บทที่ 174 ตกใจแล้วหนีไป

มีคนไม่พอใจแล้วเดินออกไป กงชิงวี่ไปคุยกับกงชิงหยิน : “พี่รองเพคะ ทำไมท่านเพิ่งมาก็ทำให้หยุนหยุนของข้าไม่ พอใจถ้านางไม่พอใจข้าก็ไม่พอใจด้วย พี่รองเป็นผู้ชายที่ได้ เสวยอิ่มไม่เหมือนข้าที่เสวยไม่อิ่มเลย? ”

คงชิงหยืนขี้เกียจใส่ใจ พูดออกมาตรงๆว่า: “อาการของ ฉูฉไม่ดี หลังจากที่โดนเสด็จป้าใหญ่ดี อาการไม่ดีขึ้นเลย ตอนนี้อากาศก็ยิ่งอยู่ยิ่งร้อน เริ่มมีแผลพองขึ้นมาแล้ว ข้าได้ เรียกหมอในจวนมาหลายคนแล้ว แต่ฉฉูไม่ยอมให้พวกเขาดู เพราะว่าหมอเป็นผู้ชายทั้งหมด ไม่มีผู้หญิง ตรงจุดนั้นไม่ สามารถให้คนอื่นดูได้ ข้าเลยนึกขึ้นได้ก็เลยมาที่นี่

“พี่รองกลับไปดีกว่า ตรงจุดนั้นหมอในจวนช่วยดูไม่ได้อยู่ แล้ว แต่หยุนหยุนก็ดูไม่ได้ ข้าก็ไม่ยินยอม”

ก่อนที่กงชิงจะมาถึงเขาคิดว่าจะมารับหยุนโล่ชวนกลับไป เสียอีก คิดไม่ถึงว่าที่มาเพราะเรื่องนี้ ต้องไม่พอใจแน่นอนอยู่ แล้ว

กงซิงลุกขึ้นแล้วเดินออกไปข้างนอก ไปปลอบใจหยุนหยุ แต่กว่า ไม่เช่นนั้นกลางคืนต้องหาที่แอนอีก

กงชิงหยินหดหูใจ ยืนอยู่ที่ห้องโถงไม่ยอมออกไป พ่อบ้าน แก่เลยมาเชิญให้เขาออกไป

“อ่องตวนกลับไปดีกว่า” . อ่องตวนท่ำอันใดไม่ได้เลย จึงยอมกลับจวนอ่องตวน

โดยดี

จุนฉูฉชีดเซียวไปมาก และเมื่อเขาเห็นกงชิงหยินกลับมา เขาก็ลุกขึ้นอย่างฝืนใจ: “นางไม่มาหรือ? ”

คงจินหยินเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของจุนฉูg นั่งลงแล้วกุม มีอจุนดูไว้: “ข้าจะไปอีก ถ้านางไม่มาข้าก็จะเข้าวัง ข้าไม่ เชื่อว่านางจะไม่มา”

จุนฉูฉูส่ายหัว: “นางไม่มาแน่นอน ถ้าจะมาก็มานานแล้ว” “ฉูฉ ข้าไม่สนใจ ให้หมอในจวนมาดูอาการของเจ้าเถิด กงซิงหยินจนปัญญาได้แต่ขอร้องจุนฉูฉ แต่สุดท้ายจุนฉูฉก กลับสายหัว

“หม่อมฉันจะไม่เป็นเช่นนั้น ยอมตายเสียดีกว่า” จุนฉูฉ หมอบลง ไม่ยอมให้หมอในจวนช่วยนางรักษา

ช่างก่อนที่นางเป็นลมหมอในจวนเคยช่วยนางรักษา นางก็ รู้สึกไม่พอใจ นางเกลียดคนพวกนั้น

คงซึ่งหยินไม่มีทางเลือก จึงทำได้แค่รอพร้อมไปกับจุนฉูg

อันหลิงหยุนกลับเข้าไปในห้องทดลอง อยู่ข้างในเริ่มทำการ ทดลองแต่ละอย่าง หลักๆคือเข็มฉีดยาที่ทำจากทองแดงของ นางได้หล่อเสร็จเรียบร้อยแล้ว อีกทั้งนางได้เริ่มทำการผลิต แล้วด้วย สำหรับเข็มที่เคยใช้แล้วนางจะนำกลับมาใช้อีก นำ มาหลอมแล้วหล่อเป็นเข็มฉีดยาใหม่ การฆ่าเชื้อก็จะกลาย เป็นเรื่องง่าย “หยุนหยุน

