บทที่148 ผู้หญิงของข้าห้ามถอดกางเกงคนอื่น
“ข้ามาช่วยเจ้าตอบ ที่จริงเจ้าไม่ได้ตั้งครรภ์” อันหลิงหยุ นพูดแปลกๆ ทำให้ทุกคนตกตะลึง
อันหลิงหยุนพูด “ถ้าข้าพูดไม่ผิด หลังจากที่เจ้าแต่งงาน แล้วเจ้าเคยมีลูกกับสามีหนึ่งคน แท้ง”
ฉาวเหม่ยเหรินรีบแย่งพูด “เรื่องนี้ข้าไม่เคยบอกใคร พระ ชายารู้ได้กระไร?”
อันหลิงหยุนค่อยๆพูด “ข้าเป็นหมอ ร่างกายเจ้าเป็นกระ ไรข้าดูออก ตอนที่เจ้าแท้ง เลือดไหลออกมาไม่หมด ใน ท้องเจ้ายังมีทารกที่สิ้นพระชนม์ ของสิ่งนี้มันอยู่ในท้อง ตลอด มีผลกระทบต่อการที่เจ้าจะตั้งครรภ์อีก แล้วมันก็ กลายเป็นโรค โรคนี้ จะโตขึ้นตามกาลเวลา และมีขนาด ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็นท้องของเจ้า
สามีเจ้าไม่อยู่ เจ้าเสียใจจนป่วย และโรคนี้ก็เติบโตอย่าง รวดเร็ว โรคนี้ทำให้ประจำเดือนไม่ปกติ ประจำเดือนก็ไม่
มา
เจ้านึกว่าตั้งครรภ์ หมอหลวงในจวนก็ดูไม่สามารถบอก ได้ ในชีพจรเจ้าก็เหมือนตั้งครรภ์”
ฉาวเหม่ยเหรินได้ฟังก็ร้องไห้เสียงดัง แม่ทัพรองฉาวก็ เหมือนโดนฟ้าผ่า ร้องไห้ตาม
อาหยู่อ้าปากตาค้าง นี่ยังสามารถมองออก
อันหลิงหยุนให้อาหยู่นำกระดาษกับมา จดบันทึกสิ่ง ที่นางพูด คนที่อยู่ในเหตุการณ์วันนี้ต้องปั๊มลายมือทุกคน
ตอนนี้ร่างกายเจ้าอ่อนแอ เพื่อไม่อยากให้เรื่องบานปลาย ข้าจะเข้าเมืองไปเชิญหมอหลวงกับหมอหลวงอีกคน และ หมอหลวงในจวนซ่างซู มาทำการผ่าตัดให้เจ้า นำก้อนเนื้อ ร้ายในท้องออกมา ถ้าล่าช้าเจ้าอาจสิ้นพระชนม์ได้”
“พระชายาทำตามที่คิดไว้เลย ข้าไม่กลัว”
“ข้าจะใส่ยาชาให้เจ้า รับรองว่าเจ้าจะไม่เจ็บ แต่การ ผ่าตัดนี้อาจมีอันตรายถึงชีวิต เจ้าต้องทบทวนให้ดี แต่ไม่ ว่าจะเป็นหรือสิ้นพระชนม์ ถ้าเอาของสิ่งนั้นออกมาจากท้อง เจ้า ความจริงก็จะปรากฏ”
“พระชายา ข้าไม่กลัว”
ฉาวชื่อมองไปทางรองแม่ทัพฉาว นางมั่นใจ
อันหลิงหยุนก็เดินออกไป เข้าวังรายงานด้วยตัวเอง ฮ่องเต้ชิงหยู่ให้สวีกงกง หมอหลวงคู่กับหมอหลวงอีกคนไป ด้วยกัน
