บทที่ 161 พบกัน ณ ประตูวัง
อันหลิงหยุนเดินหน้าไปก่อนก้าวหนึ่ง ถอนสายบัว “ถวายบังคมท่านอ่อง”
ดวงตาคงชิงรี่เคร่งขรึม มองอันหลิงหยุนครู่หนึ่ง: “ไม่ จำเป็นต้องทำให้วุ่นวายเช่นนี้ มิได้มีผู้อื่น ร่างกายเจ้าไม่ได้ เหมือนผู้อื่น อ้วนเช่นนี้”
อันหลิงหยุนมองไป แล้วตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง
ดูเหมือนว่า ทุกคนจะจริงจังกับเรื่องที่นางอ้วนจนกลม เป็นลูกบอลเช่นนี้
แต่อันหลิงหยุนเมินเฉย รู้ว่ากงชิงวี่ไม่สบายใจ เดินเข้า ใกล้ถาม: “ท่านอ๋องอารมณ์ไม่ดีหรือเพคะ?”
“จะอารมณ์ดีกระไร?” กงชิงที่มองไปที่หยุนโล่ชวนที่ จับกุมตัวไป สีหน้าเย็นชาราวกับน้ำแข็ง
อันหลิงหยุนถาม: “เรื่องนี้ยังมีทางหนีทีไล่หรือไม่เพคะ?”
“มีอยู่แล้ว หยุนโล่ชวนไม่เหมือนเด็กสาวทั่วไป อันกั่วกง เป็นผู้ใด ตำหนักกั๋วกงคือที่ใด นับตั้งแต่ก่อตั้งประเทศต้าเห ลียง ตำหนักกั๋วกงก็คือเสาหลักต้นหนึ่งของประเทศต้าเหลี ยง ประเทศต้าเหลียงขาดกงชิงวี่ได้ แต่ขาดตำหนักกั๋วกง ไม่ได้
ตำหนักกั๋วกงมีผู้คนเสียชีวิตมามากมายเท่าไร ได้รับคุณ งามความดีมาแล้วเท่าไรแล้ว
หญิงสาวในตำหนักกั่วกงมีความแข็งแกร่งหนักแน่น มากว่าชายจิตใจที่เด็ดเดี่ยวแน่วแน่ เรื่องพรรค์นั้น นางจะ ไปทำได้กระไร?
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าพระชายารองหยุนคือผู้ใด?
แม้ว่าอ่องตวนจะไม่ดีมาเท่าไรก็ตาม ก็แกร่งกว่าคนรับใช้ นางสามารถกระทำได้หรือ?
พระชายารองหยุนรอบตัวมีผู้ชายนับไม่ถ้วนตั้งแต่เด็ก มี โอกาสตั้งมากมาย แต่ดันเลือกเวลานี้ สุขภาพจิตไม่ไม่ สมบูรณ์หรือกระไร?
กงซิงวี่ยิ่งพูดยิ่งโมโห จ้องมองไปที่จวนอ๋องตวนด้วย
ความโกรธ อันหลิงหยุนมองย้อนกลับไป ด้วยความหนักอกหนักใจ อย่างมาก
ชายผู้นี้ก็มีอารมณ์ที่โกรธแทนผู้อื่นด้วยหรือ?
