บทที่ 242 โดนขังไว้ข้างนอก
บทที่ 242 โดนขังไว้ข้างนอก
อันหลังหยุนพักผ่อนไปหลายวัน มีคำสั่ง ให้ไปเข้าเฝ้าในวัง กงชิง ไม่ไว้ใจเลยติดตาม ไปด้วย
ความอ้วนของอันหลังหยุนได้กลับมาอีก ครั้ง อะไรคืออ้วนเหมือนลูกบอกฮ่องเต้ชิงหยู่ ถือว่าได้เห็นกับตาตัวเองแล้ว
ฮ่องเต้ยงหมองอันหลังหยุนมองจน ตาค้าง สิ่งที่ตามมาคือความผิดหวัง
ไม่เห็นหน้าแค่ไม่กี่วัน สมพิษของเขา แล้ว ? อ้วนขึ้นจนกลายเป็นแบบนี้แล้วหรือ
หลังจากที่คํานับฮ่องเต้เสร็จก็ไปเข้าเฝ้า หวางฮองไทเฮาต่อ วันนี้อันหลังหยุนนำของ ใหม่สําหรับบำรุงผิวหน้ามาให้หวางฮองไท เฮาใช่ หวางฮองไทเฮาพอใจมาก แม่สะใภ้กับ ลูกสะใภ้เข้ากันได้เป็นอย่างดี ก่อนจะกลับอัน หลังหยุนได้พาหมาจิ้งจอกหางสั้นกลับไปด้วย
จากนั้นไปช่วยจนเขียวเขียวและเส้นหยุ น ตรวจจับชีพจรเสร็จแล้ว ถึงกลับไปที่พระ ตำหนักจรุงจิตรอเรียกเข้าเฝ้า
ไม่นานนักฮองเต้ งหยูก็รับสั่งให้อัน หลิงหยุนเข้าเฝ้า หลังจากที่อื่นหลังหยุน ตรวจเสร็จแล้ว อาการยังคงเหมือนเดิมเลยไม่
ได้พูดอะไร อ
เรื่องราวยิ่งอยู่ยังแปลกแล้ว
เป็นเพราะสาเหตุอะไร ที่ทำให้คนวางยา พิษหยุดกลางคันเช่นนี้ ?
เมื่ออันหลิงหยุนออกจากพระราชวังแล้ว อุ้มสุนัขจิ้งจอกหางสั้นไปนั่งอยู่ในรถม้าอย่าง เหม่อลอย สวนกง งนั่งเอียงมองนางอยู่อีก ฟาก เท้าวางไว้ข้างขาของนาง
ในใจของทั้งสองคนต่างกังวลเรื่องที่ ฮ่องเต้ชิงหยูโดยวางยาพิษ แต่ก็ตรวจไม่เจอ สาเหตุ นี่คือเรื่องที่น่ากังวลที่สุด “ท่านอ๋อง ท่านคิดว่าน่าจะเป็นใคร ? “คิด ไปคิดมาก็นึกไม่ออก อันหลังหยุนจึงถามออก
มา
สวนกงชิง นั้นปล่อยตัวให้นอนราบแล้ว พูดว่า : “ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน กลับก่อนเถอะ”
ทั้งสองไม่ได้พูดคุยกันอีก เมื่อรถม้ามา ถึงจวนอ๋องเสียนทั้งสองคนลงมาจากรถม้า พร้อมกัน อันหลิงหยุนช่วงนี้อ้วนขึ้นไม่น้อย นางเริ่มรู้สึกว่าร่างกายใหญ่ขึ้นไม่คล่องตัวเท่า ไหร่
ทุกคนในจวนอ๋องเสียนต่างคิดว่า อัน หลังหยุนกินมากเกินไปแล้ว
คนปรกติดีทั้งคน เนื่องจากความสะเพร่า ไม่รู้ว่าตัวเองตั้งท้อง ทำให้เด็กไม่มีแล้ว เลย หันมากินเพื่อให้ลืมความโศกเศร้าและความ โกรธลง จึงทำให้ตัวเองมาตกอยู่ในสภาพนี้
สาเหตุที่มาของความอ้วนเหมือน ลูกบอลเป็นเช่นนี้เอง เมื่ออันหลังหยุนลงจากรถม้าแล้วกลับ ไปที่จวนอ๋องเสียน เดินไม่กี่เก้า ก็ได้ยินคน เรียกนาง : “ท่านพี่เลียนเฟย”