กงชิงกูรู้อยู่แล้วว่าอันหลิงหยุนต้องอยู่ในห้องทดลอง แต่ เขาเข้าไปไม่ได้ จึงได้แต่เคาะประตูอยู่ด้านนอก

ห้องทดลองได้ทำการระเบิดไปเมื่อครั้งที่แล้ว และได้สร้าง ใหม่ให้แข็งแรงทนทานกว่าเดิม รอบๆหล่อด้วยแผนเหล็ก ด้านในติดด้วยไม่ไผ่ อบอุ่นในฤดูหนาวและเย็นสบายในฤดู ร้อน สวยงามและโอ่อ่า

“เข้ามาเถอะ ไม่ได้ล็อค. “อันหลิงหยุนกำลังทำการเก็บ คงชิงวี่ผลักประตูเข้ามา อันหลิงหยุนหันไปดูกงซิง วี่: “ท่าน อ่อง”

“อ๋องตวนได้กลับไปแล้ว “กงชิงวี่ปิดประตูแล้วเดินไปหาอัน หลิงหยุน อันหลินหยุนหันกลับไปมองกงชิงวี่ จากนั้นนำแข้ม ฉีดยาสิบอันใส่เข้าไปในลังยา ข้างในนั้นนางได้ทดลองโดย การผ่านการกลั่นเพนิซิลินออกมาหลายอันและมีน้ำเกลือหนึ่ง ขวดกับน้ำตาลองุ่นหนึ่งขวด นางเตรียมไว้ถ้ามีโอกาสจะ ทำการทดลองดู

กงชิงวิกอดนางจากด้านหลัง : “ข้าทำตัวได้ดีไหม? ”

“ท่านอ๋องท่านไม่รู้สึกหรือว่าการกระทำของอ๋องตวนนั้นแย่ มาก? “อันหลิงหยุนไม่คิดยังดี ยิ่งคิดยิ่งโกรธ

หยุนโลชวนถึงยังกระไรก็เป็นถึงฮูหยิ่งชั้นเก๊ามิ่ง ในสายตา ของเขายังมีกฎหมายอยู่อีกหรือไม่

ตอนแรกจะกลับเขาไม่เห็นด้วย มาตอนนี้นางอยู่ที่นี่เขาก็ไม่ มารับ หยุนโล่ซวนควรทำอย่างไรดี?

กงชิงส่ายหัว : “ข้าไม่รู้ และข้าก็ขอไม่ยุ่งด้วย” อันหลิงหยุนคิดแล้วมันก็ใช่ เขาก็ยุ่งอันใดไม่ได้

“จวนอ๋องถ้าจะต้องเลี้ยงคนเพิ่มอีกคนก็ไม่ใช่ปัญหา ถ้าเช่น นั้นก็ตามนั้นเถอะ”อันหลิงหยุนก็ไม่ได้คาดหวังว่าอ่องตวน จะมารับหยุนโล่ชวนกลับไป ในเมื่อไม่กลับไป ก็พักเสียที่นี่ เลย

“ท่านอ๋อง ข้าอยากไปเมืองหลวงเดินดู เจ้าไม่ใช่เคยพูดว่า จวนอ่องตวนได้ทำการค้ามากมาย ข้าก็อยากทำการค้า ไม่ เช่นนั้นค่าใช้จ่ายเยอะขนาดนี้ ยังติดค้างเงินอยู่ห้าหมื่นกว่า ยังกระไรก็ต้องคืน

อันหลิงหยุนรู้สึกเศร้าโศกเล็กน้อย ถ้ารู้เช่นนี้แต่แรกนางจะ ไม่พูดในสิ่งที่ทำไม่ได้หรอก

อย่างนี้ก็เหมือนยกหินมาทับขาตัวเองไม่ใช่หรือ?

