บทที่41ปลาที่ขยันว่ายทวนน้ำ

เมื่อมาถึงพระตำหนักเฉาเพิ่งอันหลิงหยุนเงยหน้า มองไปยังตัวอักษรพระตำหนักเฉาเฟิ่งสามตัวเหนือ ศีรษะไห่กงกงให้นางรออยู่ด้านนอกส่วนตัวเขาเดิน เข้าไปภายในตำหนักก่อนไม่นานนักไห่กงกงก็เดินออก มาจากพระตำหนักพร้อมประกาศรับสั่งจากหวางฮอง ไทเฮาให้พาอันหลิงหยุนเข้าไป

ก่อนมาไห่กงกงได้แนะนำมาก่อนแล้วที่เรียกตัวมา ในวันนี้เรื่องมิได้ใหญ่นักแต่ก็ไม่ใช่เล็กเสียทีเดียว ฮ่องเต้ชิงหยู่ไม่มีรัชทายาทเป็นเวลาหลายปีแล้ว

ไม่กี่วันมานี้ในท้องพระโรงต่างหารือกันถึงเรื่องนี้แล้ว หวางฮองไทเฮากลับตัดสินใจเลือกคนมาเพิ่มหนึ่ง คนในตำหนักในเป้าหมายจริงๆก็คือจะเฟ้นหาผู้ที่ สามารถให้กำเนิดองค์รัชทายาทตัวน้อยได้นั่นเอง

อันหลิงหยุนรู้สึกปวดแปลบเมื่อต้องมาเจอเรื่อง โชคร้ายแบบนี้ต่างทำใจให้รู้สึกเบิกบานยินดีไม่ได้เลย ทีเดียว

เมื่อก่อนคิดว่าหวางฮองไทเฮาไม่สนใจเรื่อง การเมืองในท้องพระโรงแต่ในตอนนี้ดูแล้วนางเข้าใจ ผิดไปเสียแล้วนางเข้าใจดีแม้จะไม่จัดการเรื่องต่างๆมา นานหลายปีแม้นพระตำหนักเฉาเพิ่งก็ออกมาพบปะ ผู้คนน้อยมากเกรงว่าเรื่องที่เกิดกับกงชิงวี่ทำให้หวางฮ องไทเฮาตื่นพระทัยที่พระนางทำแบบนี้ในครั้งนี้แน่นอนเป็นไปเพื่อให้เสินเฉิงเสี้ยงตรวจสอบพระ ราชโอรสคนเล็กของนางกงชิง

อันที่จริงแล้วนางเป็นถึงหวางฮองไทเฮาหลายปีที่ ผ่านมานางสืบถามแต่เรื่องที่พระราชโอรสไม่มีบุตร เรื่องนี้ต้องมีเหตุผลอะไรบางอย่างแต่ในตอนนี้นาง กลับทำแบบนี้อาจะบางที่เกิดจากสองเหตุผลหลัก

จริงๆแล้วรู้ถึงสถานการณ์ของพระราชโอรสแต่ พระนางก็ไม่ต้องการจะเข้าไปยุ่งเรื่องส่วนตัวเมื่อพระ ราชโอรสองค์โตจัดการไปแล้วก็ยังมีพระราชโอรส องค์เล็กกงชิงวี่กงชิงวี่เป็นลูกรักมาเสมอนางผู้เป็น พระมารดาไม่จำเป็นต้องออกมาช่วยเหลือแต่ในตอนนี้ เมื่อใดที่กงชิงวี่เกิดเรื่องนางก็ไม่เคยนั่งนิ่งดูดายได้เลย

พอออกมาเรื่องแรกก็ช่วยแก้แค้นให้กับพระ ราชโอรสตัวเองนั่นก็คือฉีกหน้าเสินเฉิงเสี้ยงโดยให้กง ชิงวี่เลือกเฟ้นพระสนมก็ช่างชัดเจนเหลือเกิน

เมื่ออันหลิงหยุนเข้าใจเรื่องราวต่างๆรู้สึกราวแผ่น ไม้ที่ยืนเหยียบอยู่เย็นเยียบขึ้นมาทันทีแผนการของ หวางฮองไทเฮาดุดันราวกับเสือนางอดเป็นกังวลไม่ ได้ที่ให้นางมาในวันนี้ก็เพื่อมาเป็นเครื่องมือขึ้นมาเพื่อ รอรับบทเป็นเหยื่อโดนลงทัณฑ์ก็เท่านั้น

เพื่อให้ฮ่องเต้เลือกสนมเรียกนางพระชายาเสีย นมาเข้าเฝ้านางวางแผนอะไรอยู่?