อันหลังหยุนรู้สึกโศกเศร้า หันกลับมาดู ถ้าไม่ใช่หยุนโล่ชวนแล้วจะเป็นใครอีกล่ะ
อันหลังหยุนหันไปมองใบหน้า หน้า มองของกง ง ครู่หนึ่ง สายตาของทั้งสอง ประสานกัน นิ่ผ่านไปได้แค่ไม่กี่วัน ก็กลับมา อีกแล้วหรือ
พี่รองของท่าน ไม่ใช่คนธรรมดาเหมือน คนอื่นจริงๆ
อ่องตวนก็เกินไป ผู้ชายเช่นนี้ไม่เอาเสีย ยังดีกว่า
กงชิง เชื่อฟังคำของอันหลังหยุนอยู่ แล้ว คนท้องใหญ่สุด เขาพูดเสริมประโยค หนึ่ง: \\\\\\พระชายาพูดถูกต้องทุกอย่าง
อันหลังหยุนจึงปล่อยตัวกงชิงไป แล้ว หันกลับไปดูหยุนโล่ชวน
เห็นหยุนโล่ชวนเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรง หน้าเขาด้วยสายตายิ้มแย้ม นางไม่เหมือนเด็ก น้อยที่ไม่ประสีประสาอะไรอีกต่อไปแล้ว
อันหลังหยุนจําได้ ครั้งแรกที่เห็นหยุ นโล่ชวนนั้นยังไม่ได้เป็นแบบนี้ แต่คนที่ยืนอยู่ ตรงหน้าตอนนี้ถึงแม้นางยิ้มออกมาอย่าง ร่าเริงและเหมือนจะโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาไม่ น้อย แต่เหมือนว่ามันมีอะไรมากกว่านั้น
คนหนึ่งคน ถ้านางโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นอย่าง ไม่มีเหตุผล แสดงว่านางต้องเจอกับเหตุการณ์ อะไรที่น่ากลัว ทําให้นางจําเป็นต้องโดเป็น ผู้ใหญ่
แต่ถ้าพูดตามความเป็นจริงแล้ว หยุนโล่ ชวนถือว่าเป็นมือที่สาม สําหรับมือที่สาม น ยังไงก็คือส่วนเกิน ถ้าต้องเจอกับเหตุการณ์ไม่ ดีอะไรก็ถือว่าเป็นเรื่องปรกติ
“พระชายารองหยุน ทำไมวันนี้ถึงมาหา ข้าได้ ? “ไม่ทักทายก็ไม่หมาะสมนัก อันหลัง หยุนจึงทักทายขึ้นอย่างสุภาพ
สวนหยุนโล่ชวนนั้นกลับทักทายอย่าง เป็นกันเอง เพราะนางถือว่าจวนอ๋องเขียนก็ เหมือนบ้านอีกหลังของนางไปแล้ว
“ข้ามาเยี่ยมท่านพี่เลียนเฟย ช่วงก่อน พักอยู่ที่จวน ไม่รู้ว่าท่านพี่เลียนเฟยได้รับบาด เจ็บ ออกไปแล้วถึงได้ยินคนอื่นพูดให้ฟัง วันนี้ เลยมาเยี่ยมดูอาการ
ตงเอ๋อหน้าขมวดเข้าหากัน จวิ้นจี่ถึงแม้ จะเป็นห่วงพระชายาเสียน แต่อยู่ที่จวนฮ่องด วนกินไม่อิ่มก็เป็นความจริงเช่นกัน
จวิ้นจู่ไม่ให้พูด จะกลับดำหนักกั๋วกงก็ กลับไม่ได้
ทําให้นางรู้สึกอึดอัดเสียใจ
