บทที่ 37 พ่อบ้านที่มีความคิดเยอะ

“กี่วันมานี้ พ่อพักอยู่ในจวนไม่ได้ออกไปไหนเลย ไม่ คิดจะเสวยพระกระยาหารและไม่คิดจะเสวยพระสุธารส ได้ยินพี่ชายบอกว่า เป็นเพราะเรื่องท่านอ๋องเสียน ได้ยิน มาว่าท่านอ๋องเสียนถูกปรักปรำ อยากช่วยล้างมลทิน แต่ ไม่มีทางที่จะเริ่ม”

ที่เสินหยุนเอ๋อมาครั้งนี้ นางมีจุดประสงค์อื่นจริง ๆ ก็ คืออยากจะอธิบายสถานการณ์ให้กงชิงวี่รู้ว่า การที่เขา ประสบอุบัติเหตุครั้งนี้ แล้วมีชีวิตรอดมาได้ ไม่ได้เป็น เพราะตระกูลเสิน ในนั้นยังมีเรื่องบังเอิญอยู่มากมาย ซ่อนอยู่

กงชิงวี่ยิ้มเบาๆ ตรัสว่า “หยุนเอ๋อคิดมากไป ข้าเองก็รู้ เรื่องข้าอย่างชัดเจน ถึงแม้ว่าข้าถูกปรักปรำ แต่เรื่องบาง เรื่องก็มีเหตุผลบางอย่างที่ข้าไม่สามารถทำอะไรได้ และ เงินเฉิงเสี้ยงก็ไม่มีทางเลือก ตอนนี้คดีจบแล้ว ไม่ต้อง พูดถึงอีก หยุนเอ๋อไม่ต้องกังวลไป ”

เสินหยุนเอ๋อก้มหัวลงและหน้าแดง นางกับกงชิงวี่ เติบโตมาด้วยกัน แม้ว่าอายุจะห่างกันไม่กี่ปี แต่ใจนางก็ ยังคิดถึงกงซิงขี่ตลอด มันจะสะใจมากถ้านางสามารถ กำจัดอันหลิงหยุนออกจากจวนได้และให้นางมาแทน แต่ตอนนี้ความกังวลของเสินหยุนเอ่อก็ลดลงมากโอกาสที่หาได้ยากแล้ว

หลังจากที่ทำผิดต่อนางแล้วยังมีโอกาสอีกเชียว “ท่านอ๋อง หม่อมฉันขอไปถามพระชายาเสียนก่อน” พ่อบ้านตรัสไป กงชิงว่าพยักหน้า

ในขณะที่พ่อบ้านออกมาและกำลังจะไปหาอันหลิงหยุ น ก็ได้เห็นอันหลิงหยุนกำลังถือยาไม่กี่ชุด เอามาให้พ่อ บ้านและตรัสว่า “ยาชุดหนึ่งเป็นยาวันหนึ่ง ต้องขอบคุณ โสมพันปีของคุณข้าเสิน ท่านอ๋องจะได้หายดีอย่างเร็ว ขึ้นล่วงหน้าหลายวัน ”

พูดจบ อันหลิงหยุนก็ไม่ได้เข้าไปดูกงชิง วี่ และหันหลัง กลับไปเลย

พ่อบ้านมองไปที่ยา แล้วได้ยินว่าจะหายเร็วขึ้นกี่วัน ก็

รีบกลับไปแจ้งให้ทราบ

เสินหยุนเอ๋อก็รู้สึกดีใจเช่นกัน ราวกับว่าคุณงามความ ดีในครั้งนี้ เป็นเพราะนางคนเดียว นางก็รู้สึกมีความสุข ขึ้นมา

กงชิงวีในใจรู้ดีอยู่แล้วว่า ในนี้ไม่มีโสมพันปีอยู่เลย และโสมพันปีนั้นได้ถูกอันหลิงหยุนลักลอบเอาไปแล้ว แต่ในจวนอ๋องเสียนก็โสมพันปีมากมาย ไม่ต้องสนใจ

ถ้านางชอบก็ให้เอาไปแล้วกัน

ความคิดเหล่านี้ผ่านไปมาที่สมองของกงชิงวี่ ทันใดนั้นเขาตระหนักถึงปัญหาคือ เขายอมมอบโสมพันปีแก่ผู้ หญิงที่น่าเกลียดคนนั้นเชียว?

