ตอนที่183น้อมรับคำสั่งของฮ่องเต้

“ท่านนอนลงก่อนเถอะเพคะ”

หยุนโล้ชวนลุกขึ้นไปรินน้ำ แล้วกลับมา ฉีกเสื้อออกมาอีกชิ้นหนึ่ง เอาไปชุบน้ำ จากนั้นก็มาเช็ดคราบเลือดให้กับอ๋องต วน อ๋องตวนก็หลับตาลงแล้วไปพูดอันใด

อีก

ตอนที่อันหลิงหยุนมาถึง บนพื้นเปื้อน

มาก

จุนฉูฉูยังยืนบื้ออยู่ตรงนั้น ” ให้ข้า ดูหน่อย” พอเดิมมาถึงข้างเตียง ของอ๋องตวน อันหลิงหยุนก็ยื่นมือไป ตรวจดูชีพจรของเขา

“ใครให้ท่านดื่มน้ำกันเพคะ?” อันหลิง หยุนมองอ๋องตวนอย่างไม่ค่อยสบ อารมณ์ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจมาก เพราะตอน นี้เขาพ้นขีดอันตรายไปแล้ว

นางหยิบยาลูกกลอนมายัดเข้าไปใน ปากของอ๋องตวน แล้วอันหลิงหยุนก็เดิน ไปหาหยุนโลชวน “เจ้ามาดูแลท่านอ๋อง ข้าจะไปเตรียมยา คืนนี้คงไม่มีเวลามา แล้ว”

ท่านพี่ พระชายาเสียนไปเถอะเพคะ” หยุน โล่ชวนไม่วางใจในตัวจุนฉูฉู เพื่อ เห็นแก่หน้าของฮัวไท่เฟย จะไม่สนใจ อ๋องตวนก็ไม่ได้

หงเถารีบเก็บกวาดห้อง รอจนเช็ดพื้น เสร็จถึงได้เดินออกไป

พอนั่งลงไปหยุนโล้ชวนก็หันไปมองจุน ฉูฉู ตัวนางยังเลอะอยู่

“เจ้ากลับไปก่อนเถอะ อาบน้ำแต่งตัว เสร็จค่อยมาก็ได้ระหว่างนี้ข้าจะรับหน้าที่ นี้ต่อเอง” หยุนโล้ชวนพูดจบนางก็รู้สึกคิด ผิดนิดนึง

ปกติจุนฉูฉูนั้นได้รับความ รักมากมาย แต่มาวันนี้กลับตกใจจนตก อยู่ในสภาพนี้

หยุนโล่ชวนรู้สึกดูถูกนาง

จุนฉูฉุมองไปที่อ๋องตวน แล้วเดินไปที่ อ๋องตวน “ท่านอ๋องเพคะ ท่านหลับแล้ว หรือเพคะ?”

อ๋องตวนไม่มีการตอบสนอง จุนฉูฉูจึง เอามือไปลูบหันเขา

“หม่อมฉันจะรีบไปรีบกลับ ระหว่างนี้จะ ให้ชายารองหยุนดูท่านไปก่อนนะเพคะ”

หยุนโล้ชวนก็ไม่ได้ว่าอันใด จุนฉูฉูจึง หันหลังแล้วก็เดินจากไป พอนางไปแล้ว หยุนโล่ชวนก็ฝากตงเอ๋ ออยู่ก่อนแล้วรีบไปถามอันหลิงหยุนว่ามี อันใดที่ต้องระวังหรือเปล่า

อันหลิงหยุนเขียนข้อควรระวังให้นาง แผ่นหนึ่ง ห้ามกินข้าว ถ้าหิวน้ำก็เอาผ้า สะอาดชุบน้ำแล้วเอาไปแตะที่ริมฝีปากขอ งอ๋องตวนก็พอ

