บทที่ 73 ข้าอยากให้เจ้าแอบซ่อนดู

ดูบัญชีไปสักพัก อันหลิงหยุนก็รู้สึกยุ่งเหยิง อินุงตุงนัง กงชิงที่ถามว่า: “มีอะไรหรือ?”

“วันก่อนเข้าวัง รับปากกับเสด็จแม่ไว้ว่าจะเตรียมของให้ แก่นางเพื่อการนี้ จึงจำเป็นจะต้องไปหาของนิดหน่อย แต่ตอน นี้ข้าไม่กล้าไปไหนมาไหนตามอำเภอใจ”

อันหลิงหยุนไปไหนมาไหนคนเดียวเสมอ ชาติก่อนนางไม่ กลัวอะไรทั้งสิ้น ถึงแม้ว่าจะต้องพบกับฝนลูกกระสุนก็ตาม แต่ ตอนนี้ไม่เหมือนกัน คนกลุ่มหนึ่งรอที่จะดื่มเลือดของนาง นาง จึงไม่กล้าออกไปข้างนอกโดยพลการจริงๆ

เมื่อวานเขาก็รับปากแล้วว่า จะให้นางคอยตาม แต่ปัญหาอยู่ที่ว่า ตอนนี้นางมีธุระต้องทำ ไม่ไปไม่ได้ ถ้านางขอร้องคนอื่น ก็เท่ากับยอมลดท่าทีลง

จริงๆแล้ว ต่อหน้าเขา ท่าทีของอันหลิงหยุนก็ลดลงไปจน ติดดินอยู่แล้ว

แม้แต่ตัวนางเองก็หาไม่เจอแล้ว

“ห้องเก็บยาในจวนไม่มีหรือ?” กงชิงวี่มีธุระต้องจัดการ พิธีแต่งตั้งพระสนมกำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้า เรื่องที่เกี่ยวพันถึง หน้าตาของราชวงศ์ จะสะเพร่าไม่ได้

“ในจวนหม่อมฉันยังไม่ได้ดู ห้องเก็บยาในจวนแม่ทัพ ถูก หม่อมฉันย้ายมาจนเกือบหมดแล้ว ถ้าเป็นเช่นนี้ต่อไป หม่อม ฉันเองก็คงไม่มีหน้ากลับไปอีก” แสดงท่าทีจนใจ
จริงๆแล้วอันหลิงหยุนพูดออกไปโดยไม่ได้คิดอะไร แต่

เมื่อกงชิงที่ได้ฟังสีหน้ากลับเคร่งขรึม: “จวนอ๋องเสียนขาก

จนถึงขนาดว่าแม้แต่ยาก็ไม่มีปัญญาซื้ออย่างนั้นหรือ ถึงต้อง ให้พระชายากลับไปขนย้ายมาจากที่บ้าน?” ถึงแม้ว่าความจริงแล้วทุกครั้งที่อันหลิงหยุนกลับจวน

แม่ทัพ ก็จะขนย้ายยามา แต่กงชิงวี่เองก็ไม่ยอมรับ หากพูด ออกไป จวนอ๋องเสียนก็ไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

อันหลินหยุนในใจรู้สึกโกรธ แต่ก็ไม่กล้าพูดออกมา ตอนนี้ต้องการการปกป้องจากกงชิง วี่ นางจึงไม่กล้า โวยวาย

“ไม่ใช่อย่างนั้นเพคะ ก็เพียงแค่นำมาเล็กน้อยเท่านั้น บวก กับที่ก่อนที่จะแต่งงาน หม่อมฉันเองก็ใช้ยาในจวนแม่ทัพไป จนเกือบจะหมดแล้ว ช่วงที่เตรียมงานแต่งงานนั้น กำลังคนใน จวนแม่ทัพก็มีไม่เพีบงพอ การเตรียมยาก็ไม่ใช่เรื่องเร่งด่วน อะไร จวนแม่ทัพจึงไม่ได้ทำเป็นขั้นเป็นตอน ทุกวันก็จะกล่าว ถึงเอาไว้ในตารางเวลา รอจนกระทั่งข้าแต่งงาน เกิดเรื่องขึ้น ไม่น้อย แล้วใครจะจำเรื่องห้องเก็บยาได้ ไปๆมาๆก็คงจะลืม