จะเห็นได้ว่านางเข้าใจทุกอย่าง แต่ปัญหาคือ เข้าใจแล้ว ยังกระไร หากไม่มีหลักฐานชัดเจน พระชายารองหยุนเป็น ถึงจวิ้นจู่ เบื้องหลังของนางคือทุกคนของตำหนักกั่วกง แม้ว่าจวนอ๋องตวนจะยโสโอหังมากเพียงใด ก็ไม่กล้าจับคน โดยภาระการ
หากถามเรื่องนี้ในจวนอย่างเงียบๆ ก็แล้วไป ทางหนีที่ไล่ ก็ยังพอมี แต่ตอนนี้คิดว่า คงไม่มีทางหนีที่ไล่ที่ใดแล้ว เห็น ได้ชัดเลยว่าไม่มีวิธีแก้ปัญหาแม้แต่นิด
ส่งไปถึงต้าจงเจิ้งย่วน เรื่องพรรค์นี้ต้องใช้วิธีการลงโทษอย่างหนัก แม้ว่ากระดูกของพระชายารองหยุนจะแข็งมาก ก็เกรงว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อได้ไม่นาน
เรื่องพรรค์นี้ ตีให้ตายก็ไม่มีผู้ใดกล้าถาม ดังนั้นเขาตรัสว่ามีทางหนีทีไล่ พูดอย่างโกรธเคืองมาก
กงชิงวี่เดินอ้อมอันหลิงหยุนไปที่หน้าประตูจวนอ่องตวน กงชิงหยินยืนอยู่ที่ประตูอย่างเหม่อลอย และผงะเมื่อเห็น กงชิง จากนั้นใบหน้าของเขาก็ย่ำแย่มาก หันเดินเข้าไปใน จวนอ่องตวน
กงชิงวี่ก็ไม่เกรงใจต่อเขาเช่นกัน เดินตามเข้าไปข้างใน
“ทุกคนออกไปเถิด ข้าเหนื่อยแล้ว ต้องการความสงบ หากไม่มีเรื่องอันใดอย่ามาหาข้า” กงชิงหยินเดินยังหลังวัง ของตำหนักเซี่ยวเฟิง คนรับใช้ในจวนก็ตกใจมากเช่นกัน แตกกระเจิงไปตามๆ กัน
อันหลิงหยุนตามกงชิงไปถึงตำหนักเซี่ยวเฟิงเงยหน้า ขึ้นมอง ตัวอักษรใหญ่สามตัวที่มีความงดงามและแข็งแรง แสดงให้เห็นถึงความองอาจของเจ้าของ
แต่ในขณะนี้ดูเหมือนจะเป็นการเยาะเย้ย สายลมอ่อนๆ และสายฝนพัดมา
แม้บ้านเกิดจะมีปัญญามากเพียงใด แต่เมื่อไปบ้านสามี บ้านสามียอมรับนางไม่ได้ นางก็คงแย่
อันหลิงหยุนโชคดี ไม่ว่ากระไรนางก็เป็นพระชายาเอก หากเป็นพระชายารอง คงต้องซวยไปแปดภพชาติ!
โดยเฉพาะเจออย่างจุนฉูฉูที่เป็นดั่งคมในฝัก ตีสองหน้า เช่นนี้
กวชิงที่เข้าไปในประตู โบกไม้โบกมือ คนรับใช้ด้านใน ออกไปจนหมด ขณะนี้มีเด็กหญิงรับใช้อายุราวๆ สิบสอง สิบสาม คุกเข่าอยู่ที่พื้น เด็กหญิงรับใช้ถูกตีซ้อมอย่าง สาหัส ใบหน้าบวมปูด ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล ถูกมัด คุกเข่าอยู่กับพื้น ดวงตาขุ่นเคืองเมื่อพบกงชิงหยิน ราวกับ จะฆ่ากงชิงหยินให้ได้
“ตำหนักกั๋วกงไม่ปล่อยไว้แน่” ตงเอ๋อรู้สึกไม่ยุติธรรม แทนหยุนจวิ้นจี่
กงชิงหยินเดินไปฝั่งหนึ่งแล้วนั่งลง ไม่มีความโกรธใน ดวงตา เพียงแค่ถามขึ้น: “ตอนเกิดเรื่องเจ้าทำอันใดอยู่ที่ หน้าประตู?”
