บทที่ 157 ข้าจะได้เป็นพ่อคนแล้ว

“เจ้านั้นโง่เขลากว่าเซียวเซียวอยู่มาก เซียวเซียวตั้งแต่ เข้าวังไป ฝ่าบาทใส่ใจทะนุถนอมนางแค่เดือนเดียว แต่นาง เองก็ไม่เคยจะพูดถึงเรื่องนี้

เซียวเซียวตอนนี้นางเป็นผู้ชนะที่ยิ่งใหญ่ ดูเจ้าสิ ตอนนี้ เจ้ามีอันใด อีกอย่างในวังหูตาก็เยอะ เซียวเซียวแต่ไหนแต่ไรมานาง

ก็รู้จักที่จะอยู่ให้เป็น แต่เจ้า ….รู้จักแต่ก่อเรื่อง”

จุนฉูฉูเองถึงกับตกใจ ส่วนราชครูจุนนั้นมีสีหน้าที่ดูนิ่ง “วันนี้เจ้ากลับไปจวนอ่องตวนเสีย และห้ามออกไปไหน หากออกไปก่อเรื่องข้างนอกอีก ตำแหน่งพระชายาของอ องตวนนี้คงไม่ต้องเป็นรึก”

“หลานขอบพระคุณที่ท่านปู่ไว้ชีวิต” จุนฉูฉูหมอบลงกับ พื้น แล้วก็ร้องไห้ขึ้นมา

ราชครูจุนเองก็ไม่อยากที่มองจุน ฉูฉู ยกมือขึ้นแล้วโบก เบา ๆ จากนั้นก็มีคนเข้ามาแบกจุนฉูฉูออกไป เพื่อส่งไปที่ จวนอ๋องตวนในช่วงเวลากลางคืน เมื่อรถม้าถึงหน้าจวน อ่องตวน ก็ให้คนเข้าไปรายงาน จากนั้นคนของจวนราชครู จะวิ่งเข้าไป

ในเวลานี้กงชิงหยินกำลังดูหยุนโล่ชวนกำลังเขียนตัว อักษรลายมือที่นางเขียนนั้น เป็นที่พอใจของกงซิงหยินเป็นอย่างมาก จึงรู้ได้ว่าหลายวันที่ผ่านมานั้นก็มั่วแต่ฝึกอยู่ กับการเขียนตัวอักษร

เมื่อคนรับใช้รายว่าจุนฉูฉูนั้นกลับมาแล้ว กงชิงหยินก็ ปล่อยให้หยุนโล่ชวนอยู่คนเดียว

หยุนโล่ชวนเองคิดว่ามันช่างแสวยไปแล้ว จากนั้นนางจึง โยนพู่กันทิ้ง แล้วเอามือตบไปที่อก “กลับมาแล้วหรือ หาก ไม่กลับมา ข้าคงจะทรมานอย่างนี้จนสิ้นพระชนม์แน่”

สาวรับใช้หัวเราะขึ้น “จวิ้นจู่ ข้าว่าท่านอ๋องดูจะชอบท่าน มาก แล้วทำไมท่านถึงได้กลัวท่านอ๋องขนาดนี้”

“พูดจาไร้สาระอันใด สภาพเขาแบบนั้น หวานยิ่งกว่าลาย ของหมอนบรรทม แม้แต่ข้าเขายังสู้ข้าไม่ได้เลย ใครจะ ชอบเขาล่ะ”

หยุนโล่ชวนนั้นคงไม่ชอบอ๋องตวนรึก

สาวรับใช้สายหน้า “จวิ้นจู่ ท่านลืมแล้วหรือ พอพระชายา กลับมา ท่านคงลำบากแน่ นางคงจะมาหาเรื่องท่านไม่หยุ ดรึก”

“มาก็มาสิ ต้องให้ข้ากลัวนางรี”

