บทที่255 กล่องยาที่ข้ามภพมา
“เป็นอะไร? ชาถามว่าเป็นอะไร?” เสียง ตะคอกของกง ง
หมอจวนโจวพูด “ข้าน้อยไม่มีปัญญา ข้า น้อยชวยพระชายาไม่ได้
ร่างกายอันหลิงหยุนเต็มไปด้วยเหงื่อ “หัวหน้า ฉันจะไปแล้วนะ”
ซูมู่หรงลงจากเขามาถึงข้างล่าง หันด้ว กลับไปอุ้มอันหลิงหยุน อันหลังหยุนพิงอยู่ใน รถ ฝันลืมตาขึ้นมามองซูมู่หรง น้ำตาก็
ไหลลงมา “ฉันไม่ชอบตรงนั้น แต่ฉัน ขาดเขาไม่ได้
ซูมู่หรงมัวแต่เช็ดเหงื่อกับน้ำตาให้อัน หลังหยุน
อันหลังหยุนพูด “ฉันไม่รู้ว่าฉันไปแล้ว จะเป็นแบบหายไปเลยหรือเป็นแบบไหน หรือ ทั้งหมดเป็นแค่ความฝัน
อันหลิงหยนรู้สึกทุกอย่างหายไปเลย รวมทั้งใบหน้าของซูมู่หรง
เสียงของกง งดังจนหูนางจะหนวก แล้วหายไปในพริบตา
ทันใดนั้นตัวก็สั่น อันหลังหยุนสะดุ้ง ลืมตาขึ้นมามองเห็นกงชิงกี้มือถือกระบี่ เขาจะ ฆ่าหมอจวนโจว
“ข้าจะฆ่าเจ้า ให้เจ้า……
“ท่านอ๋อง” อันหลังหยุนร่างกายอ่อนแอ แต่เวลานางเรียกกงชิง กงชิง คลายมือออก กระบี่หล่นลงพื้น
กงชิง ตัวแข็งทื่อ แล้วรีบหันกลับมา อัน หลิงหยุนยิ้ม “ท่านอ๋อง
กงชิง รีบเดินเข้ามานั่งใกล้อันหลังหยุน “หลังหยุน” อันหลังหยุมมองหมอจวนโจว คุกเข่า บนพื้น หมอจวนโจวตกใจมาก
“หมอจวนโจว เจ้าออกไปก่อน”
หมอจวนโจวตกใจจนตัวแข็งทื่อ ลุกขึ้น มาแล้วล้มลงไปอีก
พอลุกขึ้นมาไม่คิดอะไร รีบวิ่งออกไป ข้างนอก
พวกอาหย่กําลังเสียใจอยู่ข้างนอก มอง เห็นหมอจวนโจว วิ่งออกไปก็เลยเข้าไปดู
มองเห็นอันหลังหยุนฟื้นแล้ว ทุกคนต่าง
พากันตกตะลึง
ไหนบอกว่าหยุดหายใจแล้ว?
อันหลังหยุนขยับตัว สัมผัสใบหน้ากง ง วี่ หนวดที่พึ่งออกทีมมือ
อันหลังหยุนถาม “ท่านอ๋อง ข้านอนไป
นานแค่ไหน?”
“หนึ่งเดือน” อันหลงหยุนตกใจ “หนึ่งเดือน?”
กง ง พยักหน้า ดึงอันหลังหยุนเข้ามาก
อด
อันหลังหยุนหมดเรี่ยวแรง กอดกง ง สูดหายใจลึกๆ “ท่านอ๋อง เหนื่อยมาก!”