คนอย่างล้นหลังหยุนไม่สามารถทนเห็น เรื่องที่ไม่ยุติธรรมได้ เมื่อเห็นตงเอ๋อก็รู้แล้วว่า ต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่นอน “ท่านอ๋อง ท่านกลับก่อนเถอะ ข้ากับพระ ชายารองหยุนจะไปที่ตำหนักจู๋หยุนนั่งคุยกัน
สักพัก
“ได้”
กง ง กลับเข้าไปในจานอ๋องก่อน อัน หลังหยุนจึงได้ชวนหยุนโล่ชวนเข้าไปข้างใน จวนด้วยกัน สวนหยุนโล่ชวนนั้นก็ไม่ได้เป็นคน ขี้เกรงใจอยู่แล้ว จึงเดินตามเข้าไปในสวน พร้อมกัน
ทั้งสองคนพูดคุยกันอย่างถูกคอ ที สําคัญคือหยุนโล่ชวนกลับมาที่จวนอ๋องเสีย นก็เหมือนกลับมาบ้านของตัวเอง เลยไม่ได้คิด
ว่าตัวเองเป็นคนนอก
คนในจวนล้วนชื่นชอบหยุนโล่ชวนกันทั้ง นั้น เพราะปรกตินางก็เป็นคนที่นิสัยดีทุกคน ชอบนางอยู่แล้ว นางมาครั้งนี้ คนในจวนล้วน ดีใจกันทั้งนั้น
หยุนโล่ชวนยังพูดอีกว่า : “ไม่ว่ายังไง จวนอ๋องเสียนก็ดีที่สุด ต้องทำยังไงถึงจะได้ แต่งงานกับอ๋องเสียน ? ”
อันหลังหยุนยิ้มจางๆ ยิ้มแบบให้คนมอง ไม่ออก
แต่ความคิดในใจของนางกลับน่ากลัว มาก พระชายารองไม่สามารถมีชีวิตอยู่ที่จวน อ๋องเสียนได้แน่
“คืนนี้กินข้าวที่นี่เสร็จก็กลับไปเถอะ”อัน หลังหยุนไม่อยากคุยเรื่องนี้อีกเพราะอาจ ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ไล่หยุนโล่ชวน ออกไป
ผู้ชายของตัวเอง เป็นเรื่องปรกติอยู่แล้ว ที่ไม่อยากให้หญิงอื่นมาแอบชอบ
“ก็ดี หยุนโล่ชวนยิ้มอย่างร่าเริงเข้าไป ข้างในพร้อมอันหลังหยุน เมื่อเห็นหมาจิ้งจอก หางสั้นก็รีบเข้าไปอุ้มมันขึ้นมา นางชอบมาก ทั้งกอดทิ้งจูบ
ดงเอ๋อเดินตามหลังเหมือนคนมีปัญหา ในใจ
อันหลังหยุนให้หงเถากับลุ่ยหลิวคุยเป็น เพื่อนตงเอ๋อ ส่วนนางและหยุนโล่ชวนไปที่ กําหนัก หยุน
เมื่อเข้าไปนั่งข้างในแล้ว ได้มีการเตรียม ขากับอาหารวางไว้ให้ ตงเอ๋งไม่ได้ใส่ใจอะไร กลับคะยั้นคะยอให้หยุนโล่ชวนกิน : “จวิ้นจูน คืออาหารว่างที่ท่านชอบมาก กินคำหนึ่งก่อน อย่ามัวห่วงแค่เล่นอยู่
“ไม่หิว หยุนโล่ชวนรีบตอบออกมาทันที อันหลังหยุนครุ่นคิดสักครู่ มองไปที่ตงเอ
อ
“พระชายารองหยุน ช่วงนี้อ็องตวนดีกับ เจ้าไหม ? “อันหลิงหยุนถามขึ้นเบาๆ เพียงแค่ อยากลองใจทดสอบหยุนโล่ชวนดู
นางไม่ได้มีความคิดอะไรมากนัก อุ้ม
หมาจิ้งจอกหางสั้นไว้แล้วตอบว่า : “ก็ดีอยู่ นับ จากวันนั้นที่ขากลับไปยังไม่มีโอกาสได้เห็น เขาเลย เพราะฉะนั้นเลยไม่สามารถตอบได้ว่า หรือไม่ดี
“ถ้าเช่นนั้นปรกติเขาก็จะอยู่กับพระชายา วนใช่หรือไม่ ?”