“ท่านอ๋องเสียน เวลาสายแล้ว ข้าจะต้องกลับไปเสวยพ ระกระยาหารแล้ว”

เสินหยุนเอ่อลุกขึ้นยืนแล้ว ทำตัวเป็นเหมือนจะกลับไป เสวยพระกระยาหาร นี่ก็เพื่ออยากจะให้กงชิงวี่รั้งนางเอา ไว้ เพื่อที่นางจะได้อยู่เสวยพระกระยาหารด้วยกัน

แต่กงซิงพี่ไม่สนใจและก็ไม่ได้รั้งให้อยู่ต่อ

แต่พ่อบ้านคิดถึงเรื่องข่าวลือจากภายนอก ที่ว่าท่าน อ๋องเสียนกับคุณข้าเสินเข้ากันได้ดีและรักกันมาตั้งนาน

แล้ว

ถ้าหากในเวลานี้ความสัมพันธ์สามารถพัฒนาขึ้นมัน

เป็นเรื่องที่ดี

เพียงแต่ไม่ทราบว่าคุณข้าเสินจะเต็มใจที่จะยอมเข้า มาในจวนเป็นพระชายารองหรือไม่

“ท่านอ่อง ห้องครัวได้เตรียมพระกระยาหารไว้ เรียบร้อยแล้ว คิดว่าคุณข้าเสินจะอยู่เสวยกับท่าน” พ่อ บ้านได้เตือนเขา กงชิงวี่ก็เข้าใจเช่นกันว่าเมื่อเขาเกิด เรื่องขึ้น คนในจวนอ่องเสียนทุกคนก็เกิดความเป็นห่วง และกลัวเป็นอย่างมาก ตอนนี้คนของตระกูลเสินมาเยี่ยม ก็แสดงว่าร่องรอยแห่งความตายจะกลับมามีชีวิตอีกครั้ง แต่กลับทำให้คนในจวนเหล่านี้ทุกข์ทรมาน
แต่พวกเขาจะรู้ความคิดของเขาได้กระไร

ช่างมันเถอะ ก็ถือว่าให้รางวัลแก่พวกเขาแล้วกัน

“หยุนเอ๋อ ถ้าหากนางสะดวกก็อยู่ต่อเถอะ”

เสินหยุนเอ่อกำลังรอกงชิงที่พูดแบบนี้ พอได้ยินก็ดีใจ ขึ้นมา และตอบรับทันทีว่า”ถ้าอย่างนั้นข้าจะอยู่ต่อไป”

“อืม

อาหารกลางวันเตรียมไว้พร้อมแล้ว เดิมทีแล้วพ่อบ้าน ไม่อยากแจ้งให้อันหลิงหยุนทราบ แต่โดยแก่นแท้แล้ว นางเป็นพระชายาเสียน ถ้าหากไม่ชวนนางมาก็จะไม่ เหมาะสม

คิดไปมา ก็หาข้ออ้างมาได้

พ่อบ้านไปเคาะประตู อันหลิงหยุนกำลังเตรียมตัวนอน กลางวัน ไม่หิวก็ไม่เสวยแล้ว

เรื่องของเสินหยุนเอ่อก็จำไม่ได้แล้ว

“วันนี้ ท่านพระชายายังคงเสวยคนเดียวหรือเปล่า ขอรับ?” พ่อบ้านถามนอกประตูและอันหลิงหยุนตรัส อย่างเดิมว่า “เสวยเมื่อข้าอยากกิน ไม่ต้องกังวลข้า”

“รับทราบขอรับ”

อันหลิงหยุนไม่ได้มาเสวยด้วยกัน พ่อบ้านก็โล่งใจ แม้ว่าเขาจะรู้สึกผิดต่ออันหลิงหยุน แต่เรื่อขแบบนี้มัน ยากที่จะทำให้สมบูรณ์แบบในรอบด้าน ใครจักรู้ว่าจวนอ่องเสียนจะสูญเสียอำนาจในตอนนี้

ถ้าฮองไทเฮาสามารถเข้ามาช่วยได้ แม้ว่าพวกเขาจะ พูดเพียงไม่กี่คำ สำหรับชีวิตหลายร้อยคนในจวนอ๋อง เสียน ก็คงเป็นการดี

แต่ตอนนี้ อ่องเสียนมีปัญหาเกิดขึ้น ท่าทีที่ฮองไทเฮา ไม่สนใจอะไรเลยนั้นได้อธิบายทุกอย่างหมดแล้ว

เพื่อชีวิตหลายร้อยคนในจวนอ่องเสียน เขาก็ต้องหา วิธีมาช่วยให้ได้

อารมณ์ของคุณข้าเสินนั้นค่อนข้างดีและนางก็จริงใจ กับท่านอ่อง ถ้านางสามารถมาช่วยได้ ครั้งนี้ก็จะผ่านไป ได้อย่างปลอดภัย

คนเหล่านี้ตายไปก็ไม่เป็นอะไร แต่เมื่อท่านอ๋องสูญ

เสียอำนาจ ในอนาคตจะต้องอยู่อย่างลำบาก

กงชิงลุกขึ้นจากเตียงอย่างไม่เต็มใจ อาหารได้ เตรียมไว้บนโต๊ะแล้ว ช่วงนี้ร่างกายของเขาเป็นเช่นนี้ เสวยแต่อาหารบำรุง เสินหยุนเอ่ออยู่ที่นี่ก็ได้เตรียม อาหารพิเศษที่รสจืดๆมา

กงชิงที่นั่งลง และถามว่า “พระชายาล่ะ?

