บทที่49ลอบทำร้ายไม่ทันตั้งตัว

รถม้าเลิกม่านขึ้นกงชิงวี่ประหลาดใจนักสายตา เย็นชาที่ออกมาจากดวงตาสองดวงนั้นแสดงความไม่ พอใจ”เจ้าช่างหน้าไม่อายไกลขนาดนี้ยังตามมาอีก หรือ? ”

อันหลิงหยุนไม่มีคำใดจะเอ่ยใครอยากจะตามเจ้า มาเสียสติหรือ?

มองอย่างเอือมระอาชั่วครู่อันหลิงหยุนเพื่อให้ตัว เองลำบากน้อยหน่อยเริ่มเอ่ยขึ้นก่อน “ข้าเป็นห่วง อาการของท่านอ๋องจึงเดินตามมาแต่ก็มาถึงตรงนี้ก็ เดินหลง”

“เหอะ! “พลางสะบัดผ้าม่านในมือลงกงชิงวี่กลับ เข้าไปนั่งแล้วอันหลิงหยุนไม่รอให้กงชิงวี่พูดอะไรรีบ ขึ้นไปบนรถม้าพลางนั่งข้างอาหยู่

ได้นั่งด้านนอกยังดีกว่าถูกทิ้งเอาไว้ขอเพียงไม่ ต้องเดินกลับไปอันหลิงหยุนก็พอใจแล้ว

รถม้าออกเดินทางต่ออาหยู่กลับไม่สบายตัว

“พระชายาท่านเข้าไปเถิด”

“ไม่ต้องแล้วอากาศข้างนอกดี”ดีแม่เจ้าสิจะแข็ง ตายอยู่แล้ว!

นางทำไมจะไม่อยากเข้าไปแต่หากเข้าไปแล้วจะ โดนโยนออกมาสู้ไม่เข้าไปดีกว่า
ชั่วครู่เดียวเสียงกงชิงที่ดังออกมาจากในรถ”ไสหัว เข้ามา!

ปกติแล้วอันหลิงหยุนหากมีทิฐิขึ้นจะเรียกอย่างไร ก็คงไม่เข้าไปแต่ตอนนี้คิดดูแล้วข้างนอกช่างหนาว เสียดกระดูกเพียงนี้จึงลุกขึ้นเข้าไปด้านใน

ภายในรถม้าแต่งงานวิจิตรสายตาของอันหลิงหยุ นถูกสะกดด้วยไข่มุกเม็ดใหญ่เท่าไข่ไก่ที่วางอยู่บน โต๊ะนี่หากนำไปใส่ในยาได้นับเป็นของดี

“จะอย่างไรก็มาจากจวนแม่ทัพทำไมช่างไม่รู้ ประสาเสียจริง” กงชิงวี่เอ่ยขึ้นอันหลิงหยุนประหลาด ใจนักไม่ผิดเลยที่ออกมาจากบุรุษเพศพูดเสียงโทน เดียวไปหมด

อันหลิงหยุนไม่ได้ใส่ใจคำประชดประชันของกง ชิง วี่พลางสำรวจโดยรอบรถม้าผู้อื่นมีแต่ตะเกียงน้ำมัน รถม้าผู้นี้ต่างกลับเป็นไข่มุกเรืองแสงและยังชนิดใหญ่ เท่าไข่ไก่อีกด้วยเขามีทรัพย์มากน้อยเท่าไหร่กันแน่ เป็นเพียงอ๋องปกติก็ไม่มีรายได้อันใด

ในตอนนี้ประเทศต้าเหลียงไพร่ฟ้าร่มเย็นก็ไม่เห็น เขานำศึกสู้รบแม้จะได้รางวัลก็มีเขตจำกัด

ยิ่งไปกว่านั้นบัดนี้เขาราวกับตกเป็นเป้าล่อยัง สามารถอยู่ในรถม้าสบายๆรักษาตัวอ่านหนังสืออยู่กับ ไข่มุกเรืองแสงได้อีก

ไข่มุกเรืองแสงนี้เล่ากันว่าเมื่ออยู่ในเวลากลางคืนจะส่องแสงอันหลิงหยุนเคยได้ยินมาก่อนไม่คาดคิดว่า มาที่นี่จะโชคดีได้พบนับว่าเป็นโชคดีอย่างไม่คาดคิด

เมื่อมองยังภายในรถม้านับว่ากว้างขวางนักอัน หลิงหยุนเดินไปนั่งตรงกันข้ามกับกงชิงวี่เหม่อมอง ไข่มุกเรืองแสงอย่างลืมตัว

“ข้ากลับไม่เคยเห็นท่าทางโลภของเจ้ามาก่อน?

