บทที่ 53 เหงื่อออกอย่างประหลาด

อันหลินหยุนกลับถึงลานโอวหลานมองไปรอบ บ้าน ไม่เห็นกงชิงจึงกลับไป แต่ขณะที่นางกำลังผลัก เปิดประตูห้อง ก็เห็นว่าบนเตียงมีคนนั่งอยู่

เห็นกงชิงวี่ อันหลิงหยุนหยุนหัวใจลนลาน กลัว อะไรเจออย่างงั้น

“ท่านอ๋อง”

ปิดประตู อันหลิงหยุนแสร้งทำเป็นเดินอย่างสงบ ที่จริงนางรู้ กลัวไปก็ไม่มีประโยชน์

เพียงแค่บางครั้งเหนื่อยก็เกินไป มาถึงสถานที่เลว ร้ายนี่ เหมือนกับต้องคอยต่อสู้ทุกวัน ต้องเตรียมพร้อม รับมือกับสิ่งไม่คาดคิดทั้งปวงอยู่ตลอดเวลา นาง เหนื่อยแล้ว เหนื่อยมากจริงๆ!

“เจอข้าแม้แต่มารยาทก็ไม่มี กลับไปบ้านเกิดคราว นี้ เรียนรู้สิ่งนี้มารีไง?” กงชิงวี่เย็นชา มองนางก็ไม่ชอบ ขี้หน้าอย่างไม่มีเหตุผล

อันหลิงหยุนคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ท่านอ๋อง”

ถอนสายบัว ไม่รู้ว่าที่ฝึกมาถูกต้องหรือไม่ แต่ก็ดี

กว่าลงคุกเข่า

กงชิงวี่เย็นชา: “ฝึกสิ่งใดมา?”

“หม่อมฉันถวายบังคมท่านอ๋องเพคะ”
อันหลิงหยุนพยายามทำความเคารพ

ในใจเกลียดที่ไม่สามารถจับเขาโยนออกไปได้ คำรามออกมา นี่คือบ้านของข้า

แต่แม้ว่านางจะมีปัญญานั้น เกรงว่าจะไม่เป็นผลดี

นัก

มือของกงชิงวี่กุมอยู่ คลายช้าๆ จ้องเขม็งไปที่ กระดูกหัวเข่าอันแข็งที่อของอันหลิงหยุน: “ถ้าเจ้า คุกเข่าให้ข้า ข้าก็จะไม่ทำให้เจ้าลำบากใจ”

อันหลิงหยุนสุดจะทน ทำไมคนคนนี้ถึงไม่รู้จักผิด ชอบชั่วดีเช่นนี้ อ่อนน้อมให้แล้วยังไม่พอ

ลุกขึ้น อันหลิงหยุนยืน เดินไปนั่งลงอีกฝั่ง พูด อย่างอารมณ์เสีย: “ยังไงข้าก็เป็นภรรยาท่าน ปฏิบัติ ต่อข้าเช่นนี้ อนาคตมีบุตรชายระวังลูกจะไม่กตัญญู”

“อะไรนะ?” กงชิงตะลึงเล็กน้อย: “เจ้ายังอยากมี บุตรกับข้ารึ?”

“พูดเป็นเป็นเล่น ข้าแต่งงานกับท่าน ท่านต้องการ ให้ข้ามีชีวิตอยู่โดดเดี่ยวตลอดไปหรือไง? พูดจาไม่น่า ฟัง ถ้าหากคนข้างนอกรับรู้ คงไม่คิดว่าท่านคือ…”

หลังจากนั้นอันหลิงหยุนไม่พูด นึกถึงฮ่องเต้ในยุค นี้ ควรพูดให้น้อยจะดีกว่า

“สุดท้ายก็ไม่ได้หวังดี แต่ข้าจะเตือนเจ้าให้ตายใจ เสียเถิด ข้าไม่มีทางมีบุตรกับเจ้า”
ลุกขึ้น กงชิงวี่เดินหนีอย่างไร้เยื่อใย ประตูห้องก็

ไม่ปิด

เพียงแค่ก้าวฝีเท้าเร็วเล็กน้อย….

ตัวภัยพิบัติไปแล้ว จุดประสงค์ของอันหลิงหยุนสำ เร็วแล้ว ลุกขึ้นปิดประตู ออกคำสั่ง: “เรียกสาวใช้สัก สองสามคนมา ข้าจะอาบน้ำ มาเตรียมน้ำสำหรับอาบ”

เสียงตอบมาจากด้านนอกประตู อันหลิงหยุนจะ ทำอย่างไรได้ ยังไงก็ถือว่าเป็นพระชายาคนหนึ่ง แต่ นางอยู่ที่แห่งนี้ แม้แต่สาวใช้ที่คุยได้สักคนก็ยังไม่มี