อ๋องตวนตื่นมาหลายครั้ง หยุนโล้ชวนก็ จ้องเขาอยู่ตลอด

รอมาทั้งวันจุนฉูฉูก็ยังไม่มา

หยุนโล่ชวนก็ไม่ได้ใส่ใจอันใด ไม่มา ยิ่งดี พอเห็นท่าทางเจ้า เล่ห์ของนางแล้วก็ทำให้รู้สึกรำคาญแล้ว

พออ๋องตวนตื่นมาก็ถามหาจุนฉูฉู หยุ โล่ชวนกลัวเขาเสียใจจึงไม่ได้พูดความ จริงไป

รอจนมืดค่ำ ก็มีคนจากจวนอ๋องตวนมา รายงานว่าจุนฉูฉูไม่สบายไข้ไม่ยอมลด สักที คงมาไม่ไหวแล้ว

อ๋องตวนมองไปที่ประตู สั่งคนให้ใน จวนอ๋องดูแลพระชายาให้ดี

ตกดึกอันหลิงหยุนจึงจะมาถึง มาฉีดยา ให้อ๋องตวน อันหลิงหยุนถึงได้สังเกตเห็น ว่าจุนฉูฉูไม่ อยู่

พอมองไปรอบๆ แล้วไม่เห็นจุนฉูฉูนาง จึงได้ถามไป “พระชายาตวนล่ะ?”

“ทรงประชวรพ่ะย่ะค่ะ กำลังรักษาตัว อยู่ที่จวนอ๋องตวน ข้ารับใช้ไปมารายงาน แล้วพ่ะย่ะค่ะ” หงเถาทำหน้าไม่พอใจ เห็น ชัดๆ ว่ารังเกียจ ไม่เต็มใจดูแล แล้วหนีไป

อันหลิงหยุนมองไปยังอ๋องตวนที่นอน อยู่บนเตียง แล้วยิ้มพร้อมกับพูดออกมา ว่าสมน้ำหน้า แต่กลัวว่าจะกระทบกับการฟื้นตัวของอ๋ องตวน จึงขี้เกียจพูดไป

“ที่นี่เป็นที่พักของข้า ต้องเปลี่ยนห้อง ให้อ๋องตวน” อันหลิงหยุนพูดออกมา อย่างไม่เกรงใจ เหนือนอยากจะไล่เขา ออกไป

หยุนโล้ชวนลุกขึ้นมา “ท่านพี่พระชายา เสียน ถ้าเคลื่อนย้ายตอนนี้ เกิดอ๋องตวน เป็นอันใดขึ้นมาจะทำยังกระไรคะ?”

“เขาไม่ตายหรอก อย่างมากก็ทรมาน นิดหน่อยเท่านั้น” อันหลิงหยุนนั้นไม่ได้ ใส่ใจอยู่แล้ว เขารนหาที่เอง หยุนโล่ชวนก็ทำอันใดไม่ได้ได้แต่จาก ไปพร้อมกับอ๋องตวน

พอมาถึงตำหนักจู๋หยุนหยุนโล่ชวนก็ดู แลอ๋องตวนด้วยตนเอง หมุนไปหมุนมา อยู่รอบตัวอ๋องตวนอย่างไม่หยุดหย่อน

อันหลิงหยุนมาที่ตำหนักจู๋หยุนวันละ สามครั้ง พอตรวจดูว่าไม่มีอันใดผิดปก ตนางก็จากไป

ในเวลาไม่นานจวนอ๋องเสียนก็กลับมา เป็นปกติอีกครั้ง

อันหลิงหยุนนอกจากเป็นห่วงฮ่องเต้ชิง หยู่ ก็คือใครเป็นคนทำร้ายอ๋องตวนนี้ แหละ หลังจากพักผ่อนไปสองวัน อันหลิงหยุ นกับกงชิงวี่ก็เดินทางไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ พร้อมกัน พอพูดคุยเรื่องของอ๋องตวน เสร็จกงชิงวี่ยังไม่อยากไป

“กระหม่อมมีเรื่องอยากทูลถาม พ่ะย่ะ ค่ะ” กงชิงที่อยู่รอ

ฮ่องเต้ชิงหยู่นั่งอยู่ข้างบน “มีเรื่องอัน ใดอีก?”

