บทที่ 234 ถูกหลอก

อันหลังหยุนออกมาจากวัง กงชิงวี่เดิน อยู่ข้างกาย สองผัวเมียเข้าใจซึ่งกันและกันได้ อย่างดี

สวียงกงเดินตามข้างกายอย่างไม่รีบร้อน เห็นอันหลังหยุนกำลังจะจากไป สวีกงกงจึง กล่าวว่า “พระชายาเสียน ครั้งที่แล้วข้าน้อยได้ ขอให้พระชายาเสียนช่วยตรวจสุขภาพ พระชา ยาเสียนยังจําได้หรือไม่!

“จําได้ ข้าจะตรวจให้กงกงอีกครั้งหนึ่ง ส กงกงรีบยื่นมือมาให้อันหลังหยุน อันหลัง หยุนตรวจเสร็จพูดไปสองสามประโยค ก็จาก

ไปพร้อมกง ง

ทั้งสองคนออกจากวังก็เข้าไปในรถม้า อันหลังหยุนก็หยิบเอากระดาษในมือที่สวยง กงยัดให้มาเปิดดู ดูจบส่งให้กงชิง กงชิงดูไปสักครู่ ไม่ พบอะไรเลย?”

“อืม” อันหลังหยุนก็รู้สึกแปลกใจ ผู้ได เป็นคนวางยากันแน่?

“ท่านอ๋อง ก่อนหน้านั้นสงสัยว่าเป็น ฮองเฮาตลอด แต่มีเรื่องหนึ่งที่แปลกมาก ตอน ที่ท่ายอ๋องไปควบคุมการประหารข้ากับฝ่าบาท อ๋องตวน ส กงกงสี่คนอยู่ในพระตำหนักจริง จิต มีแค่เราสี่คน อาหารน้ำดื่มทุกอย่างข้า ตรวจดูหมด ไม่มีพิษเลย

แต่ก่อนท่านอ๋องจะกลับมา ข้าตรวจ อาการฝ่าบาท พิษของเขาเพิ่มมากขึ้น

อันหลังหยุนพูดถึงเรื่องนี้ กงชิงวี่มองไป แววตาสงสัยมาก หรือวาส กงกงจะเป็นคน วางยาพิษ?”

อันหลิงหยุนอึ้งไป “สวีกงกง?”

กงชิง หันหน้าออกไป “หากไม่ใช่สวยง กง ก็คงจะมีคนอยากใส่ร้ายสวีกงกง” “ท่านอ๋อง ท่านไม่สงสัยข้ากับฮ่องด่วน หรือ?” อันหลังหยุนแปลกใจ

อ๋องตวนไม่หาแน่ เจ้าก็ไม่ทำ”

อันหลิงหยุนฟังออกว่ามีความนัย แอบแฝงอยู่ “ถ้าอย่างนั้นตัวฝ่าบาทเองหรือ

“หากหาไม่เจอว่าผู้ใดเป็นคนวางยาพิษ มันก็ไม่แน่ คงไม่ใช่ว่าสวรรค์เป็นผู้วางยา” กง ชิง กล่าวอันหลิงหยุนเกือบกลั้นหัวเราะไว้ไม่ อยู่

รถม้ากลับมาถึงจวนอ๋องเสียนอันหลัง หยุนลงมาจากรถม้า กงชิงไปตรวจสอบความ เรียบร้อยของการเก็บงานเขื่อนดูฟางจัน

อันหลังหยุนตั้งใจจะกลับเข้าไป มีคน

ร้องเรียก “พระชายาเสียนช้าก่อน อันหลิงหยุนหันกลับไปมองคนที่มา เป็น

ชายที่ค่อนข้างมีอายุ ห้าหกสิบได้ วิ่งมาจน เหนื่อยหอบ มาถึงตรงหน้าก็คุกเข่าลง

ไม่รอให้อันหลังหยุนตอบสนองกลับมา อีกฝ่ายคุกเข่าบนพื้นแล้วก็เริ่มร้องไห้ออกมา

“พระชายาเสียนเป็นพระโพธิสัตว์ที่มี ชีวิตอยู่ ได้โปรดช่วยเจ้านายบ้านเราด้วยเถอะ ชายผู้นั้นร้องไห้อย่างหนัก อันหลังหยุนมอง อาหยูสักครู่