“หม่อมฉันพระสุนิสาเข้าเสด็จแม่”เมื่อย่างเข้าพระ ตำหนักเฉาเฟิ่งแล้วอันหลิงหยุนจำต้องคุกเข่าทำควมเคารพ

“เจ้าลุกขึ้นเถิดที่นี่ไม่มีคนนอกวันนี้ที่เรียกเจ้ามา เพียงต้องการพูดคุยสอบถามเจ้าเรื่องวี่เอ๋อ”หวางฮอง ไทเฮากล่าวขึ้นเรียบๆอันหลิงหยุนค่อยๆทรงตัวลุกขึ้น ช้าๆ

นางทราบดีเห็นแก่หน้ากงชิงวี่หวางฮองไทเฮาคง ไม่ทำอะไรนาง

หากจะรับมือคงต้องให้บุตรชายนางรับมือเสียแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้นในประเทศต้าเหลียงแห่งนี้ต่างรับรู้ กันดีนางกับกงชิงวี่ดั่งน้ำกับไฟ

“ไห่กงกงเชิญพระชายาเสียนนั่ง”หวางฮองไทเฮา เหลือบแลสายตาข้างตัวไห่กงกงรีบเรียกคนยกเก้าอี้ วางข้างตัวหวางฮองไทเฮา

อันหลิงหยุนเดินจากมุมด้านหนึ่งขึ้นไปคำนับขอบ พระทัยหวางฮองไทเฮาแล้วจึงนั่งลง

“ไม่เจอกันนานรู้กฎเกณฑ์มารยาทขึ้นมากทีเดียว” หวางฮองไทเฮาเอ่ยขึ้นราวกับล้อสนุกแต่อันหลิง หยุนกลับรู้สึกเจ็บปวดลึกแท้จริงมันคือการดูถูกเหยียด หยามต่างหาก

“ทูลเสด็จแม่หม่อมฉันเมื่อกลับไปยังจวนอ๋องเสีย นแล้วก็ได้รับการอบรมสั่งสอนจากท่านอ่องเป็นอย่างดี ช่วงนั้นยังบังคับให้หม่อมฉันสวดท่องบันทึกคำสั่งสอน บรรพบุรุษหม่อมฉันเกรงกลัวการท่องหนังสือตั้งแต่เด็กin

ท่านอ๋องหม่อมฉันว่าหากต่อไปยังไม่รู้กฎเกณฑ์มาร บาทอีกจะลงโทษหม่อมฉันโดยให้ท่องหนังสือหม่อม ฉันจึงไม่กล้าละเลยอีกตั้งใจศึกษาเล่าเรียนเป็นอย่างดี เพคะ!

“นับว่าพี่เอ๋อทำได้ถูกต้องแล้วเจ้านับว่าบกพร่องใน เรื่องนี้จริงๆเป็นถึงพระชายาท่านเสียนหากเจ้าไม่รู้ กฎรู้เกณฑ์จะอับอายขายหน้าคนจวนอ๋องเสียนกัน หมดและยังขายหน้าถึงตัวข้าอีกด้วย”

หวางฮองไทเฮาทรงโบกพระหัตถ์ไห่กงกงนำ คนใช้สองข้างคำนับลาออกไปเหลือเพียงเขารับใช้ เพียงผู้เดียว

อันหลิงหยุนก็ได้รู้ในทันทีถึงเรื่องที่นางโดนเรียก ตัวมาในวันนี้

ทำให้จวนเสียนอับอายพอจะให้อภัยได้แต่คน ที่ทำให้หวางฮองไทเฮาเสียหน้ากลับเป็นอีกเรื่องหนึ่ง อันหลิงหยุนไม่กล้าคาดเดากับนางแล้วจะเป็นเรื่องดี หรือร้าย

“ต่อไปหม่อมฉันจะประพฤติตัวให้ดีตั้งใจเล่าเรียน กฎระเบียบมารยาททุกวันประพฤติตามคำสั่งสอนจาก เสด็จแม่เพคะ”

หวางฮองไทเฮาปรายตามองมายังอันหลิงหยุนพ ลางเอ่ยขึ้น”เจ้าว่านอนสอนง่ายได้อย่างนี้นับว่าข้าไม่ ได้รักเจ้าอย่างเสียเปล่าทว่าในตอนนี้ข้ามีเรื่องหนึ่งจะ วานเจ้าไปทำหากเจ้าทำสำเร็จข้ามีรางวัลให้อย่างงามหากทำเรื่องไม่สำเร็จเสียข้าก็คงปล่อยเจ้าไว้ไม่ได้”

