บทที่ 65 เข้ากันได้ดี
“ข้าน้อยถวายบังคมท่านอ๋องเสียน และพระชายา เสียน”
เมื่อไห่กงกงเห็นกงชิงวี่และอันหลิงหยุน เขาก็เดิน มาข้างหน้าเพื่อทำความเคารพ หลังจากอยู่ในวังมาเป็น เวลานาน เขาสามารถเห็นได้ว่าใครจะก้าวไปข้างหน้า และใครจะสูญเสียอำนาจ ผู้น้อยอย่างเขาล้วนมอง ออกได้อย่างชัดเจนและแม่นยำกว่าใครๆ
ไม่ว่าไห่กงกงจะมองอย่างไร ก็ล้วนรู้สึกว่าภาย Wb หลังอันหลิงหยุนจะต้องเชิดหน้าชูตาแน่
“กงกงมาที่นี่ มีเรื่องอะไร?” กงชิงวี่ทำตัวสบายๆ ยิ่งกว่าเมื่อก่อน
ไห่กงกงรีบกล่าวอย่างรวดเร็ว “ข้าน้อยรับคำสั่ง ขององค์ไทเฮา ให้มาเชิญพระชายาเสียนไปยังพระตำ หนักเฉาเฟิ่ง ไม่กี่วันมานี้ไทเฮาล้วนเอ่ยถึงพระชายา เสียนโดยตลอด เมื่อได้ยินมาว่าวันนี้ฮ่องเต้รับสั่งเรียก ตัวอ่านอ๋องเสียนและพระชายา จึงได้ให้ข้าน้อยมารอ เชิญเป็นพิเศษ ”
กงชิงวิ่มองไปที่อันหลิงหยุน “ในเมื่อเสด็จแม่ คิดถึงเจ้า ก็ไปเถอะ”
“เพคะ”
อันหลิงหยุนย่อตัวเคารพ ก่อนจะเตรียมพร้อมไป เจอหวางฮองไทเฮา ในเวลานั้นเอง สวีกงกงก็รุดหน้า เข้ามาใกล้
“ข้าน้อยถวายบังคมท่านอ๋องเสียนและพระชายา
เสียน” “กงกงมีเรื่องอะไร” กงชิงที่มองเขา ดวงตาเต็มไป
ด้วยความเฉยชา สวีกงกงน้อมตัวลง “ฝ่าบาทมีรับสั่งให้ข้าน้อยมา
เชิญท่านอ๋องเสียนและพระชายาเสียนไปยังพระ ตำหนักจรุงจิต”
ใบหน้าของไห่กงกงเคร่งขรึม เขาหรี่ตามองและ เอ่ย “คำนับสวีกงกง”
สวีกงกงอายุน้อยกว่าไห่กงกง อีกทั้งไห่กงกงเป็น ของของหวางฮองไทเฮา ต่อให้ทั้งสองไม่ได้แบ่งสูงต่ำ แต่ก็ยังคงต่างกันอยู่ดี
ไห่กงกงเคารพก่อน สวีกงกงจึงรีบเคารพกลับ “คำนับไห่กงกง ถวายพระพรองค์ไทเฮา”
“สวีกงกง ข้าน้อยได้รับคำสั่งมาแล้ว มิทราบว่า สามารถให้พระชายาเสียนไปกับข้าน้อยก่อนได้หรือไม่ จากนั้นจึงค่อยไปยังพระตำหนักจรุงจิต?” ไห่กงกงไม่ เกรงใจแต่อย่างใด ต่อให้เรื่องนี้เขาจะชิงตัดหน้าก่อน แต่สวีกงกงกลับไปก็ไม่กล้าพูดจาไร้สาระอะไรออกมา
“เชิญไห่กงกง”
สวีกงกงไม่มีทางเลือกอื่นเช่นกัน เขามาช้าไป
กงชิงวิ่งมองไปอันหลิงหยุน นัยน์ตาล้ำลึกขึ้นมากี่ ส่วน “ข้าไปที่พระตำหนักจรุงจิตก่อน เจ้าตามไห่กงกง ไปยังพระตำหนักเฉาเฟิ่ง เมื่อเจอเสด็จแม่แล้วจงรับใช้ ให้ดี”
