บทที่212 ตกใจที่ถูกพิษ

อันหลินหยุนมิได้อธิบายอันใด และในระหว่างที่หยุนโล่ชวนจะออก มาจากจวนอ่อง อ่องตวนกลับสามารถลุกขึ้นมานั่งบนรถได้ เขาถอดเสื้อผ้าออกเพื่อดูแผลที่อยู่ตามร่าง บาดแผลที่เดิมทีอยู่ตาม

ร่างกายก็เริ่มสมานกันแล้ว นี่มิใช่เรื่องเรื่องทั่วไปแบบนั้น เพราะตอนนี้

บาดแผลค่อยๆจางหายไป อ๋องตวนตกใจมาก มองไปยังอันหลิงหยุนที่มีสีหน้าขาวซีด “เกิดอัน ใดขึ้น?”

“ตอนข้ายังเด็กเผลอไปเสวยยาไปเป่าของอาจารย์เข้า นั่นเป็นสิ่งที่ อาจารย์ของข้าเดินทางหามาจากดินแดนที่แสนไกลเพื่อเอามาใช้กับ ตัวเอง แต่กลับถูกข้าเสวยเข้าไป ว่ากันว่ามันสามารถทำให้มิแก่มิตาย แต่ข้ามิได้เป็นแบบนั้น แต่ก็ทำให้เลือดของข้าออกจากพิเศษสักหน่อย

แต่อาจารย์บอกกับข้าว่า เอาเลือดออกหนึ่งครั้งก็จะเสียเลือดไปหนึ่ง ครั้ง เลือดของข้าก็จะค่อยๆสูญเสียสรรพคุณไป และชีวิตของข้าก็จะ ดับสูญเช่นกัน”

ที่ช่วยอ่องตวนเพราะทนมิได้ที่เห็นเขาเป็นแบบนี้ เพราะยังอันใดเขา ก็เป็นคนช่วยเหลือตัวเอง ก่อนหน้านี้เห็นว่าหลับอยู่ นึกถึงว่าเขาจะ ตื่นขึ้นมาแล้ว

ในเมื่อเห็นแล้วก็ช่วยมิได้ มีแต่ต้องหาข้อแก้ตัว

อ๋องตวนกลับไปนอนเหมือนเดิม กำลังเตรียมตัวจะพูดอันใดสัก อย่าง แต่หยุนโล่ชวนกลับมาก่อน

ทั้งสองจึงมิพูดอันใดต่อ

ระหว่างที่รถม้ากำลังเดินทางกลับอันหลินหยุนก็ได้นั่นโสมเป็นชิ้นๆ แล้วให้อ่องตวนอมไว้ในปาก จากนั้นก็เอายาให้หนึ่งเม็ด

“นี่เป็นยาต่อชีวิต ความจริงข้าเก็บไว้ให้กับตัวเอง อาจารย์ให้ข้ามา แค่หนึ่งเม็ด เห็นบอกว่าสามารถช่วยชีวิตคนตายได้ เจ้าเสวยเถอะ” อ่องตวนรู้ดีว่านี้เป็นแค่การแสดงที่ให้หยุนโล่ชวนเห็น จึงมิได้ปฏิเสธ พอรถม้ากลับมาถึงอ๋องตวนก็ลงมาจากรถแล้วเดินเข้าวัง ตอนนี้มี เรี่ยวแรงแล้ว มิเพียงแค่มองไปยังอันหลิงหยุน รู้ดีว่าสิ่งที่นางพูดมาล่วง

เป็นค่าโกหก แต่ก็ถึงว่ายังซาบซึ้งอยู่ดี ทั้งสามหลังกลับถึงวังฮั่วหยางก็นอนพักทันที ร่างกายอ่อนแอก็ควร ที่จะทำตัวให้อ่อนแอตามไปด้วย

