บทที่ 56 ตอแหลให้ตายกันไปข้าง

อันหลิงหยุนรู้ว่ากงชิงวี่ละกงชิงหยินไปกันแล้ว และเพราะว่าพวกเขาไปแล้ว นางจึงทำพยายามให้ตน มีชีวิตชีวาขึ้นอย่างมาก ก้าวที่อ่อนแรงอย่าช้า พร้อม กับเงยหน้ามองจุนฉูฉู

ในมือจุนฉูฉถือมีดอยู่ นางพยายามอยู่นานจึงเห็น ชัดเจน รอบด้านมีขันทีคนหนึ่ง ขณะที่อันหลิงหยุนเงย หน้ามอง ขันทีก็เหมือนไม่เห็นอะไร หันหลังเดินจากไป

ไม่ยากที่จะคิดได้ ในวังมีคนช่วย

จุนฉูฉูที่กล้าเช่นนี้ ก็เพราะในนี้มีแต่คนของนาง นางสามารถทำได้โดยไม่ต้องเกรงกลัวใดๆ

คิดเช่นนี้อันหลิงหยุนก็ไม่เสียเวลาเจรจากับจุนฉูฉู แม้ร่างกายไม่ปกติ แต่ก็ยังเจาะตัวเองอย่างรุนแรงที่ หนึ่ง บังคับตัวเองให้ฟื้นคืนชีวิตชีวามา หยุดมองจุนฉูฉู: “เจ้ารีบเช่นนี้ ไม่กลัวว่าจะเกิดอะไรผิดพลาดขึ้น เข้า ลากเจ้าให้มาเป็นแพะรับบาป”

มาถึงขนาดนี้แล้ว ลงมือเถอะ!

จุนฉูฉูยิ้มเย็นชา: “ก็เพราะว่ามีแค่สองคน ข้าถึง วางใจ เกิดเรื่องกับเจ้า ไม่มีใครคิดว่าเป็นฝีมือข้า”

จุนฉูฉูเข้าใกล้ อันหลิงหยุนกำหมัดแน่น นางไม่มี แรง มิฉะนั้นนางตอแหลได้ตายคาเท้าแน่

“นั่นไม่จำเป็น เจ้าลองดู จะสำเร็จหรือไม่ ใครมันจะไม่มีญาติคนสองคน เจ้าคิดจริงๆ หรือว่า ในวังครอบ ครองด้วยตระกูลจุนของพวกเจ้า”

อันหลิงหยุนสังเกตอย่างละเอียด หวังว่ารอบๆ จะ มีสักคน ไม่ว่าจะเป็นกงชิงหันหลังกลับมาด่านางสักที ก็ยังดี แต่ในตอนนี้มันไม่มีความเป็นไปได้

นางก็ไม่คาดหวังใดๆ คิดซะว่าเป็นเรื่องจิตปรุงแต่ง ขึ้นทั้งนั้น

ชายผู้นั้นแม้เห็นว่าจุนฉูฉูจะทำร้ายนางแล้วไง ไม่ แน่อาจจะวิ่งมาเอามีดไปแล้วแทงนางหลายๆ เพื่อไม่ให้เลือดสาดเปื้อนบนร่างของจุนชูซู ทีก็ได้

จุนฉูฉูครุ่นคิด ความกังวลเกิดขึ้นในดวงตา มองไป รอบๆ แต่ไม่นานเธอก็ยิ้ม

“ความตายมาเยือนเจ้ายังไม่รู้ตัวอีก คนในวังมาก็รู้ ดูกันว่ามีดของข้าเร็ว หรือพวกเขาจะมาเร็วกว่ากัน” จุนฉฉเดินขึ้นหน้า วาดมีดออกไป ละเลงที่ใบหน้า อันหลิงยุน อันหลิงหยุนหลบ พยายามหลบจนได้

“เจ้าจะทำให้ข้าเสียโฉมงั้นรึ?”

อันหลิงหยุนถอยหลังนั่งอยู่บนขั้นบันได ร่างกาย ไร้เรี่ยวแรง ไม่ว่าจะยังไงนางก็ใช้แรงไม่ได้

“หี ใบหน้าเจ้านี้แค่เห็นข้าก็เกลียด ทำลายมันใน วันนี้ ดูเจ้ายังจะให้ท่าคนยังไง?” จุนฉูฉูไม่ต้องการชีวิต อันหลิงหยุน หากฆ่าอันหลิงหยุน นางก็จะถูกสอบ

ปากคำ แต่ทำลายใบหน้า นั่นก็จะต่างไป สำหรับผู้หญิงไร้ยางอายใครจะไปสนใจเรื่องที่ใบหน้าจะถูก ทำให้เสียโฉม

