บทที่ 232 อ๋องตวนมาแล้ว
“อย่างนั้นข้อแรกถือว่าผ่านแล้ว นอกจากไม่ไปชอบคนอื่น ท่านอ๋อง ข้อที่สอง ของท่านคืออะไร?
กงชิง อึ้งไปสักครู่ คิดไม่ถึงว่าจะให้เขา พูดข้อที่สอง เขาก็ไม่เกรงใจ “ข้อที่สองห้าม ปิดบังเรื่องใดๆกับข้า หากข้าไม่รู้หยินหยุน ต้องบอก
“อืม ข้อนี้ก็ได้” อันหลังหยุนตอบตกลง แล้ว อันหลังหยุนเลิกคิ้วกล่าวถาม “อย่างนั้น ข้อที่สามล่ะ”
กงชิงวิลังเล ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ห้าม จากไปโดยไม่กล่าวคำลา”
อันหลังหยุนนักข่า “ข้าก็นึกว่าท่านอ๋อง จะบอกว่า ห้ามจากข้าไปซะอึก”
“ข้ากลัวการเข้าใจผิดมากกว่า” กงชิงวี่ เข้าใจได้ดี เรื่องบางเรื่องก็หลีกเลี่ยงไม่ได้
โลกในตอนนี้ไม่ดี มีคนมากมายที่คอยจะ คิดถึงพวกเขาอยู่ ไม่ระวังไว้ไม่ได้
อันหลังหยุนพยักหน้า “ข้ารับปากท่าน อ่องแล้ว”
“อืม”
กงชิง เตรียมตัวจะไปมีความสุข ถูกอัน หลิวหยุนหยุดเอาไว้ “ท่านอ๋อง ข้อตกลงของ ทานกําหนดแล้ว ยังมีของข้าล่ะ”
กงชิง ไม่สบอารมณ์ ทุกอย่าง” “ข้าตกลงเห็นด้วย
แบบนั้นไม่ได้หรอก ต้องพูดออกมาถึง จะได้” อันหลิงหยุนไม่ได้เลอะเลือนขนาดนั้น ที่จะยอมปล่อยให้เขาหลอกผ่านไปได้ง่ายๆ
กงชิง ไม่อาจหลบเลี่ยงไปได้ เลยกล่าว ว่า “หยุนหยุนพูดมาเถอะ แค่สามข้อเท่านั้น”
อันหลิงหยุนยิ้มออกมา “ข้อที่หนึ่ง ห้าม แต่งพระชายารอง”
ไม่แต่ง
“ข้อที่สอง ห้ามแดงพระชายารอง
ตัวกงชิงนิ่งไปครู่หนึ่ง สายตาจับจ้อง
“ข้อที่สาม”
“ห้ามแต่งพระชายารอง”
ข้อตกลงสามข้อของอันหลังหยุนพูดจบ กงขิง กล่าวตอบว่า “ข้ารับปาก
อันหลิงหยุนถอนหายใจ หรือนี่จะเป็น ความหมายคําพูดในตำนานคนไม่ทำสิ่งที่เกิน ตัวก็จะไม่ตาย?
กงชิง หยิกหน้าอันหลังหยุน “ข้ารับปาก ทุกอย่าง ข้ารับปากนอกจากหยินหยุนแล้ว ข้า จะไม่แต่งกับใครอีก”
“ถ้าอย่างอย่างนั้นท่านอ๋องต้องไม่ลืม
นะ”
กงชิง กอดอันหลิงหยุนไว้ “ข้าจะไม่ลืม เลย”
“อืม”
กอดกันไปสักพักอันหลังหยุนเริ่มรู้สึก ร้อนขึ้นมา ผละออกจากกงชิง “ท่านอ๋องไป อาบน่าเถอะ”
“อืม”
กง งวตามไปที่สระหลิว
หวง(กำมะถัน)เข้าไปถอดเสื้อผ้าด้านใน ไปหา อันหลังหยุน
อันหลังหยุนนอนอยู่ตรงนั้น กงซิงเดิน ถึงด้านหลังนางกล่าวถามว่า “อะไรคือความ สุขบนเตียงแบบใหม่?
อันหลิงหยุน ก า “ในสมองของท่าน อ๋องมีแต่เรื่องพวกนี้ใช่หรือไม่?”