ฮั่วไท่เฟยเห็นพวกเขากลับมาก็มิได้พูดอันใด กลับไปพักผ่อนเหมือน

กัน

อันหลิงหยุนพูดออกมาอย่างมิมีทางเลือก ความเย็นชาของคนในวัง หลวง เป็นสิ่งที่เยอะที่สุดตั้งแต่ที่นางเคยเจอมา หลังจากทานมื้อดึกอันหลิงหยุนก็กำลังรอฟังข่าวอยู่ ช้าสุดก็พรุ่งนี้

เช้า อย่างนั้นวันนี้ก็ต้องมีผลลัพธ์อันใดสักอย่าง

วิธีการทำงานของกงชิง วี่ อันหลิงหยุนนั้นเข้าใจเป็นอย่างดี รอมาหนึ่งชั่วยาม ก็มิเห็นการเคลื่อนไหวอันใด อันหลิงหยุนจึงคิดที่ จะหันหลังกลับไป เพิ่งจะได้หันหน้าก็มีเสียงของขันทีดังขึ้นมา

“พระชายาเสียน”

อันหลิงหยุนยิ้มที่มุมปากแวบหนึ่ง หันกลับไปมองขันทีที่กำลังวิ่งเข้า

มา

“ข้าน้อยขอถวายพระชายาเสียน สวีกงกงให้ข้าน้อยมาเชิญพระชา ยาเสียนไปรอที่ประตูของวัง เขาบอกว่าจะรอท่านอยู่ที่นั่น

อันหลิงหยุนเข้าใจได้ทันทีว่ามีข่าวเกี่ยวกับทางฝั่งของกงชิง จึง มิได้ถามอันใดมากแล้วเดินตามออกไป

พอมาถึงหน้าประตูวังอันหลิงหยุนกลับต้องประหลาดใจ เพราะคน

ที่มามิได้มีเพียงแค่สวีกงกง ยังมีหมอหลวงฮู่กับไห่กงกง

“กงกง”อันหลิงหยุนประหลาดใจ กงกงทั้งสองได้ทำความเคารพต่อ อันหลิงหยุน “ข้าน้อยขอถวายบังคมพระชายา”

“ข้าขอถวายบังคมพระชายา”

อันหลิงหยุนมิได้ไปพบกงกงทั้งสอง แต่ไปพบกับหมอหลวงฮู่ “หมอ หลวงท่านเองก็จะออกจากวังรี?คงได้แค่ผ่านมาใช่ไหม

“ข้ากำลังจะไปดูอาการของอ๋องเสียน เมื่อกี้เพิ่งจะได้รับคำสั่งมา ให้

ไปถอนพิษของอ่องเสียน”

“พิษ?”อันหลิงหยุนตกใจเป็นอย่างมาก

หมอหลวงฮู่พูดต่อว่า “เสียนโดนยาพิษ”

อันหลิงหยุนรู้สึกมิสบายใจ พยายามมิแสดงอาการ ในเมื่อเขาเป็น คนวางยาตัวเอง อย่างนั้นก็คงจะมิเป็นอันใด

“อย่างนั้นรีบไปกันเถอะ”

อันหลิงหยุนออกจากวังในทันที ขึ้นรถม้าแล้วเดินทางไปยังต้าจง เจิ้งย่วนอันหลิงหยุนรีบลงจากรถม้าเพื่อไปดูอาการของกงชิงวี่

เว่ยหลิงชวนได้มารออยู่ที่หน้าประตูทางเข้าแล้ว พอเห็นอันหลิงหยุ

นก็รีบพานางเข้าไปข้างใน

อันหลิงหยุนเดินไปพร้อมกับถามว่า “ท่านอ่องเป็นยังอันใดบ้าง?” “พระชายาไปดูด้วยตัวเองเถอะ เกรงว่าจะมิสามารถรอดพ้นนี้ไป

ได้”

อันหลิงหยุนเดินสะดุด เกือบจะล่มลง ดีที่ได้เว่ยหลิงชวนช่วยพยุง ตัวของอันหลิงหยุนเอาไว้อันหลิงหยุนจึงมิได้ล่มลงไป