“พระวรกายของฝ่าบาทเป็นยังกระไร บ้าง พ่ะย่ะค่ะ?” กงชิงวี่เงยหน้าขึ้น โดย ไม่มีท่าทีของคนเป็นบ่าวแล้ว เขาทำตัว เหมือนเป็นน้องชายธรรมดาๆ คนหนึ่ง ฮ่องเต้ชิงหยู่ลุกขึ้นแล้วเดินลงมาจาก บันได มาหยุดอยู่ตรงหน้าของกงชิง วี่ น่า แปลก “นี่ส่วนไหนของเจ้ามันผิดปกติไป หรือเปล่า? อ๋องตวนเกิดเรื่องข้ายังไม่ได้ ลงโทษเจ้าเลย แล้วนี่ยังกล้ามาถามข้า อีก?”

“เรียนฝ่าบาท ที่กระหม่อมถามคือ ร่างกายของฝ่าบาท พ่ะยะค่ะ” กงชิงวี่ยัง

ไม่ยอมละเลิก

อันหลิงหยุนที่ยืนอยู่ข้างๆ ได้แต่ก้ม

หน้า

เรื่องมันไม่ได้เกี่ยวอันใดกับนาง มันเป็นเรื่องระหว่างพี่น้อง

ฮ่องเต้ชิงหยู่มองมาที่อันหลิงหยุน แล้ว มองไปที่กงชิงวี “แล้วมันเกิดอันใดขึ้นกับ ร่างกายของข้า?”

แ” ร่างกายของฝ่าบาทเป็นยังกระไรฝ่า บาทน่าจะรู้อยู่แก่ใจ พ่ะย่ะค่ะ” กงชิงวี่ยัง คงหนักแน่น

ฮ่องเต้ชิงหยู่รู้สึกอยากขำ “มีคน รายงานมาแล้วว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับอ๋องต วน เจ้าเป็นหนึ่งในผู้ต้องสงสัย ไม่ใช่ว่า วันนี้เจ้าจะมาทำเป็นคนร้ายรายงานก่อน เพื่อปิดความจริงเอา ไว้หรือ?”

“ฝ่าบาทเพียงแค่ตอบกระหม่อมมาว่า ร่างกายปกติดีหรือไม่ก็พอแล้ว พ่ะย่ะค่ะ” กงชิงที่ไม่รับฟัง ยังคงดึงดัน

นั่นยิ่งทำให้อันหลิงหยุนรู้สึกว่า ฮ่องเต้ ชิงหยู่คนนี้เป็นไปก็ไม่มีความหมาย ไม่มี อันใดที่เขาสามารถตัดสินใจเองได้เลย

แค่ไม่สบายยังต้องให้กงชิงวี่มาตื้อ

ถาม

“จะให้ตอบเจ้าว่าอันใด ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำ

ว่าเจ้าพูดเรื่อง อันใด ดูเหมือนหลายวันมานี้เจ้าคงจะว่าง เกินไปแล้ว บัดซบ!…ทหาร เอาตัวอ๋อง เสียนไปขังไว้ ให้เขาไปนั่งทบทวนตัวเอง อยู่ในนั้น”

“พ่ะย่ะค่ะ”

มีทหารเดินเข้ามา พร้อมที่จะจับตัวกง ชิงไป อันหลิงหยุนรีบร้องขอ “เรียนฝ่า บาท เพคะ ท่านอ๋องเพียงแค่….”

