บทที่ 249 ไม่สนใจฮองเฮา

เมื่ออันหลิงหยุนตื่นขึ้นมาตอนเช้าก็เดิน ทางกลับจวนพร้อมกง ง

ตอนเช้าอ่องตวนไม่ได้ตื่น หยุนโล่ชวนก็

ไม่ได้นมาเช่นกัน

ก่อนจะกลับอันหลังหยุนได้มองไปที่ ประตูที่ปิดแน่นไว้ คิดว่าตอนนี้สายขนาดนี้แล้ว หรือว่าเวลาเช้าของตำหนักทั่วกับจานอ๋องเสีย นไม่เหมือนกัน

ไม่เป็นไรไม่ออกมาก็ไม่ออกมา อ้นหลัง หยุนกับกงชิง ไม่ได้กินข้าวเช้าก็เดินทางออก จากต่าหนักกั๋วกงแล้ว

สิ่งแรกที่ต้องทำคือต้องเข้าวังเพื่อไป รายงานเรื่องของอองตวนกับหยุนโล่ชวน ความคืบหน้าของเหตุการณ์ทั้งหมดต้อง รายงานให้ทั้งสองวังได้รับทราบ

สิ่งที่สองคือสองสามวันนี้สีหน้าของ ฮองเฮาไม่สู้ดีนัก ถึงแม้ตรวจดูอาการแล้วไม่ เป็นไร แต่ก็ยังไว้วางใจไม่ได้

เมื่อออกจากตำาหนัก วกงแล้วทั้งสอง คนเดินทางไปที่วังทันที ส่วนฮูหยินใหญ่ต หนักทั่วกงไปสอบถามที่จวน : “นี่มันก็ยามแล้ว ทําไมยังไม่ตื่นกันอีก หรือเป็นเพราะว่าอ๋องต วนไม่อยู่ในห้องแล้ว ชวนเอกลัวเลยช่วย ปิดบัง ? ”

เมื่อก่อนเวลาที่ฮ่องตวนมาก็ไม่เคยได้ เข้าไปในห้องเลย วันนี้ไม่ออกมา ก็ไม่ใช่เรื่อง แปลกที่ฮูหยินใหญ่ตำหนักก๋วกงจะมีความคิด เช่นนี้

ตงเอ๋อเมื่อคืนนอนหลับไปแล้ว ร่างกาย ของนางได้รับบาดเจ็บ กลับไปรักษาตัว ไม่มี คนอยู่เฝ้าที่ตําหนัก เลยไม่มีใครรู้อะไรเลย

คงเอ่อรายงาน : “ตงเอ๋อก็ไม่รู้เหมือน กัน ข้าน้อยขอไปดูก่อน

ดงเอ๋อหันกลับแล้วเดินไปที่หน้าห้อง นอน เคาะประตูไปหลายครั้งแต่ไม่มีคนตอบรับ ดงเอ๋อเริ่มรู้สึกกังวล หรือว่าจะเป็นที่ฮูหยิน ใหญ่พูด อ๋องตวนได้กลับไปแล้ว ?

เมื่อเห็นสีหน้าที่เป็นกังวลของตงเอ๋อ แล้ว ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงเริ่มโมโห เดินไป หยุดอยู่ที่หน้าประตูแล้วใช้เท้าถีบประตูให้เปิด ออก เดินเข้าไปข้างใน เดินไปด้วยความโมโห โทสะ จากนั้นไปที่เตียง

ทันใดนั้นหยุนโล่ชวนสะดุ้ง ตะลึงอย่าง

ตกใจ

กง งหยินรีบกอดนางเข้าหาเขา ใช้ ผ้าห่มห่มไปที่ร่างของหยุนโล่ชวนไว้ นำตัวไป ปกป้องไว้ในอ้อมกอด เขาเองก็รู้สึกประหลาด ใจเล็กน้อย

เมื่อคืนนอนไม่หลับ กว่าจะหลับก็ใกล้ สว่าง เจิ่งนอนไปได้สักพักก็มีคนมาถีบประตู ออกแล้วเดินเข้ามา ?

