บทที่ 131 รับผิดชอบจวนอ๋อง
เมื่อเดินทางมาถึงหน้าจวนแม่ทัพ พ่อบ้านอุ้มหมา จิ้กจอกหางสั้นกำลังรออยู่ก่อนแล้ว เมื่อเห็นอันหลิงหยุ นและกงชิง จึงรีบกุลีกุจอเดินหน้ามาทักทาย
หมาจิ้งจอกหางสั้นเห็นว่ากงชิงวี่หายโกรธแล้ว จึง คิดจะโผเข้าสู่อ้อมแขนของอันหลิงหยุน แต่ทันทีที่มัน คิดจะโผเข้าสู่อ้อมแขนอันหลิงหยุน ก็ถูกกงชิงวี่ขวาง เอาไว้ซะก่อน
“เจ้านายเจ้ายังไม่หายไข้…เป็นหวัด”กงชิงวี่ เปลี่ยนวาจาอย่างกะทันหัน
เดิมที่เขาไม่รู้ว่าอันใดคือเป็นหวัด เขาเรียกมันว่า ได้ไข้ตลอด นางมักจะพูดว่าเป็นหวัดอยู่ตลอด ตอน แรกเขาก็ไม่เข้าใจ แต่ตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว
เพียงแค่ว่าทั้งสองโลกเรียกไม่เหมือนกันเท่านั้น
เอง
หมาจิ้งจอกหางสั้นก้มหัวลงอย่างหดหู อยากเข้า ใกล้อันหลิงหยุนมากส่งเสียงร้อง ก็ด ก็ด อันหลิงหยุ นกล่าวว่า “เจ้าไปที่อ้อมแขนเขา”
หมาจิ้งจอกหางสั้นเงยหน้าขึ้น ค่อนข้างจะไม่ เต็มใจนัก แต่มันก็ไม่กล้าขัด
แต่กงชิงวี่ก็ไม่ยอม “ปล่อยให้มันเล่นเองเถอะ” จิ้งจอกหางสั้นเลยจำยอมต้องกลับไปอยู่ในอ้อมแขนพ่อบ้าน มองไปที่อันหลิงหยุนด้วยความเศร้าสลด และนอนนิ่งไม่ขยับตัวอีก
“ท่านแม่ทัพออกจากจวนไปแล้ว คุณท่านกับคุณ หนูเชิญไปพักผ่อนก่อน ข้าน้อยจะให้คนจัดเตรียม อาหารให้” พ่อบ้านจัดแจง อันหลิงหยุนถามคำถาม เกี่ยวกับท่านแม่ทัพสองสามข้อ ท่านแม่ทัพไปดื่มเหล้า มงคลแล้ว แม่ทัพรองที่เป็นลูกน้องใต้บังคับของแม่ทัพ อันเข้าพิธีแต่งงานวันนี้ แม่ทัพอันได้เดินทางไปแต่เช้า แล้ว
เมื่อแม่ทัพอันไม่อยู่ อันหลิงหยุนก็รู้สึกว่าอยู่ต่อก็ ไม่มีความหมาย ไม่รับประทานอาหารเช้าก็เดินทาง กลับจวนอ่องเสียนแต่เช้า ระหว่างทางกงชิงวี่ก็ซักถาม อันหลิงหยุนเกี่ยวกับโลกอนาคตอีก ยิ่งถามเขายิ่ง ประหลาดใจ ยิ่งกลัวว่าอันหลิงหยุนจะหนีหายไป
เตือนอันหลิงหยุนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ว่าถ้านางหนีจาก ไป เขาจะทำลายจวนแม่ทัพให้ย่อยยับ
อันหลิงหยุนรู้สึกหดหูใจยิ่งนัก นางไม่น่าจะพูด
เลย
กลับถึงจวนอ่องเสียนกงชิงวี่กลับเข้าไปในเรือน ถามอันหลิงหยุน “ความหมายของพระชายาวันหน้า ท่านจะปรับปรุงลานโอวหลานนี่ทั้งหมดหรือ?”
“ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก แต่ว่าข้าชอบเรือนที่อบอุ่นใน ฤดูหนาวและเย็นสบายในฤดูร้อน อย่างเช่นตอนนี้ อากาศค่อนข้างหนาว เตาไฟไม่ได้ใช้แล้ว แต่ว่าห้องก็ยังหนาวอยู่ดี
แต่เรือนท่านอ๋องมีเตียงอุ่นอยู่ ก็เลยไม่หนาว เพราะฉะนั้นหม่อมฉันจึงคิดวางแผนปรับปรุงตกแต่งซะ หน่อย หากทำแล้วเรือนยังไม่อุ่นขึ้น งั้นหม่อมฉันคง ต้องตั้งเตาไฟในเรือนแทนแล้วกระมัง”
“ตกแต่ง?” ละเลยไม่สนใจเรื่องอื่น กงชิงวี่ค้นหา คำที่อันหลิงหยุนพูดถึงเกี่ยวกับโลกอนาคตโดย ละเอียด แต่ไม่มีคำพูดนี้
อันหลิงหยุนอธิบายว่า “เป็นเพียงการปรับปรุง เรือน ทาสีใหม่ ดูว่ามีอันใดที่จะต้องเปลี่ยนหรือต้องทำ อันใดใหม่เพิ่ม ก็เหมือนการจัดวางสิ่งของก่อนการ แต่งงานเท่านั้นเอง”
“อืม”
กงชิงว่าพยักหน้ารับ เพื่อแสดงว่าเขาเข้าใจ
“ท่านอ่อง วันนี้ท่านไม่ไปเข้าเฝ้าถวายการรับใช้ ฝ่าบาทหรือ?” แม้ว่าจะถามช้าไปหน่อย อันหลิงหยุนรู้ สึกว่าอย่างน้อยนางควรรู้ว่าวันๆหนึ่งกงชิงวี่ทำอันใด บ้าง
“พระชายาไม่สบายอยู่ ข้าได้ให้คนไปแจ้งเรื่องที่ วังแล้ว ไม่ต้องเข้าวัง” กงชิงวี่ลุกขึ้น “ข้ายังมีธุระ พระ ชายาจะตกแต่งต้องการเงิน หากต้องการใช้ก็หยิบจาก ตู้ได้เลย”
“ขอบพระคุณท่านอ่อง” อันหลิวหยุนกล่าวขอบคุณ
กงชิงวี่ออกจากประตูไป
ออกจากลานโอวหลาน สีหน้ากงชิงไม่สู้ดีนัก ใน ด้านข้างห้องโถงหน้าเรือนมีคนรออยู่นานแล้ว
พ่อบ้านกับอาหยู่คุกเข่าอยู่ ส่วนถางเหอแค่ก้มหัว ยืนอยู่
ประตูเปิดออกกงชิงวี่เข้าไป กงชิงที่นั่งลงบนเก้าอี้ หยิบถ้วยชาขึ้นมาแล้วดื่มคำหนึ่งแล้วมองลงไปที่พ่อ บ้านกับอาหยู่
“อาหยู่ ป้ายของคุกใต้ดินอยู่กับเจ้า เจ้านำไปช่วย อาซิวโดยพลการ เรื่องนี้เจ้าจะยอมรับหรือไม่” กงชิงวี่ กล่าวอย่างใจเย็น
อาหยู่ก้มหัว “หม่อมฉันยินดีรับโทษด้วยความตาย”
“โทษตายให้ละเว้นไป พระชายาช่วยเจ้ารับผิด ชอบแล้ว หากข้ายังจะลงโทษเจ้าอีก พระชายามีหรือ จะยอมนิ่งเฉย” กงชิงวี่ถือถ้วยน้ำชาดื่มต่อ
อาหยู่ค่อยๆเงยหน้าขึ้น ความรู้สึกมากมายหลาก หลายในใจ เขาไม่รู้ว่าควรประหลาดใจที่ท่านอ๋องกลัว เมียแล้ว หรือจะบอกว่าท่านอ๋องเปลี่ยนไปดี
ถางเหอแค่นึกแปลกใจ วันนี้ท่านอ่องอารมณ์ดี