“ข้าน้อยออกไปตักน้ำ ถูกคนวางยาสลบไป ตื่นขึ้นมาก็ อยู่ที่หน้าประตูเพคะ” ตงเอ่อพูดอยู่ก็ร้องไห้ออกมา
อันหลิงหยุนเหลือบมองกงชิงหยิน พูดแทรกถามตงเอ่อ “อย่างนั้นในวังเกิดเรื่องอันใดขึ้นเจ้าไม่รู้เลยหรือ?”
“ข้าน้อยจำไม่ได้ว่าเกิดอันใดขึ้น แต่จวิ้นจู่ไม่มีทางทำ เรื่องเช่นนั้นเด็ดขาดเพคะ ทำไมต้องเป็นตอนที่องค์หญิง ใหญ่ของต้าจงเจิ้งย่วนมา จะบังเอิญขนาดนั้นได้กระไร เพคะ?” ตงเอ๋อตะโกนดัง เลือดในปากไหลออกมา ร้องไห้ อย่างกังวล
“พระชายาเสียน ข้าน้อยได้โปรดช่วยจวิ้นจู่ของข้าน้อยด้วย จวิ้นจู่ของข้าน้อยจิตใจสูงส่งมาโดยตลอด เป็นคน บริสุทธิ์ทั้งกายและใจ
แม้ว่าเหล่าหญิงสาวในตำหนักกั่วกงหาสามีได้ยาก แต่ตั้ง แต่เด็กจู่ก็แตกจากเจ้านายคนอื่นๆ คนที่ชอบนางก็ยัง คงมีอยู่เช่นกัน
แม้ว่าคนที่เสนอขอสมรสด้วยจะไม่ผ่านเกณฑ์ แต่ก็มีอยู่ เสมอ แต่หากนางมีความคิดเช่นนั้น ทำไมนางต้องยอม ตกลงเรื่องสมรสกับทางจวนอ่องตวน
จู่จิตใจสูงส่ง เดิมนางไม่เต็มใสมรสเข้าจวนอ่องต้วน เพราะราชครูจุนและพูดทุกวิถีทาง จึงยอมตกลง เรื่องสมรส
มิฉะนั้น จวิ้นจู่ของพวกเรา จะยอมเป็นพระชายาลองขอ งอ่องตัวนได้กระไรเพคะ?”
ตงเอ่อพูดไปพร้อมกับร้องไห้ อันหลิงหยุนก็ทำอันใดไม่
ถูก
เรื่องบางเรื่อง แม้ว่านางอยากช่วยเหลือ แต่ก็มิอาจช่วย
ได้
นางมองกงชิงวี่ กงชิงวี่ถาม: “แล้วหลังจากนี้ล่ะ?”
” ตงเอ๋อสูดน้ำมูก: “จากนั้นตอนที่ข้าน้อยตื่นขึ้นมาก็ เหมือนกับเป็นความฝัน ข้าน้อยไม่รู้ว่าเกิดอันใดขึ้น ร่างกายอ่อนแรงเล็กน้อย คนเหล่านั้นผลักข้าน้อยออก องค์หญิงใหญ่ก็มาเมื่อเข้าไปในประตูก็เห็นคนรับใช้ถือ กางเกงแล้ววิ่งจากห้องของจวิ้นจู่ของข้าน้อย ถูกจับเอาไว้แล้วเพคะ”
จู่ก็เดินออกจากห้องนอนด้วยเสื้อผ้าไม่เป็นระเบียบ อย่างๆ งงๆ องค์หญิงใหญ่โกรธ ตบหน้าจวิ้นจู่ แล้วให้ คนตัวจวิ้นจู่ไปเพคะ”
“แล้วทำไมเจ้าเป็นเช่นนี้?” อันหลิงหยุนไม่เข้าใจ ในเมื่อ ไม่ได้มีเรื่องอันใด ทำไมนางจึงโดนทำร้ายจนเป็นเช่นนี้?
