บทที่256 ครึกครื้นขึ้นมา
กงชิง หยิบเข็มฉีดยาแล้วนึกอะไรขึ้นมา ได้ ก็เหมือนเข็มฉีดยาของเจ้า เพียงแต่เล็ก กว่า และแบบดูดีกว่า”
กงชิง วางงเข็มฉีดยาเพื่อดูอย่างอื่น อัน หลังหยุนเปิดนใต้ มีผ้าก๊อบอยู่ข้างใน
เปิดออกหนึ่งม้วน อันหลังหยุนน่าผ้าก๊อ ชผันแขนกง งวี ” ที่ตรงนั้นใช้อย่างนี้ นำมา พันแผล”
ก้มหัวใช้ปากดึงผ้าก๊อซ แล้วดึงออก แบ่งเป็นสองส่วน พันกันเป็นทรงกลม แล้วผูก ไว้แน่น
อันหลังหยุนพูด “ข้าเป็นหมอ เรื่องจริง
กงชิงวี่หน้าบึ้ง แล้วดูอย่างอื่น มองเห็น ฟังแพทย์ ” นั่นคืออะไร?” อันหลังหยุนหยิบหูฟังมาใส่ไว้ที่หู อีก ด้านหนึ่งนำมาวางที่หน้าอก “ได้ยินไหม?”
กงชิง มีสีหน้าแปลกใจ “มีเสียง พ่ง ง ง
อันหลังหยุนพูด “อันนี้คือเครื่องหูฟัง ใช้ สําหรับฟังเสียงการเต้นของหัวใจ”
ขยับมา อันหลังหยุนสูดลมหายใจปกติ “หลอดลม วัณโรคที่ปอด สามารถฟังและรู้ อาการ มีเสียงกรอบแกรบ หายใจหอบ
เสียงดังรบกวนสอดแทรก”
“ไม่ได้ยิน”
กงชิง ตั้งใจฟัง อันหลังหยุนรู้สึกเขา เหมือนเด็ก
“ไม่มีอยู่แล้ว ร่างกายนี้ถึงไม่ค่อยดี แต่ ร่างกายนี้ไม่มีโรคอย่างนี้”
กงชิง น่าหูฟังส่วนหัวมาวางไว้หน้าอก ตัวเอง ฟังไปสักพัก แข็งแกร่งและมีพลัง “ท่านเป็นผู้ชาย ยังฝึกวิทยายุทธ์ ก็มี พลังอยู่แล้ว” อันหลังหยุนไปดูกล่องยา นับ ยังมีหลอดฉีดยาอีกสิบหลอด
อันหลังหยุนจัดเก็บเรียบร้อย แล้วปิด กงชิง รู้สึกสงสัยแล้วเปิดออกอีกครั้ง อันหลังหยุนเตรียมเข้านอน
กงชิงวี่เห็นอันหลังหยุนจะนอนรีบพูด “อย่านอน เจ้านอนหลับมาหนึ่งเดือนแล้ว ไม่ ต้องนอนแล้ว”
กง ง วางของในมือ รีบพุ่งมาทางอัน หลิงหยุน
อันหลังหยุนมองเขา “ข้าไม่ไปไหน
หรอก”
ถ้าอย่างนั้นเจ้า……
กงชิง ก็ยังกังวล
อันหลังหยุนขยับไปข้างใน “ท่านอ๋อง นอนตรงนี้” กงชิง รีบไปนอน พวกเขาใส่ชุดนอน เป็นชุดที่อันหลังหยุนออกแบบ หยุนจีนตัด เย็บเสร็จแล้วส่งมา
แต่ยังไม่ได้ใสก็เกิดเรื่องกับอันหลังหยุน ครั้งนี้ได้ใส่แล้ว
กงชิง นอนลง อันหลังหยุนนอนอยู่ ข้างๆ กงชิง เอ้อมสองมือไปโอบอันหลังหน ตรงข้ามสองคนมีกล่องยาวางอยู่
กงขิง ก็เหมือนเด็กน้อยมองดูกล่องยา เขาแปลกใจ แต่เขาก็ไม่อยากสูญเสียอันหลัง
ฉะนั้นโอบกอดอันหลังหยุนแล้วอดไม่ ได้ที่จะมองกล่องยา เหลือบมองเป็นครั้งคราว
อันหลังหยุนพูด “กล่องนี้ข้าเอามาจาก โลกอนาคต ข้าได้กลับไป
กงชิง ตัวแข็งทื่อ ลุกขึ้นมองอันหลังหยุ น เพราะตื่นเต้น หายใจไม่สม่ำเสมอ
อันหลังหยุนพลิกตัวกลับมา เอามือกุม ใบหน้าที่เย็นชาของกงชิงวี่ รู้ว่าเขาตื่นเต้น และกลัว
“นํากลับไปแล้ว แต่ก็กลับมาแล้ว ”
กงชิง ไม่รู้สึกผ่อนคลายเลย เขาจ้อง มองอันหลังหยุน “เจ้าจะทิ้งข้าไว้แล้วจากไป หรือ?”
