บทที่ 57 สิ่งที่อยู่ในรถม้า
ไห่กงกงรีบลุกขึ้นจากพื้น รีบมองไปยังอันหลิงหยุ น พอมองดูคนเบื้องหน้า รีบทำถวายความเคารพ: “ท่านมาแล้วหรือ ข้าน้อยขอถวายบังคมอ๋องเซียน”
“กงกงเชิญลุกขึ้น!” กงชิงวี่โค้งตัวอุ้มอันหลิงหยุน เดินไปยังด้านในพระตำหนักเฉาเฟิ่ง
ไห่กงกงโบกมืออย่างเร่งรีบ ส่งสัญญาณให้รีบ
ตามไป
เมื่อเขาพระตำหนักเฉาเฟิ่งแล้วกงชิงวี่เรียกนาง: “ลุกขึ้น? ข้ามีเรื่องจะถามเจ้า”
ไห่กงกงมองไปอย่างระมัดระวัง ข่าวลือภายนอก
เป็นเรื่องจริง อ่องเสียนไม่สนใจพระชายาเสียน เห็นถึง ขั้นนี้แล้ว ยังเรียกให้ลุกขึ้น ถ้าหากตายขึ้นมาจะทำ เช่นไร ท่านดูเถิด!
ไห่กงกงกระวนกระวายยิ่งกว่าอะไรใดๆ กงชิงวี่ยัง คงถือทิฐิ : “ข้าถามเจ้า เจ้าทำร้ายพระชายาตวนใช่หรือ ไม่?”
“ขณะนี้แล้ว คนจะตายอยู่แล้ว ยังจะถามอีก?” ฮ องไทเฮาเห็นอะไรแบบนี้ไม่ได้ สวมเสื้อคลุมเดินออก มาทีละก้าว ความเย็นชาบนใบหน้าที่สง่างาม กงชิง เงยหน้าขึ้นมอง สีหน้าจึงดีขึ้นเล็กน้อย
“หม่อมฉันถวายบังคมเสด็จแม่”
กงชิงวี่คำนับเล็กน้อย หวางฮองไทเฮามองเขาโดย ไม่ใส่ใจนัก: “พอแล้ว ปล่อยนางลง เจ้าไม่ต้องการ ข้า ต้องการ! ”
พูดอยู่หวางฮองไทเฮาเดินลงมาข้างล่าง มองอัน หลินหยุนที่ใบหน้าซีด เหงื่อท่วมตัว ส่ายหัว: “เป็นเด็กที่ น่าสงสารจริงๆ อาไห่ เจ้ารีบหน่อย เรียกหมอหลวงมา สายแล้วจะไม่มีใครอยู่!
“ข้าน้อยไปเดี๋ยวนี้พ่ะยะค่ะ”
ไห่กงกงรีบดำเนินการ กงชิงวี่วางคนลง หวางฮอง ไทเฮานั่งลงสัมผัสร่างกาย จึงพบว่า มีบางอย่างโผล่ ออกมาจากต้นขาด้านนอกของอันหลิงหยุน
เปิดเสื้อคลุมอย่างระมัดระวัง ข้างบนเต็มไปด้วย เลือด หวางฮองไทเฮามองกงชิงวี่ที่อยู่ข้างๆ กงชิงวี่ก็คาดไม่ถึง ตกใจเล็กน้อย เลือดมากขนาด
นี้!
“ออกไปให้หมด” หวางฮองไทเฮาบอกเหล่าขันที ให้ออกไป เหลือเพียงนางกำนัลไม่กี่คน เปิดกางเกง ของอันหลิงหยุนออกทีละชั้น ต้นขาด้านใน เข็มเงิน หลายเล่มเจาะอยู่ข้างใน ก็คือจุดที่มีเลือดไหลออกมา มาก
“โกเอ๊ย เด็กคนนี้! ”
ปล่อยเสื้อผ้า หวางฮองไทเฮาก็จับมืออันหลิงหยุ นมาดู ในมือก็มีเข็มเจาะอยู่ บนมือมีเลือดไหลเล็กน้อย
ปล่อยมือออก นางกำนัลด้านข้างวางอ่างน้ำที่ เตรียมไว้นำไปวางที่ด้านหน้าหวางฮองไทเฮา หวางฮ องไทเฮาล้างมือ มีคนนำผ้าเช็ดมือส่งให้ เช็ดมือแล้ว หวางฮองไทเฮามองไปทางกงชิงวี่: “หากเสด็จแม่พูด คนนี้เสด็จแม่ชอบ วี่เอ๋อให้อภัยได้หรือไม่ ปล่อยนาง ไป?”