“อ้น…หยุนโล่ชวนรู้สึกลำบากใจ น มา เพราะนางก็ไม่รู้เรื่องนี้จริงๆ
ตงเอ๋อกลับพูดขึ้นว่า : “ก็ไม่ได้เป็นเช่น นั้นทั้งหมด ช่วงนี้ส่วนใหญ่ฮ่องสวนจะดื่ม เหล้ากลับมาจากข้างนอก ฟังจากคนในจวน พูด ท่านออกไปจากจวนแต่เช้า มีเพื่อนชวนไป กินเหล้า ท่านก็เลยมจากข้างนอกเสร็จถึง กลับมา แต่ข้าน้อยกับจวิ้นจู่ไม่ได้ออกไปจาก วังหลังเลย เพราะฉะนั้นเลยไม่รู้เรื่องของอ๋อง ดวน แต่สําหรับ…….
“ตงเอ๋อ เจ้าออกไปข้างนอก ข้ากับท่าน พี่เลียนเฟยมีเรื่องจะคุยกัน
ดงเอ๋อยังไม่ทันได้พูดออกมา ก็โดนหยุ นโล่ชวนไล่ออกไปข้างนอกก่อน อ้นหลังหยนรู้ว่าหยุนโล่ชวนไม่อยาก เล่านางก็ไม่ได้ถามต่อไปอีก มือเย็นเตรียม อาหารได้อย่างอุดมสมบูรณ์ หยุนโล่ชวนกิน เสร็จก็พาตงเองกลับ
เมื่อส่งหยุนโล่ชวนกลับแล้วอันหลังหยุ นกลับมาข้างใน เมื่อเห็นกงชิง จึงเดินเข้าไป หาเขา
“ท่านอ๋อง พวกท่านนี้เหมาะสมที่จะเป็น พี่น้องกันจริงๆ ทํากับผู้หญิงได้อย่างเข้มงวด รุนแรง ไม่มีความปรานีกันเลย
ถึงแม้จะไม่ชอบ ไม่อยากแต่งงานด้วย แต่เมื่อได้แต่งงานด้วยกันแล้ว การให้เขาได้ กินอิ่มทุกมึอเป็นสิ่งที่ควรทําอยู่แล้ว ท่านว่าใช่ หรือไม่ ? “
กงชิง ไม่ชอบอันหลังหยุนน่าเอาเรื่อง เก่ามาพูดอีก ถ้าเอาแต่เรื่องเก่าๆมาพูดซ้ำๆ อาจทําให้กระทบความสัมพันธุ์ได้
แต่สําหรับเรื่องของพระชายารองหยุน นั่นก็เกินไปจริงๆ
แต่จวนอ๋องเสียนของพวกเขาถ้าจะไป ยุ่งเรื่องของจวนอ๋องตวนก็ไม่เหมาะสมนัก
“เงินทองของอ๋องตวนนั้นหยุนหมุนไม่ อาจคาดถึงได้ เขาไม่ใช่คนที่จะไม่มีเงินเลี้ยง ข้าวเพียงแค่คนหนึ่งคน แต่เรื่องของวังหลัง นั้น ก็ไม่ใช่เจ้ากับข้าสามารถไปยุ่งได้ หรือจะ ให้ข้าไปที่วังหลังยุ่งเรื่องของพวกเขาหรือ
“ถ้าเป็นเช่นนี้ กลัวว่าคู่รักเก่าของท่าน อาจจะหยิบก้อนหินทุบเท้าตัวเองอีกครั้ง พระ ชายารองหยุนอาจจะไม่พูด แต่คงเอ๋อก็ไม่แน่
กระต่ายเมื่อบีบมันรุนแรงมันก็สามารถ กัดคนได้ นับประสาอะไรกับเสือที่ลงมาจาก เขา
อันหลังหยุนก็อยากรู้เช่นกัน ว่าสุดท้าย แล้วคนที่ร้องไห้คือใครกันแน่
กง ง สีหน้าไม่พอใจ : “ข้าจำไม่ได้ตั้ง นานแล้วว่านางเป็นใคร อะไรคือคู่รักไม่คู่รัก นั่นก็เกินไปจริงๆ
