บทที่172 เกี่ยวกับระเบิด
จวนอ่องเสียนตอนนี้ขาดเงินทอง ดูเหมือนว่าจำเป็นต้องหา อันใดทำเพื่อหาเงินแล้วจริงๆ
พระชายาเสียน พรุ่งนี้พวกข้ายังอยากจะมาอีก เด็กน้อยคน หนึ่งพูดกับอันหลิงหยุน “ถ้าเจ้าชอบก็มาสิ” อันหลิงหยุนก็ไม่สามารถพูดอันใดได้
ของกำนัลก็รับไว้แล้ว
” ถ้าเช่นนั้นพวกข้าพักที่นี่เลยนะ พระกระยาหารของจวน อ่องเสียนดีมาก”มีเด็กน้อยคนหนึ่งพูดขึ้นเสียงดัง อันหลิงหยุ นหันไปมองนี่มันอันใดกัน!
“พระชายาเสียนไม่ยิ้ม”ฮูหยินนั่งลงข้างอันหลังหยุน อัน หลิงหยุนหันไปชี้แจงกับฮูหยินว่า: “ก่อนหน้านี้ตูฟางจันรับ บริจาคเงิน ต้องโทษตำหนักกั๋วกงของพวกข้าที่ปรกติแล้วค่า ใช้จ่ายเยอะแสวย ทำให้ขาดเงินเล็กน้อย จะเอาประมาณห้า หมื่นออกมาก็ถือว่ายากแล้ว ที่ตำหนักเลยต้องประหยัดพระ กระยาหารการเสวยเล็กน้อย
แต่ก็เหลืออีกไม่กี่วันแล้ว เดือนหน้าเบี้ยเลี้ยงของพวกข้าก็ จะลงมาแล้ว ถึงเวลานั้นก็คงจะดีขึ้น”
“อ่อ มิน่า! “อันหลิงหยุนก็ไม่รู้ควรพูดอันใดดี ได้แต่ พวกเขาไปอย่างสุภาพว่าถ้าจะอยู่ต่อก็อยู่ต่อเถอะ
ถาม ปรากฏว่าฮูหยินก็ไม่ได้เกรงใจเลย ตอนกลับก็ปล่อยให้เด็ก น้อยอยู่ต่อเลย
อันหลิงหยุนกลับไปเพิ่งรู้สึกว่า วิชาของตำหนักกั่วกงลึก มากจริงๆ
ที่ที่หยุนโล่ชวนพักอยู่นั้นมีผู้คนมาเป็นมไม่น้อย อันหลิงหยุ นก็จึงไม่เข้าไปพูดคุยด้วยแล้ว
เมื่อเข้าไปในอ่างกามะถันแล้วเห็นร่างเปลือยของยังซิง แล้วรู้สึกเบื่อหน่าย
“ทำไมหรือ? ” กงชิงวี่ถอดเสื้อผ้าเสร็จแล้วรออันหลิงยุนไป หาเขา มองไปเห็นนางสวมเสื้อคลุมอาบน้ำยืนอยู่ไม่มีท่าที จะขยับตัว
สิ่งเดียวที่กงซิง ไม่ชอบก็คือเสื้อคลุมอาบน้ำที่นางเย็บเองนี่
แหละ ทุกครั้งจะถูกปกปิดอย่างมิดชิด ไม่สวยเท่าเสื้อแนบ
ภายของพวกเขาเลย อันหลิงหยุนถาม: “ตามที่เล่าลือกันว่าผู้หญิงของตำหนักก วกงทนทานแข็งแรง ทำไมฮูหยินที่มาในวันนี้ไม่เป็นเช่นนั้น
เลย? ”
“สับสนแล้ว? ผู้หญิงของตำหนักกั๋วกงที่พูดถึงคือบรรดา ลูกสาวของตำหนักกั่วกง แต่บรรดาสะใภ้ของตำหนักกัำกง นั้นทั้งหมดไม่ได้มาจากจวนขุนนาง บางคนมาจากตำหนักบุ่น แต่ส่วนใหญ่แล้วล้วนเป็นผู้มีความอ่อนน้อมและมีความรู้เสีย มากกว่า “มิน่าล่ะ ” ตอนนี้อันหลิงหยุนเพิ่งจะลงมาจากคานอ่าง ถอด เสื้อคลุมอาบน้ำออกแล้วเดินลงไปข้างล่าง
คงชิงวีรีบเข้าไปรับนาง: “ข้ามารับเอง . ”
อันหลิงหยุนพยักหน้า รอกงซิงวีเดินมาทางนี้ แล้วอุ้มนางลง