“เจ้าเป็นใครกัน?” อาหถามอีกฝ่าย

“ข้าคือพ่อบ้านตระกูลหลี่ที่อยู่นอกเมือง เจ้านายของข้าเป็นพ่อค้า เดิมทีสุขภาพ ร่างกายเขาแข็งแรง แต่นับตั้งแต่ฮูหลิงของ เราจากไป เขาก็ซึมเศร้าลงไปทุกวัน วันนี้เขา กินยาพิษเข้าไป จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้สติ หา หมอมาหลายคนแล้ว พวกเขาล้านบอกว่ามีแค่ พระชายาเสียนเท่านั้นที่จะช่วยชีวิตเขาได้ ข้า รอพระชายาเสียนอยู่ตรงนี้สักพักหนึ่งแล้ว พ่อ บ้านบอกข้าว่า พระชายาเสียนเข้าวังไม่รู้ว่าจะ กลับมาเมื่อไหร่ ข้าขอร้องพระชายาเสียน ขอ แค่ท่านช่วยเจ้านายของข้าให้รอดชีวิตได้ ข้า ยินดีจะเป็นวัวเป็นควายเพื่อพระชายาเสียน

“อาหยู เตรียมรถ เอากล่องยาของข้ามา ด้วย”

“ขอรับ”

อันหลังหยุนสั่งอาหรับหันกลับไป เตรียมตัว อันหลังหยุนให้คนลุกขึ้นยืนก่อน อีก ฝ่ายเอาแต่ร้องไห้

“เจ้าไม่ต้องร้องไห้แล้ว ข้าจะไปดูให้

อันหลังหยุนรอจนรถม้ามาถึง ก็ขึ้นรถม้า ไป อาหมู่บังคับรถม้า อีกฝ่ายนั่งอยู่ด้านข้า งอาหยู่ ทั้งสามออกนอกเมืองไป

ออกจากเมืองหลวงสิบกว่าลี้ อันหลังหยุ นรู้สึกว่ารถน้าสายง่อนแง่นไปมาครั้งหนึ่งแล้ว ก็จอดลง

ด้านนอกรถม้าไม่มีเสียงใดๆ อันหลังหยุ นกล่าวถาม “อาหย?”

อาหย่ไม่มีการตอบรับ อันหลังหยุนเปิด ผ้าม่านรถมาแล้วชาเลืองมอง ด้านนอกรถม้า ไม่มีคนเลย ไม่เห็นอาหยู คนที่เรียกนางมาก ไม่เห็นเช่นกัน แล้วข้างนอกก็ไม่มีหมู่บ้านอะไรด้วย อัน หลังหยุนลงมาจากรถม้า มองไปยังรอบๆ

นางถือเข็มเงินไว้ในมือ มองสํารวจไป

รอบๆ

บริเวณรอบๆเงียบสงัดมาก อันหลังหน ถาม “อาหยู”

อาหยุไม่ตอบรับ ตรงกันข้ามมีคนอื่นเดิน มาทางด้านนี้ ตอนที่อันหลังหยุนเห็นเข้า คนก็ มาถึงตรงหน้านางแล้ว มีหกเจ็ดคนได้ ดูพวก เขาเหมือนขอทานหรือว่าเป็นใครกัน เสื้อผ้าที่ ใสก็ขาดรุ่งริง ดูไม่เหมือนคนดี

อันหลังหยุนถาม “พวกเจ้าเป็นใครกัน? “เหอะ…………เราได้ยินว่าที่นี่มีสาวงาม

นึกไม่ถึงว่าจะมีจริงๆ

มีคนหนึ่งหัวเราะเหอะๆออกมา อันหลัง หยุนมองไปที่คนพวกนั้น “ใครใช้ให้พวกเจ้า มา เจ้าไม่รู้ฐานะของข้าหรือ?

“รู้แล้วยังอันใดไม่รู้แล้วยังอันใด พวกเรา เป็นขอทานข้างถนนยากจน ไม่มีอาหารให้กิน จนอิ่มเสื้อผ้าก็ใสไม่อุ่น พรุ่งนี้อาจจะถูกคน ทุบตีจนตายก็ได้

อันหลิงหยุนเริ่มเข้าใจแล้ว คนพวกนี้ เป็นพวกเลวทรามต่ำช้า

“พวกเจ้าชาข้าแล้ว พวกเจ้าก็ต้องตาย

“ตายพวกเขาก็ยอมรับ สาวงามเช่นเจ้า แค่เห็นก็มีความสุขแล้ว

อันหลังหยุนหน้าเครียด มองไปรอบๆ นางอยากจะหาร่องรอยอาหยู่ แต่ว่าอาหยไป ไหนแล้ว

หกเจ็ดคนเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว อัน หลังหยุนไม่กลัวพวกเขา ขอทานหกเจ็ดคน นางไม่เห็นอยู่ในสายตาหรอก แต่ว่านางกำลัง ตั้งครรภ์

อันหลังหยุนเห็นคนเข้ามาใกล้ จับข้อมือ คนมาหนึ่งคน ดึงมาแล้วโยนขึ้นไปบนรถม้า เข็มเงินในมือแทงลงไป อีกฝ่ายตะโกนกรีต ร้อง