“ท่านอ่อง ข้าน้อย..พ่อบ้านเช็ดน้ำตา “ละอาย ใจต่อท่านอ่อง”
“จากวันนี้เป็นต้นไปพระชายาจะเป็นคนรับผิด ชอบดูแลเรื่องในจวนอ๋องเต็มตัว เดี่ยวพ่อบ้านจัดการ คัดแยกบัญชีแล้วนำไปส่งให้พระชายาดู อาหยู่ตั้งแต่ วันนี้ไปเจ้ารับผิดชอบปกป้องความปลอดภัยของพระ ชายา ส่วนถางเหอ” กงชิงวี่เลิกคิ้วมองไป “หันหน้าเข้า กำแพงรำลึกความผิดสิบวัน สิบวันนี้ห้ามเจ้าออกไป ไหนเป็นอันขาด ถ้าช้ารู้ว่าเจ้าออกไปละก็ ข้าไม่ปล่อย เจ้าไปแน่
“หม่อมฉันขอบคุณท่านอ๋องที่กรุณา”ถางเหอ ยกมือขึ้นคารวะ
กงชิงที่วางถ้วยชาลง “ใช่ว่าข้าจะยอมปล่อยเจ้า เพราะพระชายาไม่ให้ข้าลงโทษเจ้า ครั้งหน้าหากมีผู้ ใดกล้าคิดร้ายต่อพระชายาอีก ข้าจะไม่ยอมปล่อยมัน ผู้นั้นไปแน่”
“พวกหม่อมฉันไม่กล้าอีกแล้ว” ถางเหอรีบตอบรับ อย่างเร็ว
หลังจากนั้นกงชิง วี่ก็ออกจากประตูไป
พ่อบ้านเช็ดน้ำตาออก รีบไปเตรียมบันทึกสมุด บัญชีให้อันหลิงหยุนทันที
ร่างกายอันหลิงหยุนเริ่มดีขึ้นนิดหน่อย พอเห็น สมุดบัญชีก็ลืมเรื่องนั้นไปเลย
เวลานี้อันหลิงหยุนถูกใจเตียงอุ่นของกงชิงนัก เรือนก็ไม่กลับแล้ว ให้หงเถาลุ่ยหลิ่วนำผ้าห่มมาให้ทางนี้ แล้วก็พิงอยู่ด้านบน สมุดบัญชีวางอยู่บนโต๊ะ อันหลิง หยุนพิงบนผ้าห่มหยิบสมุดบัญชีเล่มหนึ่งขึ้นมาดู กลิ่น ธูปหอมโชยบางๆ อันหลิงหยุนดูเข้าไปแล้ว
อันหลิงหยุนดูเล่มที่หยิบมาจนจบก็นึกเรื่องหนึ่ง ขึ้นได้ “จวนอ๋องของเราแต่ละปีรายจ่ายเยอะกว่าหรือ รายรับเยอะกว่า?”
พ่อบ้านยืนอยู่ด้านล่างตอบว่า “รายรับเยอะกว่า อยู่แล้ว ลำพังเงินเดือนของท่านอ๋อง ก็เพียงพอสำหรับ การใช้จ่ายในจวนอ่องอยู่แล้ว แต่ปกติท่านอ๋องเป็นที่ โปรดปรานค่อนข้างมาก ไทเฮาทรงตบรางวัลให้ ฝ่า บาททรงตบรางวัล ยังมีที่ท่านอ๋องได้รับจากการทำผล งานต่างๆ รายรับของจวนอ่องจึงเยอะกว่าอยู่มากโข บางครั้งผลรางวัลที่ท่านอ๋องได้รับก็มากเพียงพอที่จะ ใช้จ่ายในจวนอ๋องนี้อย่างน้อยสิบปีแปดปีเลย”
“ถึงแม้ว่าค่าใช้จ่ายจวนอ๋องจะไม่น้อย แต่ว่าท่าน อ่องมีที่ให้เช่า เราไม่ได้ใช้ประกอบการ ในทุกปีก็เพียง พอใช้สำหรับจวนอ่องแล้ว ถือว่าร่ำรวยมากอยู่”
“พูดอย่างนี้หมายความว่าจวนอ่องของเราถือเป็น บ้านรวยสิ?”