“ข้าน้อยผลักองค์หญิงใหญ่เพคะ โต้เถียงกับนาง นางจึง
ให้คนตีเพคะ”
ตงร้องไห้ เสียใจอย่างมาก
ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับอันหลิงหยุนที่จะเข้าใจ ในเมื่อผลัก องค์หญิงใหญ่ ถ้าอย่างนั้นมันคงไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะให้อภัย ไม่ตีให้ตายก็ถือว่าเมตตามากแล้ว
แต่พูดถึงองค์หญิงใหญ่ผู้นี้ อันหลิงหยุนรู้สึกค่อนข้าง แปลกหน้า ในความทรงจำของร่างเดิมก็ไม่เคยมี
อันหลิงหยุนชื่นชมร่างเดิมอย่างสุดซึ้ง ความรู้สึกที่อยาก จดจำก็จำได้ทั้งหมด สิ่งที่ไม่อยากจำก็จำไม่ได้เลยแม้แต่ นิด
คนที่มีอำนาจดั่งองค์หญิงใหญ่ นางกลับจำไม่ได้เลย
น้ำคงท่วมสมองนี้แล้วจริงๆ
“ท่านองค์หญิงใหญ่รับผิดชอบดูแลอันใดเพคะ?” อันหลิงหยุนถามอย่างสงสัย
วี่รู้ว่าบางเรื่องนางก็ไม่ได้แล้ว กล่าวอธิบายองค์หญิงใหญ่คือเสด็จป่าใหญ่ของข้า ตอนแรกนางสมรส กับแม่ทัพแล้ว ต่อมาแม่ทัพเสียชีวิตในสนามรบ นางดูแล ลูกๆ เพียงลำพัง อดีตฮ่องเต้เคารพรักต่อนาง สัมผัสได้ถึง ความแน่วแน่ของนาง ดังนั้นจึงให้นางดูแล ต้าจงเจิ้งย่วน พูดให้ชัดเจนก็คือ นางเป็นผู้ดูแลพวกเราเหล่าอ่องทั้ง หลาย เหล่าอ่องจุ้น แต่สิ่งที่ที่นางรับไม่ได้คือเรื่องที่หญิงที่ ไม่ปฏิบัติตามหลักคุณธรรมของสตรี เมื่อนางพบเข้า ก็จะ เป็นอันตรายอย่างยิ่ง”
“แล้วถือว่านางอยู่ในตำแหน่งอันใดเพคะ? แล้วต้าจง เจิ้งย่วนคือที่ใด เป็นจงเหรินถางของราชวงศ์หรือเพคะ?” อันหลิงหยุนถามต่อเนื่อง
กงชิงยักหน้า: จะบอกว่าจงเหรินถางก็ได้ สิ่งที่ดูแล ล้วนเป็นเรื่องของราชวงศ์ พูดให้กระจ่างก็คือดูแลรับผิด ชอบพวกข้า หากเจ้าชายทำผิดกฎหมายจะไม่สามารถให้ เจ้าหน้าที่เหล่านั้นสอบปากคำได้
พวกเขาไม่กล้า พวกข้าก็ไม่เห็นด้วย
ต้าจงเจิ้งย่วนหมายถึงภายในวัง ก่อนหน้านี้ให้อ่องเป็นผู้ ดูแล เบื้องล่างหกส่วนต้องให้ความร่วมมือกับพวกเขาด้วย เมื่อสืบสวนขึ้นมา เที่ยงธรรมอย่างไม่เห็นแก่หน้าผู้ใดทั้งสิ้น แต่องค์หญิงใหญ่ได้รับการอนุญาตจากอดีตฮ่องเต้
สำหรับตำแหน่ง คือจงลิ่ง ก็คือตำแหน่งดูแลต้าจงเจิ้งย่ วนที่สูงที่สุด
หากมีอันใดเกิดขึ้น แม้แต่เสด็จแม่ยังทรงต้องฟังนาง ซึ่ง เรื่องนี้ยากที่จะจัดการ”
กงชิงวี่พูดเช่นนี้ อันหลิงหยุนก็เข้าใจแล้ว
ตกเข้าไปในต้าจงเจิ้งย่วน โดยเฉพาะตกอยู่ในกำมือของ องค์หญิงใหญ่แล้วล่ะก็ คิดจะออกมาอีกครั้ง เกรงว่าจะยาก เย็นแสนเข็ญ
แต่องค์หญิงใหญ่มาได้กระไร?