หมอในจวนซ่างซูสองคน หมอในจวนอ่องเสียนสองคน เพื่อทำการผ่าตัดให้ฉาวเหม่ยเหรินด้วยกัน
หมอในจวนอ่องเสียนมีความนิ่งและใจเย็น พวกเขาทุก คนร่วมมือกันเป็นผู้ช่วยอันหลิงหยุน คนหนึ่งสั่งการ กลัวจะ มีคนทำให้งานพระชายาเสียหาย
ได้คลุกคลีกับพระชายา หมอในจวนทุกคนต่างก็เคยชิน อย่าว่าแต่เรื่องผ่าท้องเสร็จ ถึงจะต้องผ่าสมองพวกเขาก็ไม่รู้สึกแปลกใจ
หมอหลวงทุกคนเฝ้ามองอันหลิงหยุนเอาสิ่งของกลมๆ ออกจากท้องฉาวเหม่ยเหริน เหมือนเป็นก้อนเนื้อ มีพื้นผิวสี แดงสด นำมาวางไว้ในถาดขนาดเท่าหัวคนน่ากลัวจริงๆ
อันหลิงหยุนรีบเย็บแผล รีบห้ามเลือดให้ฉาวเหมยเหริน
เพื่อต้องการให้ฉาวเหม่ยเหรินรีบฟื้น ได้เอายาให้ฉาวเหม่ ยเหรินกินก่อน ยานั้นมีเลือดของนาง
เย็บเสร็จแล้ว ได้เอานางไปพักผ่อน อันหลิงหยุนเดินไป ตรงหน้าของสิ่งนั้น แล้วพูด “ของสิ่งนี้ห้ามให้ฮ่องเต้ดู เพราะในสองตำหนักต่างมีคนตั้งครรภ์ จะทำให้กระทบ กระเทือนได้
อันหลิงหยุนเข้าใจ ที่ตรงนี้เชื่อถือสิ่งเหล่านี้มาก ถ้าไม่ ระวัง พวกเขาอาจตั้งข้อหานาง ถ้าเกิดเรื่องขึ้นนางก็มีความ ผิดแน่นอน
หมอหลวงคิดว่ามีเหตุผล อันหลิงหยุนได้เล่าขั้นตอนการ เกิดของก้อนเนื้อร้าย หมอหลวงได้กลับไปรายงาน ฮ่องเต้ ชิงหยู่ได้มีราชโองการอภัยโทษฉาวเหม่ยเหริน อนุญาตให้ นางออกจากจวนซ่างซู ฉาวหมั่งฆ่าคนเพราะมีปัญหา ลงโทษโบยหนึ่งร้อยแล้วกลับบ้านได้
จวนซูควบคุมดูแลไม่ดี ไม่ตรวจสอบก็จะใช้โทษ สิ้นพระชนม์ ฮ่องเต้ตำหนิ แล้วลดขั้นซูหลี่สองระดับ ตอนนี้เหมือนว่างงาน
จากนั้นเรื่องนี้ก็ผ่านไป
อันหลิงหยุนอาบน้ำแต่งตัวในบ้าน สองสามวันผ่านไปจึง ได้เข้าวังกับกงชิงวี่
ฮ่องเต้ก็ได้ซักถามสองสามข้อ แต่ฮองเฮานี่ซิ เรียกตัวไป ถามเป็นการส่วนตัว
สองคนเดินเล่นในสวนวังเพิ่งหยี เสินหยุนชูถาม “ในท้อง เป็นเนื้องอกจริงหรือ?”
“ทูลฮองเฮา เป็นเรื่องจริง” อันหลิงหยุนไม่เข้าใจ เสินหยุ
นชูด้วยเหตุใดสนใจเรื่องนี้จัง เพราะอันใด
หรือว่าเขารู้เรื่องของนาง?
