บทที่ 189 ความโกรธของอ่องตวน

อันหลิงหยุนนำข้อความขององค์หญิงใหญ่ไปหากงชิงวี่ อัน หลิงหยุนวางลงแล้วพูดว่า “เงินหนึ่งหมื่นตำลึงนี้ท่านยั่ว ยุออกมา หม่อมฉันข่มใจยากที่จะทำตามคำสั่ง อีกทั้งไม่กล้า ไปบอกเรื่องนี้กับองค์หญิงใหญ่ อย่างนั้นเงินตำลึงนี้ก็ยกให้ ท่านเถอะ”

กงชิงวี่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียง ศึกษาค้นคว้าคดี ของอ่องทั้งแปดท่าน

ได้เห็นข้อความก็หยิบเอาไปอ่าน แล้วกล่าวว่า : “พระชายา อย่างนั้นก่อนเดือนสิบข้างหน้า รอเวลาอีกสองเดือนพระ ชายามาบอกกับข้า ข้าจะไป”

“เพคะท่านอ๋อง”

อันหลิงก็ยินดี ถอนสายบัว หยิบข้อความมาเก็บ กงชิงวียิ้ม : “พระชายาโกรธเรื่องวันนี้รี?”

อันหลิงหยุนยังไม่ได้โกรธขนาดนั้น มีบางเรื่องเป็นความ บังเอิญก็ดี เป็นโดยเจตนาก็ดี

สรุปได้ว่า ก็มีเหตุมีผล

สามีภรรยามองกันสักพัก อันหลิงหยุนก็เอ่ยก่อนว่า : “อันที่ จริงเว่ยหลิงชวนคือยากจะช่วยหม่อมฉัน เขาก็ไม่ได้มีเจตนา ถึงแม้ว่าฉันจะเกลียดชังเขาคนนั้นมาก”

กงชิงวี่สีหน้าหมองลง : “ข้าเห็นเขาแล้วไม่สบายใจ!”

“อย่างนั้นท่านอ๋องจะยุติธรรมมากขึ้นเล็กน้อย หรือจะเห็น แก่ตนเองมากขึ้นเล็กน้อย?” อันหลิงหยุนมองไม่ออกจริงๆ หรือว่าจะจัดการกงชิงวี่เพียงคนเดียว เรื่องของเว่ยหลิงชวน ครั้งนี้ก็บังเอิญเกินไปหรือเปล่า

อาจเพราะเรื่องของท่านอ่องแปด กงชิงวี่จึงเต็มใจที่จะให้ นางโดนทุบตีอย่างนั้นรึ?

หากว่าเว่ยหลิงชวนไม่มาขวางในเวลานั้น นั่นไม่ต้องถึงกับ

เลือดตกยางออกเลยรึ?

กงชิงที่ไม่ได้นึกถึงข้อซักถามถึงความรักความรู้สึกที่เขามี ต่อนาง นึกถึงความโกรธที่มีต่อเว่ยหลิงชวนที่ไม่ได้จัดการ

“ข้าไม่เห็นจะต้องจับตัวเว่ยหลิงชวนมาขู่ท่านป่า เจ้าคิดว่า ข้าเป็นคนกระไร คอยเอาพระชายาไปทำเรื่องต่างๆเช่นนี้ ศักดิ์ศรีของข้ายังมีอยู่หรือไม่?”

กงชิงวียิ่งคิดยิ่งโมโห เขาก็อยากจะไปชำระแค้นกับเว่ย หลังชวน

อันหลิงหยุนยกเสื้อคลุมขึ้นและนั่งลง เอ่ยถามกงชิงวี่ว่า : “พูดแบบนี้ท่านอ่องใจแคบเสียจริง!”

“ใครใจแคบ?” กงชิงที่ไม่พอใจ แววตาเยือกเย็น

อันหลิงหยุนมอง : “คิดว่าเว่ยหลิงชวนมีเจตนาจริงๆ แล้ว หม่อมฉันไม่ใช่ไม่มีรี ทำไมท่านอ๋องต้องคิดเล็กคิดน้อยพวก นั้น หรือว่าท่านอ่องอยู่ข้างนอกถูกคนชื่นชอบ หม่อมฉันยัง ต้องขังนางสนมเหล่านั้น

เงินหมื่นตำลึงนี้ช่างไม่คุ้มเสียจริง เรื่องครั้งนี้ ต่อไปท่าน อ่องอย่าทำอีกจะดีกว่า หากว่าไม่ได้สบายใจจริงๆ ก็อย่ามีอุปสรรคกับเงินเลย ถึง กระไรเสียตอนนี้จวนอ่องของพวกเราก็ไม่มีเงินตรามากมาย ขนาดนั้น

รอวันหน้ามีเงินตรามากขึ้น ก็ตามแต่ใจท่านอ่อง หม่อมฉันก็ จะสนับสนุน” พูดจบอันหลิงหยุนก็เดินออกไป ไม่เคยพบเคยเจอบุคคล