สาวรับใช่เองถึงกลับพูดไม่ออก กลัวไม่กลัวไม่รู้รึก แต่ว่า นางเป็นถึงเมียเอก

ข่มท่านได้ และอีกอย่างท่านอ๋องก็ชอบฟังที่นางพูด คราวลำบากของท่านมาถึงแล้วจริง ๆ

จุนฉูฉูถูกกงชิงหยินอุ้มไปยังเรือนบรรทม ไม่พูดไม่จาพอถึงแล้วก็บรรทมลงเลย กงชิงหยินจึงรีบเรียกหมอมาดู อาการนาง จุนฉฉร้องไห้อยู่สักพัก แล้วถึงพูดขึ้นว่า “ท่าน อ่อง ไม่ใช่ฉฉจริง ๆ ฉฉเพียงแต่จะไปดูเซียวเซียวเท่านั้น เอง”

“ข้าเชื่อ”จากนั้นกงชิงหยินก็เช็ดน้ำตาที่หน้าให้กับจุนฉูฉ แล้วก็กอดนางเอาไว้ พอหมอประจำจวนเข้าตรวจดูอาการ ของจุน ฉูฉู กงชิงหยินก็ได้ออกไป

ขุนฉูฉูทั้งหิวทั้งเหนื่อย เมื่อได้เสวยอันใดลงไปแล้ว จาก

นั้นก็ดื่มยา นางก็เข้าบรรทมเลย

กงชิงหยินนั่งเฝ้าอยู่ข้าง ๆ เตียง

แต่ว่าเมื่อเขานั่งสักพักก็คิดอันใดขึ้นได้ “ไปดูพระชายา รองหน่อย ต้องให้นางลอกตำราเล่มนั้นให้เสร็จ กลับไป เดี๋ยวข้าจะไปดู หากเขียนไม่ดี ข้าจะตีฝ่ามือนาง”

“ขอรับ” แม่นมในจวนรับคำสั่งแล้วจากนั้นก็ไปดูหยุนโล่

ชวน

เมื่อกงชิงหยินนึกถึงใบหน้าอันเล็ก ๆ เรียว ๆ ของหยุนโล่ ชวนก็ทนไม่ได้ กระวนกระวายอย่างบอกไม่ถูก

อันหลิงหยุนพักอยู่ในวังหลายวัน และคดีที่กงชิงวี่สืบอยู่ นั้นแทบจะไม่มีความคืบหน้าใด ๆ จึงรายงานต่อฝ่าบาท ฮ่องเต้ชิงหยู่เองก็รู้สึกไม่พอพระทัยเป็นอย่างมาก จึงได้งด จ่ายเงินเดือนเขาเป็นเวลาครึ่งปี จากนั้นก็ให้พวกเขาทั้ง สองสามีภรรยานั้นออกจากวัง

เมื่ออันหลิงหยุนออกจากวังแล้ว จึงได้บรรทมพักผ่อนอย่างสบายใจ บรรทมไปสามวันสามคืน นางจะรู้สึกสดชื่น ขึ้นมาเยอะ และเมื่อตื่นจากการพักผ่อนแล้ว นางก็ได้ไปที่ จวนแม่ทัพ เพื่อไปเยี่ยมแม่ทัพอัน

เมื่อแม่ทัพอันได้รับข่าวในตอนเช้า ก็เลยยืนรอที่หน้า ประตูจวน เมื่อแม่ทัพอันเห็นลูกสาวกลับมาเยี่ยมที่จวนแล้ว จึงรู้สึกดีใจเป็นพิเศษ จากนั้นก็โผล่เข้าไปกอดนาง

“หลิงหยุน”

“ท่านพ่อ เข้าไปข้างในก่อน” อันหลิงหยุนประคองแม่ทัพ อันไว้แล้วเดินเข้าข้างใน จากนั้นสองคนพ่อลูกก็เข้าไปคุย กันข้างใน