พูดถึงสาวใช้ อันหลิงหยุนหันมองดูที่ประตู ทำไม ถึงลืมนางไปล่ะ

พ่อบ้านแบ่งสาวใช้หลายคนที่ฝีมือดีและสาวใช้สูง วัยคนหนึ่งให้อันหลิงหยุน หลังจากทุกคนเตรียมถังไม้ และน้ำให้อันหลิงหยุนแล้ว อันหลิงหยุนไม่ชินกับการที่ มีคนมองดูนางอาบน้ำ โบกมือ: “ข้าทำเอง พวกเจ้าออก ไปเถอะ มีอะไรข้าจะเรียกพวกเจ้า”

คนออกไป อันหลิงหยุนจึงถอดเสื้อผ้า เข้าไปแช่ ในถังไม้ แม้ร่างกายไม่ได้รับบาดเจ็บแต่อย่างใด แต่ รู้สึกสึกไม่สบายตัว เมื่อวานบนรถม้านางก็ทรมานอย่าง มากเช่นกัน ได้แช่น้ำทำให้สบายขึ้นบ้าง และเป็น ประโยชน์ต่อการฟื้นตัว

แต่อันหลินหยุนคาดคิดไม่ถึง จะมีคนผลักประตู เข้ามา
เสียงประตูดังแอ๊ด อันหลิงหยุนไม่สามารถควบคุม ได้หันไป นางตกตะลึงเมื่อหันไป

โดยเฉพาะอย่างยิ่งคือนางลุกขึ้นยืนอย่างไม่มี เหตุผล เหมือนความคุมร่างกายไม่อยู่ ลุกขึ้นยืน

กงชิงวี่ที่หน้าประตูตะลึงเล็กน้อย ประตูด้านหลัง ปิดลง ในห้องมีไอสีขาวหนาแน่น รูปร่างที่สวยงามของ หญิงสาวเปรียบเสมือนหยกขาวอยู่ยืนตรงหน้าเขา ดวงตาเขาเบี่ยงเบนออก มองไปที่อื่น น้ำเสียงเย็นชา: “เจ้า….ข้าเดาไม่ผิด พระชายารีบร้อนทนไม่ไหวแล้ว!”

อันหลิงหยุนควบคุมร่างกายได้แล้ว ลงไปในน้ำ ทันที ใบหน้าแดงใจเต้นแรง

เมื่อครู่คืออะไร ปกตินางไม่ได้เป็นเช่นนี้ แต่ ร่างกายลุกขึ้นเอง และยังยืนแข็งที่ออีก นางแทบไม่ สามารถควบคุมร่างนี้ได้

ในใจลุกลนโดยไม่มีเหตุผล นานขนาดนี้แล้ว นาง เข้าใจเสมอว่าตนมาที่นี่พร้อมกับระบบยาชีวภาพ หรือ เป็นเพราะว่าวิญญาณเจ้าของร่างยังไม่ไป ยังอยู่ใน ร่างนางหรือ?

“ห์…

หัวใจที่หนักอึ้ง อันหลิงหยุนส่ายหัวไปมา เป็นไป ไม่ได้ จะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นได้อย่างไร?

แม้ในใจจะพยายามพูดโน้มน้าวตัวเองอย่างหนัก แต่นางเข้าใจ วิญญาณในโลกอนาคตของนางสามารถทะลุถึงในร่างกายในยุคอดีตนี้ได้ ยังมีอะไรที่เป็นไปไม่ ได้อีก

กงชิงวี่สายตาไม่พอใจ เดินอ้อมตอไม้แล้วนั่งลง ก้มหน้าหลบตากล่าว: “คนในวังมา ให้เจ้ารีบเข้าวัง ยัง ไม่ออกมาอีก?”

อันหลิงหยุนเหม่อไปครู่หนึ่ง ตั้งสติมองไปทางกง ชิง เห็นเขาไม่มองนางมากไปกว่านี้ ใจลึกๆ ของ เจ้าของร่างยิ่งดูไร้ค่า มาถึงขั้นนี้แล้ว ก็ไม่ยอมมองอีก สักนิด เจ้าของร่างเดิมก็ช่างไร้ค่าจริงๆ

เพื่อออกไป หลังชิวหยุนอาบน้ำอย่างเร่งรีบ นาง ออกจากถังไม้เดินไปอีกฝั่งอย่างเร่งรีบ อาศัยช่วงที่กง ชิงวี่ไม่มองนาง รีบหลบไปยังหลังฉากกั้นเพื่อเช็ดตัว สวมใส่เสื้อผ้า

กระทั่งนางไปฉากด้านหลัง กงชิงวี่จึงมองไปทาง ฉากกั้น

อันหลิงหยุนเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จออกมา เดินไปที่ กล่องยา หยิบยาเล็กน้อย สะพายถุงยา เตรียมตัวออก จากบ้าน

เวลานี้กงชิงถึงลุกขึ้น ออกจากบ้านพร้อมกับนาง อันหลิงหยุนแปลกใจ : “ท่านอ๋องไปด้วยหรือ?”