กงชิงวี่สีหน้าไม่ดีนัก: “หม่อมฉันไม่อยากทำร้าย นาง เพียงแค่ไม่ชอบขี้หน้า เมื่อครู่….
นึกถึงจุนฉูฉูถูกทำร้ายจนเป็นเช่นนั้น ก็ยังไม่กล้า
บอกว่านางทำ เขาก็เครียดขึ้นมา
จนป่านนี้แล้ว ยังจะไปหาเรื่องจุนฉูฉู แค่คิดไม่ถึงว่าอันหลิงหยุนจะเป็นเช่นนี้
“พูดไม่ออกแล้วหรือ? เสด็จแม่เคยผ่านมา แม้ว่า การกระทำของเด็กคนนี้ไม่เป็นที่ชื่นชอบของคนอื่น แต่ตาของนางเสด็จแม่รู้นางไม่มีเจตนาทำร้ายใคร ตรงข้ามกับอีกบางคน เจ้าดูไม่ออกสินะ?”
หวางฮองไทเฮาลุกขึ้นเดินไปอีกฝั่ง หมอหลวงเดิน ประตูจากด้านนอก คลานก้มหัวให้กับหวางฮองไทเฮา อยู่ที่พื้น
“พอแล้ว ไปดูพระชายาเสียน น่าสงสารจับใจ!
หวางฮองไทเฮาไม่รีรอคนข้างล่างพูดอะไร โบกไม้ โบกมือ ให้พวกเขาไปดูอันหลิงหยุน
หมอหลวงไม่กล้ารอช้า ตามไห่กงกงเข้าไปอย่างเร่งรีบ วางกล่องยาดูอาการให้อันหลิงหยุน
“ทูลไทเฮา ตรวจไม่พบพ่ะย่ะค่ะ แต่ดูจากอาการ ป่วยของพระชายาเสียน เหมือนถูกพิษ” หมอหลวง คุกเข่าทูลแจ้ง
“พูดไร้สาระ ข้าออกมาพร้อมกับพระชายา ข้าไม่ เป็นไร พระชายาจะถูกพิษได้อย่างไร?” กงชิงวี่รู้สึกว่า แม้จะถูกพิษ ก็ไม่น่ารุนแรงขนาดนี้
อันหลิงหยุนสามารถถอนพิษได้ด้วยตนเอง นาง ยังสามารถตายแล้วฟื้นคืนชีพ พิษทำให้เป็นเช่นนี้ได้ หรือ?
“แต่ข้าน้อยตรวจสังเกต เป็นเช่นนี้จริงๆ พ่ะย่ะค่ะ” หมอหลวงก็ไม่รู้จะทำอย่างไร หรือว่าอ๋องเสียน ต้องการให้พระชายาเสียนตายจริงๆ แม้แต่ถูกพิษยัง ไม่สามารถพูดออกมาได้
“เสด็จแม่ หม่อมฉันพานางกลับไป ดึกมากแล้ว ไม่ รบกวนเสด็จแม่พักผ่อนแล้วพ่ะย่ะค่ะ” กงชิงวี่โค้งลำตัว อุ้มอันหลิงหยุนแล้วต้องการจากไป ไห่กงกงก็ กระวนกระวาย รีบมองหวางฮองไทเฮา ถ้าออกไปเช่น นี้ ก็คงตายแน่นอน อ่องเสียนจิตใจโหดเหี้ยมเกินไป แล้ว
พระชายาเสียนไม่พูดอื่นใด เป็นถึงคนที่ช่วยชีวิต เขานะ!
“เจ้ากลับไปตรวจสอบเรื่องถูกยาพิษ เจ้าเชื่อก็ดีไม่เชื่อก็ดี ข้าเชื่อคำพูดของหมอหลวง หากเจ้าไม่เชื่อ ตรวจหาหลักฐานมาให้ข้าดู ข้าดูเจ้าฟื้นฟูได้ดีเพียงนี้ และไม่มีเรื่องอะไรต้องทำ ไปเถอะ”
หวางฮองไทเฮาเลิกแขนเสื้อ กงชิงวี่ปฏิเสธไม่ได้ มองดูอันหลิงหยุนในอ้อมแขนแล้วปล่อยวางกลับไป ก่อนหน้านี้ฟื้นคืนชีพได้ ดูคราวนี้ก็เช่นกัน
ปล่อยคนแล้ว กงชิงวี่ประสานกุมมือพูดกล่าว “หม่อมฉันรับคำสั่งก็ได้พ่ะย่ะค่ะ”
พูดจบกันหลังไปโดยไม่มีเยื่อใย
ไห่กงกงไปดู คนเดินไปไกลแล้วจึงกล้าเดินกลับ มาพูดกับหวางฮองไทเฮา: “ตอนที่ข้าน้อยไป พบคน เข้าพอดี แสงมีดสะท้อน ทำให้ข้าน้อยตกใจแทบแย่”
ว่านฮองไทเฮาหยกคู่ดวงตาอันเฉียบคมขึ้นมอง:
“เจ้า?
