป็นเจ้านาย รู้ว่าสามี อันหลิงหยุนคือ กงชิง มันเสียใจมาก

อันหลิงหยุนลูบหมาจิ้งจอกหางสั้น: “เขาต้องการจับเจ้า เพียงแค่ต้องการให้เจ้าเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา ดังนั้น จึงใช้วิธีสารพัด แต่ก็ไม่ได้คิดจะทำร้ายเจ้าจริงๆ แต่วันนี้ เจ้าเป็นแบบนี้ ต้องมีคนทำร้ายเจ้าแน่นอน คนเหล่านั้นต่าง หากที่เป็นคนชั่ว!”

หมาจิ้งจอกหางสั้นสะอื้นอย่างน่าสงสาร อันหลิงหยุนประหลาดใจที่พบว่า หมาจิ้งจอกหางสั้นฟังมนุษย์เข้าใจ จริงๆ

“เจ้าวางใจได้ ข้าไม่ปล่อยให้ผ่านแน่ รอเจ้าหายดี พาข้า ไปเจอคนที่ทำร้ายเจ้า ข้าจะระบายความโกรธให้เจ้า”

หมาจิ้งจอกหางสั้นลืมตาเงยหน้ามองอันหลิงหยุน กะพริบตาอย่างน่าสงสาร น้ำตาสองหยดไหลออกมา

อันหลิงหยุนตะลึง หาจิ้งจอกร้องไห้เป็น?

ดึงแขนเสื้อ อันหลิงหยุนเช็ดน้ำตาให้หมาจิ้งจอกหางสั้น : “เจ้าพักผ่อนก่อน ใช่แล้ว…”

อันหลิงหยุนหยิบมีดออกมาด้ามหนึ่ง พลิกมือไป กรีดเข้า ข้อมือ หมาจิ้งจอกหางสั้นฝืนลุกยืนขึ้น จ้องไปที่ข้อมือของ อันหลิงหยุนและสูดดม ราวกับได้กลิ่นอะไรดีๆ

อันหลิงหยุนหัวเราะ: “ดูเหมือนว่าจิตวิญญาณของเจ้าจะ สูงมาก กินเถอะ สิ่งนี้จะทำให้ร่างกายเจ้าหายเร็วยิ่งขึ้น”

หมาจิ้งจอกหางสั้นหมอบลงและปฏิเสธ อันหลิงหยุนรู้สึก ทุกข์ใจมากขึ้น หยิบจานขนมที่วางอยู่ในรถม้า เทขนมทิ้ง หยดเลื่อนลงไป

“เจ้าไม่กินทิ้งไปก็เสียดาย ในเมื่อเจ้ารู้ว่านี่เป็นของดี เจ้า กินแล้วจะได้หายไวๆ ก็จะปกป้องข้าได้ ตอนนี้มีคน มากมายต้องการทำร้ายข้า ได้รับเลือดของข้า”

หมาจิ้งจอกหางสั้นลืมตาขึ้น จ้องมองอันหลิงหยุน ดู เหมือนจะเป็นห่วงอันหลิงหยุน
อันหลิงหยุนวางหมาจิ้งจอกหางสั้นลง มันเลียเลือด รู้สึก มีแรงมากขึ้น ลุกขึ้นเริ่มเลียเลือด

เมื่อมันกินจนหมด อันหลิงหยุนพ้นมัดข้อมือ อุ้ม หมาจิ้งจอกหางสั้นขึ้นมาและลูบมันด้วยความสงสาร

“น่าสงสารจัง! ข้าจะทำให้คนที่ทำร้ายเจ้าชุดใช้” หมาจิ้งจอกหางสั้นกระปรี้กระเปร่าขึ้น ถูไถมีอของอัน หลิงหยุน

“นางคือผู้หญิงของข้า ทางที่ดีเจ้าควรสำรวมหน่อย” กงชิงที่ไม่พอใจ หูของหาจิ้งจอกหางสั้นกระดิก ไม่แยแส กงซิงวี่ลุกขึ้นนั่ง จ้องมองไป

อันหลิงหยุนปกป้องหมาจิ้งจอกหางสั้นทันที อธิบาย: “มัน บาดเจ็บอยู่ อารมณ์ไม่ดี ข้าจะพูดกับมันดีๆ เพคะ”