พูดจบกงชิงวี่ก็เดินไปยังทิศทางของพระตำหนัก จรุงจิต ด้านหลังตามด้วยสวีกงกง
อันหลิงหยุนค่อยหันไปมองไห่กงกง “กงกง”
“พระชายาเสียน ไม่กี่วันมานี้สบายดี?” ไห่กงกง ยิ้มแย้ม มองดูก็รู้ว่าอารมณ์ดี
อันหลิงหยุนกล่าว “ล้วนดี ไทเฮานอนหลับดีหรือ
ไม่”
“ดี ไม่กี่วันนี้ ไม่เพียงแต่นอนหลับสบาย แต่สีหน้า ยังดูดีขึ้นกว่าเดิมมาก ทุกวันล้วนรับสั่งถึงพระชายา เสียน”
ไห่กงกงเดินไปด้านหน้า ทั้งสองมุ่งหน้าไปยังพระ
ตำหนักเฉาเฟิ่ง
“เช่นนั้น ไม่กี่วันนี้สุขภาพของกงกงดีขึ้นแล้วหรือ ไม่?” อันหลิงหยุนถาม
ไห่กงกงพยักหน้า “ดีขึ้นแล้ว ดีขึ้นกว่าเดิมอย่างยิ่ง กลางคืนนอนหลับ กลางวันมีเรี่ยวแรง ข้าน้อยคิดมา ตลอดว่าที่สุขภาพไม่ดี นั้นเป็นเพราะเนื่องจากเข้าวัง มา ใครจะไปคิดว่าเกิดจากสวรรค์ไม่เติมเต็ม บิดามารดามิได้ให้กำเนิดร่างกายที่ดี ต้องขอบคุณพระชา ยาเสียน”
“กงกง แม้ว่าไก่ตุ่นโสมจะเป็นยาชูกำลัง แต่ก็ไม่ สามารถกินได้ตลอด ข้อแรกภายในวังนั้นไม่ค่อย สะดวกนัก ข้อสองโสมสามารถใช้เป็นยาแต่สามส่วน ของมันเป็นพิษ ไม่เหมาะที่จะกินมากเกินไป
วันนี้ที่ข้ามาที่นี่ได้นำยาบำรุงร่างกายมาด้วยขวด
หนึ่ง”
“หา?”
ไห่กงกงตะลึง อันหลิงหยุนมองดูรอบๆ ตัว ยาม กลางวันในวังล้วนเต็มไปด้วยผู้คนและสายตามากมาย ไห่กงกงเข้าใจในทันที เขายิ้ม “พระชายาเสีย
วางใจ ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นคนของข้าน้อย ปากสะอาด
ปิดสนิท”
“เช่นนั้นก็ดี” อันหลิงหยุนแบบมี ออก ไห่กงกงรีบ เข้าไปประคองนางและหยิบสิ่งของในมือออกไป พร้อมๆ ก่อนที่ไห่กงกงจะเก็บมันไปในแขนเสื้อ
แม้ว่าเงินจะสำคัญ แต่สำหรับคนเช่นไห่กงกงแล้ว ชีวิตสำคัญกว่า
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่ออายุมากย่อมต้องการที่จะ แข็งแรง
อันหลิงหยุนให้ขวดยาแก่เขา ย่อมสำคัญยิ่งกว่า ให้ทรัพย์สินเงินทอง เขาก็ซาบซึ้งเช่นกัน
ยิ่งกว่านั้นนางยังนำยาเข้าวังมาด้วยตนเอง หาก ถูกใครรู้เข้า ย่อมต้องถูกลงโทษ อันหลิงหยุนแบกรับ ความเสี่ยงเช่นนี้ ย่อมแสดงให้เห็นว่านางนับเป็นคนที่มี ความกล้าหาญเปิดเผยไม่น้อย
ใครกันที่จะไม่ต้องการอยู่ภายใต้ผู้ที่เชื่อถือและ สนับสนุนได้
“พระชายา ข้าน้อยเป็นเพียงชายชราไร้ประโยชน์ หากพระชายาไม่รังเกียจ ข้าน้อยยิน..”