“ไม่ ท่านอ๋อง ข้าเบื่อสถานที่ตรงนี้ ตรงนี้ ไม่มีความจริงใจต่อกัน
ข้ารู้สึกฮ่องเต้น่าสงสาร ข้าช่วยชีวิตท่าน ชายท่าน แต่ท่านหาเรื่องขาดลอด ยังจะให้ ท่านอ่องแต่งชายารอง
ข้าก็ดีต่อฮองเฮา นางโดดเดี่ยว ไม่มีลูก สักคน ข้าแค่อยากช่วยนาง แต่นางก็วางยา พิษให้ข้าหลายครั้ง
ข้าเสียใจ ข้าท้อใจ
ยังมีเสด็จแม่ ยังมีอ๋องดวน……
เพราะฮ่องเต้กับอ๋องตวนบอกเรื่องแต่ง
Kl
ชายารอง
ขาไม่ชอบพวกเขา
ท่านอ๋อง ข้าอยู่ในโลกอนาคต ชากี นํามาก แต่ขาไม่เหนื่อย
พวกขาไม่คิดกลอุบายทําร้ายกัน คบกัน ด้วยความตรงไปตรงมา
ข้าท้อใจ ข้าอยากไปจากที่นี่
ก็เลยกลับไปโลกอนาคต
“ข้าหาเจ้าไป ไปจากที่นี่”กงชิง ไม่อยาก ให้อันหลังหยุนไป ก็เลยไม่ให้นางท้อใจ
อันหลังหยุนส่ายหน้า “ท่านอ๋องฟังข้า”
“เจ้าพูด”
“ท่านอ๋อง ข้าคิดว่านั่นเป็นแค่ความฝัน เพราะตรงที่ข้ากลับไปไม่ใช่ที่เดิมที่ข้าเคยอยู่ แต่เป็นที่สิบปีก่อนที่ข้าจะมาตรงนี้ ข้า
ย้อนหลังจากอนาคตไปสิบปี ก็คือ คนที่ข้าเจอตรงนั้น คือช่วงที่ย้อน หลังจากอนาคตสิบปี
ไม่ว่าอย่างไร ข้าอยากกลับมา เพราะข้า คิดถึงท่าน”
สายตากงชิง หมุนไปมา เขาจ้องมองอัน หลังหยุนตั้งนาน รอยยิ้มที่น่าเกลียดกว่า ร้องไห้ “ห้ามโกหกขานะ”
“ข้าไม่โกหกหรอก”วันหลังหยุนกอดกง ชิง ซบในอ้อมกอดเขา
กงขิง ถาม “ถ้าอย่างนั้นเจ้าเห็นไอ้คน นั้นหรือเปล่า?”
* ไอ้คนนั้น?
“ท่านพูดถึงซูมู่หรง?”
“ไม่ใช่เขาแล้วจะเป็นใคร?” สีหน้ากงชิง วี่ไม่น่าดู อันหลิงหยุนหัวเราะ
หันตัวกลับใช้หลังแนบกงชิง “เขาอายุ อ่อนเยาว์สับปี ไม่เหมือนเดิม ในความทรงจํา หัวหน้าไม่ใช่ลักษณะอย่างนั้น”
น่าจะเป็นนักเลง แต่อันหลังหยุนไม่เล่า
ให้กงชิง ฟัง
เพราะเขาชอบห่งหวงมาก
“ห้ามคิดถึงเขา กงชิง ใช้แรงกอดอัน หลิงหยุน อันหลังหยุนยิ้ม
“ยิ้มอะไร?”