รวมถึงปกติแล้วการจัดระเบียบยาภายในจวนแม่ทัพ เป็น หน้าที่ขอหม่อมฉันแต่เพียงผู้เดียว ด้วยเหตุนี้จึงไม่มีใครทำ หน้าที่แทน

ที่หม่อมฉันกล่าวไปเมื่อชั่วครู่ รู้ดีว่าไม่เหมาะสม เพียงแต่ เมื่อพบกับเหตุการณ์เช่นนี้ก็รู้สึกร้อนใจ ท่านอ๋องก็กำลังจับตา ดูความสัมพันธ์ฉันท์สามีภรรยาของเราอยู่ อย่าทรงคิดเล็กคิด น้อยกับหม่อมฉันอีกเลยเพคะ” อันหลิงหยุนพูดจบ ก็รอคำ ตอบจากกงชิงวี
() แจ้งรายงาน

กงชิงวี่สังเกตสีหน้าของอันหลิงหยุนอย่างละเอียด สงสัย จะดูถูกนางเกินไปหน่อย ปากนี้ช่างลื่นไหลราวกับทาน้ำมันไว้ ริงๆ

“วันนี้ข้าไม่มีเวลา เดี่ยวพักเสวยตอนกลางวันก็ให้ไปดูที่ คองเก็บยา ถ้าหากไม่มีค่อนว่ากัน”

กงชิงรับปากอันหลิงหยุน แต่นางก็ไม่ได้รู้สึกซาบซึ้งสัก ท่าไหร่ ถึงแม้จะไปที่ห้องเก็บยา แต่สิ่งที่นางต้องการก็ไม่มี อยู่ดี

แต่ในเมื่อกงซิงวี่พูดเช่นนี้แล้ว อันหลิงหยุนก็ไม่ได้พูด

อะไรให้มากความอีก

“ขอบพระทัยท่านอ่อง”

อันหลิงหยุนกล่าวขอบคุณ แล้วเดินไปยืนอยู่ทางด้านข้าง คงชิงวี่นึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อวานนางเองก็ตกใจไม่น้อย ซ้ำยังมี ฐานะเป็นถึงพระชายา ให้นางยืนอยู่เช่นนี้เห็นที่จะไม่เหมาะ สม จึงพูดว่า: “ไปนั่งเถอะ ถือโอกาสดูบัญชีไปพลางๆ ข้าเองก็ เหนื่อยแล้ว ดูพวกนี้จนตาลายไปหมดแล้ว”

“เพคะ”

อันหลิงหยุนเดินไปนั่งฝั่งตรงข้าม แล้วหยิบสมุดบัญชีขึ้น มาหนึ่งเล่ม ตั้งหน้าตั้งตาดูอย่างมุ่งมั่น

กงชิงวี่ทีนั่งอยู่อีกด้านหนึ่งกำลังจ้องมองนางอยู่ รู้สึก

อารมณ์ผ่อนคลายลงเล็กน้อย อันหลิงหยุนดูไปหนึ่งเล่ม แล้วก็ดูอีกหนึ่งเล่ม ความเร็วใน

การดูรวดเร็วมาก กงชิงวี่ก็ลองนำมาเปิดดู เมื่อเห็นว่าไม่มี ปัญหาจริงๆจึงวางลงไว้อีกทางด้านหนึ่ง แต่ตัวเขาเองก็รับรู้ได้ ว่า อันหลิงหยุนคนนี้ เหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน
เTS บางบก เจ้าแอบซ่อนดู

แจ้งรายงาน

ตั้งแต่คืนที่แต่งงานเข้ามาในจวนอ๋องเสียน นางก็เปลี่ยน ป

เมื่อนึกถึงท่าที่รักใคร่ที่อันหลินหยุนเคยมีให้เขาเมื่อครั้ง านมา แต่วันนี้กลับแสดงท่าทีต่อเขาเหมือนจะมีก็ได้หรือไม่มี ได้ กงซิงพี่ก็รู้สึกหงุดหงิดใจขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล จึงโยน มุดบัญชีที่เพิ่งจะหยิบขึ้นมาลง: “ดูใหม่”

อันหลิงหยุนตกใจเล็กน้อย แล้วจึงนำสมุดบัญชีขึ้นมาเปิด อีกครั้ง แต่ก็ไม่พบข้อผิดพลาด