เมื่อลงไปในน้ำ คงชิงวี่ช่วยอันหลินหยุนถอดกระโปรงผ้า
ไป
ไหมออก
“พระชายาทำไมต้องสวมเสื้อทีละชั้นๆเยอะขนาดนี้ ที่นี่ไม่มี คนอื่น หรือไม่อยากให้ข้าดู? ”
“นี่คือเสื้อนอน สวมใส่มันแสดงให้เห็นว่าข้ารักนวลสงวนตัว ไม่เช่นนั้นจะทำให้ติดไฟได้ง่าย ๆ
“ข้าชอบความสุขเรื่องบนเตียง กลัวอันใดติดไฟง่าย สามี ภรรยาต้องรักใคร่กันหน่อย จะดูเห็นว่าข้ากับพระชายาความ สัมพันธ์ดีต่อกันมากแค่ไหน
“ท่านอ่องไม่รู้จักอายเลยจริงๆ”
ทั้งสองต่างฝ่ายต่างหยอกล้อพลอดรักกันไปมา กงชิงวีอุ้ม อันหลิงหยุนไปวางไว้บนหินแล้วพูดว่า: “ข้าแต่งงานกับพระ ชายาแล้ว ข้าจะรู้จักอายทำไม? ”
“”อันหลิงหนุนกอดคออังซิงวีไว้เพลิดเพลินไปกับความ
สุข
วันรุ่งขึ้น อันหลิงหยุนกับกงชิงที่ไปที่ตูฟางจัน ทั่งสองคนนั่ง รถม้าและเดินยี่สิบกว่าโลกว่าจะถึงด้านล่างของตูฟางจัน อัน หลิงหยุนเงยหน้ามองสักพักแล้วพูดว่า: “ตูฟางจุ้นถ้าไม่ ซ่อมแซมให้เรียบร้อย ถ้าหน้าฝนมาถึง น้ำด้านบนถ้าเพิ่มมาก ขึ้น ถ้าน้ำไหลหลากมาทางนี้ต้องพุ่งชนทะลักแหลกลาญทุก อย่างเป็นแน่ ถึงเวลานั้นไม่ว่าเทพอันใดก็ไม่สามารถช่วยได้ และไม่มีทางช่วยเหลือคนด้านล่างได้อีกด้วย”
กงจึงมองไป: “พระชายามีความรู้เกี่ยวกับการสร้างเขื่อน ด้วยหรือ? “มีบ้าง ในที่ของข้านั้นเขื่อนขนาดใหญ่เช่นนี้และ สะพานแบบนี้มีเยอะ เพราะฉะนั้นข้าพอรู้อยู่บ้าง” อันหลิงหยุน ยืนดูสักพัก แล้วขมวดคิ้วเข้ากันแน่น
“ท่านอ๋อง ท่านเคยคิดหรือไม่ หน้าฝนมาถึง ถ้าที่นิ่ยังเป็น แบบนี้อยู่ จะทำกระไรดี?
“มันก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ ซื้อคงเสี้ยงเคยพูด ถ้าไม่รีบ สร้างเขื่อนฟางจันให้เสร็จ กังวลว่าจะเกิดปัญหาใหญ่กว่านี้ ขึ้น
ช่วงก่อนตูฟางหุ้นสร้างเสร็จแล้ว องเสี้ยงมาสั่งเกต แล้วหลายครั้ง ก็ยังใช้ไม่ได้ ข้างบนนั้น คือเคยพูดออกแล้ว ทำขึ้นมาใหม่ ฉะนั้นเริ่มไม่มีเงินแล้ว
ให้ข้าพาทหารสู้รบศึกอย่างง่ายกว่า จะให้ข้าศึกษาสิ่งนี้ ถึง
แม้ข้าจะอยากทานแต่ก็คงทำไม่ได้
นานขนาดนี้แล้วยังสร้างไม่เสร็จ แสดงให้เห็นว่าข้านั้นไม่มี ความสามารถ” เรื่องสร้างเพื่อนนี้กงซิงวี่รู้สึกตำหนิตัวเองเล็กน้อย
ถ้าไม่ใช่เขา คงไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น
อันหลิงหยุนใช้เวลาครุ่นคิดชั่วขณะ หันกลับไปเริ่มสังเกตดู รอบๆด้าน เหมือนนึกอันใดขึ้นได้ อันหลิงหยุนเดินออกไปด้านนอก