บนไหล่ของอาหยู่มีจิ้งจอกตัวเล็ก ๆ หมอบอยู่ เมื่อเข้าไป ข้างในจวนแล้ว จิ้งจอกน้อยตัวนั้นก็วิ่งลงไป แล้วก็หายไป ไหนแล้วก็ไม่รู้ ซึ่งวิ่งไปเร็วมาก

อันหลิงหยุนขมวดคิ้ว เมื่อเห็นจิ้งจอกน้อยตัวนั้นวิ่งไป ไกล ไม่ว่าจะมาที่จวนแม่ทัพครั้งใดก็เสวยปลาในบ่อเสียจน หมด

“ท่านพ่อ ปลาในบ่อ บอกให้คนเตรียมไว้เยอะ ๆ หน่อยนะ เพคะ อย่างดีที่สุดเอาชนิดที่สามารถสืบพันธุ์ได้เร็ว ๆ หาก จิ้งจอกตัวนี้มาบ่อย ๆ ล่ะก็ ปลาในบ่อคงไม่พอให้มันเสวย” อันหลิงหยุนเอ่ย

แม่ทัพอันพูดขึ้น “ข้าให้คนเตรียมไว้แล้ว ไม่ต้องห่วง ปริมาณมากพอที่มันจะเสวยได้”

“เพคะ”
ทั้งสองคนพ่อลูกคุยกันอยู่สักพัก อันหลิงหยุนเลยขอแรง ของคนใช้มาสักสามสี่คน เนื่องจากว่านางนั้น กำลังจะ สร้างของบางอย่างขึ้น

แม่ทัพอันนำทหารออกสู้ศึกบ่อยครั้ง อาวุธและเครื่องมือ ต่างก็มีเพียบพร้อม อันหลิงหยุนอยากจะได้เข็มฉีดยา ซึ่ง ต้องทำขึ้นมาจากเหล็ก แต่ว่านางอยากจะใช้ ทองแดง เหล็ก อลูมิเนียม มาลองก่อน ซึ่งนางเองยังไม่สามารถที่จะ หาได้ ประเทศต้า

เหลียงแทบจะยังไม่มีของเหล่านี้ รอให้หาได้ก่อน ค่อยมาสร้างก็ไม่สาย

แม่ทัพอันพาอันหลิงหยุนไปดูที่โรงหล่อโลหะ จากนั้นอัน หลิงหยุนก็ได้คัดเลือกคน แล้วก็หยิบกระดาษออกมาสอง สามแผ่น และคนที่นางได้คัดเลือกมานั้นดูแล้วก็เข้าใจ

เมื่อคัดเลือกคนแล้ว จากนั้นอันหลิงหยุนก็ไปยังหลังจวน แม่ทัพเพื่อหาสถานที่เหมาะ ๆ เพื่อที่จะหลอมทำเข็มฉีดยา

แต่ในขณะที่กำลังคิดวางแผนอยู่นั้น ไม่ทันไรกงชิงวี่ ก็ตามมาถึงพอดี

ไว้ อันหลิงหยุนกำลังสั่งการอยู่พอดี จึงโดนเขาเข้ามาขวาง

“แต่งงานออกเรือนแล้ว ทำไมยังจะมารบกวนท่านพ่อได้ อยู่ได้ ข้าเองได้ให้คนจัดเตรียมสถานที่หลังจวนของเรา เอาไว้แล้ว เจ้าสามารถใช้ที่นั่นสร้างของที่เจ้าต้องการได้”

อันหลิงหยุนเองรู้สึกไม่ค่อยชอบใจเท่าไร แต่พอหันหลังกลับไปก็พบว่ากงชิงวี่ยืนอยู่ข้างหลังนางแล้ว และมือทั้ง สองข้างจับไว้ที่บั้นเอวของนาง อันหลิงหยุนเองไม่รู้จะทำ กระไร จึงได้แค่ปล่อยให้เลยตามเลย ไม่ทันไรหน้าของ นางก็เริ่มแดง