อันชิงวี่พาอันหลิงหยุนออกไปนอกจวน ไปเดินดูรอบๆตลาด ที่ผู้คนพลุกพล่าน อันหลิงหยุนสนใจอยู่สามร้าน ที่ตั้งดีมาก แต่ขายไม่ค่อยดีเท่าไหร่

กงชิงวีถามขึ้นว่า: “พระชายาจะค้าขายอันใดหรือ? ถึง แม้ว่าจะค้าขายได้กำไร แต่เวลาสั้นแค่นี้ ศิดจะหาเงินให้ได้ห้า หมื่นกว่าไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

“ถ้าจะเปิดร้านขายเสื้อผ้า ก็ไม่รู้ว่าจะหาช่างเย็บที่เก่งได้ หรือไม่? อันหลังหยุนพิมพากับตัวเองเบาๆ คงชิววี่รู้สึกน่าขัน : “ข้านึกว่า พราะชายาจะเปิดร้านยา ทำไมกลายเป็นจะเปิดร้านขายเสื้อผ้าล่ะ? ”

“ท่านอ๋องไม่ต้องกังวลเรื่องนี้หรอก ข้าจะหาเงินก็เพื่อที่จะ หาให้กับตัวเอง ถ้าท่านอ๋องต้องการใช้ ต้องขอยืมกับข้า” อัน หลังหยุนพูดอย่างติดตลก อังชิงวี่ถามขึ้นว่า: “ของพระชายาก็เหมือนของข้าไม่ใช่

หรือ? ”

อันหลิงหยุนส่ายหัว: “มันไม่ใช่นะ”

อันหลิงหยุนหันกลับไปดูร้านตรงนั้น ร้านค้าก็ไร้ราคา เจ้าของก็ไม่เอา เอาโฉนดออกมาดูแล้ว อันหลิงหยุนตัดสินใจ เอาเลย ร้านค้าราคาสองพันกว่าให้ไปสองพันสองร้อยกว่า เขียนสัญญาซื้อขายเรียบร้อย นางก็ได้กลายเป็นเจ้าของแล้ว ใช้เวลาช่วงปายของทั้งวันได้ทำการรับซื้อร้านไปสามร้าน อัน หลิงหยุนก็กลับไปพักผ่อนในตอนกลางคืน

มีค่าสั่งลงไปร้านค้ามอบให้ถางเทอเป็นผู้ดูแล เขียน รายการมาหนึ่งแผ่นกระดาษ กางเหอดูแล้วรู้สึกตกตะลึงเล็ก น้อย พราะชายาจะเปิดร้านหาเงินจริงๆด้วย

แต่ดูจากร้านค้าทั้งสามร้านของพราะชายาแล้ว เหมือนว่า จะไม่สามารถทำกำไรได้

เมื่อเข้าไปในบ้านก็เห็นอ่องตวนกับพระชายาอ่องตวนอยู่ ข้างในบ้านแล้ว จานอ่องตวนได้ให้คนใช้เตียงไม่ไผ่ยกนางมา ถึงที่นี่ เมื่ออันหลินหยุนเห็นสองคนนี้ก็รู้สึกไม่พอใจนัก

“ท่านอ๋อง ข้ายังมีธุระ ข้าขอกลับก่อน”

อันหลิงหยุนหันกลับแล้วเตรียมเดินออกไป ปรากฏโดนจุน นิฉเรียก : “พระชายาเสียน ที่ข้ามาที่นี่ก็ไม่ใช่เพื่อข้าทั้งหมด ถ้าข้าไม่หายดี ก็ไม่สามารถรับพระชายารองหยุนกลับไปได้ คงจะไม่ได้จะให้ข้าหมอบอยู่ที่นิ่แล้วรับพระชายารองหยุนก ลับหรอกนะ? ”

อันหลิงหยุนเดินไปถึงหน้าประตูแล้วหยุดเดิน หันกลับมา มองไปที่จุนฮุน: “พระชายาตวน ถ้าเจ้าพูดกับข้าว่า เจ้าใกล้ ไม่ไหวแล้ว ให้ข้าช่วยเจ้ารักษาอาการ ขอร้องข้าให้ช่วยเจ้า หน่อย ถ้าเป็นเช่นนั้น ข้าจะช่วยเจ้า

แต่ตอนนี้เจ้าเป็นแบบนี้ ข้าไม่ช่วยเจ้าเด็ดขาด”

อันหลิงหยุนหันกลับแล้วไปที่สวนหลังบ้าน นางไม่อยากสน ใจจุนฉูฉ

คงซึ่งมองไปที่กงชิงหยินและจุนฉูฉูแล้ว: “ช่วงนี้อารมณ์ ของพระชายาค่อนข้างหงุดหงิด เพราะว่าที่จวนมีปัญหาค่อน ข้างลำบากเล็กน้อย ถ้าผ่านความลำบากนี้ไปได้ อาจจะดีขึ้น พี่รองกลับไปก่อนเถอะ”