“กงกง ข้าไม่ต้องการอะไร กงกงปลอดภัยดี ข้าก็ พอใจแล้ว” อันหลิงหยุนมองไปรอบๆ “กงกง ในโลกอัน แสนกว้างใหญ่นี้ ในวังแห่งนี้ หากมีใครสักคนที่หวังดี กับข้า ข้าก็พึงพอใจแล้ว”
ข้าก็เป็นแค่หมอ มิอาจละเลยผู้ป่วย ส่วนเรื่องอื่นๆ ช่างมีน้อยนิด”
จิตใจของผู้คนไม่สามารถคาดเดาได้ และอันหลิง หยุนก็ไม่คาดหวังให้พวกเขาติดตามนาง แม้กระทั่ง ปกป้องตัวเองนางยังทำไม่ได้ นับประสาอะไรกับคนอื่น
แต่นางเป็นหมอ นางทนเห็นคนป่วนทนทุกข์ ทรมานไม่ได้ บางครั้งจึงอดไม่ได้ที่จะเป็นคนดี
นางก็จนใจเช่นกัน
สำหรับไห่กงกง เขาติดตามหวางฮองไทเฮามา ตลอดทั้งชีวิต แม้ว่านางจะมีความตั้งใจดึงเขาเข้ามา แต่ก็ไม่ใช่เพื่อผลประโยชน์ส่วนตัวแต่อย่างใด อย่างมากที่สุดก็แค่มีใครสักคนคอยดูแลในวังแค่นี้ก็พอแล้ว
ไห่กงกงพยักหน้าเป็นเวลานาน “” พระชายาเป็นผู้ ฉลาดเฉลียว ข้าน้อยไม่มีทางลืมพระองค์”
“กงกงเกรงใจแล้ว” อันหลิงหยุนพยักหน้าและเดิน ไปข้างหน้า ไห่กงกงเดินตามไปอย่างใกล้ชิด
อันหลิงหยุนเดินมาถึงด้านนอกของพระตำหนัก เฉาเฟิง ไห่กงกงเข้าไปกราบทูล หลังจากออกมาจึงพา อันหลิงหยุนเข้าไป
“พอแล้ว ไม่ต้องคุกเข่า ขึ้นมาเถอะ ข้ามีเรื่อง อยากสอบถามเจ้า” หวางฮองไทเฮามองดูไปยังคน ติดตามทั้งสอง นางกำนัลทั้งสองถอยฉากออกไป อัน หลิงหยุนถือชายกระโปรงของนางและเดินขึ้นบันได เมื่อมาถึงหน้าพระที่นั่งเฉาเฟิ่ง ก็มีคนเลื่อนเก้าอี้มาให้ อันหลิงหยุนเอ่ยขอบคุณก่อนจะนั่งลงตรงหน้าหวางฮ องไทเฮา
“เสด็จแม่” อันหลิงหยุนนั่งอยู่ไม่ไกลจากหวางฮอง ไทเฮา นางก้มหน้าลงตามกฎระเบียบ
หวางฮองไทเฮาประเมินอันหลิงหยุนอยู่ครู่หนึ่ง “ร่างกายดีขึ้นแล้วหรือ?”