“ท่านปล่อยข้าเดี่ยวนี้” อันหลิงหยุนพยายามที่จะดึงมีอ ของกงซิงวี่ออก แต่เขากลับไม่ยอม

“ข้ารีบกลับมาจากตูฟางจุ้น ก็เพื่อที่จะได้เจอกับหลิงหยุ น แค่กอดเอง จะกลัวอันใด” จากนั้นกงชิงวี่เลยถือโอกาสนี้ จูบอันหลิงหยุน ส่วนอันหลิงหยุนนั้นคอและใบหน้าเริ่มแดง อย่างเห็นได้ชัด

“หน้าไม่อาย”

อาหยู่จึงรีบถอยออกไป แล้วไม่มองพวกเขา

แล้วบรรดาช่างที่อยู่ข้างหน้านั้น ก็ตาค้างไปตาม ๆ กัน ว่านี่คือผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์

“อะแฮ่ม….” จากนั้นแม่ทัพนั้นก็เดินผ่านประตูเข้ามา ทน ดูต่อไปไม่ได้จึงไอส่งเสียงขึ้นมา กงชิงจึงได้ปล่อยมือ

ออก

“ท่านพ่อตา” กงชิงวี่ยืนเอามือไข้วที่ด้านหลังไว้ ดูเหมือน กับการทำตามมารยาทโดยทั่วไป แต่ว่ามืออีกข้างของเขา จับมือของอันหลิงหยุนเอาไว้ และกำลังยื้อแย่งกัน

อันหลิงหยุนจึงมองด้วยความไม่ค่อยพอใจเท่าไร ตานี่ ช่างหน้าไม่อายเสียจริง

ด้านแม่ทัพอันเองก็ไม่ได้ถือสาอันใด ธรรมดาของสามีภรรยา ยังหนุ่มยังแน่นขนาดนี้จะกลัวอันใด

แต่ในสายตาของแม่ทัพอัน อันหลิงหยุนยังคงเป็นเหมือน

เด็กอยู่

“ท่านพ่อ”

“อืม”แม่ทัพอันมองไปยังคนที่อยู่ด้านหลัง ซึ่งก็คือกงชิง แล้วพูดขึ้นว่า “เสวยอันใดมายัง ไปเสวยข้าวก่อนเถอะ”

“ท่านพ่อตา ข้าอยากจะพานางกลับ ส่วนเรื่องที่จะสร้าง เข็มฉีดยานั้น ไม่ใช่จะทำแค่วันสองวันแล้วสำเร็จได้ หาก หลิงหยุนอยู่แต่ที่จวนแม่ทัพล่ะก็ เกรงว่าจะทำให้ข้าเป็น ห่วง เพราะข้าเองคงไม่มีเวลาที่จะมาส่งนางมายังที่นี่ แต่ หากว่าข้าไม่กลับมา ก็กลัวว่านางจะทำงานแล้วเหนื่อย แสวยไป”

แม่ทัพอันขมวดคิ้วขึ้น เจ้านี่ช่างพูดเป็นจริง ๆ

“เรื่องของสามีภรรยา พวกเจ้าคุยกันเองแล้วกัน” แม่ทัพ อันไม่อยากจะยุ่งเรื่องของพวกเขา

จากนั้นก็เดินออกไปเสวยข้าว ส่วนอันหลิงหยุนก็โดน ลากออกไป ทุกคนได้เสวยข้าวพร้อมกันอย่างวิถีของคน ครอบครัวเดียวกัน

พอถึงตอนค่ำก็ได้พากันกลับไป และอันหลิงหยุนก็รู้สึก ได้ว่า ประจำเดือนนั้นมาไม่ปกติ