“ท่านอ๋อง ข้าชื่นชมองค์หญิงใหญ่ผู้นี้จริงๆ กระไรก็ตาม นางก็คือป้าของหม่อมฉัน นางมาเยี่ยมพระชายาตวนที่จวน อ่องตวนหรือกระไร? ทำไม่มาเยี่ยมข้า?”
อ๋องตวนและกงชิงวิ่งไปพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ดวงตาของกงชิงที่บ่งบอกว่าทำอันใดไม่ถูก: “เกรงว่ามันจะ ไม่ง่ายขนาดหรอก?”
“อ่อ!” อันหลิงหยุนเลิกคิ้วและมองไปที่กงชิงหยินอย่าง ดูถูก
กงชิงหยินก็ไม่ได้พูดอันใด แต่มองไปด้านหนึ่งด้วย ใบหน้าทิ้งตึง
กงชิงวี่สีหน้าจริงจัง: “องค์หญิงใหญ่จะไม่ไปหาเราอยู่ แล้ว หยุดพูดเรื่องไร้สาระ แต่เป็นเราต่างหาก ไม่เคยไป เยี่ยมเลยตั้งแต่สมรสกัน”
“จริงด้วย!” อันหลิงหยุนแสร้งทำเป็นน่ารัก
อ่องตวนอธิบาย: “เพราะเหตุใจองค์หญิงใหญ่ถึงมาที่ จวนอ่องตวนข้าไม่รู้ ตอนที่เกิดเรื่องข้าอยู่ในห้องหนังสือเมื่อคืนนอนดึก ลืมกลับไปหาพระชายา จึงอยู่ที่ห้องหนังสือ เป็นเวลาหนึ่งคืน เมื่อเช้านี้ฉันได้ยินว่าทางนี้เกิดเรื่องขึ้น เมื่อข้ามาถึง ก็กลายเป็นเช่นนี้”
อ่องตวนมองตงเอ่ออย่างหมดหนทาง: “เจ้าไม่ดูเจ้านาย ของเจ้าให้ดี เกิดเรื่องขึ้นตีก็ไม่หนักหนา ถ้าเป็นข้าจะตีเจ้า ให้ตายไปเสียเลย”
อันหลิงหยุนเลิกคิ้วมองไป กงชิงหยินท่าทางที่ทำเป็นเข้ม งวดแต่หวังดี
“เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว ท่านตีนางให้ตายก็ไม่มี ประโยชน์ ไปร้องเรียนต่อฮ่องเต้แล้วค่อยว่ากันเถิด เจ้าแค่ ถือว่าเกิดเรื่องน่าอับอายในจวนของท่าน แต่กลัวว่าจะ จัดการได้ไม่ดี ตำแหน่งอ่องตวนของท่านก็จะหายไป”
กงชิงเหลือบมองไปที่กงชิงหยินที่อยู่ข้างๆ เขาโดยไม่ พูดแสวยจริง หลังจากลุกขึ้นก็เดินมุ่งไปที่ประตู
อันหลิงหยุนก็ตามไปด้วย
“ทหาร จับตาดูตงเอ่อเอาไว้ หาเกิดเรื่องอันใดกับตงเอ๋อ ข้าจะไปถามถึงบ้านพวกเจ้า” กงชิงหยินตามไปพร้อมกับ อันหลิงหยุนและกงชิง วี่ เตรียมตัวเสด็จเข้าวัง
กงชิงวี่เดินเร็วเหมือนฟ้าแลบ ใบหน้าเย็นชา