“ฮูหยินใหญ่ ? ” กง งหยิบเมื่อได้ยินเสียงเรียกจากตงเอ่ อก็เริ่มจะตีนแล้ว แต่เป็นเพราะง่วงมากจึงไม่มี แรงที่จะขามตอบ แต่เขาได้ลืมตาขึ้นเล็กน้อย จริงๆ…….

ตอนแรกเขาอยากดูหยุนโล่ชวนหน่อย แต่เมื่อเห็นนางเสื้อผ้าไม่เรียบร้อยนักทําให้ เขามีอาการอึดอัด จึงมองจนเหม่อลอยเล็ก น้อย

กำลังคิดจะลุกขึ้น ฮูหยินใหญ่ก็ถีบประตู เข้ามาแล้ว

เมื่อมองไปที่เตียงเห็นทั้งสองกอดกันอยู่ ทำให้ฮูหยินใหญ่หน้าแดงไปด้วย ทันใดนั้นคิด ขึ้นมาได้ แล้วพูดขึ้นว่า : “ดงเอ๋อ เจ้าดูเจ้าทำ เจ้าพลักข้าเข้ามาทําไมกัน ? ”

คงเอ๋ออ้าปากเหมือนจะพูด แล้วมองไป ที่เตียงเห็นหยุนโล่ชวนกำลังจะยื่นหัวออกมาก

หยุนโล่ชวนสวมใส่ชุดนอนกอดอกอยู่ ไหล่สองข้างเปลือยกาย ส่วนเอวของนางมีมือ ของผู้ชายกอดอยู่ ก็มีแค่คนเดียว คือเป็นมือ ของอ๋องดวนนั่นเอง

ดงเอ๋อเข้าใจแล้วเดินเข้ามาพูดว่า : “ข้า น้อยไม่ได้ตั้งใจ

หน้าประตูยังมีคนสองสามคนยืนอยู่ ต่าง ก็ยืนหัวเข้ามาดู

หยุนโล่ชวนเป็นผู้หญิง นางไม่รู้สึกว่า สภาพตอนนี้มีอะไรไม่ดี เพราะที่นี่เป็นบ้าน ของนาง

แต่อ่องตวนนันทนไม่ได้ เขาใช้ผ้าห่ม หมตัวหยุนโล่ชวนไว้ แล้วพูดว่า : “ฮูหยินใหญ่ รอสักครู่ ข้าจะลุกขึ้นเดี๋ยวนี้แหละ

ฮูหยินใหญ่ไม่พูดอะไรต่อ หันกลับแล้ว ออกไปข้างนอก

เมื่อประตูปิดลงแล้วหยุนโล่ชวนหันไป

มองกงชิงหยืน จึงไปสวมเสื้อผ้า

อ๋องตวนสํารวจตัวหยุนโล่ชวน มีความ รู้สึกว่านางได้โตขึ้นกว่าตอนที่เพิ่งแต่งงานกัน ทั้งสองล้างหน้าแต่งตัวเสร็จก็ออกมา เจอฮูหยืนใหญ่

ฮูหยินใหญ่แจ้งว่าร่างกายไม่ค่อยสบาย ไม่ขอเจอพวกเขา หยุนโล่ชวนรู้อยู่แก่ใจว่า ท่านยายไม่ได้โกรธนาง แต่เพราะไม่อยากเจอ หน้ากง งหยิน

เมื่อนางกินข้าวเช้าเสร็จก็เตรียมส่งกง ชิงหยินกลับ

“ท่านอ๋อง เวลาสายมากแล้ว ข้าขอไม่ ส่งท่านกลับจวนนะ เพราะพวกเราห่างกันไม่ มากนัก ท่านกลับไปก่อนเถอะ”

กง เหยินยืนอยู่หน้าประตู มองไปทั้ง สองด้านของคําหนัก วาง : “ข้าคิดว่าเจ้าพา ข้ามาที่นี่เพื่อนจะเดินเป็นเพื่อนข้า หรือจะกลับ จานพร้อมข้า ไม่เคยคิดมาก่อนว่าเจ้าพาข้ามา ที่นี่เพื่อที่จะส่งให้ข้ากลับจวนไป ? ”

หยุนโล่ชวนรู้ กล๊าบากใจ มัน หมายความว่ายังไงหรือ ? “ท่านอ๋อง ที่นี่คือตำหนักกั๋วกง ถึงยังไง ท่านก็ต้องกลับไปหยุนโล่ชวนพูดออกมาตาม ความจริง

