บทที่ 266 เกิดเรื่องกับแม่นม

กงชิงไปพบแม่นมซี แม่นม คุกเข่า คํานับลุกขึ้น: “ตอนที่พระชายาตวนมาข้าน้อย ก็อยู่ปรนนิบัติอยู่ข้างๆ เพคะ แต่ขนมหวาน กุหลาบหม่อมฉันไม่ได้ทดลองกินก่อน เพราะ ว่าวันนั้นพระชายาตวนกินขนมหวานกุหลาบ ชิ้นหนึ่งก่อน ฮองเฮาบอกคนกันเอง ไม่จําเป็น ต้องสงสัย ข้าน้อยจึงไม่ได้กินเพคะ”

แม่นมซีพูดจบกงชงวี่ก็ลุกขึ้นจากไป เมื่อ ออกไปก็เป็นเวลาทั้งวัน

อ๋องตวนเดินไปมาที่วังฮั่วหยาง ไม่ใช่ว่า เขาไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้ บอกว่าจะ จับกุมคนก็จับทันที อ๋องเสียนไม่ได้มีมิตรภาพ ที่ดีต่อพระชายาตวน เขาเป็นกังวลว่าอ๋องตวน จะปั้นเรื่องขึ้นเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัว

ไทเฟยกลับ มชาอย่างสงบ

“เสด็จแม่ ท่านไม่เชื่อจริงๆ หรือพ่ะย่ะ ค่ะ?” อ๋องตวนเป็นกังวลจุน อดไม่ได้ถาม

ฮั่วไทเฟยจึงกล่าว: “เจ้าช่างใจร้อนเกิน ไป ถ้าเป็นนางก็คือนาง ถ้าไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ ไม่มีอะไรต้องกังวล”

“เสด็จแม่ นี่ก็โจ่งแจ้งเกินไป หากฉูฉูจะ ทําร้ายคนจริงๆ ก็ไม่จําเป็นต้องทำเรื่องนี้ด้วย ตนเอง” อองตวนหงุดหงิดเล็กน้อย การกระทํา ของผู้ใด นึกไม่ถึงว่าจะใช้จวนอ๋องตวนเป็นที่ ทํากระสายยา

ฮั่วไทเฟยมองกง งหยินที่ลนลาน

“หยินเอ๋อ ในเมื่อเจ้ารู้ว่ามีคนสายร้าย เจ้ายัง กลัวอะไร?”

“เสด็จแม่ ไม่สามารถอธิบายได้ชัดเจน

พะย่ะค่ะ”

อย่างนั้นก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้ว ใครให้ ตอนนี้เจ้าไม่มีตำแหน่งทางการแม้แต่นิด อ๋อง เสียบกุมอำนาจทางการทหาร เขาเย่อหยิ่ง เพียง ม ขาคิดว่า…….เขาต้องการทําอะไร ผู้ใด จะสามารถขัดขวางได้?

อ่องตวนไม่อยากพูดเรื่องนี้ จึงเงียบไป

ฮั่วไท่เฟยก็เหนื่อยแล้ว มองบุตรชาย อย่างไม่สบอารมณ์นัก พูดถึงเรื่องนี้ก็เอาแต่ หลีกเลี่ยง ทำไมนางถึงให้กำเนิดลูกชายบุตร ที่ไม่รู้จักโตเช่นนี้ ไม่พูดถึงเลยดีกว่า

ชั่วไทเฟยลุกขึ้นกลับไปที่ตำห้องบรรทม

กงชิง กลับออกจากวังในตอนกลางคืน ผู้คนในวังตื่นตระหนก คนของวังสวยหัวสู้จีน ถูกจับ ในไม่ช้าคนอื่นๆ ในวังสวยหัวก็ถูกจับ เช่นกัน

งสวยหัวของจุนเขียวเขียวเหลือเพียง จุนเซียวเขียวให้อยู่ตามลำพังก็ไม่ใช่ทางออก กงชิง จึงส่งคนอื่นไปดูแล

แต่ในไม่ช้ากง ง ก็อยู่ภายใต้การ ทรมานอย่างไร้ความปรานี ผู้คนในวังสวยหัวก็ เปิดโปงว่า ได้เห็นผู้จั่นแอบท่าอะไรบางอย่าง ในอาหารของเซียวผิน

สูจิ่นถูกลากออกไปข้างนอก กงชิง สวม ชุดคลุมสีดา มีคนยืนอยู่ข้างหลัง คบเพลิงโดย รอบสว่างไสว