จุนฉูฉเดินหน้า จับแขนอันหลิงหยุน พยายาม ทำลายใบหน้าอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนดิ้นไม่หลุด มีด ใกล้เข้ามาตรงหน้า เสียงฝีเท้าเร่งรีบเจ้าที่ไกลใกล้เข้า มาสองคนตกใจ จุนซูรีบเก็บมีดกลับมา พยุงอันหลิง หยุนขึ้นมา

“พระชายาเสียนไม่ระวังเลย ทำไมล้มลงล่ะ”

อันหลิงหยุนหัวเราะ เปลือกตาที่อ่อนแอไร้ เรี่ยวแรงยกขึ้นและมองไปที่จุนฉูฉู: “งั้นต้องขอบคุณ พระชายาตวนที่พยุงข้าลุกขึ้น”

ทั้งสองลุกขึ้น จุนฉูฉูออกแรงที่มือ ผลักอันหลิน หยุนลงไป และตั้งใจให้ส่วนหน้าลงไปปะทะที่ขั้น บันได อันหลิงหยุนจะโชคร้ายเช่นนี้ได้ไง จับจุนฉูฉู แน่นลากให้นางลองอยู่ด้านล่าง จุนฉฉร้องคร่ำครวญ อ้า หนังใบหน้าแนบอยู่ที่ขั้นบันได เจ็บจนน้ำตาไหล

“พระชายาตวน ทำไมท่านเป็นเช่นนี้ นั่นทำจากหิน เชียวนะ บาดใบหน้าเสียหายแล้วจะพบผู้คนอย่างไร หากท่านไม่ช่วยข้า ที่ถูกบาดก็คือข้า รีบให้ข้าดูเร็ว!” อันหลิงหยุนตั้งใจพูดเสียงดัง จีนฉูฉูไม่กล้าพูดอะไร เลย ทนเจ็บ ร้องไห้น้ำตาอาบหน้า และในเวลานี้ ใบหน้านางบวม แม้จะเป็นคืนมืด ก็ยังสามารถเห็น ความอัปลักษณ์บนใบหน้าได้ชัดเจน อาการบวมเกิด ขึ้นอยู่ตรงกลางของใบหน้าพอดี ดูตลกและน่าเกลียด
“โย่ นี่มันอะไรกัน?”

เวลานี้ไห่กงกงก็มาถึงตรงหน้า ในมือถือโคมไฟ มองไปยังพระชายาทั้งสอง มองแล้วตกใจ และแทบจะ หัวเราออกมา นี่หมายความอย่างไร น่าเกลียดเพียงนี้?

แต่อดกลั้นไว้ได้ไม่กล้าหัวเราออกมา “ไห่กงกง เพราะข้าไม่ดีเอง เมื่อครู่ยืนไม่นิ่ง

ร่างกายอ่อนแรง แทบจะล้ม เพราะพระชายาตวนบังข้า ไว้ จึงช่วยข้าไม่ให้ล้มไป แต่กลับทำให้พระชายาตวน ล้ม พระชายาตวน ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม?”

อันหลิงหยุนไปพยุงจุนฉูฉู มือใช้แรงหยิกข้อมือ ขุนฉูฉู จุนฉูฉูจ้องอันหลิงหยุนอย่างตะลึง ดวงตากลม “เจ้า….”

กัดริมฝีปาก จุนฉูฉูไม่สามารถทำให้เรื่องวุ่นวายได้ ถ้าเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ ไม่ใช่แค่ฮ่องเต้ แม้แต่ตระกูล จุนก็ไม่ปล่อยนางไว้แน่

“ขอบคุณพระชายาเสียน”

จุนซูฉลุกขึ้นใบหน้าเจ็บเจียนตาย รีบบังใบหน้าไว้ ไม่กล้ามองไห่กงกง

“กงกงมาที่นี่มีเรื่องอันใด?” จุนฉูฉูกล่าวถาม ไห่กง กงจึงนึกเรื่องสำคัญขึ้นได้

“อัยโย่ ดูข้าคนนี้ คงเลอะเลือนเพราะแก่แล้ว ทำไมลืมเรื่องสำคัญได้ นี่มัน ไทเฮาร่างกายไม่สบาย นอนไม่หลับ ให้พวกกระหม่อม ร้องเพลงให้นางฟัง แต่พวกข้าเป็นที่ไหนกัน! ไทเฮาได้ยินว่าพระชายาเสีย นมาแล้ว นึกถึงเรื่องบรรยายกลุ่มฝึกอบรมเมื่อคราว ก่อน จึงเรียกพระชายาเสียนไปบรรยายกลุ่มฝึกอบรม”

ไห่กงกงพูดเสียงแหลม จีบมือแบบกล้วยไม้ แล้วชี้ ปิดหน้าหัวเราะ เขาทนไม่ไหวจริงๆ สภาพพระชายาต วน จะพบผู้คนเช่นไร!