“ฉฉเป็นแบบนี้ รอไม่ได้อีกแล้ว จวนของพวกเจ้ามีปัญหา สำบากอันใด บอกข้าได้เลย ข้าจะให้ความช่วยเหลือเต็มที่”

เพื่อจุน ดูฉ กงชิงหยันยอมทำทุกอย่าง

กงชิงวสังเลเล็กน้อย: “ค้ายุงก็ไม่ต้องหรอก เรื่องของพี่ รองข้าก็อยากช่วย แต่ของหยุนหยุนข้าอยากช่วยก็ไม่ สามารถช่วยได้จริงๆ ฉะนั้นพวกท่านกลับไปเถอะ สำหรับ

“น้องสาม เจ้าเรียกข้าพี่รอง ก็ต้องช่วยข้าแล้ว” กงชิงหยิน เหมือนเร่งรัดให้เขาช่วยเหลือ ไม่ยอมกลับไป คงชิงวิ่มองไปที่เขาสักพัก แล้งมองจุนที่อยู่บนพื้น

ข้าไปลองถามแต่ว่าโอกาสไม่มากนัก พวกท่านต้องเตรี ยมใจไว้ก่อน อารมณ์ของหยุนหยุนนั้นดื้อรั้นมาก เรื่องของ นางข้าไม่สามารถตัดสินใจแทนได้กงชิงวี่หันกลับไปเพื่อไป หาอันหลิงหยุน เมื่อถึงลานโอวหลานก็เข้าไปข้างใน เห็นอัน หลังหยุนอุ้มหมาจิ้งจอกหางสั้นอยู่และกำลังเงยหน้ามอง พระจันทร์

กงชิงเงยหน้าขึ้นมอง แล้วเดินไปหาอันหลังหยุน: “ปาก ข้าไม่ดีเอง รับปากว่าจะมาลองถามดู

อันหลิงหยุนอยากหัวเราะ ชำเลืองมองกงด้วยสายตา เคืองเล็กน้อย : “ข้ารู้อยู่แล้วว่าท่านต้องมา ท่านไปบอกพวก เขา ข้าสามารถช่วยได้ แต่ไม่จำเป็นต้องไปดู แค่ยาเข้ม เดียวก็พอ นางเชื่อใจในตัวข้าหรือเปล่า ถ้าเชื่อใจในตัวข้า ข้า จะไป แต่ถ้าไม่เชื่อใจท่านก็กลับมา พวกเขาก็จะกลับไป เอง

เข็มอันทั้งบาง มีทั้งหนาทั้งบาง รู้สึกจะมีทั้งหมดห้าอย่างด้วยกัน

“ก่อนหน้านี้ข้าได้หล่อมันขึ้นมา ถ้าท่านอ๋องกลัวพูดไม่ เข้าใจ ก็เอาหนึ่งอันไปก็ได้นะ” อันหลิงหยุนหยิบเข็มฉีดยาที่ ใหญ่ที่สุดออกมา แล้วส่งมอบให้กงชิงวี

“ท่านอ๋องไปเถอะ” อันหลิงหยุนถอดเสื้อเสร็จแล้วขึ้นไปบน เตียง ส่วนกงชิงวี่นั้นมองไปที่เข็มฉีดยาในมือ ก็ไม่ได้มีความ หวังอันใด

ของชิ้นนี้เกือบจะใหญ่เท่าแขนของหยุนหยุนแล้ว เขาดูแล้ว ยังนึกว่าเป็นอาวุธลับเสียอีก ดูจากความกล้าหาญของจุนฉูฉู แล้ว นางจะกล้าหรือ?

ยิ่งไปกว่านั้นทั้งสองคนเป็นศัตรูกัน คงไม่เชื่อใจหรอก

คงชิงวี่นำเข็มฉีดยาไปที่ห้องโถง เมื่อเข้าไปข้างในเอาเข็ม ฉีดยาให้จนฉูดดู พร้อมทั้งทำตามที่อันหลังหยุนสั่งไว้ ค่าพูด ที่ให้พูดเขาพูดให้นางฟังอีกหนึ่งรอบ

ขุนตกใจจนสีหน้าซีดไปทันที ตกใจจนหันมองไปที่กงซิง หยิน : “ท่านอ๋อง”

“น้องสาม ถึงแม้เจ้าจะไม่ชอบพวกข้า ก็ไม่ควรเอาของชิ้นนี้ มาขู่พวกข้า มันเป็นอาวุธลับซัตๆ ทำไมเจ้าไม่เอามีตมาด้าม หนึ่งเลยล่ะ คงชิงหยันโกรธจนหน้าเขียว