“เจ้าไม่ต้องพูดอันใดทั้งนั้น” กงชิงวี่ทำ สีหน้าดุร้ายอันหลิงหยุนจึงรีบเงียบไป

ทหารที่เข้ามากำลังจะเข้าใกล้ กงชิงวี่ แต่พอเห็นแววตาของกงซิงพี่ก็จำ ต้องถอยไป

กงชิงวี่หันไปแล้วเดินไป

อันหลิงหยุนที่ทำหน้างุนงง เขาจะไปทั้ง อย่างนี้เลยหรือ นี่มันเรื่องอันใดกัน?

พอเขาไปแล้วอันหลิงหยุนจึงได้ร้องขอ “ฝ่าบาท เพคะ เรื่องนี้ ”

“ช่วยตรวจให้ข้าหน่อย เมื่อคืนข้าได้ ออกจากตำหนักไปข้างนอกมา” ฮ่องเต้ ชิงหยู่ยื่นมือให้นางอันหลิงหยุนถึงกับอึ้ง ไป

ไม่กล้าพูดอันใดอีกแล้วรีบ ตรวจชีพจรของฮ่องเต้ชิงหยู่ดู แค่เริ่ม ตรวจอันหลิงหยุนก็รู้ในทันทีว่าฮ่องเต้ชิง หยู่นั้นโดนพิษเข้าแล้ว

พอปล่อยมือจากฮ่องเต้ชิงหยู่ สีหน้า ของอันหลิงหยุนก็กลายเป็นสีขาวซีดทันที

ทำยังกระไรดี?

“เป็นยังกระไรบ้าง?”

ฮ่องเต้ชิงหยูหันหลังแล้วเดินไปทาง บัลลังก์ เดินไปก็ดูมือของตัวเองไป

อันหลิงหยุนมองตามไป “ฝ่าบาทเพคะ หม่อมฉันมันไร้ความสามารถ” อันหลิงหยุนรู้สึกทำใจไม่ได้ที่จะเห็น ฮ่องเต้ชิงหยู่ตายไปทั้งอย่างนี้ นางไม่รู้ว่า จะไปมองหน้ากงชิงวี่ได้ยังกระไร

ฮ่องเต้ชิงหยู่เดินไปถึงข้างบน แล้วหมุน ตัวนั่งลงบนบัลลังก์ เอามือจับอยู่ตรงหัว มังกรแล้วมองมาที่อันหลิงหยุน “น่า แปลกจริงๆ ยาพิษพวกนี้ไม่รู้ข้ากินมัน เข้าไปตอนไหน?”

อันหลิงหยุนอึ้งไป “ใช่เพคะ!”

“หยุนหยุน เรื่องเบาะแสของอ๋องชินจง ให้อ๋องเสียนเป็นคนไปสืบ แล้วเรื่องของอ๋ องตวนก็ทำให้เหล่าราชวงศ์ต้องตื่น ตกใจ พวก เขาต่างหวาดกลัวเสด็จแม่ แล้วที่พวกเขา ถวายฎีกามานั้นก็เพื่อที่จะตัดอำนาจของ เสด็จแม่ลง ตอนนี้ข้าทำได้เพียงแค่ขัง อ๋องเสียนไว้ก่อน ส่วนเจ้ารีบจัดการเรื่อง ของอ๋องตวนให้เรียบร้อย แล้วรีบเข้าไป สืบหาเบาะแสของพิษ”

อันหลิงหยุนออกมาจากวังด้วยใจที่ หนักอึ้ง พอกลับไปถึงจวนอ๋องเสียน ราชโองการก็มาถึงแล้ว

เนื่องจากทั้งสองพระองค์กำลังตั้งครรภ์ จึงจำเป็นต้องเรียกตัวอันหลิงหยุนเข้าวัง ส่วนเรื่องของกงชิงวี่ ฮ่องเต้ ไม่ได้พูดถึง และไม่มีใครรู้

แต่ตอนที่อันหลิงหยุนกำลังอุ้มจิ้งจอก

หางสั้นเข้าวังอยู่นั้นเอง ก็ได้มีข่าวลือมา ว่า อ๋องเสียนคิดทรยศ ตอนนี้ถูกฮ่องเต้ชิง หยู่จับไปขังไว้ในคุกสวรรค์ไม่ให้เห็น เดือนเห็นตะวันแล้ว!