“ข้าแค่แปลกใจ เจ้าด้วยเหตุใดเก่งขนาดนี้?” เสินหยุนชู เดินไปคุยไป อันหลิงหยุนบอกนางมีอาจารย์เก่ง เพียงแต่ อาจารย์บอกถ้า
ไม่แต่งงาน ห้ามเอาวิชาออกมาใช้ ข้าก็เลยไม่กล้าขัดขืน
พูดหลอกลวงเสร็จอันหลิงหยุนก็กลับไป
ออกจากวังเฟิ่งหยีอันหลิงหยุนเห็นกงชิงวี่กำลังรอนาง สูดลมหายใจลึกๆแล้วเดินไป กงชิงวีจับมือนางไปเคารพ หวางฮองไทเฮา สองคนเสวยพระกระยาหารเสร็จถึงกลับ
หวางฮองไทเฮาก็แปลกใจเรื่องของฉาวเหมยเหริน ถาม หลายครั้ง
ในที่อันหลิงหยุนก็โล่งอก เหมือนได้ไปสู้รบกลับมา กว่า จะเตรียมออกจากวังได้ก็มีคนตะโกนเรียก
“พระชายาเสียน” อันหลิงหยุนคุ้นเคยเสียงนี้ หันตัวกลับไป หยุนโล่ชวนกำลังเดินมา ตามหลังกงชิงหยิน
อันหลิงหยุนมองหน้า”วันนี้นางต้องกลับบ้านแม่ ไม่ใช่เหรอ?”
“ต้องหกวันพระชายารองถึงจะกลับบ้าน พวกเขาเข้าวัง รินน้ำชาฮั่วไท่เฟยให้อยู่ต่อ คงอยู่หลายวัน” กงชิงวี่อธิบาย
หยุนโล่ชวนกับกงชิงหยินเดินมาถึง หยุนโล่ยิ้มให้ “พระชายาเสียนด้วยเหตุใดรีบกลับ?”
อันหลิงหยุนคิด นางคงไม่ได้กลับแล้ว
“ใช่ พวกข้าจะกลับแล้ว”
“พอดีเลย พวกข้าก็จะกลับแล้ว ถ้าอย่างนั้นกลับด้วยกัน ดีกว่า” หยุนโล่ชวนพูดดี อันหลิงหยุนรู้สึกผิดหวัง ด้วยเหตุ ใดบังเอิญอย่างนี้
“ในเมื่อพวกเจ้าก็จะออกวัง ก็ไปด้วยกัน”
กงชิงกลับมาจับมืออันหลิงหยุนออกวัง กงชิงหยินก็ เดินอยู่ข้างหลัง แต่หยุนโล่ชวนไม่รู้ตัวเลยว่าเป็นก้างขวาง
คอ
วิ่งไปหาอันหลิงหยุน
อันหลิงหยุนฟังหยุนโล่ชวนพูดไม่หยุด ไม่รู้จะตอบ กระไร
ผ่านไปสักพักอันหลิงหยุนก็พูด พวกเรานั่งรถม้ามากัน พระชายารองค่อยๆเดินนะ พวกข้าไปก่อน”
อันหลิงหยุนกลัวหยุนโล่ชวน พูดไม่รู้จบ ก็เหมือนคอร์น เสียงดังป๊อกแป๊กไม่หยุด
พอเห็นรถม้าพูดสองสามคำก็รีบขึ้นรถ กลัวหยุนโล่ชวน จะลากนางลงจากรถม้า หยุนโล่ชวนยืนมองอย่างหมดหนทาง “ไหนบอกว่าไป
ด้วยกัน เจ้ารีบขึ้นไปรถม้าทำอันใด?”
อันหลิงหยุนแกล้งไม่ได้ยิน หลบในรถม้าไม่ออกมา
กงชิงวีขึ้นรถ อาหยู่ขี่รถม้าออก หยุนโล่ชวนรีบร้อน กระโดดขึ้นไปบนรถม้า ยืนไม่นิ่งเกือบหล่นลงไป กงชิง หยินสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมา รีบขึ้นไปบนรถม้า อุ้มนางไว้ ทั้ง สองคนกลิ้งเข้าไปในรถม้า
อันหลิงหยุนตกใจ กงชิงวี่รีบดึงนางเข้ามาในอ้อมกอด หันตัวไปพิงผนังรถ เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกกระแ่
หยุนโล่ชวนอยู่ในอ้อมกอดกงชิงหยิน ลุกขึ้นมาเหมือน หมีตัวอ้วน อันหลิงหยุนออกจากอ้อมกอดกงชิงวี่แล้วไปดู หยุนโล่ชวนขื่อยู่บนตัวกงชิงหยิน กำลังมองพวกเขา
อันหลิงหยุนเบิกตากว้าง มองลงไปที่เป้าหยุนโล่ชวน มี กงชิงหยินอยู่
ผู้หญิงคนนี้เยี่ยมยอดจริงๆ
แววตากงชิงหยินเยือกเย็น “ยังไม่รีบลงไปอีก?”