กงชิง รัดแน่น “ข้าคิดไม่ออกแล้ว”
อันหลิงหยุนส่ายหัว ซบไหล่กงชิงถูไป มา นึกถึงใบหน้าอ่อนเยาว์ของซูมู่หรง น่าจะ ฝันไป
แล้วปล่อยอันหลังหยุน นางนอนดูกเชิง
กงชิง รีบสั่งให้หมอจวนโจวกลับมา หมอจวนโจวสูดลมหายใจลึกๆแล้ววิ่งกลับมา ตกใจจนเหงื่อแตก
ตรวจอันหลังหยุนเสร็จแล้วพูด “พระ ซายาร่างกายอ่อนแอ นอกนั้นดีหมด เด็กก็ไม่ เป็นอะไร “อืม เตรียมของบำรุงไว้ ข้าเหนื่อยแล้ว จะไปพักผ่อน” กงชิง อุ้มอันหลิงหยุนไปที่สระหลิว
หวง(อ่างกำมะถัน) อันหลังหยุนไปอาบน้ำกับ เขา
“ท่านอ๋องผอมลง
อันหลงหยุนจับเอวกงชิง ผอมลงเยอะ
มาก
“ข้ารอมาสองวัน สองวันก็ไม่รีบร้อน” กง ชิง พูดเสียงแหบ อันหลังหยุนมองใบหน้าที่ เรียวยาวของเขา
ผอมลงจริงๆ แต่ยิ่งหล่อกว่าเก่า
“เจ้ามองอะไร?” กงชิงไม่เข้าใจ
น่ามองกว่าเมื่อก่อน”
อันหลังหยุนไม่ห่วงอะไรแล้ว จูบกงขิง ไปที่หนึ่ง จูบนี้มีผลมาก กงชิงอุ้มนางแล้วจูบ
กลับ หลังจากนั้นกง งวดึงนางเข้ามาข้าง กาย พวกเขานั่งคุยกันในนา
“ข้ารอถึงวันที่สาม ฮ่องเต้มา ข้าไม่
ต้องการพบเขา”
อันหลิงหยุนจับแก้มกงชิง ด้วยมือทั้ง สองข้าง หอมแก้มเบาๆ ” ท่านอ๋องพูดต่อ ไม่ ต้องสนใจขา”
กงชิง ใจเต้น ใช้มืออาบน้ำให้อันหลัง หยุน “ข้ากับเขาต่อไปไม่มีอะไรพัวพันกันอีก”
“ท่านไม่ทํางานในราชสำนักแล้วหรือ?”
“ไม่ทําแล้ว อยู่บ้านดูแลหลังหยุน”
ความทุกข์ทรมานของกงขิงในเดือนนี้ ทั้งชีวิตไม่เคยมี
อันหลิงหยุนยิ้ม “ฮ่องเต้รู้ว่าเกิดเรื่องกับ
ขา?”
“รู้ ช่วงนี้ให้สวีกงกงมาทุกวัน
“ไม่ให้หมอหลวงมาหรือ?” อันหลังหยุน คิดฮ่องเต้คงคิดว่านางหลอกคนอื่น
“มาแล้ว มาแล้วหกเจ็ดคน ประหารไป แล้วสองคน”
“ทําไม?”
“ข้าไม่รู้
อันหลังหยุนถาม “ท่านอ๋องก็เป็น กังวล?”
“ทั่วเมืองหลวงรู้หมด ว่าข้าอยู่เฝ้าคน ตาย ไม่รู้ใครพูด พระชายาตายแล้ว ข้าได้จับ คนมาจํานวนหนึ่ง ใครพูดข้าก็ฆ่าคนนั้น
กงขิง พูดด้วยความโกรธ อันหลังหยุน ผลักเขาออกแล้วถาม “เจ้าฆ่าคนหรือ?”
กง งวี่ทําหน้าเย็นชา “พวกเขาปล่อย ข่าวลือ ว่าหลิงหยุนตายแล้ว”
“าถามเจ้า ได้ฆ่าคนไหม?”
“มองเห็นสายตาที่คมเฉียดของอัน หลังหยุน กงชิง ลังเลเล็กน้อย แล้วส่ายหัว ที่จริงเขาฆ่าไปแล้วสองคน
เห็นเขาหลบสายตา อันหลังหยุนก็รู้เขา
โกหก
“ทานอ๋อง ถ้าขาตายแล้วฟื้นขึ้นมาไม่ได้ ท่านจะฆ่าคน?”
