บทที่13ช่วยคน

อันหลิงหยุนเหลือบตาขึ้นตรงๆ หรือว่าจะต้องตายไป พร้อมกับเขากันแน่?

ในขณะกำลังที่คิดจะทำให้กงชิงวี่สลบ กงชิงวี่ก็ปล่อย มือซะก่อน เขาก็สลบไปก่อนแล้ว

พ่อบ้านรีบแทรกเข้ามาด้วยความตกใจ “ท่านอ่อง”

“พวกเจ้าออกไปก่อน ทางนี้ให้ข้าจัดการ สัญญาว่าเขา จะไม่เป็นอะไร”

อันหลิงหยุนพูดขึ้นพลางปลดเสื้อผ้ากงซิงวี่ บน ร่างกายมีทั้งหมดมีบาดแผลโดนดาบฟันสามที่ ถึงแม้ว่า จะอันตรายถึงชีวิต แต่รอยแผลก็ไม่ถึงกับจะทำให้กงชิง วี่ตายได้

พ่อบ้านดูไม่ค่อยอยากออกไป อันหลิงหยุนพูดขึ้น “เจ้าไม่ไป ข้าก็จะไม่ดูแล้ว”

พ่อบ้านลังเลเล็กน้อย ค่อยให้คนออกไป เขากลับแอบ มองอยู่ข้างประตู เผื่อว่าจะเกิดอะไรขึ้น

อันหลิงหยุนหยิบมีดขึ้นมา กรีดลงบนข้อแขน เอา เลือดจากฝ่ามือให้กงชิงวี่ดื่ม กงชิงวี่ดื่มไปซักพักอันหลิง หยุนเอาแขนกลับไป ใช้ผ้าสีขาวพันรอบๆ แล้วค่อยๆ

เริ่มทำความสะอาดบาดแผลของกงชิงวี

อันหลิงหยุนดีอกดีใจ นับจากที่ถูกตีในวัง หลังจากนั้นนางก็พกยารักษาแผลภายนอกหลายขนานติดตัวตลอด แล้วก็ยังมียาแก้อักเสบที่ทำขึ้นมาใหม่ ยาพวกนี้ก็เพียง พอที่จะทำให้สามารถรักษาชีวิตของกงชิงวี่ไว้ได้ บวก กับเลือดที่มีคุณสมบัติเกินมนุษย์ธรรมดา

เลือดของนางตอนนี้แค่รอความเห็นว่าควรเป็นยา ขนานสูงหรือไม่ นอกจากจะแก้พิษได้ยังสามารถเป็นยา บำรุงชั้นดี ทำให้มนุษย์ในระยะเวลาอันสั้นเต็มเปี่ยมไป ด้วยพลัง มีพลังชีวิตมากกว่าเมื่อก่อน

สักครู่ก็เก็บข้าวของ อันหลิงหยุนเองก็เหนื่อยแล้ว ก็ไป นั่งพักอีกด้านหนึ่ง

เมื่ออาหยู่พาหมอหลวงเข้ามาจากข้างนอกอย่างรีบ ร้อนรีบร้อนนั้น กงชิงวี่เองก็ไม่เป็นอะไรแล้ว

“ท่าน”

อาหยู่เดินเข้าประตูมามองเห็นอันหลิงหยุน พริบตา เดียวก็มองออกว่าเป็นอันหลิงหยุน เมื่อกำลังมองถลึงตา ไปด้วยความโมโห ก็ถูกพ่อบ้านดึงไว้ก่อน

“มั่วซั่ว ยังดีที่ท่านอ่องมีเด็กชายคนนี้ช่วยไว้” พ่อบ้าน เองก็ยังมองไม่ออกว่าคืออันหลิงหยุน

อาหยู่คัดค้าน “นางคืออันหลิงหยุน”

พ่อบ้านตกใจเป็นอย่างมาก หันตัวกลับไม่มองอันหลิง หยุน ในตอนนั้นเองอันหลิงหยุนก็พักผ่อนพอแล้ว ลุกขึ้น เดินไปมองอาการกงชิง วี่ จับข้อมือเขา ตรวจชีพจรปกติดี ถึงปล่อยมืออย่างวางใจ

กงชิงวี่ค่อยหันไปมองอันหลิงหยุน สายตาที่คมกริบ อันหลิงหยุนเองก็ไม่กลัวเขาแม้แต่น้อย “มาที่นี่คือความ บังเอิญล้วนๆ ในเมื่อเจ้าไม่ได้เป็นอะไรแล้ว งั้นข้าก็กลับ ก่อนล่ะ”

พูดเสร็จอันหลิงหยุนก็เอายาที่พกมาให้กับพ่อบ้านไป ทั้งหมด “ยาพวกนี้รักษาแผลทาภายนอก เช้าเย็นหนึ่ง ครั้ง พวกนี้เป็นยากิน อย่ากินเยอะ กินเยอะก็จะทำให้ สิ้นพระชนม์ได้ เช้าเย็นหนึ่งครั้ง อย่างล่ะเม็ด หากไข้ขึ้น ก็ไปหาข้า ข้าไปก่อนหล่ะ”