“ใช่ขอรับ”
ในเมื่อเป็นบ้านรวยแล้ว จวนอ่องก็ไม่ขาดเรื่องเงิน ทอง ข้าเป็นผู้รับผิดชอบนำเงินออกมาก้อนหนึ่ง ให้ทุก คนในจวนอ่อง แจกจ่ายเงินให้คนละนิดหน่อยเถอะ
พ่อบ้านท่านไปจดบันทึกรายชื่อมา เอาตั้งแต่คน ชราร่างกายอ่อนแรง ไปจนถึงเด็กทารกที่เพิ่งเกิด จด บันทึกเอาไว้ คนที่ยังอยู่ในท้องไม่ต้องนับ หญิงตั้ง ครรภ์ข้าจะดูแลเป็นอย่างดีเอง อีกประเดี่ยวนำมาให้ข้า ดู หานักบัญชีมาด้วยคนหนึ่ง
“ได้ขอรับ”
พ่อบ้านไปดำเนินการ กงชิงวี่เดินเข้าห้องขึ้นบน เตียงอุ่น เอนตัวพิงไปด้านหนึ่งแล้วดูสมุดบัญชีขึ้นมา
อันหลิงหยุนลุกขึ้นมานั่ง ดื่มซุปโสมที่ลุ่ยหลี่วนำ มาหนึ่งคำด้วยความอ่อนแรง หลังจากดื่มซุปโสมอัน หลิงหยุนเริ่มดูสมุดบัญชี ไม่จำเป็นต้องจดบันทึก จบ เล่มหนึ่งต่ออีกเล่มหนึ่ง บางเล่มก็ถูกโยนเข้าไปใน ผ้าห่ม บางเล่มก็อยู่นอกผ้าห่ม
กงชิงวี่เลิกคิ้วมองมาเป็นครั้งคราว ความคิดติดที่ สมุดบัญชีที่อยู่นอกผ้าห่ม
สมุดบัญชีดูหมดแล้ว พ่อบ้านกับนักบัญชีมาถึง
“พระชายา นี่เป็นจำนวนรายชื่อคนที่ท่านขอ นัก บัญชีก็มาแล้ว”
“อืม” อันหลิงหยุนหยิบเอาบันทึกไป เหลืองมองดู ลูกคิดของนักบัญชี
“คนในจวน นอกจากท่านเหอไม่ต้องสนใจแล้ว อา หยู่กับพ่อบ้านทุกคนทุกเดือนคิดให้เดือนละห้าสิบ ตำลึง หงเถาลุ่ยหลิวข้างกายข้าทุกเดือนให้เดือนละสิบตำลึง
ส่วนคนที่เหลือ คนรับใช้ชั้นหนึ่งคนละห้าตำลึง คนรับใช้ชั้นกลางคนละสี่ตำลึง คนรับใช้ชั้นล่างคนละ สามตำลึง ผู้สูงอายุ ผู้เยาว์วัย แม่หม้าย ผู้ที่ไม่มีลูก หลานทุกคนเพิ่มสองตำลึง จดบันทึกหรือยัง?”