ส่วนกงชิงวินั้นเดินตามนางไป
“เจ้าเดินช้าหน่อยกังวลอันหลิงหยุนจะเกิดเรื่อง อังชีววีตาม ติดอย่างใกล้ชิด
อันหลิงหยุนใช้เวลาเดินเกือบหนึ่งชั่วยาม ถึงจะหยุดเดิน
นางยืนอยู่ตรงจุดที่สามารถมองเห็นรอบๆด้านได้ มองได้ สักพักก็หันกลับเดินขึ้นด้านบน ส่วนกงชิงวี่ก็เดินตามหลังนาง ไป
“เจ้าจะไปไหน ให้ข้าแบกให้อุ้มได้ทั้งนั้น แต่อย่าเดินเช่น นั้น” กงชิงที่ไม่ไว้ใจจึงดึงอันหลิงหยุนไว้
“ไม่ต้อง ร่างกายข้าดูแลรักษาได้ดีมากแล้ว ข้าไม่เป็นไร ท่านอ่องข้าคิดวิธีที่จะสร้างฟางฉันได้แล้ว” “ใช่หรือ? “กงชิงวียิ้มออกมา ถึงมีอของอันหลิงหยุนขึ้นมา
“ข้าไม่รู้มีบุญวาสนาแค่ไหน ที่ได้แต่งงานกับหยุนหยุน” “อย่าล้อเล่นเลย พวกเราขึ้นไปข้างบน ข้าจะไปดูหน่อย ท่านเรียกช่างซูชื่อคงมาที่นี่นะ” “อาหยู่ ไปบอกซือคงเสี่ยง พวกเราจะคุยเรื่องงานข้างบน
“รับทราบ
อาหยู่หันกลับแล้วเดินออกไป อันหลิงหยุนและกงชิงวีเดิน ขึ้นด้านบนไปอย่างรวดเร็ว อันหลิงหยุนยืนอยู่บนเขื่อนแล้ว มองลงมารอบด้าน คิดวิธีการเสริจเรียบร้อยว่าควรทำยัง กระไร
ซื้อคงเสี้ยงมาถึงที่นี่อย่างรวดเร็ว อันหลิงหยุนถือพู่กันและ กระดาษขึ้นมาแล้วเริ่มวาดรูปวาดไปด้วยชี้แจงให้ชื่อคงเสี้ยง ฟังไปด้วย
“ถ้าใช้แค่ก้อนหิน เขื่อนจะโดนน้ำไหลทะลักแตกอย่าง รวดเร็ว เนื่องจากสูงแสวยไป ถ้าโดนชนแตก จะทำให้คนและ สัตว์ด้านล่างได้รับบาดเจ็บและล้มตาย
เพราะฉะนั้นเราต้องทำให้เป็นปูนซีเมนต์”
“อันใดคือปูนซีเมนต์? “กงชิงไม่เข้าใจ
“ก็คือใช้หินปูน ดินเหนียว ผงแร่เหล็กผสมให้เข้ากัน ใส่ เข้าไปตรงกลางระหว่างก้อนหินกับก้อนหิน สามารถทำให้ ก่อนหินเกาะกันแน่นได้ และท่ำให้ผนังยั่งแข็งแรงทนทานมาก ขึ้น แต่ต้องดูว่ารอบๆนีมีหินปูนถึงจะทำได้ ข้าสังเกตการณ์มา แล้ว ที่นี่ไม่มี ข้าจะลองไปหาที่เมืองหลางดู ของสิ่งนั้นหาไม่ ยาก ผงแร่เหล็กกับดินเหนียวยิ่งหาง่าย หลังจากที่ผสมแล้ว ต้องนำไปเผา ต้องสร้างเตาเผาไว้รอบๆนี้ด้วย
ข้าจะสร้างปอปลาใต้เขื่อนยาวกว่าหนึ่งพันเมตรขึ้นไป เทียบเท่ากับทะเลสาบ และบ่อปลาต้องลึกสองเมตร ถ้าคิด จากอัตราส่วนของเขื่อนที่ใหญ่ขนาดนี้แล้ว แรงกระแทกลง มาต้องสองเมตรครึ่งถึงจะเพียงพอ
ประชาชนที่อยู่รอบด้านต้องรีบทำการขนย้ายออกไป ส่วน ที่นาไม่ต้อง
แต่ทุ่งนากับบ่อปลาต้องแยกออกจากกัน ตรงกลางต้องมีที่ ว่างให้น้ำไหลผ่าน ถ้ามีน้ำท่วม จะระบายน้ำให้ไหลไปสู่ที่ทุ่ง นา