แต่จวนอ๋องเสียนของพวกเขาถ้าจะไป ยุ่งเรื่องของจวนอ๋องตวนก็ไม่เหมาะสมนัก
“เงินทองของอ๋องตวนนั้นหยุนหมุนไม่ อาจคาดถึงได้ เขาไม่ใช่คนที่จะไม่มีเงินเลี้ยง ข้าวเพียงแค่คนหนึ่งคน แต่เรื่องของวังหลัง นั้น ก็ไม่ใช่เจ้ากับข้าสามารถไปยุ่งได้ หรือจะ ให้ข้าไปที่วังหลังยุ่งเรื่องของพวกเขาหรือ
“ถ้าเป็นเช่นนี้ กลัวว่าคู่รักเก่าของท่าน อาจจะหยิบก้อนหินทุบเท้าตัวเองอีกครั้ง พระ ชายารองหยุนอาจจะไม่พูด แต่คงเอ๋อก็ไม่แน่
กระต่ายเมื่อบีบมันรุนแรงมันก็สามารถ กัดคนได้ นับประสาอะไรกับเสือที่ลงมาจาก เขา
อันหลังหยุนก็อยากรู้เช่นกัน ว่าสุดท้าย แล้วคนที่ร้องไห้คือใครกันแน่
กง ง สีหน้าไม่พอใจ : “ข้าจำไม่ได้ตั้ง นานแล้วว่านางเป็นใคร อะไรคือคู่รักไม่คู่รัก ห้ามพูดเรื่องไร้สาระต่อหน้าขาเด็ดขาด ข้าไม่ ชอบฟัง
“ถ้าเช่นนั้นก็ไม่พูด ท่านอ๋องข้าจะกลับ ห้องทดลองยาแล้ว ท่านจะไปด้วยหรือไม่ ? ”
“ไป”
สองสามีภรรยาหันกลับไปที่วังหลัง ไม่ สนใจเรื่องของอ๋องตวนอีก
ตอนที่หยุนโล่ชวนจะกลับจวนอ๋องตวน น้นฟ้าเริ่มมิดแล้ว ดูเหมือนฝนจะตกด้วย ดงเอ๋ อรีบเดินไปข้างหน้า : “จวิ้นจู่ ท่านเดินเร็ว หน่อยฝนจะตกแล้ว”
“ไม่ต้องรีบ อากาศดีขนาดนี้ เจ้าไม่ต้อง กลัว เจ้าไปเอารมมา ข้ารอเจ้าอยู่ที่นี่
ตงเอ๋อดูจากท่าทางของหยุนโล่ชวนแล้ว เหมือนยังไม่อยากกลับ นางหันกลับแล้วรีบวิ่ง ไปที่จวนอ๋องตวน เข้าไปข้างในเพื่อไปหยิบร่ม
ปรากฏว่าเมื่อเข้าประตูใหญ่แล้วประตู ก็ได้ปิดลงทันที เมื่อคงเอ๋อหยิบร่มเสร็จเดินไป ที่หน้าประตู ตะลึงตกใจ
คนเฝ้าประตูได้ล็อคประตูใหญ่แล้ว
“พวกเจ้าทําอะไร นายชายังไม่ได้กลับ มาเลย “ปรกติก็ชอบรังแกพวกนางอยู่แล้ว เจ้านายไม่อยากถือสาอะไรพวกเขา พวกเขา จึงคิดว่าจะร่งแกพวกนางได้ง่ายๆอย่างนั้น หรือ ?
วันนี้ทั้งๆที่เห็นนางเข้ามาแค่คนเดียว ก็ ไปล็อคประตูแล้ว พวกเขาจงใจแกล้งพวกนาง ชัดๆ
ตงเอ๋อไม่ยอมจึงเข้าไปเจรจาด้วย แต่ กลับเจอกับสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก ใน จวนมีระเบียบกำหนด ห้ามออกไปข้างนอก เพราะเดี๋ยวจะไม่สบาย
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