อันหลิงหยุนสอบถาม จดไว้แล้วขอรับพ่อบ้านกับ นักบัญชีตอบขณะวุ่นอยู่กับการจดบันทึก
อันหลิงหยุนกล่าวต่อว่า “ข้าดูบันทึกสมุดบัญชี ของเราแล้ว คนรับใช้หญิงในจวนล้วนแต่ได้รับเงิน เดือนน้อยกว่าคนรับใช้ที่เป็นชาย ตั้งแต่วันนี้ไป ทุกคน ที่ทำงานลานท้ายเรือนนี้จะได้รับเงินเท่ากันไม่แบ่งชาย หญิง
องครักษ์เพิ่มเดือนละหนึ่งตำลึง ส่วนคนอื่นๆ คน ทำความสะอาดห้องสุขาเพิ่มสองตำลึง คนที่เหลือเพิ่ม ให้คนละสองสามตำลึง ไม่แบ่งชายหญิง คนชราและ เด็ก
แม้จะเป็นแค่ทารกแรกเกิดก็ต้องให้ ไม่เพียงเท่านี้
คนรับใช้ทุกคนลานท้ายเรือนนี้ จะแต่งเมีย มากกว่าหนึ่งไม่ได้ จวนอ่องต้องปฏิรูปการแต่งงานแบบ ผัวเดียวเมียเดียวอย่างจริงจัง อดีตที่เคยแต่งมาแล้วข้า ไม่อาจจะเอาความได้ แต่จากนี้ไปห้ามโดยเด็ดขาด
ถ้าคิดอยากจะแต่งเพิ่ม ก็มาหาข้าได้ ให้พวกเขา ออกจากจวนอ่องไปซะ คนรับใช้คนหนึ่งแค่อาหารเครื่องนุ่งห่มตัวเองยังเอาตัวไม่รอด ยังคิดมีเมียหลาย คน เห็นได้ชัดเจนว่าจิตใจมีแต่ตัณหา จวนอ่องของเรา ไม่ต้องการคนเช่นนี้
มีใครที่บังอาจลับหลังปลูกเรือนนอกจวนอ่อง ทำให้มีเมียน้อยออกมา ก็อย่ามาโทษว่าข้าไม่ปรานีแล้ว กัน
จวนอ่องเสียนมีได้ทุกสิ่ง แต่ห้ามมีเรื่องชายขโมย และหญิงนางโลม (อธิบายถึงชายและหญิงที่คิดและ ทำสิ่งไม่ดี)”
กงชิงวี่เงยหน้าชำเลืองมอง ไม่ได้กล่าวอันใดก้ม หน้าก้มตาดูสมุดบัญชีต่อ
อันหลิงหยุนกล่าวต่อว่า “ลูกของคนรับใช้ ที่เป็น หญิงแต่งงาน จะต้องผ่านความเห็นชอบการเลือกเ ของข้า ถ้ามีคนรับใช้ที่มีความรักต่อซึ่งกันและกัน ให้ มารายงานข้าก่อน หากข้าตรวจสอบชัดเจนว่าเป็น ความต้องการของทั้งสองฝ่ายจริง ไม่ได้มาจากการบีบ ค้นของพ่อแม่ ข้าจะเป็นแม่งานให้
หากไม่ได้รับอนุญาตจากข้า ชายด้านนอกไม่ให้ เข้าลานท้ายเรือนโดยง่าย และไม่อนุญาตหญิงลาน ท้ายเรือนคนใดเกี่ยวข้องส่วนตัวกับคนด้านนอก
แต่หากไม่ถูกใจชายในจวนของเรามาหาข้า บอก ให้ชัดเจนว่าถูกใจชายบ้านใด ข้าสามารถตรวจสอบให้ ชัดเจน ถ้าคนผู้นั้นชื่อสัตย์และจริงใจ เป็นคนดีคนหนึ่ง ข้ายินยอมให้มารับคนไป
ลูกของคนรับใช้คนใดก็ตาม แต่งงานกับชาวบ้าน ยากไร้ ก็มีสิดสอดให้ก้อนหนึ่ง แต่คงไม่เยอะ พิจารณา จากอารมณ์ของข้า