”
กงซิง มองอันหลังหยุน “ถ้าอย่างนั้นก็ ห้ามตาย ต้องตายหลังข้า”
“ท่านอ๋องท่านบ้าไปแล้ว?” อันหลังหยุ นรู้สึกโกรธ เป็นเพราะไม่มีแรงมิเช่นนั้นนางจะ ออกจากที่นี่
“ข้าเป็นหมอมีหน้าที่รักษาช่วยชีวิตคน ท่านล่ะ ฆ่าคน ท่านอ๋อง ทากะจะให้หม่อมฉัน บ้าตายหรือเปล่า?”
ก็หลังหยุนนอนหลับก่อน ข้าเห็นเจ้า นอนก็ไม่มีอะไร ข้าอดทนรอเจ้า แต่ว่าข้ารอ แล้วรอเล่าเจ้าก็ไม่ฟื้น จะให้ข้าทำอย่างไร? กงชิงวีก็โมโห พูดตะคอกเสียงดัง
พวกเขาจ้องตากัน อันหลังหยุนกอดกง ชิง หัวพิงไหล่เขา “พรุ่งนี้ไปขอโทษ เอาเงิน ทองไปให้เขา มีอะไรช่วยได้ก็ช่วยเขา
“อืม”
กงชิง กอดอันหลิงหยุน แล้วพูด
สุดท้ายขาทนไม่ไหวแล้ว ขาบอกกับตัวเอง หลังหยุนต้องฟื้นแน่นอน แต่พวกเขาก็พูดอยู่
หน้าประตูจวน ข้าก็เลยวิ่งออกไป”
“ไม่ต้องพูดแล้ว ข้ารู้แล้ว”
กงชิง ก็เลยหยุดพูด อันหลังหยุนเข้าใจ ความรู้สึกกงชิง
อาบน้ำเสร็จ อันหลังหยุนก็ออกไป สอง คนเตรียมตัวไปพักผ่อน อันหลังหยุนตกใจกับ กล่องยาที่วางอยู่บนเตียง
ยืนอยู่หน้าเตียงมองกล่องยาบนเตียง อย่างเหม่อลอย กง งวออกมามองเห็นอันหลังหยุน ใจลอย นึกว่า งดินแล้วเขาก็หยาบคายกัน นาง เข้าไปกอดอันหลังหยุน เอาแก้มแนบ
แก้มแล้วถาม “ข้าพูดหยาบคายกับเจ้า เกินไปใช่ไหม?”
“ท่านอ๋อง มีเรื่องหนึ่งจะพูดให้ท่านอ๋อง ฟัง “อันหลังหยุนสียงเบา แต่สายตาจริงจัง มาก
กงชิง มองตามสายยตาอันหลังหยุน บน เตียง กลองสีเทาวางอยู่ เขาแปลกใจเดินไป เตียง ก้มตัวน่ากลอง ยามา ดูได้สัก
พักก็นํามาเขย่า อันหลังหยุนรีบห้าม “อย่าเขย่า
กงชิง รีบหยุด อันหลังหยุนเดินไปหา แล้วดึงออก หยิบกล่องมา “ดู”
กง งวี่ยืนมองอย่างจริงจัง อันหลังหยุน เปิดออก มีเสียงเปิดออก กงชิง ถอยออก เขา คิดว่าใส่อาวุธลับ อ้นหลังหยุนหัวเราะ หันกลับมามอง “ท่านกลัวอะไร?”
พูดจบก็ทําตาเหลือกใส่กงชิง หันด้ว กลับไปเปิดกล่อง ข้างในกล่องมีขวดเล็กๆ ยัง มีหลายอย่างที่ไม่เคยเห็น
กงชิง รู้สึกแปลกใจ “นี่คืออะไร?”
“เป็นสิ่งของที่ใช้ในการรักษา แต่พวกนี้ เป็นของใช้จุกเฉิน ไม่ใช่ของที่หมอทั่วไปใช้ เป็นผ้าก๊อซกับยาปฏิชีวนะเยอะมาก
อันหลังหยุนเปิดชั้นบน ข้างล่างเป็นเข็ม ฉีดยาปฏิชีวนะขวดเล็ก วางเรียงไว้อย่าง เรียบร้อย
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