อันหลังหยุนเห็นปู้จิ้นคุกเข่าอยู่บนพื้น จากระยะไกล นางลมหายใจเฮือกสุดท้าย

“ข้าจะถามเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย เรื่องนี้ผู้ ใดสั่งการเจ้า?” ส่หน้ากงชิง เย็นชา

สูจิ่นถูกทุบตีอย่างสาหัส นางสั่นอยู่บน ฟัน ให้ตายก็ไม่ยอมบอกว่าผู้ใดอยู่เบื้องหลัง

“ข้าน้อยไม่มี ข้าน้อยไม่มีอะไรจะพูด เพคะ” สูจิ่นไม่ยอมบอก กงชิงก็ไม่มีทาง เลือก ให้คนน่าเด็กอายุสิบขวบผลักไปตรง หน้าสู่จิ้น

“พี่” เมื่อเด็กเห็นจิ่นก็ตะโกนร้องไห้ สู้ จีนจึงดึงสติกลับมาในทันทีทันใด เมื่อเห็นเด็ก สู้จีนจึงดิ้นรนลุกขึ้น ร้องห่มร้องไห้บอกว่าเรื่อง นี้เป็นฝีมือนางคนเดียว ไม่เกี่ยวข้องกับเด็ก กงชิง จะปล่อยไปง่ายๆ ได้อย่างไร เดิน ขึ้นหน้าดึงเด็กไปอีกฝั่ง: “เจ้าไม่พูดก็ได้ ข้า สามารถให้เด็กคนนี้มีชีวิตต่อไปได้ แต่เขา สามารถมีชีวิตอยู่ภายในวังได้เท่านั้น”

ดวงตาของสูงินเบิกกว้าง นางเข้าใจว่า กงชิง หมายถึงอะไร

อยู่ในวังนี้ นอกจากฮ่องเต้ ผู้ชายทุกคน ต้องเป็นวันที

สู้จีนร้องไห้ “ข้าน้อยพูด ข้าน้อยจะพูด อันหลังหยุนผงะขึ้นมาทันที นางจะพูด จริงหรือ?

สูจิ่นคลานไปข้างหน้าลุกขึ้น: “จุนเชียว เขียวให้หม่อมฉันทําเช่นนั้น นางบอกกับ หม่อมฉัน มีเพียงฮ่องเต้ไม่มีบุตรเท่านั้น นาง ถึงจะมีโอกาสได้เป็นฮองเฮา นางยังอายุน้อย ยังสามารถมีลูกได้ ดังนั้นจึงนั่นเป็นเหตุผลว่า ทําไมเพคะ”

อันหลังหยุนเดินไป ดูเหมือนว่าสู้จิ๋นจะ ตั้งใจไว้แล้ว

สงสารเด็กคนนั้นขึ้นมา แต่แปลก คนผู้ นั้นสั่งการ สู้จิ๋นได้อย่างไร

สู้จีนเป็นคนของตระกูลจุน ตามเข้าวังยัง ได้รับการคัดเลือกมาอย่างดี เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น ตระกูลจุนจะต้องมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย

อันหลังหยุนกลับไปถึงวังเพิ่งหยี ใน เวลานี้แม่นม กำลังปรนนิบัติรับใช้เงินหยุน อันหลิงหยุนเข้าไปเส้นหยุนซูลุกขึ้นทำความ เคารพ

อันหลังหยุนเดินไปแล้วนั่งลง ขณะนี้ เงินหยุนซูตื่นแล้ว

“ขอบคุณพระชายาเสียบช่วยข้าไว้ หาก ไม่มีพระชายาเลียนยื่นมือมาช่วย เกรงว่าข้า คงไม่รอด”

“หม่อมฉันเพียงแค่ทำตามหน้าที่ของ ตนเองเพคะ ส่งอินหม่อมฉันก็ไม่กล้ารับ ประกัน ฮองเฮาไม่เป็นอะไรแล้ว ก็เป็นความ โชคดีของฮองเฮาเพคะ”

แม่นม กล่าว “พระชายาเสียน ได้ยินมา ว่าภายนอกเริ่มมีการจับกุมคน และสงสัยไปถึง ตระกูลจุนอย่างนั้นหรือเพคะ?”

“เรื่องนี้ข้าก็ไม่รู้ แต่นอกวังมีการจับกุม ผู้คนอยู่จริงๆ”

ณ ตอนนี้ อันหลังหยุนไม่อยากพูดอะไร นางรู้แค่ว่า ฆ่าคนจะต้องชดใช้ด้วยชีวิต

ในไม่ช้าก็มีคนเข้ามาในวังเพิ่งหยี ผู้คน กลุ่มหนึ่งได้จับกุมแม่นมและสาวใช้ของเงิน หยนชู

แม่นมซีรู้สึกประหลาดใจขึ้นมาทันที รีบ ถามว่าเกิดอะไรขึ้น

คนที่มาจับกุมไม่พูด ผลักคนแล้วจากไป

เงินหยุนซูฝืนร่างกายลุกขึ้นนั่ง: “นี่มัน เกิดอะไรขึ้น?”

