บทที่ 243 อ๋องตวนท่านไม่คู่ควรกับข้า

บทที่243 อ๋องดวนท่านไม่คู่ควรกับข้า

เมื่อหยุนโล่ชวนกลับมาถึงหน้าประตูของ จวนอ๋องเสียนฝนเริ่มตกลงมา ฝนยังไม่ค่อย ตกหนักมากนัก แต่สักพักต้องตกหนักแน่นอน

หยุนโล่ชวนทําการเคาะประตู เพื่อเตรียม

ตัวจะเข้าไป

แต่คนข้างในนั้นไม่มีใครสนใจนางเลย สวนนางได้ยินเสียงของตงเอ๋อทะเลาะกับคน ของจวนอ๋องตวนอยู่ด้านใน

“ตงเอ๋อ เจ้าเปิดประตูให้ข้า

หยุนโล่ชวนรู้สึกโมโห คนพวกนี้ทําเกิด เหตุไปแล้ว ปรกตินางไม่ถือสาอะไรกับพวก เขา แต่พวกเขากลับหาเรื่องนางซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตอนนี้ฝนกําลังจะตกหนัก พวกเขาจะให้นาง ตากฝนอยู่ข้างนอกหรือ ?

ยิ่งคิดหยุนโล่ชวนยิ่งโมโห ใช้แรงเตะไป ที่ประตูครั้งหนึ่ง

ดงเอ๋อรีบวิ่งถลาเข้าไป ใช้เวลาไม่นานก็ พวกเขาล้มลงไป แต่ก่อนที่คงเอ๋อเตรียมตัว จะออกไปนั้น จวนอ๋องตอนได้มีคนสวมเสื้อ คนหนึ่งออกมา ใช้เวลาที่ตงเอ๋อเผลอ ต้องเอ๋อ จนหมดสติไป

ที่ลานสวนสงบนิ่งลงอย่างรวดเร็ว

สาวใช้กางร่มให้จนฉูฉู นางอยู่ที่ลาน สวนมองไปที่หน้าประตู ตงเอ๋อโดนลากตัว ออกไป นางถึงหันกลับแล้วเข้าไปข้างใน

หยุนโล่ชวนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเลย บ ประตูไปอีกสองครั้ง ไม่มีใครสนใจนางและ เข้าไปไม่ได้ ทําได้แต่รออยู่ข้างนอก รออยู่ หลายชั่วยาม จนข้างนอกเริ่มมืดฝนเริ่ม ตกหนัก และอากาศเริ่มหนาวแล้ว

อยากหาที่สําหรับหลบฝน หยุนโล่ชวน จึงไปที่โรงเหล้า นางคิดว่าถ้าไปที่นั่นคงไม่มี ใครไล่นางออกไปหรอก เมื่อเข้าไปถึงข้างในหยุนโล่ชวนหยิบ เงินที่มีอยู่เล็กน้อยวางไว้ กำลังจะสั่งให้คน เตรียมเหล้าและกับข้าวให้ ปรากฏว่าเมื่อนั่งลง เห็นอ๋องตวนนั่งอยู่อีกมุมของห้องดื่มเหล้าอยู่ คนเดียวสายตามองออกไปข้างนอกอย่าง เหม่อลอย

เมื่อมองไปที่โต๊ะของอ๋องตวนมีกับข้าว วางอยู่ หยุนโล่ชวนเพื่อประหยัดเงินของตัว เอง หยิบเงินตัวเองเก็บไว้แล้วเดินไปหาอ๋องต วน

หยุนโล่ชวนนั่งลงที่โต๊ะแล้วอ๋องตวนหัน มามอง พอเห็นหยุนโล่ชวนตกตะลึงเล็กน้อย สักพักก็ถึงดึงสติกลับมาได้

“มาหาข้าหรือ ? ”

หยุนโล่ชวนรู้สึกนําบากใจเล็กน้อย เพราะนางไม่ได้มาหาเขาจริงๆ

แต่เมื่อมองไปที่โต๊ะเห็นเหล้าและ กับข้าวทีอร่อย หยุนโล่ชวนจึงนั่งลงอย่างไม่ เกรงใจเลย

เมื่อนั่งลงไปแล้วสั่งให้เสี่ยวเอ้อเอา ตะเกียบและถ้วยมาเพิ่มอีกหนึ่งชุด หยุนโล่ ชวนกินกับข้าวไปด้วยดื่มเหล้าไปด้วย

สีหน้าของอ๋องดวนไม่พอใจนัก : “เจ้า เป็นผู้หญิง จะมาดื่มเหล้ากินเนื้อข้างนอกได้ อย่างไร ?