“งั้นเชิญกงกง พระชายาเสียนเจอกันวันหลัง”

ขุนฉูฉุถอนสายบัว เดินไปอย่างสุภาพ แต่หันหลัง กลับเดินกะเผลก ไห่กงกงจับตามองไปอย่าง ระมัดระวัง แล้วหันไปดูอันหลิงหยุน ผู้นี้ก็ไม่ดีนัก ฤดู หนาวแท้ๆ เหงื่อเต็มหน้า!

“พระชายาเสียน เดินไปกับข้าน้อยเถิด! ”

ไหกงกงสะบัดไม้ปัด ยื่นมือมาให้อันหลิงหยุน อัน หลิงหยุนเข้าใจทันที ไห่กงกงดูออก

นางเคลื่อนไหวช้า เอามือวางลงบนแขนของไห่กง กง ร่างเกือบจะล้มลง ไห่กงกงจับไว้ทัน เตือนเสียงเบา: “ท่านต้องระวังหน่อย ถนนลื่นนะ!”

“ขอบคุณกงกง!”

“ไปเถอะ!”

ไหกงกงนำคนมาด้วยหลายคน คนที่ข้างกายถือ โคมไฟ เขาเดินและดูอันหลิงหยุนในเวลาเดียวกัน รู้สึก กังวลมากขึ้น
“พระชายาเสียน ต้องการให้ข้าน้อยหาวิธีให้หรือ ไม่ ไปแจ้งให้แม่ทัพทราบ?”

อันหลิงหยุนส่ายหัว: “ไม่ต้องแล้ว เกรงว่าท่านพ่อ จะกังวล อีกอย่างไทเฮาอยู่ที่นี่”

คำว่าไทเฮายังอยู่ที่นี่ ไห่กงกงพยักหน้า ถือว่า เข้าใจเจ้านาย

ระหว่างทาง ลมหิมะเต็มท้องฟ้า จนอันหลิงหยุน ไม่รู้ว่ามาถึงพระตำหนักเฉาเพิ่งได้อย่างไร ถึงหน้าพระ ตำหนักเฉาเพิ่งอันหลิงหยุนยืนไม่มั่นคงแล้ว ร่างกาย เอนเอียงเล็กน้อย หนังตาก็เริ่มกระตุก ดูเหมือนว่าจะ หลับแล้ว

ไห่กงกงกระวนกระวายใจ นี่เกิดอะไรขึ้น? เหงื่อท่วมตัว ยืนไม่มั่นคง ต่อให้ตกใจก็ไม่น่าตกใจจนเป็นเช่นนี้?

“อัยโย่เว๊ย นายน้อย ท่านอย่าทำข้าน้อยตกใจ หากมีอะไรบางอย่างผิดปกติ ท่านจะให้ข้าน้อยใช้ชีวิต อยู่ต่อไปอย่างไร?”

ฮองไทเฮายังพอพูดให้เข้าใจได้ แม่ทัพอันนั้นเป็น เจ้านายที่เกรงกลัวกฎระเบียบ ถ้าเกิดอะไรขึ้นอันหลิง หยุน และอยู่ภายใต้สายตาของเขา หลังจากนี้เขายัง จะมีชีวิตอยู่ต่อหรือไม่ อันจือซานคงทุบกระดูกของเขา ให้ละเอียดเพื่อเป็นอาหารสุนัข!

“เร็วเข้า ยืนโง่อยู่ทำไม ไปทูลฮองเฮา พวกเจ้าเร็วเข้า!”

ไห่กงกงย่ำเท้าอย่างกระวนกระวาย ป้องปาก ตะโกน

ขันทีตัวน้อยวิ่งเข้าไปอย่างเร่งรีบ อันหลิงหยุนยืน ไม่มั่นคง เอนเอียงไปมา คนล้มไปยังพื้น

ไห่กงกงมอง ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วเพื่อ ปกป้อง พยุงอันหลิงหยุนทัน เขายืนไม่มั่นคงล้มนอน อยู่ที่พื้น อันหลิงหยุนเอียงไปมา ดูเหมือนกำลังจะล้ม ลงไป ข้างกายมีร่างคนคนหนึ่ง จับคว้าไว้ทัน อันหลิง หยุนลืมขึ้นอย่างมีนงง อย่างตลก: “ทำไมถึงเป็นท่าน?”