หยุนโล่ชวนพึ่งสังเกตว่าขอยู่บนตัวกงชิงหยิน ค่อยๆขยับ ตัวออกไปข้างๆด้วยความเศร้าใจ
กงชิงหยินสีหน้าแดงก่ำ ทำตาเหลือกใส่หยุนโล่ชวน แล้วลุกขึ้นนั่ง
พอเขาขยับ ขาอีกข้างขยับไม่ได้
กงชิงหยินร้องออกมาที่หนึ่ง หน้าถอดสี จับขาขวาด้วย มือทั้งสองข้าง
อันหลิงหยุนรีบผลักกงชิงวี่ออกเพื่อไปดูกงชิงหยิน “ข้าดู
ซิ”
นั่งลงไปบีบขากงซิงหยิน กงซิงหยินเจ็บจนถอยหลัง หายใจลำบาก หยุนโล่ชวนตกใจ “ท่านเป็นอันใด?”
กงชิงหยินมองไป แววตานิ่งสงบ
อันหลิงหยุนจับเบาๆ แล้วจะถอดกางเกงให้กงชิงหยิน กง ชิงวี่กับกงซิงหยินในเวลาเดียวกันนั้น ได้ร้องตะโกนออกมา
“อย่าขยับ!”
“เจ้ากล้าเหรอ?”
อีกคนตกใจ อีกคนโมโห
สีหน้ากงชิงวี่เคร่งขรึม ไม่มีมารยาทเลย
อันหลิงหยุนไม่สนใจพวกเขา ข้างบนถอดไม่ได้ก็ลงมา ข้างล่าง ลูบขากางเกงขึ้น
“กระดูกหัวเข่าเคลื่อน ต้องดึงกลับไป จะเจ็บนิดหนึ่ง อ่อง ตวนอดทนหน่อย” อันหลิงหยุนใช้มือจับ หยุนโล่ชวนกังวล ใจ จับมือกงชิงหยินไว้แน่น
คงชิงหยินมองหยุนโล่ชวน เขาเจ็บหรือนางเจ็บกันแน่? ดู นางตื่นเต้นอย่างนี้
อันหลิงหยุนเห็นกงชิงไม่พูดอันใด พูดเรื่องนี้ขึ้นมา “อ่องตวน พิณหลวงเฟิ่งที่ท่านให้ข้าไม่ระวังทำหักแล้ว”
“อันใดนะ?” กงชิงหยินเป็นคนที่ พอได้ยินว่าพิณหักไป แล้ว โมโหขึ้นมา อันหลิงหยุนใช้แรงมือดึง กงชิงหยินร้อง เสียงดัง ทำให้หยุนโล่ชวนตกใจตัวสั่น จับมือกงชิงหยินไว้ แน่น
อันหลิงหยุนเช็ดมือ ลุกไปนั่งอีกที่
“ท่านไม่เป็นไรแล้ว”กงชิงวี่มองอันหลิงหยุนด้วยความ ชื่นชม สองคนนั่งใกล้กัน
กงชิงหยินลุกขึ้นขยับตัว ไม่เจ็บแล้ว
หมาจิ้งจอกหางสั้นมุดเข้ามาอ้อมกอดอันหลิงหยุน กลัว เกิดอุบัติเหตุ เมื่อกี้นางหลบทัน มิเช่นนั้นก็มีเคราะห์แน่นอน
หยุนโล่ชวนตอนแรกรู้สึกละอายใจ พอเห็นหมาจิ้งจอก หางสั้น ก็รีบคลานไปหา
“หมาจิ้งจอกน้อย คิดถึงข้าหรือไม่?” หยุนโล่ชวนเบิก
ตากว้าง เหมือนหมาจิ้งจอกหางสั้นเข้าสิง
อันหลิงหยุนก้มมองหมาจิ้งจอกหางสั้นไม่ยอมออกไป คงจะรังเกียจมาก
“พี่สาวให้หมาจิ้งจอกเล่นกับข้าชิง” หยุนโล่ชวนพูดดีด้วย อันหลิงหยุนเลยจำใจเอาหมาจิ้งจอกน้อยให้หยุนโล่ชวน
ค่อยๆอุ้มหมาจิ้งจอกหางสั้นแล้วไปนั่งอีกทาง ลูบเบาๆ “หมาจิ้งจอกน้อย คิดถึงข้าหรือไม่?”