พอเข้าวังไปอันหลิงหยุนก็ไปทักทาย หวางฮองไทเฮาก่อน การทักทายครั้งนี้ แตกต่างจากครั้งอื่น หวางฮองไทเฮามอง หน้าอันหลิงหยุนแวบหนึ่งแล้วก็บอกให้ นางออกไป ไห่กงกงเป็นคนมาส่งอันหลิง หยุนออกจากวังเฉาเพิ่งด้วย ตัวเอง พอออกจากประตูมาไห่กงกงก็ มองไปรอบๆ แล้วกระซิบว่า “สืบ เนื่องจากเรื่องการฆ่าล้างราชวงศ์นั้น ทำให้เหล่าราชวงศ์เกิดความไม่พอใจ มี คนถวายฎีกาไปหลายวันนี้หวางฮองไท เฮาจึงไม่อยากรับแขกสักเท่าไหร่ พ่ะย่ะ ค่ะ”

อันหลิงหยุนพยักหน้า แล้วยื่นขวด เล็กๆ ขวดหนึ่งให้ไห่กงกง “นี่เป็นยา บำรุงหัวใจที่เตรียมไว้ให้หวางฮองไทเฮา รบกวนกงกงด้วย

เสด็จแม่รู้ดีว่าต้องใช้ยังกระไร ฝากกง กงไปถวายหน่อยนะคะ” “พระชายาเสียนนี่ช่างเอาใจใส่จริงๆ เลยนะ พ่ะย่ะค่ะ ถ้าเช่นนั้นกระหม่อม ขอตัวก่อน พระชายาเสียนค่อยๆ เสด็จนะ พ่ะย่ะค่ะ”

ไห่กงกงกำลังจะไป แต่อันหลิงหยุนยัง คงไม่สบายใจจึงหันไปเรียกไห่กงกงเอา ไว้ ก้มลงไปมองเจ้าจิ้งจอกหางสั้น “กงกง คะ ช่วยดูแลนางให้หน่อย นางทั้งเรื่องทั้ง น่ารัก ให้นางช่วยเฝ้ายามให้หวางฮองไท เฮาด้วย ถ้ากลางดึกกงกงเกิดเหนื่อยล้า นางก็ยังสามารถช่วยแบ่งเบาได้”

ไห่กงกงมองดูจิ้งจอกหางสั้นที่อันหลิง หยุนอุ้มเอาไว้ถึง แม้จะไม่ได้ชอบมันมาก แต่ในเมื่อถูกพา เข้ามาในวังแล้ว แสดงว่าต้องเชื่องแล้ว แน่ๆ

“ได้พ่ะย่ะค่ะ ถ้าเช่นนั้นก็ให้นางไปกับ กระหม่อมเลย” ไห่กงกงกำลังจะยื่นมือไป อุ้มมัน จิ้งจองหางสั้นก็เงยหน้าขึ้นมามอง ให่กงกงอย่างเบื่อหน่าย จากนั้นมันก็กร

ะโดดลงมา แล้วเดินไปโดยที่ไม่ยอม

ให้ไห่กงกงอุ้ม

ไห่กงกงทำหน้าเหลืออด “ไอ้โยว หยิ่ง ซะด้วยสิ”

ไห่กงกงหัวเราะคิกคัก อันหลิง หยุนแนะนำ “นางกินเนื้อปลา เนื้อก็กิน แต่ต้องดิบ ไม่ต้องไปสนใจนางมากก็ได้ ถ้านางหายไปก็ไม่ต้องหา เดี๋ยวนางก็ กลับมาเอง

จิ้งจอกน้อยเจ้าอยู่ที่นี่ไปก่อนนะถ้าเกิด อันใดขึ้นก็ไปหาข้า”