พอปล่อยมืออันหลิงหยุนก็รีบเดินเข้าไปยังห้องที่อยู่ด้านหน้า ทาง เข้าประตูมีคนเฝ้าไว้ทางสองทาง สีหน้าขององค์หญิงใหญ่ขาวซีดรา กับกระดาษ นั่งอยู่ข้างๆเตียงแล้วก็กุมมือของกงชิงวี่ด้วยมือที่สั่น

“ท่านอ๋อง”

พอเข้ามาข้างในประตูอันหลิงหยุนก็ตะโกนออกมาคำหนึ่ง มิมี ปฏิกิริยาตอบสนองจากคนที่นอนอยู่บนเตียงแต่อย่างใด นอนอยู่บน เตียงอยู่อย่างนั้น

อันหลิงหยุนเดินไปนั่งข้างๆ “ทำไมถึงถูกพิษได้?”

องค์หญิงใหญ่ปล่อยมือของแล้วลุกขึ้นมา อันหลิงหยุนจับ ชีพจรของเพื่อตรวจอาการในทันที

พิษซึมเข้าไปถึงหัวใจ?

มือของอันหลิงหยุนสั่น พอมือของจากมือของนางก็หล่น ลงไปที่เตียง เกิดเสียงชนกันขึ้นมา อันหลิงหยุนตกใจไปครูหนึ่ง ถอย หลังแล้วดูมือของกงชิงรีว่าจะเกิดเรื่องขึ้น?

หมอหลวงรีบคุกเข่าลงไปตรวจชีพจรของกงชิง หมอหลวงฮู่ ตกใจจนหน้าถอด สี “พระชายาโปรดไว้ชีวิตด้วย”

อันหลิงหยุนมองไปยังหมอหลวงฮู่ นั่งลงด้วยที่ได้พูดอันใด

อันหลิงหยุนกุมมือของกงชิงถามว่า “หมอหลวงเจ้าตรวจเจอ อันใดบ้าง?”

“กราบเรียกพระชายา พิษได้แทรกซึมเข้าไปถึงหัวใจแล้ว”

อันหลิงหยุนส่ายหัว “ข้าจะมิมีทางปล่อยให้เขาเป็นอันใด ข้าจะต้อง ช่วยชีวิตเขาให้ได้”

อันหลิงหยุนตัดสินใจในทันที ทำได้แค่รอแล้วสินะ

ในเมื่อเขาบอกว่าช้าสุดก็เป็นพรุ่งนี้อย่างนั้นนางก็มีแต่ต้องเชื่อ

เขา

อันหลิงหยุนเช็ดน้ำตาออก เตรียมน้ำร้อนสำหรับการถอนพิษ ถังไม้

เร็วเข้า”

หมอหลวงปู่เช็ดเหงื่อออก “รีบหน่อยเถอะ”

มิว่าจะช่วยชีวิตได้หมอหลวงปู่มิควรมาตั้งแต่แรก ตอนแรกเขา เลือกที่จะมีมาก็ได้ แต่พอคิดว่าอ๋องเสียนคงมิตายง่ายๆแบบนั้น เขาจึง มิได้ปฏิเสธไป

ดูเหมือนว่าตอนนี้ เขาคงจะต้องตายเป็นเพื่อนกับเสียนซะแล้ว มีคนเตรียมของที่อันหลิงหยุนต้องการได้อย่างรวดเร็ว องค์หญิง ใหญ่ยืนอยู่ข้างๆแล้วมองไปยังร่างที่แทบจะไร้วิญาญาณของกงชิงวี่ มองเขาแล้วก็นึกถึงเรื่องที่ผ่านมานับมิถ้วน นางหันหลังกลับไป หลับตา ลง มีน้ำตาไหลออกมาจากดวงตา

เว่ยหลิงชวนรีบเดินเข้ามาอยู่ข้างองค์หญิงใหญ่ “จงลิ่ง เชิญกลับไป ก่อนดีกว่า”

องค์หญิงใหญ่ลืมตาขึ้นมา เช็ดน้ำตาที่อยู่บนใบหน้าออก มองไปยัง อันหลิงหยุนที่กำลังถอดเสื้อผ้าของกงชิงแล้วถามว่า “ยัยหนู”

อันหลิงหยุนมองไปยังองค์หญิงใหญ่ “ท่านป้า”

“เจ้ามีความมั่นใจเท่าไหร่?”