ถ้าฝ่ายชายถูกใจหญิงนอกจวน อยากแต่งเข้า จวน ต้องรายงานก่อน เมื่อข้าอนุญาตแล้ว จะดำเนิน การให้ผู้ใหญ่ไปสู่ขอให้ และจวนอ๋องออกค่าใช้จ่าย การแต่งงานให้
นอกเหนือจากนี้ เด็กทารกที่เกิดในจวน ห้าขวบ
ขึ้นไปต้องเริ่มเรียนรู้ตัวอักษร เด็กชายต้องเรียนวร
ยุทธ์ เด็กหญิงต้องเรียนดีดพินวาดภาพและการเขียน
ตัวอักษร ดูจากคุณสมบัติของแต่ละคน หากว่า คุณสมบัติสูง จะได้รับส่งเสริมอย่างดี คุณสมบัติที่ไม่สูงนัก ก็จะถูกกำหนดให้ทำงานใน สถานที่ต่างๆตามกฎ แต่ถึงจะเป็นแค่คนทำงาน ก็
จำเป็นต้องมีการศึกษา ต้องเรียนรู้
จวนอ๋องของเรา เด็กชายต้องเป็นคนเที่ยงธรรม เด็กหญิงต้องมีความเมตตากรุณา เรื่องอื่นไม่มีข้อเรียก ร้องใดเป็นพิเศษ
ข้าเห็นเด็กๆในจวนอ๋องของเรา ส่วนใหญ่ไม่รู้ หนังสือ โดยเฉพาะผู้หญิง นอกจากแต่งงานมีลูกแล้ว ก็ ต้องทำแต่งานหยาบ
จวนอ๋องเราต้องการคนทำงานก็จริง แต่คนเราทุก คนก็มีความปรารถนาของตนเองไม่ควรจะถูกบังคับ และไม่สมควรปิดกั้นความสามารถพวกเขาได้
ฟอบ้านเหลือบมองไปที่กงชิงวี่ที่กำลังเอนตัวดู สมุดบัญชีอยู่ ท่านอ๋องไม่เสียดายที่ยอมให้พระชายา รับผิดชอบจวนอ่องจริงๆ เป็นอย่างนี้ต่อไป เงินของ จวนอ่องจะไม่ถูกใช้จนหมดหรือ
“พระชายากล่าวได้ถูกแล้ว” พ่อบ้านตอบกลับ
อันหลิงหยุนสั่งว่า “เริ่มแต่วันนี้ไป จัดเตรียมสถาน ที่ที่เงียบๆที่ลานท้ายเรือน ให้พวกเด็กๆได้ใช้สำหรับ การเรียน ส่วนอุปกรณ์ที่ใช้ในการเรียนทางจวนอ๋องจะ จัดเตรียมให้ เมื่อเด็กๆไปเรียนแล้ว หากมีผู้ใดขัดขวาง ไม่ให้เด็กๆได้เรียน มาหาข้า
เรื่องนี้ฝากให้ท่านถางไปดำเนินการ”
“เรื่องนี้”พ่อบ้านกังกลอย่างมาก
อันหลิ่งหยุนถาม “พูดเถอะ มีเรื่องอันใด”
พ่อบ้านมองกงชิงวี่ไม่มีปฏิกิริยาใด เลยทำใจกล้า พูดว่า “เป็นเพราะเรื่องของอาซิว ท่านถางไปหันหน้า เข้ากำแพงรำลึกความผิด อาจใช้เวลาสิบวัน”
อันหลิงหยุนมองไปทางกงชิงวี่ คิดสักพัก “ท่าน อ๋องให้ท่านถางหันหน้าเข้ากำแพงรำลึกความผิดก็ถือ เป็นการลาพักของเขา ให้เขามาสร้างห้องเรียนไม่ดี กว่าหรือ”
กงชิงที่ตอบอืมคำหนึ่ง พ่อบ้านตัวสั่น นี่ยังเป็นท่าน อ่องอีกหรือ?
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