คงชิงวี่วางเข็มฉีดยาลงบนโต๊ะเสียงดัง และอธิบายอย่าง ช่วยไม่ได้: “ข้าก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันช่วยชีวิตได้ แต่สิ่ง ที่พระชายาพูดนั้นเป็นความจริง นางบอกว่าใช้ของขึ้นนี้ฉัด เข้าครั้งหนึ่ง ก็จะไม่เป็นไรแล้ว ข้าได้ บอกให้พวกเจ้าฟังแล้ว ถ้าพวกเจ้าเชื่อข้าจะให้คนไปตามพระราชามา แต่ถ้าไม่เชื่อ ก็ แล้วแต่นะ

“เป็นไปไม่ได้ ของชิ้นนี้ข้าไม่เคยเห็นมาก่อน ถ้าจะทำร้าย ข้า ก็ไม่ควรเอาสิ่งนี้มาขู่ข้าจุนฉูฉูน้ำตาไหลออกมา ฉูฉมอง ไปที่กงชิงอย่างน่าสงสาร นางยังคงมีความหวังว่าคงซึ่งจะ กลับใจ ดวงตาของนางเศร้าและเสียใจ ไม่ว่าใครก็ต้องใจ อ่อนเป็นแน่

แต่สำหรับกงชิงที่แล้ว กลับไม่มีค่าอันใด

“พวกท่านไม่เชื่อข้าก็ช่วยไม่ได้ พระชายาบอกข้ามาเช่นนี้ ไม่เชื่อก็ไม่เป็นไรนะ” กงซิงว่าทำดีที่สุดแล้ว สะบัดแขน เสื้อแล้วใส่ไว้ข้างหลัง ไม่ขายตามองจุนฉูฉูด้วยซ้ำ จุนฉูลู ไม่มีตัวตนในสายตาเขาเลย คนที่เขาต้องเผชิญคือกง

จนร้องไห้เสียใจ จับไปที่หน้าอกหมอบไปที่พื้นร้องไห้ ขึ้นมา กงชิงหยินเลยต้องเดินเข้าไปดู

“พวกเราลองดูกันไหม? “กงซิงหยินก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว จนฉู: “ออกไป!

กงจินหยินโดนผลักถอยหลังเกือบลงไป กงชิงวสีหน้า มีดมนทันที กงชิงวีสีหน้าเย็นชา มองไปที่กงชิงหยินแล้วเดินไปพยุงกง ชิงหยินให้ลุกขึ้น หันหน้ามองไปที่จุนฉูg : “เรื่องของจวน อ่องตวนเป็นเรื่องของพวกเจ้า ข้าไม่ขอยุ่งเกี่ยว แต่เจ้าอยู่ จวนอ๋องเสียนของข้าแล้วทำเช่นนี้ คือคิดว่าข้าตายไปแล้วใช่ ไหม? ๆ

จนฉฉตกใจมองไปที่กงชิง วี่”เสด็จพีวี่…

“ไม่ต้องเรียกข้า นับตั้งแต่วันที่เจ้าแต่งงานเข้าไปที่จวนอ๋อง ตวนแล้ว ข้ากับเจ้าก็คือน้าสะใภ้ เจ้าคือพระชายาตวน ไม่ว่า เรื่องอันใดก็ต้องยึดอ่องตวนเป็นหลัก

ปัญหาในบ้านระหว่างสามีและภรรยา ข้าไม่สามารถยุ่ง เกี่ยวได้ แต่ออกมาเจ้ากล้าผลักอ่องดวน ในสายตาเจ้ายังมี ประเทศต้าเหลียงอยู่ไหม? ”

“ข้า ”

นซิน้ำตาไหลเป็นทาง

คงชิงหยินดึงกงซึ่งออก: “เจ้าไม่ต้องยุ่ง ข้ายินยอมเอง อ่องตวนอุ้มจุนฉูฉขึ้นมา แล้วเดินออกไป

กงชิงวีโมโหกลับไปที่ห้อง เมื่อเข้าไปข้างในแล้ววางเข็ม ฉีดยาไว้บนโต๊ะเสียงดังโป้ง

อันหลิงหยุนที่นอนหลับแล้ว โดนเขาทำให้ตกใจจนตื่นขึ้น

มา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