กงชิงวี่สีหน้าเย็นชา: “งั้นพูดไว้ก่อน จะให้ข้าโยนมันออก ไป หรือให้มันอยู่อย่างปลอดภัย โดยให้ข้าเป็นเจ้านาย ด้วย”

หมาจิ้งจอกหางสั้นกระดิกหู ไม่แยแสเช่นเคย

อันหลิงหยุนมองว่าหมาจิ้งจอกหางสั้นก็หยิ่งยโสเช่นกัน พบกับกงชิงถือว่าโชคร้าย

“ต่อจากนี้เจ้าต้องเชื่อฟัง ไม่เช่นนั้นเขาโกรธขึ้นมา ข้าก็ ปกป้องเจ้าไม่ได้แล้ว”

อันหลิงหยุนลูบหมาจิ้งจอกหางสั้น หมาจิ้งจอกหางสั้นฮึม ฮัมสองที
“ถือว่ารับปากแล้ว”

อันหลิงหยุนหายใจโล่งอก อาหยู่ก็จัดเตรียมอาหาร เรียบร้อยส่งไปที่รถม้า

ทั้งสองกินอาหาร ค่อยกลับไปจวนอ่องเสียน พักผ่อนหนึ่งวัน อันหลิงหยุนตามกงชิงวี่เข้าไปในวัง

ทั้งสองคนทำงานแยกกัน กงชิงที่ไปพบฮ่องเต้ชิงหยู่ที่ พระตำหนักจรุงจิต อันหลิงหยุนไปพบหวางฮองไทเฮาที่วัง เฉาเฟิง

หวางฮองไทเฮาดีใจอย่างมากเมื่อเจออันหลิงหยุน อัน หลิงหยุนถือโอกาสส่งมอบยากุหลาบให้

ไม่เพียงเท่านั้น อันหลิงหยุนยังสาธิตวิธีใช้ยากุหลาบ เป็นการส่วนตัว

“เสด็จแม่ ท่านเห็นหน้าข้ามีอะไรที่แตกต่างไปไหน เพคะ?” หลังจากอันหลิงหยุนทำความสะอาดใบหน้ายา กุหลาบถูกทาเพียงครึ่งหนึ่งของใบหน้า หลังจากดูดซับ แล้วให้หวางฮองไทเฮาดู

หวางฮองไทเฮาอดไม่ได้ที่จะแปลกใจ: “มีบางอย่างที่ แตกต่าง ใบหน้าที่ทาด้วยยากุหลาบมีเลือดฝาดและเนียน ละเอียด ด้านที่ไม่ใช้แย่กว่าเล็กน้อย”

“เสด็จแม่พูดได้ถูกต้องที่สุดเพคะ” อันหลิงหยุนกล่าว

ด้วยความเคารพ

หวางฮองไทเฮาถือกล่องใบเล็กที่อันหลิงหยุนส่งมาด้วยความงุนงง: “สิ่งนี้มีผลอย่างนี้จริงๆ หรือ?”

“เสด็จแม่ วงจรการเจริญเติบโตของผิวหนังมนุษย์คือ ยี่สิบแปดวัน วัน แม้ว่ายากุหลาบจะมีผลทำให้ความชุ่มชื้น และความสวยงาม แต่หากใช้ตามวงจรระยะเวลา หลังจาก ผ่านไปยี่สิบแปดวันผิวของเสด็จแม่จะนุ่มลื่นและเนียน ละเอียดมากขึ้น แม้ว่าจะไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิม ตอนอายุสิบเจ็ดสิบแปดหรือได้ แต่เมื่อเทียบกับคนปกติ จะ มีความแตกต่างมากเพคะ”

หวางฮองไทเฮาผงกหัว: “อ็ม….หยุนเอ่อรู้วิธีดูแลผู้คน จริงๆ แม้ว่าจะมีคนมากมายที่เล้าโลมให้เสด็จแม่มีความสุข แต่เมื่อเทียบกับหยุนเอ๋อ ก็ไม่มีใครเทียบได้ หยุนเอ๋อ เจ้า ใช้มันหรือยัง?”