ซึ่งกำลังกลุ้มใจอยู่ คงไม่ใช่ว่ากำลังตั้งครรภ์ เมื่อเห็นอันหลิงหยุนที่กำลังดูกลุ้มใจ กงชิงวี่ซึ่งกำลังจะปลดเสื้อผ้าออก เตรียมที่จะบรรทม เลยพูดขึ้นว่า “หลิงหยุ น วันนี้ข้าไม่อาบน้ำนะ ขอพักผ่อนก่อน”

“ท่านอ่อง มีอยู่เรื่องหนึ่งไม่รู้ว่าจะพูดหรือไม่พูดดี” อัน หยุนมองกงชิงวี่ด้วยความกังวลใจ

“หากไม่ต้องการจะพูดก็ไม่ต้องพูด ข้าชอบนอนเปลือย ๆ “จากนั้นกงชิงวี่เลยโยนเสื้อผ้าไปอีกฝั่ง แล้วรอเวลาที่จะ บรรทมด้วยกัน

พออันหลิงหยุนบรรทมลงก็กอดที่คอของกงชิง วี่ “ท่าน อ๋อง ท่านแน่ใจนะว่าตอนนี้ท่านไม่อยากจะฟัง หากยังดื้อ รั้นอยู่อย่างนี้ อย่าเสียใจทีหลังนะ”

กงชิงขมวดคิ้ว “เกิดอันใดขึ้นหรือ

“ข้าคำนวณดูแล้วว่า เป็นเวลาสี่สิบวันแล้วที่ประจำเดือน ของข้านั้นไม่มา”

อันหลิงหยุนรู้ตัวเองดี เมื่อก่อนประจำเดือนนางจะมาปก ติ ไม่เคยมาช้า แต่นางก็ได้ดื่มยาเร่งประจำเดือนอยู่หลาย ครั้ง แต่ก็ยังไม่เห็นผล ครั้งนี้มันไม่ปกติจริง ๆ

กงชิงดูมีสีหน้าที่ตกใจ จากนั้นเขาก็ลุกขึ้น แล้วก็อุ้มอัน หลิงหยุนไว้ อันหลิงหยุนก็เลยซุกในซอกอกของเขา

เมื่ออุ้มคนไว้ในอ้อมอกแล้ว กงชิงวี่เลยถามขึ้นว่า “จริง หรือ

อันหลิงหยุนเลยมองบน “เรื่องแบบนี้ ข้าเองก็จริงจังนะ ไหนเลยจะกล้าพูดเล่น ๆ ”
“งั้นพระชายารีบดูหน่อยเร็วว่า ตั้งครรภ์แล้วจริงไหม”กง ซิงวี่เองก็รออย่างใจจดใจจ่อ

อันหลิงหยุนเองไม่รู้จักทำกระไร จึงพูดขึ้นว่า “ท่านอ่อง ในโลกอนาคตของข้าที่ข้าอยู่นั้น มีคำกล่าวที่ว่า เป็นหมอ นั้นจะรักษาตัวเองไม่ได้ หรือว่าเรื่องอย่างนี้ ที่นี่ไม่มีหรือ”

“เรื่องนี้ ….ข้าเองก็ไม่รู้ งั้นก็ให้พวกเขามาตรวจดู” เมื่อพูดจบ กงชิงวี่เลยร้องตะโกนขึ้น “อาหยู่ เรียกหมอที่

จวนมาที่นี่ให้หมด”

อาหยู่เมื่อได้ยิน ก็รีบวิ่งไปเชิญหมอมา

เมื่อหมอประจำจวนทยอยเดินผ่านเข้าประตูมา เมื่อเห็น อันหลิงหยุนที่ถูกอุ้มอยู่ และตัวอ่องเสียนเองก็ไม่ได้สวมใส่ เสื้อผ้า ทันใดก็หน้าแดง แล้วก็ก้มหน้าลง