คนที่อยู่ด้านหลังจับไหล่อันหลังหยุน ฉีกเสื้อผ้าของนาง สีหน้าอันหลังหยุนขรึมลง หันกลับไปต่อยอีกฝ่าย เข็มเงินแทงเข้าไปที่ ดวงตา อีกฝ่ายตะโกนกรีดร้องหลบออกไป

คนที่เหลือเห็นเรื่องยุ่งยากแล้ว ก็กรูเข้า มาพร้อมกัน บางคนกอดขาอันหลังหยุนไว้ บางคนกอดเอวอ้นหลังหยุนไว้ อันหลังหยุน ยับไม่ได้เลย ใช้แรงสะบัดไปมา ก็ยังขยับไม่ ได้อยู่ดี

มีคนหนึ่งกระโจนเข้ามาฉีกเสื้อผ้าของ อันหลังหยุน เสียงฉีกดังขึ้นเสื้อผ้าของนางก็ ถูกฉีกออก

อันหลงหยุนตกใจมาก ยกมือตบไปที่ หน้าอีกฝ่าย เตะลอยไปอีกคน กำลังจะตามไป บ็ดหัวอีกฝ่าย คนบางกลุ่มก็มาถึงหน้าอย่าง รวดเร็ว ไม่รอให้อันหลังหยุนมองให้ชัดเจน คนที่อยู่บนพื้นก็ถูกฆ่าตายในกระบี่เดียว ไม่มี แม้แต่โอกาสจะส่งเสียงร้องออกมา อันหลังหยุนถอยหลังไปมองคนที่อยู่ ตรงหน้า ปู้เหวินกับพวกนี่เอง

“เก็บชีวิตมันไว้” อันหลังหยุนร้องบอก พวกเขา ปู้เหวินเตะลัมไปหนึ่งคน

อันหลังหยุนจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย กุม ท้องเอาไว้พิงอยู่บนรถม้า “อาหย่หายไป ไป หาเร็ว”

ปู้เหวินผละออกไปให้คนออกไปตามหา อันหลังหยุนรีบหยิบเอายาเม็ดหนึ่งกลืนเข้า ปากไป

ปู้เหวินถอดเสื้อคลุมมาคลุมให้อันหลัง หยุน “พระชายา ท่านเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ไปแจ้งต่อท่านอ๋อง บอกว่าอาการข้าไม่ ดี” อันหลังหยุนรู้สึกปวดท้องมาก จะทนไม่ได้ อยู่แล้ว

ปู้เหวินรีบให้คนไปแจ้งข่าว อุ้มอันหลัง หยุน นรถม้า

อันหลังหยุนนอนลง สีหน้าซีดเล็กน้อย ปู้เหวินลงจากรถ ชี้ไปยังบอทานคนหนึ่ง ถามว่า “ใครใช้ให้เจ้ามา?”

ขอทานไม่พูด สายหัวตลอด ปู้เหวินฟิน กระบี่ลงไปหนึ่งที ขอทานเหลือหูแค่ข้างเดียว

ขอทานกุมนูที่มีเลือดออกไว้ตะโกนกรีด

ร้อง

ปู้เหวินถาม “ใครใช้ให้เจ้ามา?

ขอทานตัวสั่น “ผู้ชายคนหนึ่งจ้างข้ามา แต่เขามากับผู้หญิงคนหนึ่ง……ผู้หญิงเป็นคน พูด”

“ผู้หญิงแบบไหน?”

“ผู้หญิงที่สวยมาก สวมเสื้อผ้า….สีเขียว อ่อน”

ปู้เหวินฟินกระบี่ไปที่มือข้างที่ขอทานกุม หูเอาไว้ ขอทานตัวสั่นเทา “อ๊ะ!”

“พูดให้ละเอียดหน่อย”

ขอทานลงไปนอนกลิ้งบนพื้น หลายคน ล้อมตัวเขาไว้

ขอทานรู้สึกมีชีวิตอยู่ต่อก็ไร้ความหมาย ขอแค่ให้ได้ตายเร็วๆ “เป็นผู้หญิงที่ถูกตัดผม จนแหว่ง

ปู้เหวินหันหลังกลับเข้าไปในรถม้า อัน หลังหยุนกล่าวว่า “ข้ารู้ว่าเป็นใคร เส้นหยืนเอ๋ อ”

ปู้เหวินรีบพาอันหลิงหยุนกลับไป กงชิงวิ่ ได้รับข่าวกลับถึงจวนอ๋อง อันหลังหยุนนอน เหงื่อแตกอยู่บนเตียง

หมอจวนโจวรีบร้อนจัดการทุกอย่างใน เรือน ให้ยาอันหลังหยุนกินไปจำนวนมากเพื่อ ปกป้องทารกในครรภ์ไม่ให้แท้ง

กงชิง เข้าประตูมาหมอจวนโจวรีบ คุกเข่าลง

“ท่านอ๋อง ข้าน้อยสมควรตาย ข้าน้อยไร้ ความสามารถ ลูก……….