“ข้าจะต้องทำให้เขาตื่น”

อันหลิงหยุนได้ตั้งใจแน่วแน่ นางมิสนว่านี่จะเป็นการลอบสังหารของ คนอื่น หรือจะเป็นฝีมือของกงชิงวี่เอง นางก็ต้องช่วยชีวิตไว้ให้ได้ แต่หลังจากที่รักษาหายแล้วถ้าเกิดยังมีคราวหน้าอีก นางจะมีมีวัน

ให้อภัยเขา

หันกลับไปถอดเสื้อผ้าของกงซิงวี่ อันหลิงหยุนมองไปยังหมอหลวงฮู่ “หมอหลวงปู่ โต จงเจิ้น พวกเจ้าช่วยข้าวางเขาลงไปที่น้ำ

ทั้งสองรีบขึ้นมา อันหลิงหยุนได้วางเขาลงไปที่น้ำ

พูดขึ้นมาว่า “พวกเจ้าออกไปให้หมอ เหลือไว้แค่หมอหลวงฮู่ก็พอ” องค์หญิงใหญ่หันหลังออกจากประตูไป อันหลิงหยุนหยิบเข็มเงินขึ้น

มา ฝังเข็มให้กับกงซิงวี่ก่อน จากนั้นก็เอามีดออกมากรีดแผลเพื่อให้มี

เลือดไหลออกมาจากตัวของกงชิง

เพราะถูกพิษ เลือดที่อยู่ในร่างจึงเริ่มแข็งตัวขึ้นมา อันหลิงหยุน ต้องการสูบเลือดไหลออกมา

หมอหลวงฮู่ร้องรนจนเหงื่อไหลท่วมตัว มิได้การแล้วเขาเองก็ต้องไป ช่วยสูบเลือดให้ไหลออกมา หลังจากพยายามมาหนึ่งชั่วยาม ในที่สุดก็เห็นว่ามีเลือดไหลออกมา จากร่างของกงชิงวี่นิดหน่อย

อันหลิงหยุนพอเห็นว่าเลือดเริ่มมีการไหลเวียน จึงโล่งใจไปนิด หน่อย ฝืนใจอยู่มีน้อย ต้องปล่อยเลือดของเขาออกอย่างระมัดระวัง มี อย่างนั้นตอนตื่นขึ้นมาจะมิสบอารมณ์เอาได้

?

แต่นี่ก็เป็นผลมาจากการกระทำของตัวเขาเอง เรื่องนั้นก็ส่วนเรื่องนั้น เกิดเหตุการณ์ที่ใหญ่ขนาดนี้ ก็ยังคงเป็นความผิดของนางอยู่ดี?

อันหลิงหยุนแกล้งทำเป็นว่าเอายาเข้าไปในปากของกงซิงวี่ แต่ความ

เป็นจริงก็มิได้ให้กงชิงวี่เสวยเข้าไป หมอหลวงฮู เจ้าไปพักก่อนเถอะ มีข้าดูแลก็เพียงพอแล้ว ได้ระบาย ออกให้เขาแล้ว บอกกับยาถอนพิษกับเข็มเงินก็เพียงพอแล้ว”

หมอหลวงสู่ก็มิได้ถามอันใดอีก แม้จะมิเข้าใจ แต่พระชายาเสียน เป็นคนที่เก่งในด้านการแพทย์เป็นอย่างมาก หมอหลวงฮู่สามารถ วางใจกับเรื่องนี้ได้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