“ไม่มีอะไร ท่านอ๋องข้าไม่กลับไปหรอก ข้านึกว่ามันเป็นแค่ความฝัน แต่เมื่อเห็นกล่อง ยาก็แน่ใจว่ามันเป็นความจริง แต่นั่นมันเหมือน พื้นที่อีกโลกหนึ่ง ข้าไม่อยากไป ข้าอยากอยู่ เป็นเพื่อนตรงนี้กับท่านอ๋องและท่านพ่อ
* กงชิง ไม่พูดอะไร กอดอันหลังหยุ
บไว้
อันหลังหยุนหลับตานอนไปสักพัก แบบ เดียวกงชิง ก็ปลุกนางตื่น อันหลังหยุนลืมตา ขนมองคนตรงหน้าอย่างพร่ามัว รู้สึกโมโหจน เกือบบ้าตาย “ท่านอ๋อง ท่านอยากให้ข้าง่วงนอนจน คายหรือ?”
* กงชิง นอนลง อันหลังหยุนกอด เขานอน ไม่กี่นาทีเขาก็ลุกขึ้นอีก
ครั้งนี้อันหลิงหยุนหลับไม่สนิท เขาลุก นอันหลิงหยุนลืมตาดู “ไม่นอนก็ออกไป”
กงชิงวี่นอนลงไปอีก “ข้าไม่มั่นใจ”
“นอนเถอะ ถึงจะกลับไป ก็คงไม่กลับ ตอนนี้หรอก ยังอยากอยู่ตรงนี้
อันหลิงหยุนกอดกงชิงไว้แน่น ดีมาก! กงชิง หน้าหมอง “ห้ามทิ้งข้าไปไหน”
“อืม”
เรื่องที่อันหลิงหยุนอื่นในเวลาอันรวดเร็ว ก็แพร่ออกไป หวางฮองไทเฮามือสั่น แผ่น พอกหน้าใบสุดท้ายได้ร่วงหล่นพื้นสกปรก
ไห่กงกงถอนหายใจยาว แผ่นสุดท้าย แล้วไทเฮา!” “หุบปาก! ” หวางฮองไทเฮ”ไทเฮา” มี ใบหน้าเย็นชา สีหน้าดูน่าเกลียดมาก
” กงกงพูดอย่างระมัดระวัง
หวางฮองไทเฮาพูด “เจ้าไปดูซิ ฟื้นจริง หรือเปล่า”
“พะยะค่ะ”
ไ กงกงรีบออกจากวัง พอถึงหน้าประตู
วังก็ตะลึง
“สวีกงกง?”
” กงกง”
สองคนจ้องมองกัน ในเวลาอันรวดเร็วก็ เข้าใจและเดินไปด้วยกัน รีบร้อนไปจานอ๋อง
เสียน
ข่าวลือแพร่ออกไป ดังไปทั่วเมืองหลวง
อันหลิงหยุนพึ่งตื่นมาตอนเช้า ก็ได้ข่าว คนมาเยี่ยมนาง
คนแรกก็คือพ่อของนาง แม่ทัพอันน่าสงสารมาก ลูกสาวเกิดเรื่อง อะไรยังไม่รู้ ไป บทุกที่ ก็ไม่มีใครบอก
แม่ทัพอันมาดูอันหลิงหยุนที่จวนอ๋องทุก วัน สุดท้ายก็ไประบายความในใจให้ฮ่องเต้ชิง หมู่ฟัง ทุกครั้งที่ซ้ำใจ ก็จะด่าคนที่
ร้งแกลูกสาว ด่าคนพวกนั้นแบบเจ็บๆ แสบๆ
สวิกงกงต้องเช็ดเหงื่อคลอด รู้สึกว่า ก วันคงต้องเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น
แต่ยังดีที่วันนี้ยังไม่เกิดเรื่องไม่ดี
“หลังหยุน เจ้าฟื้นแล้วหรือ?” แม่ทัพอัน เห็นอันหลิงหยุนแล้วน้ำตาก็ไหลลงมาเต็ม แก้ม ร้องไห้เหมือนเด็ก อันหลังหยุนรีบ
เดินไปปลอบใจ สุดท้ายแม่ทัพอันร้องไป ครึ่งชั่วโมง พอร้องเสร็จค่อยมีคนมารายงานว่า มีคนมาเยี่ยม
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