พูดจบอันหลิงหยุนก็เดินกลับไป อาหยู่รีบเดินตามออก ไป อันหลิงหยุนเองก็ไม่ได้สนใจ กลับเป็นพ่อบ้านที่พูด “เจ้ากลับมานะ ท่านอ่องยังไม่ดีขึ้น”

อาหยู่ถึงเดินกลับเข้าไป อันหลิงหยุนเลยอาศัยจังหวะ นี้กลับจวนแม่ทัพ

เมื่อเดินเข้าประตูไปอันหลิงหยุนก็รีบไปที่หลังจวน

เข้าไปก็เริ่มทำยาลดไข้

กลางดึก มีคนนอกเข้ามาในจวนแม่ทัพ มีคนเปิดประตู จวนแม่ทัพ ก็ดูอาหยู่ที่ยืนอยู่ข้างนอกพูดว่า “พระชายา ล่ะ?”

พ่อบ้านสีหน้าเต็มไปด้วยความแปลกใจ “เจ้าหมายถึง คุณหนูของข้า?”
“เร็วหน่อย ท่านอ๋องอาการไม่ดี”

อาหยู่ไม่ได้สนใจคนอื่น พุ่งเข้าไปโดยตรง ในตอนนั้น เองอันหลิงหยุนก็เดินมาจากหลังจวน ในมือมีกระเป๋า เล็กๆ หนึ่งอัน มองไปที่อาหยู่แล้วพูดขึ้น “ไปกันเถอะ”

อาหยู่มึนงงอยู่พักหนึ่ง หมุนตัวแล้วเดินออกไป

หลิงหยุนอธิบายไปสองประโยค ออกนอกประตูก็มอง ไปที่อาหยู่ แล้วขึ้นม้าตาม

อาหยู่ถามต่อ “เจ้าขี่ม้าเป็นไหม?”

“พ่อข้าเป็นแม่ทัพทหารใหญ่ ข้าจะขี่ม้าไม่เป็นเชียว

หรือ?” ร่างเดิมที่จริงแล้วนั้นขี่ม้าไม่เป็น แต่อันหลิงหยุนไม่ เหมือนกัน ฝีมือการขี่ม้าของนางได้รับการฝึกมาจากผู้

เชี่ยวชาญเป็นอย่างดี

เมื่อขึ้นขี่ม้าได้นางก็กำเชือกม้าแน่นแล้วพูดว่า “เจ้า ก็ตามมาแล้วกัน ข้าไปก่อนล่ะ”

ใช้มือฟาดลงไปบนกันม้า ม้าก็พุ่งออกไป อาหยู่เหม่อ ลอยไปสักครู่ ก็รีบตามไปด้านหลัง

อันหลิงหยุนไปถึงจวนอ่องเสียนด้วยความรวดเร็ว ลง จากม้าก็ตรงไปที่หลังจวนลานโอวหลานทันที

เข้าไปดูกงชิงวี่ ในตอนนั้นเองกงชิงวี่ก็สลบไสลไปทั้ง ตัวแล้ว
อันหลิงหยุนเดินไปยังด้านหน้าของกงชิง วี่ หยิบเข็ม ขึ้นมาจำนวนหนึ่งแล้วปักไปที่ตัวของเขา รอให้สงบ หยิบ ยาที่เตรียมไว้แล้วขึ้นมาให้เขากิน

เปิดปากแผล แล้วทายาใหม่ให้เขา พลิกไปมา อันหลิง

หยุนถึงค่อยนั่งลงพัก

และกงชิงวี่เองก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา มองไปยังอันหลิง

หยุน

อันหลิงหยุนเช็ดเหงื่อตามหัว เสื้อผ้าที่สวมใส่คือชุด เดิมก่อนหน้านั้น ตามตัวก็ไม่สะอาด

ยาที่นางปรุงมา ทำให้เลอะไปทั้งตัวเต็มไปด้วยแผ่นสี แดงสีเขียว สีดำสีขาว

กงชิงที่มองไปที่นางสักพัก ก่อนที่จะกลับตาลง เมื่อ ลืมตาก็กลายเป็นรุ่งขึ้นของอีกวัน

เมื่อตื่นเช้ามา อันหลิงยุนก็ถึงจวนแม่ทัพเรียบร้อยแล้ว

และตอนกลับมานั้นพ่อบ้านเกรงว่าอาหยู่จะทำร้ายอัน หลิงหยุนระหว่างทางกลับ เลยมาส่งนางกลับจวนแม่ทัพ ด้วยตนเอง

ระหว่างทางกลับนั้นอันหลิงหยุนถึงได้รู้ว่า กงชิงวี่ตอน ออกนอกวังนั้นถูกลอบทำร้าย เกิดเรื่องขึ้น

อันหลิงหยุนกลับไม่ได้พูดอะไรออกมา เกิดมาในยุคที่ แย่งชิงอำนาจแบบนี้ การฆ่าแกงเพื่อประโยชน์ส่วนตัวก็ ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ไม่ใช่เรื่องที่นางควรจะรับรู้
ลำพังตัวนางเองก็ยังเอาตัวไม่รอด ไม่จำเป็นต้องรับรู้ เรื่องพวกนั้น