อันหลิงหยุนทำท่าทางเสียอกเสียใจ”เรื่องใดที่

เสด็จแม่รับสั่งหม่อมฉันจะทำอย่างเต็มความสามารถ

เพคะทว่าหม่อมฉันนอกจากชกต่อยและพาลสร้างเรื่อง

ให้คนอื่นแล้วเรื่องอื่นต่างไม่ค่อยประสาเท่าใดมิทราบ เสด็จแม่รับสั่งหม่อมฉันเรื่องใดเพคะ” “เจ้าช่างไม่ประสีประสาเอาเสียจริงเรื่องชกต่อย หาเรื่องคนอื่นอะไรกัน? เมื่อครู่ยังคิดว่าเจ้าฉลาดขึ้น

มาเสียบ้างแล้วแต่ครู่เดียวร่างเดิมก็โผล่กลับมาเสีย

แล้วตั้งใจจะให้ข้าโกรธตายไปเลยหรือ? ”

หวางฮองไทเฮาเพียงครู่เดียวก็โมโหโกรธาขึ้นมา แม่ทัพอันมีบุตรีเยี่ยงนี้ได้ช่างน่าโมโหเหลือเกิน!

“เสด็จแม่หม่อมฉันทำอะไรไม่เป็นเลยจริงๆหรือว่า

เป็นเรื่องรักษาดูแลผู้อื่นเรื่องนี้หม่อมฉันทำได้เพคะ”อัน หลิงหยุนแสร้งทำเป็นไร้เดียงสา หวางฮองไทเฮาไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงอะไรกับ นางอีก”พอได้แล้วเจ้าไปน้อมทักทายฮองเฮาที่วังเฟิ่ง

หยีถ้าไม่รู้กฎเกณฑ์ไห่กงกงจะบอกเจ้าเองอย่าให้ขาย

หน้าคนของข้าไปได้แล้ว”

“หม่อมฉันจะไปเดี๋ยวนี้เพคะ” อันหลังหยุนลุกขึ้น แล้วออกไปนอกพระตำหนัก

เบื้องหลังไห่กงกงเดินตามออกมาด้วยพร้อมเรียก อันหลิงหยุนไว้”พระชายาเสียน”
in

อันหลิงหยุนหันกายกลับพร้อมสีหน้าเบื่อ หน่าย “ไห่กงกง”

“พระชายาเสียนความหมายของฮองไทเฮาคือ พระองค์ต้องการให้คุณหนูสองสกุลจูนจุนเซียวเซียว เข้ารับใช้ในวังหลวงทว่าในส่วนของฮองเฮาจะรบกวน พระชายาเสียนสักหน่อย”

เป็นดั่งที่อันหลิงหยุนคาดการณ์ไว้ไม่เคยเป็นเรื่อง ดีเลย

“กงกงข้าไม่เข้าใจเลยถ้าหากเสด็จแม่อยากให้ คุณหนูสองตระกูลจุนเข้าวังรับใช้แล้วทำไม่ไม่ไปรับสั่ง เอากับฮองเฮาเสียเลยเรื่องราวต่างๆในตำหนักในนี้ ไม่ใช่เสด็จแม่เป็นผู้จัดการหรอกหรือ? “อันหลิงหยุน แสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ

ไห่กงกงหัวเราะอย่างเบิกบานใจราวกับดูละคร ตบตานี้ไม่ออก

“พระชายาเสียนความหมายของฮองไทเฮาก็คือ เรื่องนี้พระองค์ไม่สะดวกรับสั่งเรื่องตำหนักในนี้ควร เป็นฮองเฮาเป็นผู้ตัดสินใจพระชายาไปในครั้งนี้ก็เพื่อ ให้ฮองเฮาเป็นผู้ดำริเรื่องนี้ด้วยตัวเองและอย่าไปพูดว่า เป็นรับสั่งไทเฮาเสียหล่ะไม่อย่างนั้นจะกระทบความ สัมพันธ์ระหว่างสองพระตำหนักใครก็ไม่อาจชดใช้ ความผิดนี้ได้เชียว”

“โอ้? “อันหลิงหยุนยังแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจกลับ สาปแช่งอยู่ในใจนี่ก็นับว่าเป็นความผิดแล้วมิใช่รี
ไห่กงกงส่ายหน้าดูไปแล้ววันนั้นที่ส่งชุดถุงเท้าไป น่าจะมาจากความคิดของอ่องเสียนเสียแล้วเพราะ พระนางองค์นี้นับว่าสมองขี้เลื่อยนักเรื่องราวอะไรก็ ต่างไม่เข้าใจไม่มีไหวพริบเอาเสียเลย!