อันหลิงหยุนไม่พูดจาหากไม่นับว่าคนตรงหน้าหา เรื่องก็อย่าโทษว่านางไม่เกรงใจรบกวนนางที่กำลังมอง ไข่มุก

เงยหน้าขึ้นไปมองอันหลิงหยุนเอ่ยขึ้น”ท่านอ๋อง | ไข่มุกนี้ท่านได้แต่ใดมา? ”

กงซิงเกือบโมโหจนหน้าเสียที่พูดไปก่อนหน้านี้ | ราวกับนางไม่ได้ฟังแม้แต่ประโยคเดียว

เมื่อพิจารณาดูแล้ววันนี้นางก็สวมชุดบุรุษอีกสีดำ สนิทให้ความรู้สึกราวสตรีไม่แพ้บุรุษเพศหากไม่ใช่ เพราะอายุขัยต่างดูไม่ออกว่าเป็นสตรี

ในมือถือหนังสืออยู่เล่มหนึ่งกงชิงวี่เอ๋ยขึ้น”ของ ล้ำค่าข้ามีมากมายข้าจะจำได้หมดยังไง?

“หากเยอะเช่นนั้นคิดแล้วไข่มุกนี้ก็คงมีมาก หลาย” อันหลิงหยุนได้ปักใจมองไข่มุกนี้ตาแวว

กงชิงหัวเราะขึ้น”หากเจ้ากล้าแตะต้องไข่มุกข้า ข้าจะตัดมือเจ้าทิ้ง”
“ไม่ให้ก็ช่างเก็บไว้ให้คนอื่นก็แล้วกัน”อันหลิงหยุ นพิงอยู่กับรถม้าคิดอยู่ว่าจะใช้วิธีใดให้ได้ไข่มุกมาอยู่ ในมือกงชิงวี่กลับมีสีหน้าเยียบเย็น

“เจ้าบอกให้ผู้อื่น? “ในคำพูดหญิงนางนี้มีบางอยู่ แฝงคิดว่าเขาฟังไม่ออกหรือ?

อันหลิงหยุนเกรงจะถูกโยนออกนอกรถม้าจึงพูด ขึ้น”ข้าพูดเรื่อยเปื่อยท่านอ่องอย่าคิดจริงจัง”

กงชิงวี่เอ่ยเสียงเย็น”ของของข้าข้าคิดจะจัดการ อย่างไรก็เรื่องของข้า”

“เพคะ”

“ข้าเห็นเจ้าแล้วก็อยากจะโยนออกไปซะ”

” “อันหลิงหยุนไม่ได้เอ่ยอะไรนางเอางูออกมากัด เขาตายคงจะดีคนไม่รู้สำนึกบุญคุณนางไม่ควรช่วยไว้

แต่แรก

ภายในรถเงียบลงอันหลิงหยุนเริ่มคล้อยหลับไม่

นานก็หลับไป

ทันใดนั้นกงชิงวี่รู้สึกหนักที่เท้าเมื่อละสายตาไม่ มองคนที่พิงรถอยู่ค่อยตกลงพอดีได้ขอของเขาเป็น หมอนแต่ไม่ได้นอนอยู่บนขาของเขากลับเป็นตรง

ฝ่าเท้า

ร่างของอันหลิงหยุนเล็กเมื่อนอนลงราวกับเป็น เด็กสวมชุดสีดำสนิทยิ่งดูสง่าภายใต้แสงสะท้อนจาก ไข่มุกให้ใบหน้านั้นสะอาดผุดผ่อง
มือนั้นกับสกปรกกอดกุมใบหน้านางไว้

กงชิงวี่ยิ้มเย็นยกเท้าขึ้นคิดจะเตะออกไปทว่าเมื่อ ลดเท้าลงกลับถูกอันหลิงหยุนกอดเอาไว้

เมื่อคิดจะเขยิบอีกอันหลิงหยุนกลับกดกอดขา ของเขาไว้แนบอกเท้าของเขาสัมผัสกับอะไรนิ่มๆเขา คิดจะเขยิบตัวอีกก็ไม่ได้แล้วจึงเลิกคิด

รถม้าโคลงเคลงไปกงชิงวี่สงบจิตใจมองไปยัง หน้าหนังสือ

แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามรวมสมาธิเพียงใดก็ รวบรวมไม่ได้ยิ่งรถม้าโคลงเคลงเมื่อใดอันหลิงหยุนยิ่ง ดึงขาเขาไว้แนบทรวงอกความรู้สึกแสนสบายนั้นทำให้ ร่างชาไปทั้งร่างแม้กงชิงวี่จะควบคุมตัวเองได้ดีเพียง ใดแต่เมื่อคิดถึงส่วนนุ่มนิ่มที่สตรีไม่ควรเปิดเผยเบื้อง หน้าผู้อื่นนั้นใจของเขาก็ควบคุมไว้ไม่ได้

อยากจะดึงกลับมากงชิงวี่ก็ดึงไม่ได้อยากจะเตะ ออกไปก็ทำไม่ลง

ไม่รู้จะทำอย่างไรจึงเหวี่ยงหนังสือทิ้งนอนเอนลง ในรถม้าหลับตาลงมาดหมายจะงีบหลับสักครู่ อาหยู่นอกรถม้าพลันเอ่ยขึ้น”ท่านอ๋องมีคน! กงชิงวี่โพลงตาขึ้นสีหน้าราวกับน้ำแข็ง”จริงรี? ”