“ขอบพระทัยเสด็จแม่ที่เมตตา ดีขึ้นมากแล้ว
เพคะ”
“ดีขึ้นแล้วก็ดี จะได้ไม่ต้องทรมาน หยุนเอ่อ”
“เสด็จแม่”
อันหลิงหยุนเต็มไปด้วยความกลัว วันนี้นางเรียก ตนเองว่าหยุนเอ๋อ?”
แทบจะคิดว่าตนเองหูฝาดไป
หวางฮองไทเฮาหัวเราะ “เจ้าและข้าก็คือแม่สามี และลูกสะใภ้ ข้าเรียกเจ้าว่าหยุนเอ๋อก็นับว่าสมควร เพียงแต่สะใภ้ของราชวงศ์ จะมีวันคืนของตนเองที่ไหน กัน เจ้าและข้าแม้ว่าจะเป็นสะใภ้ของวงศ์ตระกูล แต่ เจ้านั้นเป็นพระชายาเสียน จึงไม่จำเป็นต้อง เคร่งเครียดมากนัก อีกทั้งยังไม่จำเป็นต้องทำตัวเป็น ทางการ
“เพคะ เสด็จแม่”
“อึม….หยุนเอ่อ แม่มีเรื่องหนึ่งที่อยากรู้ การ เปลี่ยนอายุขัยและรูปลักษณ์ของคนผู้หนึ่งด้วยยานั้น สามารถทำได้หรือไม่?”
ทันใดนั้น อันหลิงหยุนก็เข้าใจเจตนาที่แท้ จริงของหวางฮองไทเฮาทันที
“เสด็จแม่ รูปลักษณ์นั้นสามารถเปลี่ยนได้ อายุขัย ก็สามารถเปลี่ยนแปลงได้ เพียงแต่….มิอาจบังคับได้ ได้แต่ค่อยๆ เป็นไปทีละขั้นตอนเท่านั้น”
“อย่างเช่น?” หวางฮองไทเฮาอายุมากแล้ว แต่ กลับเป็นกังวลเรื่องอายุขัยอย่างยิ่ง
ในฐานะแพทย์ อันหลิงหยุนยังคงไม่เข้าใจอยู่บ้าง ผู้ป่วยล้วนอยากหายป่วยเร็วๆ เพื่อหลุดพ้นจากโรคภัย ส่วนคนแก่ล้วนอยากมีอายุยืนยาวร้อยปี
จิ๋นซีฮ่องเต้เสาะแสวงหาหมอและยามากมายก็ เพื่อประการนี้เช่นกัน
“มีวิธีการเสริมสวยบางอย่าง แต่ยังคงต้องรักษา ความงามด้วยวิธีที่เหมาะสม”
“อย่ามัวแต่อมพะนำ พูดมาเถอะ แม่อยากได้วิธี รักษาความงามอย่างถาวร” หวางฮองไทเฮาอดทนไม่ ไหวอีกต่อไป ท่าทีจึงแข็งกร้าวขึ้นมา
อันหลิงหยุนอยู่ภายใต้ความกดดันอย่างมาก การ พูดคุยกับคนในราชวงศ์ ไม่ปลอดภัยอย่างยิ่ง
หนึ่งวินาทีก่อนหน้านี้ยังคงยิ้มเป็นมิตร แต่อีก วินาทีถัดมานั้นกลับเย็นชาเป็นน้ำแข็ง
อันหลิงหยุนไม่กล้าผ่อนคลาย นางตอบกลับอย่าง จริงจัง “มีวิธี”
“อืม ต้องทานยาหรือ?” หวางฮองไทเฮาพยักหน้า ด้วยความพึงพอใจ ท่าทีผ่อนคลายลง
อันหลิงหยุนส่ายหัว “หม่อมฉันสามารถให้ครีม บำรุงผิวหน้าแก่เสด็จแม่ใช้ภายนอก ประกอบกับมาส์ก หน้าและครีมล้างหน้า ประกอบกับเสด็จแม่ทานยา สำหรับบำรุงผิวหน้าและบำรุงผิวตามที่หม่อมฉันสั่ง การรักษาความงามไม่ใช่ปัญหา