เช่นนี้ เงินหมื่นตำลึงเช่นนี้ก็ให้ได้ ยังคงไม่เสียดายเลยสักนิด

เป็นธรรมดาที่กงชิงวี่จะไม่สบายใจ แต่เห็นอันหลิงหยุนเดิน ไปแล้ว เพียงแค่จะลุกขึ้นไปปลอบ

อันหลิงหยุนไม่ได้โกรธแล้ว นางกำลังเตรียมจะเดินเข้าวัง กงชิงวี่เห็นอันหลิงหยุนเปิดประตูวัง พบว่านางกำลังตระ

เตรียมยา จึงเดินเข้าไป

“เข้าวังเร็วเช่นนี้เลยรี?” กงชิงวี่ก็ต้องเข้าวังเช่นกัน แต่ว่า เขาไม่ได้คิดจะเข้าเร็วขนาดนี้

อันหลิงหยุนขยับเล็กน้อย กงชิงวี่ก็เข้าไปใกล้ขึ้นเล็กน้อย “หมู่นี้ท่านอ่องดูใจร้อนมากขึ้น” อันหลิงหยุนสังเกตเห็น นับ

ตั้งแต่หลังเกิดเรื่องของฮ่องเต้ชิงหยู่ กงชิงวี่ก็ใจร้อนขึ้นเล็ก

น้อย

“พระชายาเข้าใจดีเช่นนั้น อย่างนั้นพระชายาน่าจะมีวิธี ผ่อนคลายลงใช่หรือไม่?”

“ยังหาไม่เจอ แล้วก็ไม่มีวันจะหาเจออีกแล้ว” ก็เป็นเพราะ อันหลิงหยุนเซ็งกับเรื่องนี้ หมู่นี้นางยิ่งกังวลใจขึ้นเรื่อยๆ

ในที่สุดคือพิษอันใด ทำไมตรวจไม่เจอเลยสักนิด? พิษนี้ กำจัดไม่ได้ จะทำกระไร?

อันหลิงหยุนเก็บของเตรียมจะออกไป ก็ถูกกงชิงวี่ขวางอยู่

ที่ประตู

“หยุนหยุน….”

กงชิงวี่ยังไม่ล้มเลิก

อันหลิงหยุนลังเลเล็กน้อย : “ท่านอ่อง ในเมื่อท่านรู้ทั้งหมด

แล้วไม่จำเป็นต้องมาซักไซ้ไล่เรียง หากว่าฉันสามารถทำได้ ก็ต้องทำแน่นอน หากว่าทำไม่ได้ ถึงแม้ท่านอ๋องจะบังคับฉัน ก็ไม่มีประโยชน์”

อันหลิงหยุนมองกงชิงวี่อยู่ครู่หนึ่ง ออกมาแล้วอีกทั้งเดิน กลับไปอีก มองหน้ากงชิงวี่ที่งงงัน อันหลิงหยุนก็พูดว่า : “ท่านอ๋องวางใจเถอะ แน่นอนว่าฉันจะพยายามอย่างสุดความ

สามารถ”

กงชิงที่ไม่ได้ตอบกลับ อารมณ์ไม่ดี

อันหลิงหยุนต้องการกลับไปรายงานผลการปฏิบัติงานเร็ว หน่อย ประการแรกต้องดูแลอ่องตวน ประการที่สองต้อง ตรวจสอบพิษของฮ่องเต้ชิงหยู่ให้ชัดเจนก่อน

ออกมาก็ขึ้นนั่งบนรถม้าเลย อาหยู่ส่งอันหลิงหยุนเข้าวัง

อันหลิงหยวนลงมาจากรถ สวีกงกงกับแม่นมซีก็รออัน

หลิงหยิงอยู่ที่หน้าประตูวังแล้ว ขนย้ายยาจากในรถลงมา แม่นมซีตรวจสอบแล้ว จึงเรียกคนมานำยาไปส่งที่วังเพิ่งหยี

อันหลิงหยุนไปน้อมทักทายฮองเฮาเสินหยุนซู เสินหยินชู รอมาเป็นเวลานานแล้ว “นั่งเถอะ”

ชำเลืองมองขนมบนโต๊ะ อันหลิงหยุนก็ไม่กล้าเข้าไปนั่ง ขนมเหล่านี้ทั้งหมดกินแล้วลำไส้ทะลุท้องไส้เน่าเปื่อย ก็ แม้ว่าตอนนี้ร่างกายของนางจะขจัดพิษได้ แต่ถ้าเป็นเช่นนี้ต่อ

ไปก็เกรงว่าจะไม่มีชีวิตรอด

ยิ่งไปกว่านั้นเวลานี้ในท้องของนางยังมีอยู่เล็กน้อย รูปแบบ ไหนนางก็ยังบอกไม่ได้

“หม่อมฉันต้องไปดูอ๋องตวน รอให้ค่ำหน่อยหม่อมฉันจะมา

น้อมทักทายฮองเฮาอีก”

“อย่างนั้นเจ้าไปเถอะ”