“สี่ถึงห้าคนกำลังเร่งความเร็วเข้าใกล้ฟ้ามืดแล้ว มองไม่ค่อยชัดนักแต่เริ่มมีลมแล้ว”อาหยู่ติดตามกงชิง หลายปีจากออกสมรภูมิใหญ่จนถึงติดตามสืบหาศัตรูลักษณะผืนหญ้าเดินทางกลางคืนเช่นนี้ก็ผ่านมามาก ผืนหญ้ามีผู้บุกรุกลมเปลี่ยนทิศกลิ่นก็เปลี่ยนอาหยู่ เข้าใจดี

กงชิงที่มองออกไปนอกรถม้า”อย่าเคลื่อนไหวเสียง ดังนักระวังตัวด้วย”

“ขอรับ! ”

อาหยู่ไม่เข้าใจในสถานที่ป่าดิบขนาดนี้ทำไมจึง เคลื่อนไหวไม่ได้ทั้งยังต้องระมัดระวังด้วยแต่อาหยู่ เคยชินกับการปฏิบัติตามรับสั่งเมื่อไม่รับอนุญาตจึง หยุดรถไว้รอให้กลุ่มคนนั้นใกล้เข้ามาในตอนนี้จึงชัก กระบี่ออกมา

กงชิงวี่ฟังเสียงความเคลื่อนไหวภายนอกสายตา กลับอยู่บนตัวอันหลิงหยุนหญิงนางนี้เมื่อนอนก็ดูไร้ เรี่ยวแรงกอดขาเขาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยเลย

O

ภายนอกรถมีเสียงสู้รบดังเข้ามาอันหลิงหยุนตื่น ขึ้นทันใดสองตาลืมตาโพลงคิ้วขมวดเข้าหากันการ ฝึกฝนนานหลายปีทำให้หูตาของนางแหลมคมแม้นมี เสียงลมพัดใบไม้สั่นไหวก็สัมผัสได้

กงชิงวี่แปลกใจนักปฏิกิริยาของอันหลิงหยุนรวด เร็วนักลุกกายขึ้นมาทันทีมองไปยังประตูรถม้าพลาง เอ่ยขึ้น”สู้กันแล้วเหรอ? ”

“ไร้สาระ”กงชิงวี่มองดูด้วยสายตาไม่สบอารมณ์ข้างนอกนั้นเสียงฟาดฟันกันดังขนาดนั้นยังจะถามอีก

คิดอยากจะดึงขากลับแต่กลับชาเหลือเกิน

อดทนไม่ดึงกลับมีเงาดำสายหนึ่งพุ่งตัวเข้ามาจาก ภายนอกในมือมีกระบี่คมกริบกงชิงที่รีบจับกระบี่ข้าง กายทันทีกลับพบว่าขาด้านชาเขยิบตัวไม่ได้เลย

อันหลิงหยุนไม่คิดมากความพลิกตัวเข้าไปทันที ท่วงท่ารวดเร็วราวเหินฟ้าชายชุดดำเสือกกระบี่เข้าไป อันหลิงหยุนตึงร่างกายให้แข็งรับกระบี่

ฉีก!

“ท่านอ๋อง! ”

อาหยู่เร่งรุดเข้ามาชายชุดดำพุ่งตัวออกไปอย่าง รวดเร็วอันหลิงหยุนร่างกายราวกับถูกนำไปด้วยกงชิง ที่อยู่ด้านหลังดึงนางเอาไว้ในอ้อมอกพลางก้มลงไป มองใบหน้ารูปงามนั้นเยียบเย็นนัก”เจ้าโง่! ใครให้เจ้า บังข้าเอาไว้? ”

หน้าผากอันหลังหยุนเต็มไปด้วยเหงื่อ”ยกไข่มุก

นั้นให้ข้าเถอะ? ”

กงชิงกุมสองมือไว้แน่น “ข้าจะบีบมันให้แตก

ละเอียด!

อันหลิงหยุนใบหน้าน้อยนิ่งงัน”เนรคุณ…”

อีกสองตัวสุดท้ายไม่ได้เอ่ยออกมาลุกกายขึ้น พลางคว้ากระบี่อีกด้านหนึ่งฟาดฟันไปเบื้องบนผู้ที่อยู่ด้านบนลงมาเห็นท่าไม่ดีจึงรีบรุดหนีไป

ขาของกงชิงวี่เวลานี้หายเป็นปกติพุ่งตัวไปด้าน หน้าพลางอุ้มอันหลิงหยุนกระโจนออกนอกรถม้าก่อน ออกไปอันหลิงหยุนคว้าไข่มุกเรืองแสงไว้พลางเก็บไว้ กับตัว

กงชิงวี่สีหน้าเข้าขึ้น”ไม่รู้จักที่ตาย! “