“เช่นนั้นก็ดี เช่นนี้เรื่องนี้มอบให้เจ้าจัดการแล้ว” หวางฮองไทเฮาไม่เกรงใจอีกต่อไป
อันหลิงหยุนลุกขึ้นสองมือกุมกัน “หม่อมฉันรับ บัญชา”
“สิ่งที่หยุนเอ๋อเอ่ยมา ต้องใช้เวลาเตรียมการนาน แค่ไหน?” ผู้หญิงล้วนรักสวยรักงาม แม้แต่ในวัยชรา หวางฮองไทเฮาก็ไม่มีข้อยกเว้น
“เสด็จแม่ ของเหล่านี้ต้องใช้เวลาเตรียมการสักครู่ แต่ของบางส่วนจวนอ๋องสมควรที่จะมี ของหายาก หม่อนฉันจะเป็นผู้ไปหาด้วยตนเอง เพื่อให้แน่ใจว่าพวก มันปลอดภัย”
“อืม หยุนเอ๋อจัดการเรื่องนี้ ข้าก็ย่อมสบายใจ”
อันหลิงหยุนคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เสด็จแม่ หม่อมฉันจะ เตรียมสิ่งเหล่านี้ให้กับพระองค์ก่อนก่อนวันแต่งตั้งพระ สนม จากนั้นจะสาธิตวิธีใช้ให้เสด็จแม่เป็นการส่วนตัว”
“อืม…นั่งลงเถอะ ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง” หวางฮองไท เฮาเอ่ยต่อ
อันหลิงหยุนรู้ ยังเหลือเรื่องชีวิตยืนยาว
“เสด็จแม่เชิญตรัส”
“จากมุมมองของหยุนเอ๋อ สุขภาพร่างกายของแม่
ยังสามารถมีชีวิตได้อีกกี่ปี?”
อันหลิงหยุนถอนหายใจอย่างเย็นชานางจะรู้ได้
อย่างไร?
ตัวนางเองยังไม่รู้ว่าตัวเองกำลังจะตายเมื่อไหร่
“เสด็จแม่ จากที่หม่อมฉันเห็น เสด็จแม่ยังมิอาจ พิจารณาไปถึงเรื่องของอายุขัยได้”
“โอ้?” ดวงตาของหวางฮองไทเฮาเป็นประกาย ราวกับคลื่นสีฟ้า ดวงตาเต็มไปด้วยแสงสว่าง
อันหลิงหยุนเอ่ย “อันที่จริง สุขภาพของเสด็จแม่ นั้นเมื่อเทียบกับหม่อมฉันยังดีกว่ามาก หม่อมฉัน สุขภาพอ่อนแอ บางครั้งก็มีอาการจิตใจหดหู แต่เมื่อไม่ กี่วันที่ผ่านมาหม่อมฉันตรวจชีพจรของเสด็จแม่ และ พบว่าร่างกายของพระองค์นั้นยังคงมีพลานามัยที่ สมบูรณ์ เลือดลมไหลเวียนดียิ่ง ดังนั้นหม่อมฉันจึงเห็น ว่า เสด็จแม่ไม่จำเป็นต้องไปคำนึงถึงเรื่องอายุขัยแต่ อย่างใด แต่ร่างกายของมนุษย์ยังคงต้องการการบำรุง ควรเริ่มตั้งแต่เนิ่นๆ และเริ่มจากภายในสู่ภายนอก ทั้ง สองล้วนต้องคำนึงถึง”,
“อืม”
หวางฮองไทเฮาพอใจอย่างมากกับคำตอบของอัน หลิงหยุน และพยักหน้า