“ข้าเต็มใจไปหรือไง? ” กงชิงที่ไม่ตอบถามกลับ อันหลิงหยุนรู้สึกเกินความจำเป็น สนใจเขาแค่นั้น ก็ไม่ ควรไปถาม
ทั้งสองออกจากจวนอ๋องเสียนขึ้นนั่งรถม้า อาหยู่ บาดเจ็บ เปลี่ยนองครักษ์ที่ขับขี่รถม้า ขณะที่อันหลิง หยุนขึ้นรถก็พบว่าคนนี้มองนางด้วยสายตาแปลกอยู่ บ้าง แต่เรื่องทั้งหลายที่เจ้าของร่างทำไว้ เรื่องไหนบ้าง ที่จะไม่ทำให้คนมองนางแปลก

รถม้ากว้างขวางและไม่แออัด มีเพียงแค่ตะเกียง น้ำมันที่จุดอยู่ในรถม้าทำให้อันชิงหยุนไม่สบาย

แต่เดิมกงชิงอยู่ด้านหนึ่ง นางอยู่ด้านหนึ่ง เพียง แค่ไม่มอง ในใจก็ไม่คิดอะไรแล้ว

แต่แสงสีนวลในรถม้าไม่ชัดขนาดนั้น อันหลิงหยุ นมองดูตะเกียงน้ำมันอย่างน่าเบื่อ ก็เพราะไม่ใช่ไข่มุก ราตรีนั่นเอง กังวลขึ้นมาทันทีว่าไข่มุกราตรีที่ตนเองได้ มาอย่างยากลำบากถูกปล้นไป

กงชิงที่ดูไปแล้วเหมือนงีบหลับอยู่ตรงข้าม ขณะนี้ สังเกตเห็นถึงการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยของอันหลิงหยุ

น

ลืมตาขึ้น กงชิงวี่ผายมือออก แบมือไปด้านหน้าอัน

หลิงหยุ่น: “เอามาเถิด”

อันหลิงหยุนสีหน้าแปลกใจ แกล้งทำเป็นไม่รู้

“อะไรเพคะ?”

“ไข่มุกราตรี”

กงชิงวี่เหลือบมองอันหลิงหยุนอย่างดูถูก อันหลิง หยุนฝืนให้มีชีวิตชีวา : “ท่านอ๋องมีมากมายขนาดนั้นและไม่สนใจเม็ดนี้ด้วย ยิ่งไปกว่านั้นท่านอ๋องตอบ ตกลงกับข้าแล้ว ให้ข้าแล้ว”

“ตอนนี้ข้าเปลี่ยนใจแล้ว ไม่ได้หรือ? ” กงชิงวี่พู สั้นๆ ทำอันหลิงหยุนโมโหจนอยากเข้าไปชกเขาทีหนึ่ง แต่เพื่อเป็นการป้องกันตนเอง จึงอดทนไว้

“ข้าไม่ได้พกไว้”

อันหลิงหยุนอ่อนโยนลงมา ไม่ได้พกไว้จริงๆ และจริงๆ แล้วนางกังวลมาก เข้าวังครั้งนี้ไม่รู้จะมี เรื่องอะไรรอนางอยู่

กงชิวหยุนเหลือบมองนาง มองไปนอกรถม้า หรี่ตา ลง พักผ่อนต่อ อันหลิงหยุนที่นั่งอยู่อีกฝั่งไม่ได้ผ่อนคลายเหมือน

กับกงชิงวี่ ระหว่างทางเข้าวังคิดเรื่องราวมากมายจาก

ฮองเฮาจนถึงฮ่องเต้ และถึงหวางฮองไทเฮา ฮั่วไท่เฟย

ไม่มีใครที่คิดไม่ถึง

มักรู้สึกว่านางกำลังจะโชคร้าย!

เมื่อถึงประตูวังอันหลิงหยุนตามลงรถม้า กงชิง เดินอยู่ข้างหน้า นางก็เดินตามอยู่ข้างหลัง เหยียบ สะดุดเกือบล้ม

พยายามนิ่งไว้ เหงื่อออกท่วมตัว

อันหลิงหยุนเงยหน้ากงชิงหันมองนาง จากนั้นดุ เธอคำหนึ่ง: “ไม่ได้เรื่อง!”
อันหลิงหยุนเช็ดเหงื่อ มองดูเหงื่อที่ฝ่ามือ แปลก! อากาศหนาวขนาดนี้ทำไมเหงื่อออกเยอะขนาดนี้ “ยังไม่ไปอีก?” กงชิงวี่เรียกนาง อันหลิงหยุนพยัก หน้า: “ไปเดี๋ยวนี้แหละเพคะ”

พูดจบตามกงชิงวี่เข้าไปพร้อมกัน