กง งหยิบคนคิดสักครู่ : “ก็ได้ ถ้าเช่น น้นขากลับไปจัดการธุระก่อน สายหน่อยค่อย กลับมาอีก”

อ่องตวนหันกลับแล้วเดินกลับไป หยุ นโล่ชวนก็ไม่ได้เก็บคําพูดของอ๋องตวนมา ใสใจ ไม่เคยคิดว่าที่อ๋องตวนพูดว่ากลางคืนจะ กลับมาอีก แล้วเขาจะมาจริงๆ

แต่หยุนโล่ชวนไม่ได้อยู่ที่จวน นางไป จานอ๋องจงเพื่อไปเยี่ยมอ่อง นจง

ก่อนจะไปหยุนโล่ชวนเข้าไปดูฮูหยิน ใหญ่ก่อน ฮูหยินใหญ่จึงถามขึ้นถึงเรื่องเมื่อ คืน : “ชวนเอ๋อ ยายรู้ว่าเจ้าชอบอ๋องตวน

เจ้าล่ะ เป็นพระชายารองของเขา อยู่กับ เขาก็ถือเป็นเรื่องปรกติอยู่แล้ว แต่ว่าพวกเจ้า เพิ่งทะเลาะกัน คืนดีกันเร็วขนาดนี้ ยายรู้สึก แปลกใจเล็กน้อย

“ท่านชาย ชวนเอ๋อไม่ได้ทะเลาะกับอ๋อง ดวน ถึงแม้จะมีเรื่องที่ไม่ดีเกิดขึ้น แต่ชานเอ๋อ ไม่ใช่ความผิดของอ๋องตวน เพียงแต่ว่าเขาไม่ ทําอะไรเลยเท่านั้นเอง”

หยุนโล่ชวนมีหนึ่งพูดหนึ่ง มีสองพูดสอง พูดแต่ความจริงทุกอย่าง

ฮูหยินใหญ่ยังไม่เข้าใจนักฉะนั้น ถาม นางว่า : “ชวนเอ๋อ ยายขอถามเจ้าหน่อย เมื่อ คืนเจ้ากับอ๋องตวนๆ ร่วมหลับนอนกันแล้วใช่ หรือไม่ ? ”

เรื่องที่ผ่านไปแล้ว ฮูหยินใหญ่สามารถ ไม่ถือสาทั้งหมดได้ มีเพียงเรื่องนี้ นางต้อง สอบถามให้ชัดเจน หลานสาวยังเด็ก พ่อแม่ไม่ ได้อยู่ข้างกาย นาง เป็นยายต้องทำหน้าที่ เป็นทั้งพ่อและแม่ กลัวว่ามีจุดไหนที่ทำได้ไม่ดี ทําให้เด็กน้อยต้องเสียใจ

ตอนแรกที่อยู่ในจวนอ๋องตวน นางก็ไม่รู้ ว่ามีเรื่องเกิดขึ้นมากมายเช่นนี้ หลานสาวอยู่ที่ นั่นแล้วสิทธิประโยชน์สวัดิการดีทุกอย่าง นาง ก็รู้สึกว่าดี แต่คาดคิดไม่ถึง เด็กเล็กขนาดนี้ เพื่อผู้ชายคนหนึ่งจะสามารถอดทนได้มากเท่า

หยุนโล่ชวนหน้าแดงเล็กน้อย แต่ก็ตอบ ตามจริง : ‘ ไม่มีอะไรกัน ชวนเอ๋อไม่ได้หลับ นอนกับอ๋องตวน

“ถ้าเช่นนั้นเมื่อคืน ฮูหยินใหญ่ใจเย็น ฮวบขึ้นมาทันที อ๋องตวนรังแกมากเกินไป แล้ว”

“พวกเรานอนหลับกันแล้ว ก่อนจะนอน หลับก็ปรกติดีทุกอย่าง แต่นอนไปได้สักพักข้า รู้สึกร้อน เลยดึงเสื้อผ้าออกบางชิ้น ข้าจําไม่ได้ ว่าอ่องตวนค้างทีห้องของข้า กว่าข้าจะจําได้ก็ ตอนเช้า ตื่นนอนแล้ว ก็คือเวลาที่ท่านยายจะ กลับนั่นแหละ”