หยุนโล่ชวนเงยหน้าขึ้น ดวงตาสวยงาม คู่นั้นจ้องมองไปที่อ๋องตวน คำพูดที่อยากพูด ได้กลืนมันมาลงไปอีก

เวลาที่นางอยู่ที่จวนอ๋องตวนไม่เคยได้ กินดีอยู่ดีเลย ตั้งแต่ย้ายเข้าไปจวนฮ่องการดื่ม เหล้ากินเนื้อถือว่าเป็นเรื่องที่ฟุ่มเฟือยเป็นไป ไม่ได้เลย ถ้าไม่ออกมากิน จะให้ได้กินตอนฝัน หรือ ?

แต่ก็ไม่ถือสาอะไรกับเขาหรอก หยุนโล่ชวนดื่มได้สักพัก ก็รู้สึกเริ่มเมา อองตวนไม่ได้ใส่ใจ เขาก็ดื่มเหล้าต่อ เมื่อดื่มเหล้าลงไปรู้สึกสับสนเล็กน้อย ข้าง นอกฝนตกหนักอยู่ เดินออกไป

หยุนโล่ชวนมีความรู้สึกว่ามีคนดึงนาง ออกไป ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน แต่นางก็เดินตาม ออกไป

เมื่ออ๋องตวนไปถึงหน้าประตูจานอ๋องต วนได้ทําการเคาะประตูหลายครั้ง ผลักประตูไม่ ออก และไม่มีคนด้วย

ทั้งสองกอดตัวเข้าหากัน หยุนโล่ชวน หนาวเล็กน้อย

อ๋องตวนรู้สึกว่ามีอะไรขยับไปมาอยู่ใน อ้อมกอดของเขา ขยับจนทําให้ร่างกายเขา ร้อนรุ่มไปหมด

ฝนตกหนักในเวลากลางคืน จวนอ๋องต วนข้างนอก อ๋องตวนเหมือนสัตว์ร้ายที่หิวโหย หยุนโล่ชวนเมาสุราถึงจะมีการขัดขืนบ้าง แต่ นางเหมือนอยู่ในความฝันแยกไม่ออกว่าเกิด อะไรขึ้น รู้แค่เพียงว่าทำเช่นนี้รู้สึกเจ็บ และก็ รู้สึกหนาว !

ทั้งสองเริ่มเขยับเข้าหากัน

ฝนหยุดตกแล้ว อ๋องตวนอาการเริ่มสร้าง เมา ลืมตาขึ้นแล้วมองไปดูคนที่อยู่ตรงหน้า ตะลึงเล็กน้อย

เอามือไปจับให้หันหน้ามาทีเขา : “หยุ

นโล่ชวน ? ”

หยุนโล่ชวนตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ห้อง วังหลังของจวนอ๋องตวน

ร่างกายเปียกปอน ในห้องไม่มีคน แต่ก็ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ร่างกายเจ็บระบมไป หมด โดยเฉพราะหว่างขาทั้งสองข้าง

เมื่อนางขยับก็รู้สึกเจ็บมาก และปวดเอว

มาก

ลุกไม่ขึ้นเลยนอนลงไปอีก

หยุนโล่ชวนตีนนมาอีกทีตอนเย็น เมื่อ ออกมาจากประตูก็เจอองตวนเข้าพอดี นึกถึง เมื่อคืนดื่มสุราจนเมา หยุนโล่ชวนจึงเดิน เข้าไปขอบคุณอองตวน : “เมื่อคืนข้าตะกละ กินเยอะไปหน่อย

เรื่องอื่นจําไม่ได้แล้ว จําได้แต่เรื่องดื่ม สุราเยอะไปหน่อย

นางไม่สามารถบินกลับมาเองได้ แสดง ว่าอ่องตวนเป็นคนพานางกลับมา

อ่องตวนรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย สํารวจหยุ นโล่ชวนสักพักถาม นว่า : “เป็นกระไรบ้าง ?