“ถ้าอย่างนั้นหยุนหยุนเจ้าไม่อยากหรือ
“อยากแต่ก็ไม่ได้ขนาดนี้”
อันหลังหยุนยืนเท้าออกไป ยั่วยวนเขา ห่งเถารายงานอยู่ด้านนอก “ท่านอ๋อง อ่องตวนมาเพคะ”
กง งวถึงตีนข้นมา ตอนแรกอันหลังหยุ นไม่อยากจะออกไป แต่เมื่อนึกถึงว่าอยู่ๆ อ๋องต วนก็มา จวนอ๋องเสียน ต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ จึงลุกออกไปดู
ในเวลานี้อ่องตวนกำลังยืนอยู่หน้าประตู จู๋หยุนไจ๋ กำลังจะเข้าไป
หยุนโล่ชวนกําลังอ่านตำราพิชัยสงคราม ในลานบ้าน เทียบกับงานเย็บปักถักร้อยหรืองา นอื่นๆของผู้หญิงหยุนโล่ชวนชอบแบบนี้ มากกว่า
ดงเอ่อยืนอยู่ข้างๆ มองเห็นอ๋องตวนดง เอ่อกรอกตาใส่อ๋องตวน ไม่เห็นอ๋องตวนอยู่ใน สายตาเลยแม้แต่น้อย
ไม่มีใครเดือนหยุนโล่ชวน นางเอาแต่ดู ตาราพิชัยสงคราม
นึกอะไรขึ้นมาได้หยุนโล่ชวนกล่าวว่า “ตงเอ๋อ พรุ่งนี้อ๋องชินจงก็จะถูกปล่อยตัวออก มาแล้ว ข้าอยากไปรับเขา เจ้าว่าดีหรือไม่?”
ดงเอ๋อมองไปทางอองตวน ใบหน้าอ๋อง ดวนแต่เดิมที่เรียบเฉย แสดงความเย็นชาออก
มา
ไม่รอให้คงเอ๋อตอบนาง หยุนโล่ชวนพูด เองเออเอง “เป็นเพราะข้าแท้ๆ อ๋องชินจงเขา ไม่ได้เป็นคนที่มีเล่ห์เหลี่ยมอะไรมากนัก ถ้า ไม่ใช่เพราะข้า เขาก็ไม่มาติดร่างแหไปด้วย
ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาเป็นอย่างไรบ้าง
หยุนโล่ชวนหันกลับไปมองตงเอ๋อด้วย ความกังวลใจ เด็กสาวคนนี้ทําไมไม่พูดไม่จา
หยุนโล่ชวนหน้าตึงโดยไม่ตั้งใจ
อ๋องตวนยืนอยู่หน้าประตูมองดูหยุนโล่ ชวน สีหน้าเย็นชาเหมือนหลุมน้ำแข็ง
หยุนโล่ชวนปิดตำราลง ลุกขึ้น นับ
“ท่านอ๋อง”
ไม่ได้รู้สึกว่ามีอะไรความผิดปกติ แต่ ทําไม หน้าอ๋องตวนทําไมเย็นชานัก
“ถ้าข้ามาไม่ได้ยินกับหูตัวเอง ยังไม่กล้า ที่จะเชื่อเลย นี่เจ้าโทษข้าหรือ?” อ๋องตวน ทําตัวแปลกคาดเดาไม่ได้เลย หยุนโล่ชวนไม่ เข้าใจ หันกลับไปเหลือบมองดงเอ๋อครู่หนึ่ง
ตงเอ๋อดูหยิ่งผยองหยั่งกับอะไร ดูสง่า ผ่าเผยยิ่งกว่านางที่เป็นเจ้านาย
หยุนโล่ชวนคิดว่าต้องเป็นเพราะตงเอ๋อ แสดงอาการดูหมิ่นทําให้อ๋องตวนไม่พอใจ แน่ๆ นางจึงไม่ได้อธิบายอะไรมากนัก
อ๋องตวนไม่มีท่าทางของเจ้านาย คนข้าง ล่างก็ไม่จําเป็นต้องมีท่าทางของคนด้านล่าง
ตาราพิชัยสงครามในมือโยนไปด้านหลัง คงเอ๋อรับไว้ในมือ
หยุนโล่ชวนกล่าวถาม “ท่านอ๋องวันนี้ ทําไมถึงมีเวลามาได้?
อ๋องตวนโกรธ นี่มันเป็นท่าที
อะไรกัน? อองตวนไม่ได้กล่าวอะไรหยุนโล่ชวนก หมดความอดทน หันหลังกะว่าจะเข้าไป อ๋องด วนกล่าวอย่างโมโหว่า “หยุดนะ”
หยุนโล่ชวนหันหน้ากลับไป อ๋องตวน ถาม “ พรุ่งนี้เจ้ามีธุระหรือไม่?”
หยุนโล่ชวนส่ายหน้า ไม่มี
“พรุ่งนี้ข้าจะออกไปเที่ยว ในเมื่อเจ้าไม่มี ธุระอะไรก็ไปกับข้าเถอะ” อองตวนมองเข้าไป รอบๆลานแล้วเดินตรงเข้าไปข้างใน
หยุนโล่ชวนแปลกใจ หันไปมองอ๋องต วน ทําไมเขาถึงเข้าไปล่ะ?