เวลานี้อันหลังหยุนจึงลุกขึ้นพูด “ฮองเฮาดูแลตนเองนะเพคะ หม่อมฉันมีเรื่อง ขอไปก่อนเพคะ” “พระชายาเลียม นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน แน่?” เสินหยุน ไม่ยอมแพ้ อันหลังหยุนสาย

หน้า

“หม่อมฉันก็มิทราบเพคะ ตอนที่หม่อม ฉันมา รู้เพียงแค่นถูกจับ น้องชายนางถูก พาเข้ามาในวัง คิดว่านางคงพูดอะไร จึงเป็น เช่นนี้เพคะ”

อันหลังหยุนถวายบังคมลาหลังพูดจบ ดวงตาเสินหยุนซูมองไปรอบๆ สายตาหยุดอยู่ ตรงที่แม่นมซี: “แม่นมซี …..”

“แม่นม กราบลาฮองเฮา”

แม่นม คุกเข่า คํานับต่อเงินหยุนซู เงินหยุน ค่อยๆ หลับตาลง: “เป็นข้าที่ ทําผิดต่อเจ้า

“ฮองเฮา ท่านดูแลตนเองให้ดีเพคะ หลังจากนี้ข้าน้อยปรนนิบัติรับใช้ท่านไม่ได้อีก ต่อไปแล้ว” แม่นมคุกเข่าคำนับหลายครั้ง ลุก ข็นแล้วออกไป

เสินหยุนซูสีหน้าซีด นอนลงกลับไปช้าๆ

เงินหยุนเจเดินเข้าใกล้จากด้านนอก เสินหยุนซูจึงลืมตาอย่างงัวเงียมองไปที่เสน หยุนเจ๋

“ข้าไม่เข้าใจ” เสินหยุนเจยืนอยู่ตรงนั้น หน้าคํานําเครียด ไม่ว่าอย่างไรนางก็ไม่เชื่อ ในท้ายที่สุดเรื่องทั้งหมดนี้ก็เป็นการกระทำพี่ สาวของนาง

“เจ้าอายุยังน้อย ไม่เข้าใจก็เป็นเรื่อง ปกติ รอเจ้าอายุเท่ากับข้าตอนนี้ เจ้าก็จะเข้าใจ อยู่รอดในสถานที่คนกินคนนี้ ไม่ใช่เรื่องง่าย ข้าก็อยากปล่อยเด็กที่อยู่ในท้อง แต่ใครบาง คนไม่ยอม จะให้ข้าทําอย่างไรล่ะ?”

เงินหยุนซูหลับตา เงินหยุนเจ๋ยังคงนิ่ง อยู่ กระทั่งเกิดความวุ่นวายนอกตำหนัก แม่นม ถูกจับ เงินหยุนเจ๋หันแล้ววิ่งออกไป แม่นม ก็ถูกจับแล้ว คนในวังวังเพิ่งหยี เลี่ยงไม่ได้ที่จะถูกทรมานอย่างไร้ความปรานี และเรื่องบางเรื่องก็ไม่สามารถปิดเป็นความลับ ได้อีกต่อไป

เรื่องที่แม่นม ไปพบสุจิ่น มีคนเห็นเข้า แล้ว ไม่มีผู้ใดทรยศผิดต่อเจ้านายแม่ว่าจะต้อง ตาย

แม้รู้ว่าจะไม่สามารถมีชีวิตอยู่ในวังได้อีก ต่อไป ก็ไม่ยอมที่ตายไปเช่นนี้

แม่นม ถูกจับในขณะที่อันหลังหยุนอยู่ ในลาน พวกนางมองหน้ากัน อันหลังหยุน เจ็บใจเป็นอย่างยิ่ง แท้จริงแล้วไม่ได้เป็นฝีมือ แม่นมซี ไม่ว่าอย่างไรนางก็ดูออก

แต่สายตาแม่นม เหมือนตายทั้งเป็น ราวกับจะบอกอันหลังหยุน ว่าจบลงแล้ว ทุก อย่างได้จบลงแล้ว

แม่นม ค่อยๆ โค้งไปทางอันหลังหยุน แสดงความอาลาของนาง อันหลังหยุนกำลัง จะพูดบางลง แม่นมป์ยิ้ม แล้วหันจากไป อันหลังหยุนไม่วางใจ จึงตามไปด้วย