“ไม่เป็นอะไรมาก มีแค่ปวดเมื่อยตามตัว เล็กนอย เมื่อวันตอนที่ท่านอ๋องพานํากลับมา ไม่รู้ไปกระแทกกับอะไรหรือเปล่า “หยุนโล่ ชวนคิดว่าน่าจะเป็นเพราะอ๋องตวนโยนนางไป ที่เตียงแล้วกระแทกโดนอะไรจึงมีอาการปวด เมื่อย

ไม่สบายก็ไม่ต้องออกมา พักผ่อนอยู่ข้าง ใน มีอะไรก็สั่งให้คนรับใช้ช่วยทําให้ หยุนโล่ชวนรู้สึกทําอะไรไม่ถูก ที่นี่มีคน รับใช้เสียที่ไหน อยู่ที่ตำหนักของนางมีคนแค่ สองคน คือนางกับตงเอ๋อ

ตอนนี้คงเอ๋อไม่อยู่แล้ว นางก็ต้องช่วย เหลือตัวเอง

อ่องควนนึกถึงเมื่อครั้งที่เกิดขึ้นกับน หลายวันที่นางไม่สามารถลงจากเตียงได้ พูด แต่ว่าปวดเมื่อยไปทั้งตัว ออดอ้อนจนเขาทํา อะไรไม่ถูก

สวนหยุนโล่ชวนนั้นเหมือนดังก้อนหิน เจ็บก็ยังวิ่งออกมาได้

“กลับไปก่อนเถอะ ร่างกายไม่สบายไม่ ต้องวิ่งเพลงพล่าน อองตวนอยากให้หยุนโล่ ชวนกลับไป

“ตงเอ๋อไม่เห็นแล้ว ข้าจะไปตามหาคงเอ อ”หยุนโล่ชวนรู้สึกไม่พอใจ เรื่องนี้นางจะ ปล่อยให้มันผ่านไปไม่ได้

อ่องตวนรู้สึกแปลกใจ : “พวกเจ้าเดิน คลาดกันข้างนอกหรือ ? ”

หยุนโล่ชวนโมโหโกรธ : “ท่านอ๋อง ข้ารู้

ว่าท่านไม่ชอบข้า แต่งงานกับข้าก็ไม่ใช่ความ ต้องการของท่าน แต่ขาก็พยายามที่สุดแล้ว จะไม่สร้างปัญหาในจานของท่าน ท่านไม่ให้ ของกันไม่ให้เสื่อผ้าใหม่ๆแก่ข้า ข้าก็ทนรับได้ เบี้ยเลี้ยงที่ฮ่องเต้ให้ข้าโดนหักไป ข้าก็ทนรับ ได้

แต่ถึงยังไงก็ต้องให้ที่อยู่อาศัยแก่ข้า

เมื่อคืนขากลับมาโดนขังอยู่ด้านนอก ดง เอ๋อก็ไม่รู้ว่าโดนใครลักพาตัวไปไหน

เรื่องเช่นนี้………ทนไม่ได้

ทานอ๋อง ข้าจะไปตามหาดงเอ๋อ ถ้าตาม หาเจอขาก็จะออกไปจากที่นี่เอง ท่านไม่ให้ หนังสือหย่าแกล้า ไม่เลิกรากับข้า ถ้าเช่นนั้น ข้าขอหย่าขาดกับท่านเอง

ถ้าฮ่องเต็มีคําสั่งลงโทษลงมา ท่านแจ้ง ฮ่องเต้ว่า ข้าไม่ยอมอยู่ที่จวนอ๋องเลียนเอง” หยุนโล่ชวนอ้อมออกไปอีกฟากเพื่อตาม หาดงเอ๋อ อ๋องตวนเหมือนโดนฟ้าผ่าเข้าใส หันกลับไปมองหยุนโล่ชวนที่กำลังตามหาคน อยู่

คนในจวนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองอ๋องต วน ต่างก้มหน้าลง

สีหน้าอ๋องตวนเย็นชา : “เรื่องนี้พวกเจ้า ต้องชี้แจงให้ข้า ถ้าไม่ชี้แจงให้กระจ่าง ข้าจะ ให้พวกเจ้า อหัวตัวเองกลับไป