“พระชายาเสียนท่านต้องตรัสกับฮองเฮาคุณหนู สองตระกูลจุนเป็นสาวแรกแย้มงดงามคุณธรรม จริยธรรมถูกต้องดีงามเป็นที่รักของผู้คนทั่วไปแม้นไท เฮายังตรัสชื่มชมไม่ขาดหากสามารถเข้าวังรับใช้ ฮ่องเต้ได้นับเป็นเรื่องดีมากทีเดียว”

ไห่กงกงเพื่อจัดการเรื่องราวให้ดีอย่างเสร็จสรรพ จนลืมไว้หน้าอันหลิงหยุนเลยตัวนางเองก็มีความโง่ เขลาอยู่อีกหน่อยเขาจะดูแลนางมากหน่อยนับว่า เป็นการตอบแทนเรื่องชุดถุงเท้านั่นเสียก็แล้วกัน

อันหลิงหลุนช่างน่าหัวร่อเสียนี่ไม้แก่ดัดยากนับว่า จริงที่เดียว

มาจนถึงตอนนี้แล้วก็ยังต้องการจะหาเรื่องให้นาง ได้ตาย

ฮองเฮาไม่มีบุตรไม่มีธิดาวังหลังมีเพียงนางที่เป็นที่ โปรดปรานจะนำคุณหนูสองตระกูลจุนเข้ามายังคิดว่า เป็นเรื่องดีเต็มประดาคิดว่านางยังอยากรักษาชีวิตตัว เองไว้อยู่ไหม?

แต่อย่างไรไทเฮาก็มีอำนาจมากที่สุดฮองไทเฮา อยู่ด้านหลังมือเท้าสะเอวอยู่นางจะทำอะไรได้?
“อย่างนั้นข้าไปก่อน”

อันหลิงหยุนหันกายไปทางวังเพิ่งหยีพลางเดินไป ไห่กงกงเมื่อคิดถึงเรื่องชุดถุงเท้าขึ้นมาก็ส่ายหน้าอย่าง ระอาเขาก็เอื้อมระอาเหลือเกิน!

ไห่กงกงหันหลังกลับเข้าพระตำหนักเฉาเฟิ่ง

“ไปแล้วหรือ? ”

หวางฮองไทเฮากำลังมองปลาอยู่มองพลางเอ่ย ถามขึ้นนิ่งสงบราวกับไม่มีเรื่องราวอะไรเกิดขึ้นเลย

ไห่กงกงเดินไปยังเบื้องหน้าพลางโง้มตัวลงเอ่ย เสียงเบาขึ้น”ไปแล้วพะยะค่ะ”

“แม่ทัพอันเป็นคนตรงไปตรงมาจงรักภักดีต่อ ฮ่องเต้เรื่องเหล่านี้ข้ารู้ดีแต่ทว่าอย่างไรข้าก็ไม่พึงใจ ปลาตัวนี้ที่มันช่างขยันว่ายทวนน้ำเสียเหลือเกินโดย เฉพาะเจ้าปลาตัวใหญ่ที่สุดสีแดงที่สุดตัวนั้นจะอยู่ใน บ่อนี้ว่ายเล่นสบายๆเสียก็ไม่ดื้อดึงอยากหนีออกไปเสีย แต่ก็น่าสงสารเจ้าปลาน้อยฝั่งนั้นที่ยังไม่โตนั่นจริงๆ”

หวางฮองไทเฮาหยิบอาหารปลาติดมือทิ้งลงไปใน น้ำปลาในน้ำต่างแย่งชิงกันเพื่อให้ได้กินอาหารนั้นแย่ง กันอย่างดุเดือดผิดธรรมดานัก

ไห่กงกงสอดย้ายสายตาไปมองกินกันดุจริงๆ

“ไทเฮาตรัสได้ถูกต้องแล้ว”

หวางฮองไทเฮาหันกายเดินจากไปไห่กงกงมองดูปลาที่อยู่ในน้ำอีกครั้งต่างลอยท้องขาวตายทั้งหมด