จิ้งจอกหางสั่นกระดิกหู แสดงถึงการ ตอบรับ

อันหลิงหยุนถึงไปได้สักที ส่วนจิ้งจอก หางสั้นก็เดินตามไให่กงกงไป

อันหลิงหยุนมาถึงพระตำหนัก จรุงจิตเพื่อทักทายฮ่องเต้ชิงหยู่ ฮ่องเต้ชิง หยู่สั่งให้นางไปตรวจดูชีพจรให้ฮองเฮา แล้วก็สั่งให้นางไปที่วังเพิ่งหยี ให้นางพัก ที่วิหารบรรทมรองของวังเพิ่งหยี

“พระชายาเสียน ข้ารู้ดีว่าเจ้าไม่ชอบให้ ถูกควบคุม ข้าอนุญาตให้เจ้าเดินเล่นใน วังได้ แต่เจ้าต้องดูความเหมาะสมด้วย อย่าสร้างปัญหาให้ข้าปวดหัวก็พอ เข้าใจ หรือไม่?” ฮ่องเต้ชิงหยู่นั่งอยู่ข้างๆ ของ ฮองเฮาเสินหยุนชู พูดเสียงเรียบๆ แต่ แฝงไปด้วยจิตสังหาร เสินหยุนชูดึงแขนของฮ่องเต้ชิงหยู่ “ฝ่า บาทเพคะ นานๆ ชายาเสียนจะมาอยู่เป็น เพื่อนข้าที ท่านจะพูดน้อยๆ หน่อยไม่ได้ หรือเพคะ?”

ฮ่องเต้ชิงหยู่จับมือของเสินหยุนชูเอาไว้

“ข้าเข้าใจแล้ว”

“พอมองหน้าอันหลิงหยุน ฮ่องเต้ชิงหยู่ ก็โบกมือ “เจ้าออกไปเถอะ”

“หม่อมฉันทูลลา เพคะ” หลังจากที่อัน

หลิงหยุนออกมา นางก็กลับไปที่วิหาร

บรรทมรอง

นอกประตูไม่มีคนเฝ้า อันหลิง หยุนนั่งอยู่ในนั้นพักหนึ่ง แล้วนางก็ออก มาจากวิหารบรรทมรอง แล้วไปเดินเล่น รอบๆ วัง

ในเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วยามวังเพิ่งหยีก็ ถูกอันหลิงหยุนสำรวจไปแล้วรอบหนึ่ง นางไม่ได้พูดอันใด เพราะระหว่างที่เดิน สำรวจก็มีคนมาทักทาย มันก็ลดปัญหา ไปได้มากอยู่เหมือนกัน

พอออกจากวังเพิ่งหยี อันหลิงหยุนก็ไป ที่วังฮัวหยางเพื่อไปทักทายฮัวไท่เฟย

ฮัวไท่เฟยกำลังกลุ้มใจที่ไม่รู้ว่าจะไป หาข่าวสารของอ๋องตวนจากใครดี พอรู้ ว่าอันหลิงหยุ นมาหานางก็รู้สึกดีใจมากดังนั้นนางจึง ยินดีต้อนรับอันหลิงหยุนเป็นอย่างมาก

“หยุนหยุน รีบเข้ามาก่อน ถ้าเจ้ายังไม่ มาข้าก็จะให้คนไปตามเจ้าอยู่แล้ว” ฮัว ไท่เฟยเชิญอันหลิงหยุนเข้ามา ใช้มือปัดๆ ที่นั่งข้างๆ เพื่อให้อันหลิงหยุนมานั่ง

ก่อนหน้านี้นางก็ไม่ได้ชอบอันหลิงหยุน แต่พออันหลิงหยุนช่วยชีวิตลูกชายของ ตัวเองไว้ ต่อให้ฮัวไท่เฟยจะสับสนยัง กระไรแต่ในเวลาแบบนี้ก็ไม่มีทางแสดง สีหน้าที่ไม่ดีให้อันหลิง หยุนเด็ดขาด