“ทูลเสด็จแม่ วัตถุดิบต่างๆ ของยากุหลาบ ไม่ได้ได้มา โดยง่ายดาย และขาดแคลนมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งใน กระบวนการกลั่น หม่อมฉันไม่สามารถก้าวออกไปได้เป็น เวลาสองถึงสามชั่วโมง หม่อมฉันยังล้มเหลวในช่วงเวลาดัง กล่าว สารที่ดีที่กลั่นแล้วจะสูญเสียไป ก็ไม่สามารถใช้ได้ อีก ทำได้เพียงทิ้งไป

ดังนั้น จนถึงตอนนี้มีเพียงขวดเดียว

หากท่านอ่องไม่ให้ยืมห้องเก็บยาของจวนอ่องเสียนให้ กับหม่อมฉัน หม่อมฉันก็ยังคงไม่พบวัตถุดิบที่เป็น ประโยชน์มากมายที่จะทำยากุหลาบ

และนี่คือการใช้จ่ายวัสดุยาล้ำค่าทั้งหมดในห้องเก็บยา ของจวนอ๋องเสียน กลั่นออกมาเป็นยากหลาบนี้
หม่อมฉันจึงไม่เต็มใจที่จะใช้มันเพคะ

“ออ!”

หวางฮองไทเฮาอดสงสัยไม่ได้ อันหลิงหยุนรู้สึกในทันที ว่าไม่ใช่เรื่องดี เล่นกับหมาจิ้งจอกก็ไม่ใช่เรื่องสนุก เล่นกับ หมาจิ้งจอกแก่นั้นยิ่งไม่สนุกเลยแม้แต่น้อย

อันหลิงหยุนเขย่าหัวดึงสติ พูดกล่าว: “หม่อมฉันเคยคิด ว่าจะใช้ยากุหลาบเพคะ แต่เมื่อนึกถึงยากุหลาบนี้มีค่ามาก หากเสด็จแม่ยังไม่ได้ใช้ หม่อมฉันก็ใช้ก่อน หม่อมฉันจะ เป็นคนอกตัญญเพคะ

คิดได้ว่าหม่อมฉันยังเด็ก และเพิ่งแต่งงานเข้ามาอยู่ใน จวนอ่องเสียน อ่องเสียนไม่ชอบให้ใบหน้าหม่อมฉันมี เครื่องสำอาง ที่ผ่านมาหม่อมฉันใช้ทาบนใบหน้าไม่หยุด เมื่อเสียนเห็นดังนั้นก็บอกว่าหม่อมฉันเป็นกระปุกแป้ง หม่อมฉันกลัวเสียน

ดังนั้นหม่อมฉันเพื่อเอาใจกับเขา จึงไม่ชโลมทาแป้งอีก หม่อมฉันต้องรอให้คนที่ชอบหม่อมฉันมาบอกหม่อมฉัน ว่า หม่อมฉันแต่งหน้าแล้วสวย หม่อมฉันจึงจะใช้เพคะ

ถึงตอนนั้น หม่อมฉันต้องทำให้อ่องเสียนหันมามองเพคะ!

อันหลิงหยุนกล่าวอย่างหยิ่งผยอง ไห่กงกงเย้ยหยันและ หัวเราะ พระชายาเสียนช่างแน่เสียจริง

คำพูดเพียงสามสองประโยคก็ทำให้คนเชื่อ

หวางฮองไทเฮาหันกลับไปมอง กล่าวอย่างไม่พอใจ”พระชายาเสียนยังอ่อนเยาว์ เจ้าก็ยังอ่อนเยาว์หรือ?”

“ข้าน้อยมิบังอาจ!”

ไห่กงกงรีบพูด หวางฮองไทเฮาจึงหันกลับมาตบมืออัน หลิงหยุน อันหลิงหยุนมีข้อสังเกตบางประการว่านางเชื่อ

อายุยังน้อยและแข็งแรง แต่น่าเสียดายที่ลูกชายของ นางหยิ่งผยอง นางมีความหดหู

“เสด็จแม่แก่แล้ว เทียบกับพวกเจ้าที่อายุยังน้อยไม่ได้ เลย จึงทำได้เพียงคิดหาวิธี หมอหลวงเหล่านั้นไร้ประโย ชน์จริงๆ แต่หยุนเอ๋อ ถูกใจเสด็จแม่” หวางฮองไทเฮาไม่ กล่าวถึงเรื่องทำยากุหลาบเพิ่มเพื่อให้กับผู้อื่นใช้ และนางก็ ไม่อยากให้ผู้อื่นใช้

ช่างเป็นสิ่งที่หายาก ก็ต้องมีเพียงนางเท่านั้นที่สามารถ

ใช้ได้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