ตงเอ๋อมองอ๋องตวนด้วยสายตาดูถูก
ได้ยินว่าพรุ่งนี้จวิ้นจู้จะไปรับอ๋องชินจง ก็คิดจะ มาขัดขวาง
อันหลังหยุนรออยู่ ห้องโถงด้านหน้าสัก พัก ไม่เห็นอ๋องตวนมาเลยกล่าวถามคงชิงว่า อ๋องตวนมารับพระชายารองหยุนหรือ?
“ใช่มั้ง” กงชิงกลับไม่คิดอย่างนั้น ยิ่งไปกว่านั้นการจะรับพระชายารองกลับ เรื่องนี้กลัวว่าต้องให้พระชายาเอกมารับถึงจะ
ถูก
“พระชายา รับประทานอาหารหรือไม่?” พ่อบ้านได้จัดเตรียมอาหารไว้เสร็จแล้ว รอแค่ให้อันหลังหยุนไปกินข้าว
“ทานเลยเถอะ ไปถามอองตวนดู ทาน พร้อมกันเถอะ” อันหลังหยุนมองแวบเดียวไป กงชิง ก็ไปที่ห้องรับประทานอาหารเลย
พ่อบ้านให้คนไปดูกงชิงหยิน กงชิงหยิน จึงมาพร้อมกันกับหยุนโล่ชวน
ตอนแรกหยุนโล่ชวนไม่อยากทาน อาหารพร้อมกัน แต่กงชิงหยินจะทานพร้อม กันให้ได้ หยุนโล่ชวนว่างๆไม่มีอะไรทำเลย ตามมาด้วย
มองไปที่โต๊ะอาหารแวบหนึ่ง วันนี้อาหาร ชั้นเลิศกว่าเมื่อวานอีก
ต้องมีความคาดหวังเป็นธรรมดาอยู่แล้ว สายดาย้อมไปด้วยความสุข
อ่องตวนขมวดคิ้ว ดูท่าตอนที่เขามา เท่านั้นจวนอ๋องเสียนถึงจะให้การดูแลพระ ชายารองของเขาอย่างดี ปกติคงจะไม่ได้กิน อะไร ๆแน่
กงชิงวีนั่งลงก่อน จัดเตรียมข้าวไว้ให้
ก่อน
อ๋องตวนก็นั่งลง อันหลังหยุนจึงเชิญหยุ นโล่ชวนนั่งลง ทั้งสองต่างนั่งข้างกงชิงกับ กงชิงหยิบ
กงชิง หยิบตะเกียบขึ้นมาแล้วเริ่มกิน ข้าวก่อน อันหลังหยุนมองไปที่เขาครู่หนึ่ง รู้สึกว่าคนคนนี้จริงๆเลย ที่บ้านมีแขกอยู่ทำ เหมือนกับว่าไม่เห็น ไม่มีมารยาทสักนิดเดียว
หยุนโล่ชวนยกถ้วยเล็กๆขึ้นมา มองไป ทางเนื้อตงโพที่อยู่ตรงหน้าอันหลิงหยุน อยากกินแต่ก็รู้สึกว่าอยู่ไกลไป ร่างกายนางยัง เจริญเติบโตไม่เท่าผู้ใหญ่ แขนจึงสั่นไปนิด หนึ่ง เอื้อมมือไปก็คงไม่ดีเท่าไหร่ ลังเลอยู่ครู หน่ง กินอย่างอื่นแทนก็ได้
อ๋องตวนรู้สึกขุ่นเคืองในใจ อยู่ในจวน
อ่องเสียบกินเน้อยังต้องดูสีหน้าคนหรือ?
กงชิง คืบเนื้อตงโพให้อันหลังหยุนชิ้น หนึ่ง “กินเยอะๆหน่อย
หน้าของอ๋องตวน เหมือนกับทะเลสาบ
ในฤดูหนาว เขียวไม่ใช่ว่าจะเขียวแต่มีไอความ เย็นออกมาต่างหาก
อันหลังหยุนยิ่งมองยิ่งรู้สึกแปลกใจ ไม่ใช่ว่าวันนี้ตั้งใจมาหาเรื่องนะ?
ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาหาผิดที่แล้ว ถ้าเขา กล้าบังอาจ นางก็กล้าที่จะไม่ไว้หน้า
อันหลิงหยุนคืบเนื้อตงโพเข้าปากชิ้น หนึ่ง รู้สึกว่าอร่อยดี จึงยกจานเนื้อตงโพยื่นไป ให้กับหยุนโล่ชวน รู้ว่านางชอบกิน
ก่อนหน้านั้นเพราะเรื่องของฉายฝูทำให้ กินได้ไม่เยอะ ตอนนี้ความอยากอาหารเพิ่มขึ้น มาหน่อย ตั้งใจยกไปให้นาง
หยุนโล่ชวนรีบกล่าวทันที “ข้ามาเอง เถอะ”
“เจ้าลองชิมดู อร่อยดีนะ” อันหลังหยุน แนะนําอย่างจริงใจ แต่ในสายดาอ๋องตวน นั่น คือของที่กินเหลือถึงให้หยุนโล่ชวน
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