ส่วนใต้ทุ่งนา ระยะความยาวต่อไปจากทุ่งนาอีกห้าพันกว่า เมตร สร้างเขื่อนล้อมรอบเพื่อทำคลองกักเก็บน้ำ ถ้าทำอย่าง นี้ไม่ว่าน้ำจะท่วมขนาดไหน น้ำไหลไปก็ได้ทำการกักเก็บน้ำ ไว้ แน่นอนนี่เป็นขั้นตอนแรกก่อน ใต้คลองต้องมีทางระบาย น้ำพาน้ำไหลเข้า ทางระบายนี้ต้องนำพานไหลเข้าไปที่แม่น้ำ ใหญ่ ฉะนั้นต้องใกล้แม่น้ำใหญ่ ถ้าเกิดน้ำท่วมใหญ่ขึ้น ตรง นั้นต้องรีบหาคนเปิดออก เพื่อให้น้ำฝานอีกขั้นตอนหนึ่ง ระบายน้ำให้ไหลไปที่แม่น้ำใหญ่
พระราชสำนักสามารถให้เงินทองได้ สร้างที่เก็บน้ำไว้ตรง นั้นแหล่งหนึ่ง จัดคนสองสามคนดูแล กำหนดเวลาลาด ตระเวน หน้าหนาวใช้ถุงทรายปิดกั้นน้ำแข็งไว้ เมื่อถึงหน้าฝน ต้องมีคนเฝ้าดูแลที่นั่น เพราะถ้าเกิดมีน้ำท่วมขึ้นมา จะได้ สะดวกรีบเปิดทางระบายน้ำออก ทางระบายน้ำทั้งสองข้าง ยึดติดด้วยไม้ไผ่สาน ตรงกลางวางด้วยถุงทราย ถ้าเวลาเร่ง ด่วน ดึงไม่ไผ่ที่ยึดติดออก น้ำที่ไหลแรงก็สามารถชนออกได้ และถ้าไม่ได้ ข้าก็สามารถคิดทางอื่นแก้ไขให้ทันเวลาได้ ถ้าพูดถึงเขื่อนใหญ่ที่ผ่านมามีเขื่อนใหญ่เขื่อนหนึ่ง เรา
สร้างสองเขื่อน ให้น้ำในเขื่อนใหญ่ไหลกระแทกลงมา ยังมี
เขื่อนเล็กอีกเขื่อน แบ่งน้ำให้ไหลแยกกัน ก็จะรับรองได้
ว่าการไหลกระแทกของน้ำจะเบาลงได้ ” เมื่ออันหลิงหยุนวาดเสร็จ ชื่อคงเลี้ยงไม่เข้าใจแข็งที่อ เหมือนท่อนไม้
อันหลิงหยุนภามว่า: “ช่างซูฉือคง เจ้ามีความคิดอื่นเพิ่มอีก ไหม? ”
“ดีมาก ข้าคิดไม่ออกมาตลอด ข้าไม่รู้ว่าปัญหาอยู่ตรงไหน แต่ดูตอนนี้ ข้าเข้าใจแล้ว แรงดันของน้ำแรงมาก ข้าสร้าง เขื่อนใหญ่ขนาดไหนก็ใช้ไม่ได้ ไม่สามารถต้านทานแรงของ น้ำได้
แต่ถ้าแบ่งน้ำให้ไหลแยกกัน ก็จะแตกต่างกัน
พระชายา ท่านยอดเยี่ยมมากเลย ข้าขอชื่นชมยอมกัมหัว กราบแทบฟื้นเลย! ”
“อันหลิงหยุนรู้สึกเศร้าโศกเล็กน้อย ความจริงแล้วตอน นางไปท่องเที่ยว เคยเห็นเขื่อนเป็นแบบนี้ ผู้นาเที่ยวเป็นคน เสาให้ฟัง นางเลยจำไว้
มาวันนี้สถานที่ทุกอย่างเหมือนกัน นางเลยยืมเอามาใช้
รีบลงมือเลย ข้ารับผิดซอบจัดเตรียมทุกอย่างที่จะใช้ใน การสร้างเขื่อน เพื่อนเก็บน้ำด้านล่าง และปูแซีเมแต่มอบให้ พระชายาเสียนไปผู้จัดการ”
ชื่อคงเสี้ยงพูดจบอันหลิงหยุนเพิ่งรู้ตัวว่า อยู่ดีดีไม่ชอบ ทำไมต้องหาเรื่องวุ่นวายให้ตัวเองด้วย
“ดี พวกเราแบ่งแยกกันทำงาน อาหยู่ เจ้ารีบไปที่จวนแม่ทัพ จัดเตรียมทหารชั้นยอดสามพันนาย บอกว่าข้าจะขุดคลอง” กงชิงวีรีบตัดสินใจทันที