มีอะไรอีกบ้าง ฮูหยินใหญ่ยังไม่เข้าใจ นางสงสัยแต่แรกแล้ว มีที่ไหนที่ร่วมหลับนอน กันแต่ผู้ชายยังใส่เสื้อผ้าอยู่

สายตาของฮูหยินใหญ่คมชัดมาก ตอนที่ เดินเข้าไปข้างในก็เห็นอ๋องดวนนั้นเสื้อผ้าสวม ใสไว้อย่างเรียบร้อย

นางผ่านนาร้อนมาก่อน มีหรือที่จะไม่รู้

ยังสงสัยอยู่เลยคิดว่าเพื่อจะให้พวกเขา มาเห็นจึงทํามันขึ้นมา คิดไม่ถึงว่าจะเป็นอย่าง ที่คิดไว้จริง

“ไม่มีก็ไม่มี ยังมีเวลาอีกนาน ยังไงก็คง ต้องมีโอกาสแน่นอน”

ฮูหยินใหญ่ให้หยุนโล่ชวนกลับไปได้ แต่ มีความรู้สึกเศร้าโศกเล็กน้อย

หยุนโล่ชวนจึงออกจากตี๋าหนักก้วกง เพื่อไปจวนอ๋องจง

เมื่ออันหลิงหยุนกับกงชิง เดินทางไปถึง ในวังทั้งสองแยกออกไปทำหน้าที่ของตัวเอง อันหลิงหยุนไปดูอาการของฮองเฮาก่อน เปิด การทํางานของตัวตรวจเพื่อช่วยฮองเฮาตรวจ จับชีพจร

“ฮองเฮา เมื่อคืนได้พักผ่อนใหม ? “อัน หลังหยุนดึงมือออก รู้สึกสงสัยไม่เข้าใจ

แม่นม พูดขึ้นว่า : “หลายวันมานี้ ฮองเฮาพักผ่อนไม่เพียงพอ

“กลางคืนนอนหลับยาก ทำให้สูญเสีย พลังงานและเหนื่อยง่าย ข้าจะสั่งยาให้ ฮองเฮา หลังจากนี้ฮองเฮากินวันละครั้ง ก็ สามารถแก้ไขได้ แต่ฮองเฮาต้องพักผ่อนแต่ เข้าถึงจะช่วยได้

อันหลังหยุนไปเขียนใบสั่งยา แม่นมซี เดินตามอันหลังหยุนออกไป ระหว่างทางได้ พูดคุยกับอันหลังหยุนไปบ้าง

“ช่วงนี้ฮ่องเต้อยู่แต่ตำหนักเขียวผน ตลอด สามวันมาแล้วที่ไม่ได้มาดูฮองเฮา เลย”แม่นม พูดบนเบาๆ เหมือนเล่าให้อันหลัง หยุนฟัง และก็เหมือนพูดกับตัวเอง

อันหลังหยุนลังเลสักครู่แล้วถามขึ้น ว่า : “เรื่องนี้เป็นเพราะว่าเรื่องที่เงินหยุนเอ๋อ

ทําร้ายช้าหรือเปล่า ? “

นหลิงหยุนลังเลสักครู่แล้วถามขึ้น

ว่า : “เรื่องนี้เป็นเพราะว่าเรื่องที่เงินหยุนเอ่อ ทําร้ายช้าหรือเปล่า

“ข้าน้อยไม่รู้เรื่องพวกนี้ แต่เรื่องมันเริ่ม ต้นตั้งแต่วันนั้น ที่ผ่านมาฮ่องเต้ไม่เคยโกรธ ฮองเฮาเพราะเรื่องอะไรมาก่อน แต่ครั้งนี้ แปลกประหลาดมาก”

แม่นม พูดออกมาเช่นนั้น อันหลังหยุ นพยักหน้า : แม่นมซีพอแล้ว เดี๋ยวข้าจะไป วัง ไทเฟย ส่งถึงที่นี่ก็พอ”

แม่นม หยุดเดิน โค้งคำนับ แล้วส่งอัน หลังหยุน