บทที่ 2 เข้าเฝ้าในวัง

อันหลิงหยุนค่อยๆลืมตาขึ้นมา มองดูคนที่อยู่ข้างหน้า

ดูไม่เหมือนแม่ทัพทั่วไป ร่างกายอันดูดีของอันจือซาน มือไม้ล่ำยาว หน้าตาหล่อเหลา ถึงแม้อายุจะเลยครึ่งชีวิต ไปแล้ว แต่คิ้วเข็มมีเสน่ห์เหมือนมีพลังอำนาจที่ยิ่งใหญ่ สีหน้าที่แสดงถึงความหวังใยอันหลิงหยุน ก็เหมือนพ่อแม่ ที่เป็นหวังลูกทั่วๆไป

อันหลิงหยุนไม่คิดไม่ได้ พ่อของร่างเดิม นอกจากที่ ชอบร้องไห้ อย่างอื่นไม่มีที่ติเลย ทั้งฉลาดทั้งรบเก่ง เป็น วีรบุรุษของทุกคน เป็นคนที่สมบูรณ์แบบ โชคดีของร่าง นี้ ไม่มีใครเหมือน

พ่อแบบไหนลูกก็เป็นแบบนั้น มีพ่อที่ชอบร้องไห้ โวยวายแบบนี้ ลูกก็คงไม่ต่างกัน อันหลิงหยุนก็เข้าใจ อะไรจุดนี้ ที่ร่างนี้มีภาพพจน์ที่แย่ขนาดนี้ คงเป็นเพราะมี พ่อที่ตามใจเกินไป

แต่ไม่รู้ว่าเหตุใด อันหลิงหยุนนึกถึงความรักที่อันจือ ซานมีให้ หัวใจก็เริ่มใจอ่อน

เป็นถึงแม่ทัพ ก็ต้องน่าเกรงขาม บวกกับต้องสู้รบฆ่า ฟันทุกวัน คงไม่มีเวลาอบรมสั่งสอนนาง สิ่งที่จะทดแทน นางได้ ก็คงเป็นการตามใจทุกอย่าง นี่ก็เป็นสาเหตุที่ ทำให้นางเสียชื่อเสียง
ในหัวของอันหลิงหยุนได้ยินเสียงมึนงง เพราะเสียง ร้องไห้ของอันจือซาน นางก็ได้แตะอันจือซาน “ท่านพ่อ ลูกไม่เป็นไร ลูกแค่กลับมาถามดู”

แม่ทัพอันตะลึง “ถามอะไร”

น้ำตาของแม่ทัพอันแห้งไปทันที อันหลิงหยุนเกือบ หัวเราะออกมา พ่อคนนี้ดีไม่เบา อยากได้อะไรก็ให้หมด แค่นางเอ่ยคำเดียวเขาก็หยุดร้อง พ่อแบบนี้ ในศตวรรษ ที่ 21 มีน้อยมาก

อันหลินหยุนแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง “อ๋องเสียนได้ปลด ตำแหน่งพระชายาของลูกไปแล้ว เลื่อนลูกให้ไปเป็น เมียทาส ท่านพ่อเมียทาสคืออะไร”

“อะไร”

แม่ทัพอันโกรธจนตาลุกเป็นไฟ “ดีนักรีอ๋องเสียน ข้า ทำดีกับเจ้าแค่ไหน เจ้าถึงตอบแทนข้าเยี่ยงนี้ ข้าจะเข้า เฝ้า”

“ท่านพ่อ รอก่อน อันหลิงหยุนรั้งท่านแม่ทัพไว้

ความโหดร้ายของกงชิง วี่ นางได้ผ่านมากับตัว แต่พ่อ ที่ไม่ค่อยทันคนคนนี้ดูท่าจะไม่ค่อยฉลาด ไม่ต้องหัวร้อน รีบไปแข็งชนแข็ง สุดท้ายคนที่เสียเปรียบคือตัวเราเอง

แม่ทัพอันนึกว่าอันหลิงหยุนยังลุ่มหลงกงชิงวี่เหมือน เมื่อก่อน ยังปกป้องสามีตัวเอง รีบโกหกลูกสาวไปว่า “ลูกข้าวางใจได้ พ่อแค่ไปพูด มิให้ฮ่องเต้ตัดหัวมัน”
“ท่านพ่อ ลูกไม่ได้หมายความแบบนั้น ในวันนี้ที่ลูกเป็น แบบนี้ ก็คงเป็นขี้ปากคนอื่นเขา ถึงแม่จะโดนอ่องเสีย นรังเกียจ เรายกเลิกงานแต่งก่อนไม่ดีกว่าเหรอ อย่างนี้ก็ ยังรักษาศักดิ์ศรีของลูกกลับมาได้” อันหลิงหยุนจงใจ แสดงความอ่อนแอ พูดด้วยความน่าสมเพช และมีน้ำตา ไหลออกมาเล็กน้อย