ท่านอ่องช่วงนี้ท่านดูหวานชื่นนะครับ

ยังดีที่เป็นพระชายา หากเป็นคนอื่น คงอายจนแทบจะ กระโดดบ่อน้ำแล้ว

“ท่านอ๋อง พวกกระหม่อมรอรับบัญชาขอรับ” เหล่า บรรดาหมอพูดขึ้น

จากนั้นอันหลิงหยุนเลยผลักกงชิงวออก แล้วนั่งลงและ มือก็วางบนโต๊ะ แล้วพูดขึ้นว่า “ข้าเองท้องไส้ไม่ค่อยดีนัก รบกวนทุกคนช่วยตรวจอาการให้ข้าที”

จากนั้นเหล่าบรรดาหมอต่างก็มองหน้ากัน จากนั้นก็ส่งหมอท่านหนึ่งตรวจอาการให้นางก่อน

“พระชายา กระหม่อมทำให้ท่านขุ่นเคืองแล้ว”

อันหลิงหยุนนั้นใส่ชุดสีขาว ถึงแม้นว่าจะดูมิดชิด แต่ กระไรก็เป็นเพียงชุดบรรทม จึงทำให้หมอนั้นไม่กล้าที่จะ มองเยอะนัก และยิ่งไม่กล้าที่จะคิดเลอะเทอะ

เมื่อนั่งลงก็มองไปยังทิศทางอื่น แต่ว่ามือยังตรวจจับ ชีพจรอย่างใส่ใจ

จากนั้นสีหน้าของหมอก็ค่อย ๆ เปลี่ยนไป ขมวดคิ้วอย่าง ลึก

ส่วนหมอคนอื่น ๆ นั้นต่างก็มีเหงื่อหยดไหลออกมา แม้แต่ พระชายายังรักษาตัวเองไม่ได้ แล้วพวกเขาจะสามารถ รักษาได้กระไร

“พระชายา ประจำเดือนมาไหม” หมอถามขึ้นด้วยอาการ กลัว และมีเหงื่อไหลออกมา

อันหลิงหยุนทำลืม จึงทำท่าทางคิดอยู่นาน “ลืมแล้ว ข้า เองก็ไม่จำเรื่องประจำเดือนอยู่แล้ว”

หมอประจำจวนเองก็รู้สึกคิดหนัก “กระหม่อมยังต้อง

ตรวจให้ละเอียดอีกรอบขอรับ”

จากนั้นหลิงหยุนก็เปลี่ยนมืออีกข้าง และหมอก็ตรวจมือ นั้น ครั้งนี้ “พระชายา กระหม่อมไม่คิดว่าน่าจะเป็นอาการ ท้องไส้ไม่ดีขอรับ แต่เป็นข่าวดีต่างหาก”

อันหลิงหยุนเองก็ดูไม่ดีใจแต่กระไร และจากนั้นก็มองไปยังกงชิงที่มีอาการทนไม่ได้แล้ว เขานั้นดีใจเป็นอย่างมาก

“แน่ใจหรือ “กงชิงที่ถามด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม ส่วนหมอ นั้นกลับมีอาการกังวลนิด ๆ ว่าจะแน่ใจหรือไม่ “กระหม่อมเองก็ไม่มั่นใจ” หมอทำใจกล้าแล้วตอบออก

มา

งั้นก็ให้หมอท่านอื่น ๆ มาดูหน่อย” อันหลิงหยุน สั่งขึ้น และเหล่าบรรดาหมอเหล่าต่างก็ได้มองหน้ากันอีก รอบ แล้วก็เดินเข้าไปตรวจอาการให้กับอันหลิงหยุน

หน้ายังคงดูจริงจัง และจดจ่อ “ไม่ได้เรื่อง ไป ตรวจดูใหม่”

เมื่อได้ยินที่หมอนั้นบอกว่าก็ไม่แน่ใจ กงชิงวี่ก็แทบอยาก จะถีบหมอนั่นให้กระเด็นไปไกล ๆ