“ท่านไม่เสวย ได้ถามไปแล้ว” พ่อบ้านพูดอย่างสุภาพ สีหน้าของกงชิงนั้นอึมครึมเล็กน้อย สันดอนขุดได้ สันดานนั้นเปลี่ยนกันไม่ได้ง่าย ไม่มีมารยาทก็คือไม่มี

มารยาท
เอาเปรียบคนอื่น และยังไม่ปฏิบัติตามกฎอีก

“บอกให้นางมาแล้วข้าจะดูว่า นางจะมีสิทธิพูดว่าไม่ เสวยได้กระไร” กงชิงที่รู้สึกโกรธโดยไม่มีเหตุผล นางมา อยู่ในวังตั้งหลายวันไม่เคยเห็นหน้าแม้แต่เงาของนาง ตอนเสวยพระกระยาหารก็ยังมาออกมาให้เห็นอีก

เสินหยุนเอ๋อรีบตรัสว่า “ท่านอ๋อง ไม่เป็นไรเพคะ ข้าไม่ ถือสา”

สีหน้าของกงชิงวี่เย็นชา นางไม่สนใจ แล้วเขาล่ะ?

“ไปเถอะ ไปเชิญพระชายามา” กงชิงวี่ทำหน้านิ่ง เสิน หยุนเอ่อกลัวจริงๆ ที่จริงแล้วถ้านางไม่ใช่น้องสาวของ ฮองเฮา นางก็ไม่มีโอกาสได้ไปอยู่กับท่านอ่องหรอก

ท่านอ่องเสียนเกลียดผู้หญิงมาตั้งแต่ยังเด็ก คน ธรรมดาอย่างนี้จึงไม่สามารถส่งลูกสาวมาให้ท่านอ๋อง เสียน มีแต่ตัวนางมักจะเข้าออกจากวังและพี่สาวฮองเฮา ก็พยายามทำเต็มที่เพื่อให้น้องสาวมาอยู่ใกล้ชิดกับท่าน อ๋อง

เพียงแต่ว่า ถูกตระกูลจุนได้รับประโยชน์ไป เมื่อนึกถึง ขุนฉูฉู เสินหยุนเอ่อก็หยุดไม่ได้ที่มีอารมณ์เกลียดแค้น ขึ้นมา แต่ณ ปัจจุบันนี้ เสินหยุนเอ่อก็เข้าใจว่า จุนฉูฉู นั้นไม่สำคัญอีกต่อไป สำคัญที่สุดคืออันหลิงหยุน พอ คิดถึงเรื่องนี้ นางกลับไม่เกลียดจุนฉูฉูแล้ว

พ่อบ้านออกไปแล้วกลับมา ยังคงตรัสคำเดียวกันว่าท่านพระชายาไม่กิน

สีหน้าของกงชิงวี่นั้นผิดปกติ ถ้าไม่ใช่ร่างกายไม่สบาย เขาก็ไปหาผู้หญิงคนนั้นตั้งนานแล้ว!

เสินหยุนเอ่อรีบเกลี้ยกล่อมว่า “ท่านอ่องเสียนเสวย

ก่อนดีกว่าเพคะ อย่าเป็นเพราะโกรธท่านพระชายา

ทำร้ายร่างกายของท่านเลย แล้วอีกอย่างอาหารเย็น

หมดแล้วก็ไม่อร่อยแล้วเพคะ”

เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว ไม่อยากโกรธจนตายเพราะ อาหารมื้อเดียว กงชิงวี่ถึงหยิบตะเกียบมาเสวยพระ กระยาหาร

พ่อบ้านนั้นกลัวว่าอันหลิงหยุนจะลุกขึ้นมาเจออย่างนี้ จึงให้อาหยูไปเฝ้าที่ประตู ที่จริงแล้วอันหลิงหยุนก็รู้ว่า เส้นหยุนเอ๋อยังไม่ได้กลับไป

ครั้งแรกที่พ่อบ้านปรากฏตัว นางไม่ได้สนใจ แต่เมื่อ พ่อบ้านไปครั้งที่สองนั้นนางก็เข้าใจแล้ว

อาหยู่ไปเฝ้าที่หน้าประตู อันหลิงหยุนก็เข้าใจดีว่ามัน หมายความว่าอย่างไร มีเรื่องน้อยก็ทุกข์น้อย นางไม่ อยากให้คนอื่นเกลียดนางและนางก็ไม่อยากไปพูดอะไร มากกับท่านอ๋อง นางถึงไม่ได้ออกไป

แต่ทว่านางไม่ออกไป แต่ก็อดไม่ได้ที่เกิดเรื่องขึ้นโดย ไม่มีมูล