กงชิงหยินมองอย่างไม่พอใจ แล้วพิงนอนอยู่บนรถม้า รถ ม้าถึงหน้าประตูจวนอ่องตวน กงชิงหยินลงรถก่อน
หยุนโล่ชวนเอาหมาจิ้งจอกหางสั้นคืนให้อันหลิงหยุน กลับจวนอย่างไม่มีทางเลือก
คนไปแล้วอันหลิงหยุนลูบหมาจิ้งจอกหางสั้น แปลกใจ
“อ๋องตวนก็ไม่ได้รังเกียจพระชายารองนี่”
ฮี!ไม่แยแสอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนมองเขา ด้วยความแปลกใจ และไม่เข้าใจ
บรรยากาศในรถม้าแปลกๆ อันหลิงหยุนรู้สึกอยู่ๆก็โดน ลูกหลงอีกแล้ว
กลับถึงจวนอ่องเสียน กงชิงวี่ยืนอยู่ข้างล่างรถม้าไม่พูด อันใด ปกติจะพูดให้นางระวัง วันนี้ไม่พูด แต่ยื่นมือให้นาง จับ
อันหลิงหยุนคิดเขาจะโกรธอันใดขนาดนี้ นางไม่ทันระวัง ล้มลงไป กงชิงตกใจหน้าซีดเผือก รีบคว้านางขึ้นมาไว้ อ้อมกอด
หมุนไปรอบหนึ่งถึงหยุด
อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้นมอง “ท่านโกรธเรื่องอันใด?”กง ชิงวี่ยังไม่หายตกใจ ผู้หญิงของข้า จะไปถอดกางเกง ผู้ชายอื่นได้กระไร?”
อันหลิงหยุนอึ้งไปชั่วขณะ “เพราะเรื่องนี้?”
“ลงรถม้าก็ระวังตัวหน่อย ข้าตกใจหมด” กงชิงวี่พูดจบใช้ แรงอุ้มอันหลิงหยุน หันตัวดึงนางกลับ
“แต่หม่อมฉันจะดูขาอ่องตวนนี้ ไม่ถอดกางเกงจะดู กระไรอยู่ที่ภพหม่อมฉัน อย่าว่าแต่ถอดกางเกงเลย ต้อง ถอดทุกอย่าง
เลย” อันหลิงหยุนถ้าไม่พูดให้คนตกตะลึงจะไม่ยอม เลิกรา จากที่เริ่มหายโมโหหน่อยตอนนี้ก็เพิ่มเป็นทวีคูณ
“หุบปากซะ!” ไม่อยากฟังนางพูด สีหน้ากงชิงยิ่ง เคร่งขรึมมากขึ้น
อันหลิงหยุนมองกงชิงวี่ที่โกรธจนจะบ้าสิ้นพระชนม์ ก็ เลยหยุดพูด!
ถึงห้องก็กระชากหลายที่ กระชากเสื้อผ้าออกให้คนเอา อ่างอาบน้ำมา อันหลิงหยุนหลบอยู่ตรงไม้กั้นห้อง อ่างน้ำ เตรียมเสร็จนางค่อยลงไปอาบ
กงชิงวี่หน้าดำคร่ำเครียด จัดการนางไปรอบหนึ่งก็ไม่ หายโกรธ
อันหลิงหยุนเหนื่อยจนหลับๆตื่นๆ ก็เลยไม่สนใจ
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