หมอท่านนั้นจึงรู้สึกเสียใจ ที่เขาไม่สามารถคว้าโอกาสดี ๆ แบบนี้ไว้ได้

ส่วนหมอคนอื่น ๆ ต่างก็เริ่มที่จะรู้แล้วว่า ท่านอ๋องนั้น อยากจะได้บุตร

และมีหนึ่งคนในนั้น ตรวจดูอย่างละเอียดแล้ว จึงรีบลุก ขึ้นแสดงความยินดีต่อยินดีกับท่านอ๋องด้วยขอรับ พระชายานั้นตั้งครรภ์แล้ว”

อันหลิงหยุนถอนหายใจ แค่ทำให้ตกใจก็ตั้งครรภ์แล้วรี แล้วไม่ถามด้วยนะว่าประจำเดือนมาไหม

จากนั้นอารมณ์ของกงชิงวี่ก็ดีขึ้น “ตรวจละเอียดแล้วหรือ”

“ละเอียดแล้วขอรับ”

หมอท่านนี้ได้ความดีความชอบเข้าไปเต็ม ๆ

“อืม คนถัดไป” อารมณ์ของกงชิงวี่ดีแล้ว ไม่ว่าจะมองอัน

ใดต่างก็ดีไปหมด

ต่อมาอันหลิงหยุนเลยให้บรรดาหมอเหล่านั้นตรวจ อาการดู ถึงแม้ว่าจะตรวจมาแล้ว และต่างก็มีผลที่เหมือน กัน เมื่อตรวจเสร็จก็ไปแสดงความยินดีกับกงชิงวี่

ต่างก็ได้ตรวจกันหมดแล้ว มีเพียงหมอที่ตรวจคนแรก เท่านั้นที่ยังรู้สึกเศร้าๆ อยู่ และก็นั่งก้มหน้าอมทุกข์อยู่

กงชิงขี่มอบของกำนัลแก่หมอที่ตรวจแล้วแน่ใจ ยกเว้น แค่หมอที่ตรวจเป็นคนแรก อันหลิงหยุนเองก็ไม่กล้าที่จะไม่ มอบของกำนัลให้

แล้วจึงพูดขึ้นว่า “ถึงแม้นว่าจะไม่แน่ใจ แต่ท่านก็ตั้งใจที่ จะตรวจ หากท่านอ๋องไม่มอบ ข้าเองจะเป็นคนมอบให้แก่ ท่าน ”

อันหลิงหยุนเห็นหงเถาและลุ่ยหลิ่วกำลังหัวเราะ จากนั้น ก็พูดขึ้นว่า “ให้เหมือน ๆ กับเมื่อครู่ที่ให้แก่หมอท่านอื่นนั่น แหละ สองชิ้น”

“ขอรับ”

หงเถาเมื่อทำงานเสร็จแล้วก็กลับไป

จากนั้นอันหลิงหยุนเลยสั่งให้ทุกคนกลับไปแยกย้ายกันพักผ่อน เมื่อคนไปหมดแล้ว ประตูห้องก็ปิดลง กงชิงเองก็ เดินไปเดินมาภายในห้อง อันหลิงหยุนเบื่อมากทำได้แค่ มองบน มีอันใดดีถึงได้เดินไม่หยุดขนาดนั้น

“ท่านอ่อง นี่คือท่านกำลังดีใจหรือ” อันหลิงหยุนไม่เข้าใจ แค่มีลูกมันสำคัญขนาดนั้นเลยหรือ

“แน่บรรทมสิ ข้าจะได้เป็นพ่อของคนแล้ว” พอกงชิงวี่พูด เสร็จก็กลับมานั่งที่เตียงบรรทม คว้ามืออันหลิงหยุนมาจับ ไว้ ตื่นเต้นเหมือนกับอันใดก็ไม่รู้

อันหลิงหยุนเห็นเขาแบบนั้น กลับรู้สึกไม่ค่อยชอบเท่าไร

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