“ไม่ใช่หรือพ่ะยะค่ะ?” ไห่กงกงรีบพูด
หวางฮองไทเฮาไม่สนใจเขา มองไปทางด้านอัน หลิงหยุน: “เฝ้าดูให้ดี ข้าไปพักแล้ว”
“ข้าน้อยรับทราบพ่ะย่ะค่ะ!”
หวางฮองไทเฮาลุกขึ้นกลับไปบรรทม ไห่กงกงรีบ เข้าช่วยพยุง: “ไทเฮา ค่อยๆ พ่ะย่ะค่ะ….” ส่งหวางฮองไทเฮาไปที่ห้องบรรทม ไห่กงกงกลับ มาเฝ้าดู เหล่าหมอหลวงถอนพิษให้กับอันหลินหยุนกินยาตามสัญญาณของพิษก่อน จะได้ผลหรือไม่นั้น พวก เขาก็ไม่รู้ได้
แต่ก่อนรู้สึกมาโดยตลอดว่าอันหลิงหยุนไม่เป็น ที่รัก แต่ที่เห็นตอนนี้ ถ้าตายขึ้นมา พวกเขาคงเสียใจ และโศกเศร้าไปตามๆ กัน
“กงกง พยายามแล้ว จะเป็นอย่างไร คงต้องดูโชค ชะตาพระชายาเองแล้ว” หมอหลวงก็ทำอะไรไม่ได้
ไห่กงกงพูด: “ขอบคุณมาก ข้าน้อยดูอยู่ พวกท่าน ไปพักผ่อนก่อน มีเรื่องอะไรข้าน้อยจะเรียกหาพวก
ท่านเอง”
“กงกงเชิญขอรับ”
เหล่าหมอหลวงกลับไปพักผ่อน ไห่กงกงเดินไปมา ตรงหน้าอันหลิงหยุนอย่างกังวล ทำไมยังไม่ดีขึ้น!
ออกจากวังกงชิงวี่ที่ขึ้นรถม้า คนขี่รถม้ารีบขี่กลับ ไป กงชิงที่พิงอยู่ในรถม้าหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านครู่หนึ่ง ยังไงก็อ่านไม่รู้เรื่อง โยนออกไปอย่างง่ายดาย หนังสือ โดนตะเกียงพลิกคว่ำ ไฟคว่ำแล้วด้านในบางสิ่งสีดำ ไหลออกมา กงชิงวี่ยกคิ้วดูสิ่งเหล่านั้น จับที่ด้ามจับ ด้านหนึ่งของตะเกียง เปื้อนเล็กน้อย สิ่งนั้นยังคง เล็ดลอดไม่หยุด
กงชิงขมวดคิ้ว ใบหน้าหม่นหมองลงเล็กน้อย! โยนมันออกไปอย่างง่ายดาย ตะเกียงก็บินออกไป
ด้วยอย่างง่ายดาย
เสียงตกลงพื้นดังพรึบ ด้านหน้ารถม้ามีตะเกียง น้ำมันแขนอยู่ทั้งสองด้าน คนขี่รถม้ามองตะเกียงน้ำมัน ที่พื้น บีบแส้ม้าในมือแน่น
เงียบตลอดทาง รถม้าไปถึงหน้าประตูจวนอ๋องเสีย น กงชิงที่ลงจากรถม้า ย่างก้าวเข้าไป
คนขี่รถม้าเดินตามหลังเข้าไป พ่อบ้านออกมาพบ เข้า แปลกที่ไม่เห็นอันหลิงหยุน: “ท่านอ๋อง พระชายา ล่ะพ่ะยะค่ะ?”
กงชิงวี่หยุด หันมองคนที่ตามเข้ามา
อาซิวคุกเข่าทั้งสองลงที่พื้น: “ท่านอ๋อง อาซิวมารับ
โทษแล้ว!”
พ่อบ้านอยู่ในอาการงุนงง นึกอะไรขึ้นได้ ในใจสั่น
กลัว
“เรียกอาหยู่มา” กงชิงที่ใบหน้าเยือกเย็น กล่าว
ด้วยเสียงเย็นชา
พ่อบ้านรู้ว่าแย่แล้ว แอบส่งคนไปตามถางเหอมา
อาหยู่ออกมาจากลานด้านหลังมองอาซิวที่คุกเข่า อยู่กับพื้น ไม่พูดอะไรรีบคุกเข่าลง
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