เมื่อพ่อบ้านกลับไปแล้วนางถึงไปพักผ่อนที่หลังจวน เมื่อเข้าไปก็เห็นแม่ทัพอันยืนอยู่ในสวน เมื่อเห็นว่าอัน หลิงหยุนกลับมาแล้วแม่ทัพอันก็รีบเดินมาตรงหน้าอัน หลิงหยุน ถามนางเป็นกระไรบ้าง

“พ่อ ข้าไม่เป็นอันใด ก็แค่ไปดูอาการป่วย ข้าก็เหนื่อย แล้ว สรงน้ำเสร็จก็ควรเข้าพระบรรทมแล้ว หากมีอะไร จะตรัส พ่อรอข้าตื่นบรรทมก่อนค่อยตรัส หากไม่วางใจ งั้นพ่อก็อยู่เป็นเพื่อนข้าเถิด”

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าบรรทมเถิด พ่อกลับไปก่อน”

แม่ทัพอันรีบออกจากห้อง ไม่กล้ารบกวนการพักผ่อน ของอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนบรรทมไปหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็มๆ เมื่อตื่นแล้ว ก็ออกมาจากห้องทันที ในตอนเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกมา สูดอากาศนั้น ก็เห็นอาหยู่ยืนรออยู่หน้าประตูจวนแม่ทัพ

อันหลิงหยุนนึกถึงอาการของกงชิง วี่ สองจิตสองใจชั่ว ครู่ถึงจะเดินไปทางประตู

“ท่านอ๋องของเจ้าอาการแย่อีกแล้ว?”

อันหลิงหยุนเองไม่ได้คิดอะไรมากมาย

“ข้ามารับพระชายากลับจวน” อาหยู่เดินมายังด้านหน้า

รถม้าหยิบเก้าอี้ไม้ขึ้นมาวางลง รออันหลิงหยุนเดินขึ้นไป
อันหลิงหยุนถามอย่างต่อเนื่อง “พ่อบ้านสั่งมา หรือ ท่านอ๋องสั่งมา?”

“ท่านอ๋อง”

ได้ยินดังนั้นอันหลิงหยุนก็หันกลับไปพูดกับแม่ทัพอัน ชั่วครู่ แม่ทัพอันก็ต้องเป็นห่วงเป็นธรรมดา แต่อันหลิงหยุ นพูดอะไรก็ตามเขาเชื่อทุกอย่าง และก็รับฟัง

เมื่ออันหลิงหยุนขึ้นรถม้าตามไปถึงจวนอ่องเสียนก็ลง มาทันที เงยหน้าขึ้นมามองจวนอ๋องเสียนสามคำนี้ครู่ หนึ่ง เดินเข้าไปในจวนอ๋องเสียนด้วยความจนใจ

เมื่อถึงลานโอวหลานอันหลิงหยุนหันไปมองด้านใน ก่อนครู่หนึ่ง เมื่อเทียบกับเมื่อก่อน ลานโอวหลานกลับ มาสงบเงียบเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

พ่อบ้านที่รออยู่หน้าประตูอยู่นานแล้ว เมื่อเห็นอันหลิง หยุนก็รีบเชิญนางเข้าไปข้างในทันที “เชิญเสด็จพระ ชายา”

อันหลิงหยุนอยากจะหัวเราะมากๆ ไม่ใช่เมียทาสหรอก เหรอ?

เมื่อเดินเข้าไปอันหลิงหยุนก็มองไปในห้องครู่หนึ่ง มอง เห็นเพียงแค่กงชิงวี่ที่ในตอนนี้นั่งอยู่บนหัวเตียง ร่างกาย เต็มไปด้วยผ้าพันแผลเหมือนมัมมี่ที่ปืนขึ้นมาจากดิน อย่างนั้น สีผิวออกขาว สีหน้าที่ซีดเผือด ด้านล่างของ ร่างกายห่มผ้าห่มเอาไว้
กงชิงที่มองไปยังนางที่เดินเข้าประตูมา อันหลิงหยุน เดินไปมองด้านหน้า ดวงตาสองคู่ของทั้งสองคนต่าง สังเกตกันและกัน อันหลิงหยุนนับถือกงชิงวี่ เขาถูกวางยาพิษหากปล่อย

ไว้ตรงนี้ ไม่ได้พบนางเทพเจ้าก็ช่วยชีวิตเขาไม่ได้ โดย

เฉพาะรอยดาบสามรอบที่สามารถคร่าชีวิตได้ เขายังมี

ชีวิตรอดกลับมาได้ ราวกับปาฏิหาริย์ สถานการณ์ของเขาในตอนนั้นก็เสียเลือดไปเยอะ ยัง ทนได้ขนาดนี้ ทำให้น่าตกใจจริงๆ

“เจอข้าแล้วยังไม่คุกเข่าทำความเคารพอีก ลืมไปแล้ว หรือว่าตัวเองเป็นใครรี?” กงชิงที่พูดมาแบบนั้น ยังคงเย็น

ชา