อันหลิงหยุนเองก็รู้เรื่องนี้ดี แต่นางมีคำ สั่งอยู่กับตัว จึงไม่ได้สนใจว่าคนตรงหน้า นี้จะเป็นใคร

อันหลิงหยุนจัดแจงตัวเอง “ถวายบัง คมไท่เฟยเพคะ”

“ช่างน่ารักจริงๆ มานั่งตรงนี้มา” ฮัว ไท่เฟยเชิญให้อันหลิงหยุนนั่ง

“ขอบพระทัยไท่เฟย หม่อมฉันยืนตรงนี้ ก็ได้เพคะ ที่หม่อมฉันมาในวันนี้ก็เพื่อ

กราบทูลพระอาการของอ๋องตวนเพคะ” “หรือ? ถ้าเช่นนั้นอ๋องตวนอาการเป็น ยังกระไรบ้าง?” ฮัวไท่เฟยถามมาอย่าง ร้อนใจ อันหลิงหยุนก็รู้สึกเห็นใจอยู่ เหมือนกัน

ในบรรดาผู้คนที่อยู่ในนี้ ความจริงแล้ว ไม่มีใครมีอิสระเลย ดูภายนอกอาจจะ เหมือนมีอำนาจล้นฟ้า แต่ความจริงนั้น ล้วนแล้วต่างเป็นคนที่น่าสงสารทั้งสิ้น

ก็เหมือนกับฮวไท่เฟยในตอนนี้ แค่ อยากจะพบหน้าลูกชายยังไม่ได้เลย

ลูกชายบาดเจ็บสาหัส แต่ก็ ทำได้แค่นอนอยู่นอกวัง

แต่พออยู่นอกวังอันหลิงหยุนก็รู้สึกไม่ วางใจ

เพราะถ้าเกิดอันใดที่ไม่คาดคิดขึ้นมา ความชอบที่ทำมาทั้งหมดก็จะสูญเปล่า

“อ๋องตวนอาการดีขึ้นมากแล้วเพคะ ขอ แค่ทำตามวิธีการรักษาของหม่อมฉัน รับรองได้เลยว่าไม่เกินครึ่งเดือนก็น่าจะ พ้นขีดอันตรายแล้วเพคะ แต่ที่หม่อมฉัน เป็นห่วงคือ….” อันหลิงหยุนรู้สึกลังเล ฮัวไท่เฟยรีบถามขึ้น “อันใด หรือ?”

“เรียนไทเฟย คนที่ได้รับบาดเจ็บ ภายนอกนั้นแผลติดเชื้อง่าย หากติดเชื้อ แล้วก็จะทำให้มีไข้ขึ้นสูง ถ้าเป็นเช่นนั้น ในช่วงที่หม่อมฉันไม่อยู่ แล้วเหล่าหมอ จวนอาจดูแลได้ไม่ทั่วถึง หม่อมฉันเกรง ว่าอ่องตวนอาจอาการหนักกว่าเดิมเพคะ

คนที่ทำร้ายท่านอ๋องก็ยังจับตัวไม่ได้ ถึงแม้จะจับตัวอ๋องชินจงได้แล้ว แต่มันก็ ยังไม่มีหลักฐานเพคะ

ถ้าใช่ก็ไม่เป็นไร จับเขาไว้ถือว่าทำถูก

แล้ว แต่ถ้าไม่ใช่ มันต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่

เพคะ

ถ้าคนที่ลงมือยังไม่ยอมตัดใจ แล้วก ลับมาลงมืออีกครั้ง ด้วยฝีมือของชายา รองหยุนคนเดียวคงไม่อาจปกป้องท่าน อ๋องได้แน่เพคะ”

อันหลิงหยุนหยุดพูดอีกครั้ง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