บรรดาคนรับใช้รีบคุกเข่าลง ส่วนอ๋องด วนนั้นรีบไปหาหยุนโล่ชวนเพื่อช่วยตามหาคน

เมื่อคืนเขาก็จําไม่ได้ว่าก่อนที่จะสร้าง เมานั้นได้ทําอะไรลงไปบ้าง แต่ดูจากท่าทาง การเดินของหยุนโล่ชวนที่เดินอย่างค่อยๆ สามารถบอกได้ว่าเขาได้ทำรุนแรงลงไปจริงๆ

“เจ้าชาหน่อย ข้าช่วยเจ้าตามหา”อ๋องต วนร้องบอกหยุนโล่ชวน

หยุนโล่ชวนอยากร้องไห้ นางไม่พูด อะไรได้แต่เดิมตามหาคน

นางคือลูกหลานตระกูลนักรบ เมื่อมาถึง จวนอ๋องตวนไม่มีที่ที่ไหนก็มีแต่คนกด กดดัน นาง

ยิ่งคิดยิ่งใจ หยุนโล่ชวนจึงร้องให้ ออกมา แต่นางไม่เหมือนคนทั่วไปที่จะร้องไห้ ดัง ห้ออกมา นางได้แต่น้ำตาไหลแล้วปาดมัน ทั้งเท่านั้น

ใจของอ๋องตวนว้าวุ่น เหมือนโดนเข็ม แทงเข้าไป

เดินตามไป โดนหยุนโล่ชวนผลักออก แล้วตะโกนว่า : “ท่านยังเป็นลูกผู้ชายไหม ? ถึงยังไงท่านก็เป็นถึงท่านอ๋อง จุน บางเป็น ใครหรือ กด กดดัน าไปทั่ว เดิมทีแค่ไม่ให้ข้า กินเนื้อ มาถึงตอนนี้แม้แต่ผักก็ไม่ให้ข้ากิน

ข้าคือฮูหยินในเก๊กมิ่ง เบี้ยเลี้ยงของข้า ไม่ได้น้อยไปกว่าท่าน ทุกวันสามมื้อผ้าได้กิน แค่นําซาวข้าว ท่านจะให้ข้าอดตายก็พูดกับข้า ตรงๆเลย แล้วท่านจะไปรับข้ากลับมาทําไม ?

เสด็จแม่สั่งให้คนมาเยี่ยมข้า ข้าไม่อยาก ให้จวนอ๋องตวนขายหน้า ก็กลับมาพร้อมท่าน

แต่ท่านกลับกระทำเช่นนี้กับข้า กงชิง หยิน…..ทานยังเป็นลูกผู้ชายอยู่อีกหรือ ! ”

หยุนโล่ชวนตะโกนเสร็จก็หันกลับไปที่ ห้องกินข้าวที่วังหลังข้างห้องครัว เนื่องจากขา ของนางไม่มีแรง วิ่งไปได้ไม่กี่ก้าวก็ล้มลง

อ๋องตวนรีบเข้าไปพยุงตัวหยุนโล่ชวนให้ น น หยุนโล่ชวนผลักอองตวนออก : “อย่า มาโดนตัวข้า ท่านไม่คู่ควรกับข้า

อ๋องดวนนยืนตาค้างอยู่กับที่ หยุนโล่ ชวนฝ่าเข้าไปที่ห้องเก็บฟืน เข้าไปก็เห็นตงเอ๋ อโดนมัดไว้ โดนจนบาดเจ็บสาหัส

จึงรีบไปแก้มัดออก หยุนโล่ชวนดึงมือดง เอ่อออกมาจากห้องเก็บฟืนพร้อมกัน

คนรับใช้ที่จวนอ๋องตวนรีบวิ่งออกมา พ่อ บ้านพาคนกรูเข้าไปหาแล้วพูดว่า : “ตงเอ เจ้าช่างใจกล้านัก เจ้าขโมยเงินในจวนไปห ห น า ง มาวันนี้ยังคิดจะหนีอีกหรือ

ดงเอ๋อถลึงตาจ้องไปที่พวกเขา : “พวก เจ้าใส่ร้ายข้า! ”

หยุนโล่ชวนมองไปที่พ่อบ้าน หยิบไม้ที่ วางไว้ขึ้นมาแล้วตีพวกมันให้ออกไป

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