แม่ทัพอันรู้สึกปวดหัวใจ ปกติลูกสาวเป็นคนเอาแต่ใจ ลูกสาวที่ไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน เพื่อชายคนเดียวเป็นถึง ขนาดนี้

รีบตอบกลับอย่างเร็ว “พ่อจะไปทูลฮ่องเต้เดี่ยวนี้ ให้ ท่านยกเลิกงานแต่ง คนที่สมควรโดนมีดฟัน หลังจาก ยกเลิกงานแต่งแล้ว พ่อก็จะสับมันเป็นชิ้นๆ ให้มันเป็นคน พิการไปตลอดชีวิต

แม่ทัพอันโกรธมาก กล้าบีบบังคับลูกสาวได้ขนาดนี้

“ท่านพ่อ ลูกเข้าใจแล้ว แตงที่ไม่หวานเราไปปรับยังไง ก็ไม่หวาน ตอนนี้ลูกแค่ต้องการกลับมาอยู่กับท่านพ่อ เรื่องงานแต่งตอนนี้ยังไม่อยากพูดถึง ฮ่องเต้พึ่งมี ราชโองการเรื่องงานแต่งให้ลูก แล้วจะรีบยกเลิกงาน แต่งมันน่าจะไม่สมควรเท่าไหร่ เวลาที่ท่านพ่อไปเข้าเฝ้า ฮ่องเต้ ต้องดูสถานการณ์ ถ้ากงชิงวีไม่พูดถึงลูกก่อน ท่านพ่อก็ไม่ต้องพูดถึงลูก แต่ทุกครั้งที่ท่านพ่อเข้าเฝ้า ท่านพ่อต้องทำเหมือนไม่มีความสุข ถึงจะดี

แบบนี้ ฮ่องเต้ถึงจะเข้าใจว่าท่านพ่อลำบากใจแค่ไหนตอนพูดถึงเรื่องยกเลิกงานแต่งถึงจะง่าย”

แม่ทัพอันรู้สึกว่าวันนี้ลูกสาวไม่เหมือนเดิม แต่ก็พูดไม่ ออกว่าไม่เหมือนเดิมตรงไหน มองดูสายตาของอันหลิง หยุนแล้วรู้สึกแปลกๆ

อันหลินหยุนรู้สึกผิดปกติ รีบพูด “ท่านพ่อ สิ่งที่กงชิงวี่ กระทำกับลูก ลูกไม่ได้สนใจเขาแล้ว แค่ว่าเราเป็นถึง แม่ทัพใหญ่ ก็ไม่สมควรให้ใครมารังแกได้ แต่ก็ไม่ต้องให้ เรื่องของลูกสาว มาทำให้เกียรติของท่านพ่อต้องมัว หมอง”

แม่ทัพอันได้ฟัง น้ำตาก็ไหลเป็นห่าฝน “ลูกที่น่ารักของ พ่อ ไม่ร้อง”

“ท่านพ่อก็ไม่ร้อง ท่านพ่อต้องรีบปิดข่าว ลูกกลัวเป็น ขี้ปากคนอื่น”

แม่ทัพอันพยักหน้า “พ่อรู้แล้ว ถ้าอย่างงั้นเจ้ารีบพัก ผ่อน พ่อจะรีบไปปิดข่าว”

อันจือซานเดินไปแล้ว อันหลิงหยุนดูแผ่นหลังของท่าน พ่อที่เดินจากไปอย่างเหม่อลอย

เป็นพ่อที่ไร้เดียงสา ได้เป็นถึงแม่ทัพใหญ่ได้อย่างไร หรือมีแค่ความเก่งกาจกับความจงรักภักดีก็เพียงพอ

นึกว่าในจวนแม่ทัพจะมีคนให้พึ่งพามากกว่านี้ เห็นทีคง ต้องวางแผนทุกอย่างด้วยตัวเอง น่าหดหู่ !