– อันหลิงหยุนหมดคำพูด ทำไมมีเรื่องอันใดต้องไปที่ จวนแม่ทัพตลอดด้วย
เมื่อออกจากตูฟางจันอันหลิงหยุนนั่งรถม้ากลับไป ระหว่าง ทางคิดแต่เรื่องที่จะหาหินปูน กงชิงวิ่งตามขึ้นว่า: “เซ่อไปแล้ว หรือ? ”
อันหลิงหยุนส่ายหัว: “ถ้าจะใช้หินปูนก็ต้องใช้ดินปืน ผง ระเบิดอานุภาพร้ายแรง สามารถทำให้เมืองข้างๆแอบมองได้ ถ้าเกิดว่ามีคนที่คิดไม่ดีได้มันไป อาจจะทำให้เกิดภัยพิบัติขึ้น ก็ได้
ถึงเวลานั้นหากมีใครต้องการก่อกบฏ ไม่ต้องพูดถึงว่ามีคน สิบหมื่นแปดหมื่นเลย ถึงจะมีหนึ่งร้อยหมื่นก็สามารถทำลาย ได้ในชั่วพริบตา
“ผงระเบิด? “กงชิงรู้สึกแปลกประหลาดเล็กน้อย
“ใช่” อันหลังหยุนเล่าให้กงชิงวี่ฟังหลักการเกี่ยวกับผง ระเบิด กงซิงวลีฟังแล้วตกตะลึงไม่เบา
“กำเช่นนั้นแสดงว่าหยุนหยุนเจ้าทำผงระเปิดเป็นหรือ? กงชิงวีสีหน้าหนักใจ
อันหลิงหยุนไม่รู้สึกอันใด: “หมอทหารของพวกข้ากับหมอ ทหารของพวกเจ้าไม่เหมือนกัน พวกเจ้าดูอาการเป็นการ รักษาเป็นก็ใช้ได้แล้ว แต่พวกข้าต้องต่อสู้เป็น เข้าไปในค่าย ศัตรู ยอมตายแต่ไม่ยอมแพ้ ยังต้องรอบรู้ด้านต่างๆ ที่สำคัญ ที่สุดคือต้องทนแบกรับความอัปยศอดสูให้ได้เพื่อหน้าที่ ถึง แม้ต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม
อย่างเรื่องท่าผงระเบิด ถ้ายังทำไม่เป็น นั้นเท่ากับว่าเป็น เหมือนคนที่ไม่มีประโยชน์ใช้การไม่ได้
วิชาการรักษาสูงส่ง คือเงื่อนไขที่จำเป็น แต่เงื่อนไขอย่าง อื่นก็ต้องเก่งด้วยถึงจะเก่งจริง
ความเร็วในการหลบหนีของข้านั้นน่าทึ่งมาก และปฏิกิริยา ของข้าก็เฉียบคม ถ้ามีใครเข้าใกล้ข้า ข้าสามารถเอาชีวิตอีก ฝ่ายได้ก่อนก่อนที่อีกฝ่ายจะเข้าใกล้ นี้คือหมอทหารของพวก ข้า”
กงชิงวีดึงอันหลิงหยุนเข้ามาในอ้อมแขนของเขา “ข้าไม่ ต้องการสิ่งเหล่านั้น ขอแค่ให้หยุนหยุนอยู่ข้างกายข้าก็พอ” กงชิงวีในเวลานี้รู้สึกทุกข์ใจจนพูดอันใดไม่ออก เมื่อนึกถึง ลูกผู้หญิงคนหนึ่ง ทำในสิ่งที่ผู้ชายทำ กงชิงวรู้สึกไม่ชอบใจ เลย
“ท่านอ๋อง ข้าสามารถทำผงระเบิดได้ แต่ห้ามให้คนอื่แรู้เด็ด ขาด ดูตามฤดูกาลนี้แล้ว ตูฟางจุนต้องการปูนซีเมนต์โดย ด่วน ถ้าไม่ทำการระเบิดภูเขา อาจจะไม่ทันการณ์ก็ได้ แต่ถ้าระเบิดต้องมีคนรู้แน่นอน เพราะฉะนั้นคนรู้ยิ่งน้อยยิ่ง
ดี
ท่านอ่องต้องมั่นใจถึงจะทำได้”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