รอบนี้ดูอย่างจริงจัง แต่เมื่อดูแล้วก็ไม่พบว่ามีปัญหาอะไร อันหลิงหยุนยื่นสมุดบัญชีเล่มนั้นกลับคืนในสภาพเดิม รอ ห้กงซิงวี่ตรวจสอบ

กงซิงวี่ขานรับสั้นๆ แล้วดูบัญชีเล่มอื่นต่อ

อันหลิงหยุนรู้สึกผิดหวัง ผู้ชายสมัยโบราณนี่ช่างประสาท สียกันจริงๆ แบบนี้ก็ได้ด้วย

หยิบสมุดบัญชีอีกเล่มขึ้นมาดู อันหลิงหยุนก็ยังคงดูด้วย ความรวดเร็ว ดูจบก็วางลงแล้วดูเล่มอื่นต่อ

เป็นเพราะกำลังดูอยู่ทั้งคู่ ความเร็วในการดูของพวกเขาก็ ใกล้เคียงกัน ขณะที่กำลังวางเล่มหนึ่งลงแล้วกำลังจะหยิบอีก ล่มหนึ่งขึ้นมา ไม่ทันได้ระวังมือทั้งสองจึงสัมผัสกัน

มือที่เย็นเล็กน้อยของอันหลิงหยุนหดกลับมา จับเข้าที่ หลังมือของกงชิง วี่ ประสานกันอยู่ หัวใจของกงชิงวี่เหมือนถูก กรงเล็บของแมวจับไว้อย่างไรอย่างนั้น จึงเงยหน้าขึ้นดู อัน หลิงหยุนจึงรีบหดมือกลับทันที

“หม่อมฉันไม่ได้ตั้งใจเพคะ”
ทM/3 ขาอนากให้เจ้าแอบซ่อนดู

© ) แจ้งรายงาน

อันหลิงหยุนทำหน้าเศร้า แสร้งทำท่าทีบริสุทธิ์ เกรงว่าจะ กกงชิงตำหนิ

กงชิงวี่แสดงสีหน้าไม่แยแส แล้วหยิบสมุดบัญชีขึ้นไปเล่ม นึ่งเพื่อเปิดดูต่อ ไม่ได้สนใจอันหลิงหยุนแต่อย่างใด แต่จริงๆ ล้วในใจของเขากลับสงบลงไม่ได้เลย เมื่อคิดถึงมือเล็กๆที่ ยินเล็กน้อยของอันหลิงหยุนจับเข้าเมื่อครู่ ใจของกงชิงวี่ก็ไม่ าจสงบลงได้ ความรู้สึกเช่นนั้นแปลกมาก คล้ายกับที่ถูกจูบ นวันนั้น เหมือนมีฟ้าผ่าลงมาตรงกลางใจ

กลืนน้ำลายอย่างไม่มีเหตุผล แล้วกงซิงวี่ก็โยนสมุดบัญชี องบนโต๊ะ พิงตัวลงบนเก้าอี้ ไม่ดูแล้ว

อันหลิงหยุนมองไป เห็นเขากำลังหรี่ตาลงเพื่อพักผ่อน อาจเป็นเพราะเมื่อคืนนอนหลับไม่สนิท

เมื่อมองบัญชีที่วางกองอยู่บนโต๊ะ อันหลิงหยุนก็ค่อยๆ หยิบสมุดบัญชีขึ้นมาดูต่อทีละเล่มๆ ในที่สุดก็ดูจนเวลาหมด ตลอดทั้งเช้าจึงได้พักหายใจ

อันหลิงหยุนเห็นว่าสมุดบัญชีที่อยู่ตรงหน้าดูเสร็จทั้งหมด เล้ว ไม่ได้มีปัญหาอะไร นางจึงลุกขึ้นขยับร่างกาย ในห้องนี้มี คนอยู่จำนวนมาก อีกทั้งยังเต็มไปด้วยสมุดบัญชี จึงหนาวมาก

ปกติแล้วภายในห้อง เวลาเช่นนี้จะมีกระถางจุดไฟวางอยู่ หลายใบ แต่ว่าในห้องนี้ ตั้งแต่เข้ามาก็ไม่เห็นกระถางจุดไฟ แม้แต่กระถางเดียว