ครึ่งเดือนผ่านไป
ในวังได้จัดงานเลี้ยง แล้วแจ้งให้คุณหนู คุณชายทุก บ้านเข้าเฝ้า ในรายชื่อก็มีอันหลินหยุนด้วย

แม่ทัพอันกลับถึงจวน ก็ได้นำข่าวนี้มาบอกอันหลินหยุ น ด้วยสีหน้าที่เศร้า “วันนี้พ่อได้เห็นไอ้ชั่วนั้นด้วย คิดว่า ตัวเป็นถึงน้องของฮ่องเต้ เลยไม่เห็นพ่ออยู่ในสายตา แล้วก็ไม่พูดถึงลูกเลย รู้สึกน่าโมโห”

“ท่านพ่อ ลูกสาวมีหน้าตาที่สวยสดงดงามขนาดนี้ ท่าน ยังกังวลว่าจะหาเจ้าบ่าวไม่ได้หรือ”

อันหลินหยุนรู้สึกว่า แบบนี้ดีที่สุดแล้ว

“แต่….” แม่ทัพอันไม่ทันได้พูด อันหลิงหยุนก็เข้าใจ รีบตอบกลับ “ท่านพ่อ วางใจเถอะ ด้วยชื่อเสียงของพ่อ ขอให้ลูกได้หย่า ก็จะมีคนมาขอแต่งงานด้วยแน่นอน” แม่ทัพอันไม่รู้สึกดีใจ แต่ก็ฝืนใจยิ้มให้อันหลินหยุน วันถัดไป สองพ่อลูกได้เข้ารับงานเลี้ยงด้วยกัน

รถม้ามาถึงหน้าวัง เริ่มได้ยินเสียงซุบซิบนินทา ไม่รู้ว่า ข่าวรั่วได้อย่างไรว่าเรื่องที่อันหลิงหยุนโดนส่งกับจวน แม่ทัพ ในคืนแรกของงานแต่ง ตอนนี้ทั่วทั้งเมืองต่างก็รู้ กันไปหมดแล้ว

11 “เห็นเขาบอกว่าคืนแรกก็ส่งนางกับจวนแล้ว”

“คงไม่ใช่ คนในจวนอ๋องเสียนบอกว่า เพื่อที่จะได้ ความรักจากท่านอ๋อง เลยได้วางยาท่าน”
แม่ทัพอันโกรธจนจะเข้าไปถาม แต่อันหลิงหยุนรั้งไว้ “ท่านพ่อ วันนี้เรามาทำอะไร ท่านลืมไปแล้วเหรอ”

แม่ทัพอันรักลูกสาวยิ่งชีพ แล้วก็พยักหน้า แล้วบังคับ ตัวเองไม่ให้ทำอะไรวู่วาม

อันหลิงหยุนรู้สึกว่า พ่อคนนี้ทั้งโง่แต่ก็น่ารักมาก

แม่ทัพอันแต่งงานตอนอายุสามสิบกว่า และก็ได้ให้ กำเนิดลูกสาว หลังจากคลอด ภรรยาก็ได้เสียชีวิต หลัง จากนั้นแม่ทัพอันก็รักและตามใจลูกมาก ขอแค่ให้ ลูกสาวได้เป็นที่ภาคภูมิใจและเป็นที่รักของคนอื่น

เมื่อก้าวเข้าวัง อันหลินหยุนก็โดนสองข้างทางดึงดูด

สายตา

ในบรรดาคนเหล่านั้นก็มีคนคนหนึ่ง ไม่ว่าจะเป็นเถ้าธุลี นางก็ยังจำได้ ถ้าไม่ใช่อ่องกงชิงแล้วจะเป็นใครอีก

อีกคนที่แต่งตัวหรูหรา เสื้อขนสีชมพู น่าจะเป็นหญิง งามที่สุดในเมืองหลวงนี้ชื่อ เสินหยุนเอ๋อ นางน่าจะเป็น ลูกสาวของเมียหลวงจวนเฉินเสี้ยง

ตอนนี้สองคนนั้นได้กำลังพูดแล้วหัวเราะกันอยู่ใต้ ต้นไม้ ดูท่าทางของทั้งสอง อันหลิงหยุนในที่สุดก็เข้าใจ เจ้าของร่างเดิมคงจะโชคร้ายน่าดู!

พึ่งแต่งงานก็โดนสวมเขาแล้ว!

“ฮ่องเต้ได้เชิญท่านผู้ใหญ่ คุณชาย คุณหนูร่วมงาน เลี้ยง”
ขั้นที่ขานร้องทุกคนมองตาม บังเอิญ กงชิงวี่มองไป ด้วยตาที่แหลมคม และได้สบตากับอันหลิงหยุนพอดี