เงินหยุนซูยิ้มตอบอย่างปกติ อันหลิงหยุนกลับออกไปแล้ว ก็ไปวังฮั่วหยางเพื่อดูแลอ่องตวน

เห็นภาพที่อันหลิงหยุนเดินออกไปแล้ว เสินหยุนชูก็โบกมือ ส่งสัญญาณให้ทุกๆคนออกไปก่อน ฮองเฮาถือโอกาสหยิบ ขนมหนึ่งชิ้นมากินกินไปด้วยหัวเราะไปด้วย

มีแมวตัวหนึ่งเข้ามาทางหน้าต่าง มาคลอเคลียอยู่ใต้เท้า ของเส้นหยุนชู

เสินหยุนชูจึงหยิบขนมเค้กมาหนึ่งชิ้นวางไว้บนพื้น แมวก็ก้ม ลงไปกิน

วันนี้อาการของอ๋องตวนเริ่มดีขึ้น สามารถลืมตาขึ้นมามอง ได้แล้ว

อันหลิงหยุนดูแลอ้องตวนเสร็จก็เตรียมจะไป ก็ถูกหยุนโล่ ชวนรั้งไว้ ต้องการคุยเรื่องอันใดในอดีตกับอันหลิงหยุน อ่องตวนไม่สบอารมณ์ : “เมื่อวานข้าเห็น เจ้ากับนางคุยอดีต อันใดกัน?”

หยุนโล่ชวนนี้จึงปล่อยอันหลิงหยุน สีหน้าไม่เต็มใจ

เห็นนางก้มหน้าเก็บกดความรู้สึกไว้ อ่องตวนได้กล่าวว่า : “เจ้าก็เหนื่อยแล้ว ช่วงบ่ายพระชายาจะมา เจ้ากลับไปก่อน

เถอะ”

อันหลิงหยุนแปลกใจ : “พระชายาตวนจะมา?”

“อืม” หยุนโล่ชวนพยักหน้า พูดออกมาอย่างจำใจ ใบหน้า นางเรียว ก็ยิ่งสวย

อันหลิงหยุนมองหยุนโล่ชวนก็นึกหนึ่งประโยคขึ้นมาได้ คน อ้วนทุกคนทั้งหมดเป็นกลุ่มคนที่มีเจ้าภาพ

ชัดเจนมาก หยุนโล่ชวนพิสูจน์สิ่งนี้

เดิมที่ใบหน้ากลมๆมองไม่ค่อยออก แต่ตอนนี้ทว่ามองเห็น ได้อย่างชัดเจน

ความงามของหยุนโล่ชวนไม่สามารถปกปิดไว้ได้

หยุนโล่ชวนค่อนข้างไม่พอใจ : “หม่อมฉันไม่ได้หึงหวง หม่อมฉันคิดว่านางไม่สามารถดูแลได้ หากดูแลได้ไม่ดีจะทำ กระไร?”

อันหลิงหยุนรู้สึกขัดแย้ง ต้องดูแลดีขนาดนี้เลยรี?

“เจ้าอยู่กับข้าในนี้ทั้งวัน ข้าเห็นแล้วหงุดหงิด” อ่องตวนไม่ สบอารมณ์

อันหลิงหยุนมองอ่องตวน เช่นนี้เขาดูหงุดหงิดมาก เพียงแต่จุนฉูฉูจะมาแล้ว ในวังนี้ก็จะไม่ค่อยสงบแล้ว

เพียงแต่เรื่องของครอบครัวสามีภรรยานางก็ไม่ได้พูดอันใด มากมายนัก ก็ไม่ได้สนใจ

“นั่นเจ้าคิดจะไปที่ไหน?” อันหลิงหยุนถามหยุนโล่ชวน หยุ นโล่ชวนตกอยู่ในสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

“ข้าไม่สามารถกลับไปที่ตำหนักกั๋วกงได้ จวนอ๋องตวนก็ก็

ไม่ยอมรับข้า ข้า….”

“อย่างนั้นก็ไปจวนอ่องเสียน ข้าไม่อยู่ประจวบกับเจ้าช่วย ข้าดูแลสักหน่อย สองสามวันนี้อ่องเสียนวิ่งเข้ามาในวัง ไม่มี คนในครอบครัวฉันเป็นห่วงจริงๆ” อันหลิงหยุนรู้ว่าหยุนโล่ ชวนไม่มีที่ไป นางก็เลยพูดเสนออกมา

เป็นธรรมดาที่หยุนโล่ชวนจะรู้สึกซาบซึ้งในบุญเจ้า อันหลิง หยุนมองดูอ่องตวนในนั้น อ่องตวนก็หันหน้ากลับไปทันที

อันหลิงหยุนไม่รู้ว่าอารมณ์ของอ่องตวนมาได้กระไร แต่ว่า หยุนโล่ชวนอันที่จริงก็ควรพักผ่อนสักหน่อย ทนทำแบบนี้ต่อ ไปไม่ตายก็ต้องบาดเจ็บหนัก

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