ไม่ต้องถามก็รู้ว่า ไม่ได้เป็นเพราะเหตุผลอื่น บนพื้นนี้ก็มี สมุดบัญชี บนโต๊ะก็มีสมุดบัญชี ทุกคนกำลังยุ่งมาก กระถาง จุดไฟจึงถูกเตะล้มได้ง่ายๆ หากไม่ระวังแล้วโยนสมุดบัญชีลง ไปในกระถางจุดไฟ ก็จะยิ่งเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นไปอีก
หที่ 73 ข้าอยากให้เจ้าแอบซ่อนดู

แจ้งรายงาน

เช่นนี้ ไม่มีกระถางจุดไฟก็ถือว่าเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผล

แต่อันหลิงหยุนรูปร่างบอบบาง สามารถรอดมาได้ตลอด ซึ่งเช้าก็ถือว่าเต็มที่แล้ว อีกอย่างนางก็นั่งอยู่ที่เดิมตลอด ไม่ ได้ขยับไปไหนเลย

เลือดในตัวแข็งหมดแล้ว จึงลุกขึ้นยืนถูมืออยู่ภายในห้อง อให้เลือดไหลเวียนดีขึ้น ก็คงจะอุ่นขึ้นสักหน่อย

ไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อไหร่ ที่อันหลิงหยุนหมุนไปหมุนมาจน ปปะเข้ากับดวงตาที่ดูเวิ้งว้างราวกับท้องฟ้ามืดมิดยามค่ำคืน นั้นของกงซิงวี่

ตะลึงเล็กน้อยอยู่สักพัก ก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา ความรู้สึกปั่น ปวนแปลกๆในใจเริ่มเกิดขึ้นมาอีกครั้ง

“ท่านอ๋อง” อันหลิงหยุนถวายพระพรอย่างไม่รู้ตัว แม้แต่ ตัวนางเองก็รู้สึกตกใจ

ช่วงนี้ความรู้สึกแบบนี้มักจะเกิดขึ้นบ่อยๆ ไม่เพียงแต่กับ หัวใจเท่านั้น แม้แต่กับร่างกายก็ดูเหมือนว่านางจะไม่สามารถ ควบคุมได้

“มานี่สิ”

กงซิงวี่เรียกนาง อันหลิงหยุนเดินไปที่ด้านหน้าของกงชิงวี่ คงชิงวียื่นมือออกไปจะจับมือของนาง อันหลิงหยุนตอบสนอง อย่างรวดเร็ว รีบนำมือไปไว้ด้านหลังในทันที สองมือยู่ด้าน หลัง สีหน้าเคร่งขรึม ทำเหมือนกับกำลังพบเข้ากับปัญหาใหญ่ แม้แต่ดวงตาทั้งสองข้างก็แสดงออกถึงความตกใจและกังวล

สีหน้าของกงชิงเศร้าหมองลง มือหยุดอยู่กลางอากาศ แล้วมองนางด้วยความโกรธ: “ยื่นมานี่ ?”
เห มาตให้เงา บๆ แต่

แ4รายงาน

ไม่มีความอบอุ่นแม้สักเล็กน้อย เป็นความโกรธทั้งหมด อัน ลิงหยุนรับรู้ได้ จึงไม่กล้าที่จะไม่เชื่อฟังกงชิงวี่อีก ขณะที่ องเขา ก็ทำท่าทีว่านอนสอนง่าย

ค่อยๆยืนมืออกมา ทำราวกับว่ายื่นออกไปรับโทษอยู่ตรง น้ากงชิงวี มีอของอันหลิงหยุนถูกมือข้างหนึ่งของกงซิงวี่จับ ว้ แล้วออกแรงดึง จนอันหลิงที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ล้มลงไป

กงชิงวี่ยินมืออกไปคว้าอันหลิงหยุนมานั่งอยู่บนตักของ เงชิงรี สีหน้าตกใจและแดงก่ำ

กงชิงวกัมหน้าลงไปมอง อันหลิงหยุนหลบตา จับมือของ ลงซิงวีไว้แน่น ตื่นเต้นจนใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

กงชิงวีช้อนคางของนางขึ้นมา: “หากข้าต้องการเจ้ากล้า หลบอย่างนั้นหรือ?”