อันหลิงหยุนเอ่ย “เสด็จแม่ หม่อมฉันสามารถจัด เตรียมอาหารบำรุงให้กับพระองค์ได้ เพื่อเตรียมพร้อม สำหรับภายหลัง”
“เช่นนี้ก็ดี เอาตามนี้เถอะ” ว่านฮองไทเฮาลุกขึ้น
อันหลิงหยุนก็ลุกขึ้นด้วย
ไห่กงกงเข้ามาช่วยประคอง แต่หวางฮองไทเฮากลับเอ่ยอย่างไม่พอใจ “ไม่ต้องประคองข้า”
“ไอ้หยา ข้าน้อยช่างโง่งม”
ไห่กงกงยุ่งอยู่กับการมองไปที่อันหลิงหยุน อัน หลิงหยุนจะไม่เข้าใจได้อย่างไร
อันหลิงหยุนรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อประคองหวางฮ องไทเฮา ในขณะที่หวางฮองไทเฮาด้านหนึ่งเดินลง บันได อีกด้านหนึ่งเอ่ยพูด กลับเป็นอันหลิงหยุนที่ไมรู้ สึกหวาดกลัวหวางฮองไทเฮามากขนาดนั้นอีกต่อไป
ผู้หญิงล้วนมีความรักสวยรักงามตามธรรมชาติ ซ้ำ การมีอายุยืนยาวล้วนถนนสายหนึ่งที่ทุกคนมองไม่เห็น เพียงแต่บนถนนสายนี้ บางคนเลือกที่จะเพิกเฉย ความ ฉลาดทำให้พวกเขาเข้าใจได้ว่า บางสิ่งบางอย่างนั้นไม่ สามารถคาดหวังได้ไม่ว่าสิ่งนั้นจะดีแค่ไหนก็ตาม
อย่างไรก็ตามบางคนกลับมีมุมมองที่แตกต่างกัน เมื่อบุคคลมาถึงจุดสูงสุดของอำนาจ และมีทุกสิ่งอยู่ใน กำมือพวกเขา พวกเขาย่อมไม่ใช่คนอีกต่อไป แต่เป็น พระเจ้าที่อยู่เหนือผู้คน สิ่งที่พระเจ้าต้องการไม่ใช่สิ่งที่ ผู้คนคิด สิ่งที่พวกเขาต้องการก็ไม่ใช่สิ่งที่ผู้คนต้องการ เช่นกัน
จิ๋นซีฮ่องเต้ยังสามารถดื่มด่ำกับความเป็นอมตะได้ เหตุใดหวางฮองไทเฮาจึงไม่หลงระเริงไปกับมันเล่า และสิ่งที่นางต้องทำคือให้สิ่งที่พวกเขาต้องการต่อ หน้าคนเหล่านี้ เมื่อพวกเขาได้สิ่งที่ต้องการ รอจนกระทั่งพวกเขาตาย นางก็ไม่ต้องที่ใช้ชีวิตอยู่บนความ หวาดกลัวอีกต่อไป
“หยุนเอ๋อ ช่วงนี้เจ้ากับวี่เอ๋อเป็นอย่างไรบ้าง? เขา รังแกเจ้าหรือไม่?” ในที่สุด หวางฮองไทเฮาก็ค่อยเอ่ย พูดจาของผู้เป็นแม่สามีต่อลูกสะใภ้ขึ้นมา อันหลิงหยุ นรีบตอบทันทีเช่นกัน
“ท่านอ๋องดีกว่าเมื่อก่อนมากเพคะ ทรงปฏิบัติกับ หม่อมฉันอย่างใส่ใจมากขึ้น” ใส่ใจให้นางตาย!
“เช่นนี้ก็ดีแล้ว!
สนทนากันไปมา พวกนางเข้ากันได้ดี จนกระทั่ง ถึงเวลาอาหารกลางวัน กงชิงวี่มาถึงแล้ว แต่หวางฮอง ไทเฮากลับยังไม่ปล่อยคนไป
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