“เสด็จเข้าวังพร้อมพระชายาตวนจะเป็นการดี กว่า หากเรื่องนี้ตรวจสอบได้ไม่ชัดเจน แม้ว่าจวนถูกมองอย่างเป็นกลางโดยตำหนักกั๋วกง แต่ก็ไม่สามารถ ระงับความโกรธของตำหนักกั๋วกงได้ ”
“ข้าจะถึงในอีกไม่ช้า”
อ่องตวนหันหลังเดินไป อันหลิงหยุนเดินจากไปกับกงชิง วี่ ทั้งสองกลับไปเปลี่ยนชุดที่จ่วนอ่องเสียนก่อน แล้วเข้าไป ในวังด้วยกัน
ทันทีที่มาถึงประตูวังก็เห็นผู้คนจากตำหนักกงมาถึง แล้ว ตำหนักกั๋วกงพร้อมด้วยงฮูหยินแก่ยืนอยู่ที่ประตู วังถือไม้เท้าหัวหงส์ อันหลิงหยุนเห็นคนแล้ว เดินเข้าไป ถอนสายบัว: “ถวายบังคมท่านกั๋วกง กั๋วกงฮูหยินแก่”
พระชายาเสียนไม่ต้องพิธีรีตอง หม่อมฉันแสดงความ เคารพเพคะ” กล่าวอย่างสงบ ดวงตายังคงอ่อน โยน
อันที่อยู่ด้านข้างจ้องมองไปที่กงชิงด้วยท่าทาง เย็นชา
“อ๋องมาเพราะหวังสาวของข้าใช่หรือไม่?” อันกั วกงไม่เกรงใจเลยแม่แต่นิด
กงชิงอย่างใจเย็น: ท่านวางใจได้ ข้าจะ จัดการอย่างเป็นกลางแน่นอน ทางด้านองค์หญิงใหญ่ เข้า จะไปยืนยันความถูกต้อง เรื่องนี้ต้องมีการวางแผนมาเป็นเว วังาน ป้ายสีจวนอ่องตวน ยังทำร้ายตำหนักกั่วกง”
“ที!”
อันกั่วกงหันกลับไปมองที่ประตูวังด้วยใบหน้าเย็นชา ไม่ สนใจเลยด้วยซ้ำ
อันหลิงหยุนมองไป ดูเป็นคนดื้อรั้น ไม่ใช่คนที่เจรจาง่ายด้วย
กงชิงวี่เงียบไม่พูด ยืนเงียบอยู่ข้างๆ
รถม้าอีกค้นจากด้านข้างมาอย่างรวดเร็ว อันหลิงหยุนม องไป เป็นรถม้าของราชครูจุน
ราชครูจุนลงจากรถม้าอย่างรวดเร็ว เดินขึ้นหน้าทันทีเมื่อ พบอัน: “อันกั๋วกง ข้ามาเพื่อขอโทษท่าน”
“หี ขอโทษเรื่องอันใด ไม่ใช่เรื่องที่ข้าควบคุมดูแล”
“อัยยา กล่าวเช่นนี้ได้กระไรกัน” ราชครูจุนรีบพูดขึ้น” อันกั่วกงไม่สนใจ รอเสด็จเข้าวัง
ใบหน้าราชครูจุนหมองคล้ำ แต่ยังคงถ่อมตัวมาก หันกลับไปและไปทักทายกั่วกงฮูหยินแก่: “พี่สะใภ้
กั่วกงฮูหยินเพิกเฉย
ราชครูจุนมองไปที่กงชิงวี่และอันหลิงหยุน กงชิงวี่จึงเอ่ย กล่าวขึ้น: “ราชครูจุน”
“ถวายบังคมอ๋องซื่อเจิ้น พระชายาเสียน
“ราชครูจุน” อันหลิงหยุนรีบถอนสายบัว
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